+ Poëzie.

Laatste stralen van zonsondergang. Ga liggen op het gebied

van gecomprimeerde rogge. Een dutje van een roze knuffel.

Gras van een ononderbroken grens.Geen wind, geen kreet van een vogel.

Boven het bosje bevindt zich de rode schijf van de maan.

En het lied van de reaper vervaagt in de avond stilte.

Vergeet zorgen en zorgen. Ruiter zonder doel op een paard.

   In de mist en in de wei-afstand. Op naar de nacht en de maan.

In een doornachtig park van duizenden jaren oud,

een jongen met de ogen van een vermoeide oude man.

Er spint iets in het stof van de vertrekkende planeten.

En met gekloofde handen speelt een tekent met de vinger,

dat de geheime betekenis vol is.

Liefde verdwijnt. Waarom?Zonder liefde, omdat het hart niet brandt, 

en het hart van de lente niet voelt. En dan doet een open wond pijn. 

Waarom verdwijnt de liefde? Ik waardeerde mijn gevoelens gewoon niet,

ik vervaagde zonder aanhankelijke woorden, ik leefde gewoon voor

mezelf en leefde. Blijkbaar hebben ze zo gewoon geleefd. Ik zal zonder

reserve en eerlijk zeggen, ik moet gewoon van mijn dierbaren houden. 

Dit gevoel is licht en prachtig. 

Gedichten ...

Hoeveel van hen in de buurt. In hen, iemands lot, iemands hart. Je leest

ze en je realiseert je, plotseling. In sommige liefde, in anderen de hele

wereld is vernietigd. Soms ben je bang om gewoon te lezen. De ogen

van die gekoesterde regels aan te raken, waar iemand luid zou moeten

schreeuwen, zet  veel kleine punten. Gedichten papier, letters en badges. 

Soms zinloze kronkels van lijnen. Soms vertellen ze je iets meer. 

Wat is, wie er in de buurt is, en gesloten. Er is een cirkel, van en over 

liefde scheiding en zwarte stippen.



Om de schoonheid van het leven te behouden: 
Hier zijn  negen woorden. 
Tween woorden - 'Thank You', 
drie woorden - 'Het spijt me', 
een woord - 'Alstublieft', 
drie woorden - 'I love you'/
En vier woorden -'Hoe kan ik helpen?' 

Daar, in het halfdonkere van de kathedraal, in het lamplicht van het beeld. 

Een levendige nacht zal gluren in je slappe ogen.

In de toespraken over de wijsheid van het hemelse, voelt de aarde

aan als stromen. Daar, in de bogen de schemering onbekend, 

hier een koude stenen bank. De diepe hitte van een toevallige

ontmoeting vanaf de hoogte van de kerk. Op deze sluimerende

kaarsen, op het beeld en op de bloemen.En inspirerende stilte, 

en verberg uw gedachten, en wordt gevoeld met het idee van 

 het beven van duiven en slangen.

Bewegingloze stilte. 

Je ziet er in een rustige angst, de rivier scheidde het riet.

Ik hou van deze kruiden groen en in slaperige dagen. 

Zijn zij niet mijn geheime, mijn gouden lichten?

Je ziet er stil, streng uit, in de ogen van een droom. 

Ik koos een andere manier, ik ga, en de liedjes zijn

niet hetzelfde. Spoedig komt de avond dichterbij. 

En de nacht, naar het lot. Dan zal mijn weg omvallen.  

En ik zal naar jou terugkeren.

Hello! Duizend keer mijn groeten aan jou,nacht!
Opnieuw en opnieuw, ik hou van je, rustig, warm.
Zilver grenst!
Schuchter stak ik de kaars aan, en ging ik naar het raam.
Ik kan mezelf niet zien, maar ik zie alles.
Rain, zeker wachten: Rilling, oplossen.
Flowers, uploaden, rook sterk, en een lange,
lange tijd met het licht van de kaars knipperen.