+ Poëzie.

Recall, vrienden en vriendin,vertel ons zonder enige versiering,

wat woeste sneeuwstorm op het dak om ons te ontmoeten.

Net als in de oude onverwarmde school,

woonden we met een dode rivier, als het hart gebalde pijn.

Recall, vrienden en vriendinnen, Net als de nachten en dagen weg.

Door die onbekende wijk. We zochten naar jou.

Op de hellingen, langs de lengte van de weg.

.De hele wereld bedekt de pas gevallen sneeuw.

Je gaat en laat geen sporen na.

Waar zijn mijn vrienden en vriendinnen.

Door de eeuwigheid zal ik overgaan om je te ontmoeten, om alleen

mijn lippen aan te raken ... Ik begrijp nog steeds niet

waarom,liefhebbend, voorgoed, mensen plotseling deel. En dan, van

elkaar blijven houden, gevoelens op de bodem van het hart verbergen.

Waarom willen zij niet dat hun trots zich vernedert, en de deur naar

het verleden opnieuw openen. Door de eeuwigheid zal voorbij gaan

om je te ontmoeten ... Ik weet het, we hadden moeten vertrekken, 

om te begrijpen, eindelijk kan iemand niet zonder elkaar zijn, 

om voor altijd bij je te blijven! 



Vriendelijkheid:

De tijd gaat verloren aan de tijdswaarde, schoonheid verandert haar prijs.  

Het kan een eeuw of een moment leven, naar eeuwige vriendelijkheid. 

Ze redt, helpt om te overleven. Het hart  laat niet toe oud te worden, 

ze zoekt geen beloningen of voordelen, maar bestaat gewoon. 

Het is ongenaakbaar en zwaar, ondersteuning van het leven,

geloof en dromen. Gescheurd van de familie en van een t'huis.

Op een dag zul je in vriendelijkheid geloven. We geven schoonheid

aan de rol van idool. Ze verdient eer, onderscheidingen. En vriendelijkheid

is de grote dokter van de wereld en verwarmt de harten. 

Vriendelijkheid is talent. 




Ah, wie houdt niet van de eerste sneeuw.
In de bevroren rivierbeddingen van stille rivieren.
In de velden, in de dorpen en in het bos.
Enigszins zoemend in de wind!

Sneeuw in de nacht. Een roze, zachte 

ochtend wekt het licht op.De rode dageraad steeg 

en verlichtte de sneeuw helder en gepassioneerd.

De sneeuwvlokken volgen. 

Op de middag kom ik naar buiten en zag een meisje in een

besneeuwde vorst. Een ontmoeting in het echte leven.

Zing niet voor mij en lieflijk en zacht. De zeeën van het hart zijn

ruim en grenzeloos, het lied zal vergaan en onbegrensd vluchten.

Sommige woorden zonder liedjes zijn duidelijk. Alleen hun waarheid over

hun hart zal bloeien. Een liedgeluid, vervelend en gepassioneerd,  

op zichzelf een onzichtbare leugen. Mijn jonge enthousiasme wordt

belachelijk gemaakt door jou. Het volume van dromen, hoe ik wordt

aangewakkerd, begrijp wat je te wachten staat.

Hoe lang heb ik gewacht voor u. 
Hoe lang ben ik op zoek naar jou. 
Ik was in een roes voor een lange tijd. 
Onder andere uitgestorven ogen, 
je ogen warm proberen te vinden. 
Ik gaf het bijna op. 
Ik glimlachte tenslotte niet langer. 
Hoe lang heb ik op je gewacht. 
En je kwam uit het niets. 
En mijn hart smelt van de hitte. 
En ik geloof zoals eerder in een wonder. 
We zullen niet per ongeluk verdwalen. 
Nu altijd, voor altijd samen. 
En vuurvliegjes schitteren in onze ogen. 

Wat een zware, donkere onzin!

Hoe zijn deze slaperig maanachtige!

Hoe de viool te raken met zoveel snaren.

En niet het licht van de muziek herkennen!