+ Poëzie.


Hout hakken in het jonge, lichtgroen bos.
Een pijn die oude terneergeslagen nors,
en vol van hardnekkige pijnlijke gedachten. 
Stil, starend naar de stille uitgestrektheid van de hemel.
Dat aan het begin wekte de slaperig natuur.

Waarom huilen we niet, met bitter verlies dat verlangt, waarom vertrouwen

we niet diegene die ons trouw wacht? 

Waarom lezen we geen poëzie voor onze geliefden? 

Laat de gedichten van iemand anders maar laat hem met

een traan op zijn wang. Waarom vluchten we voor onszelf,

laten we geen in een ogenblik verliezen we onszelf op een korte reis.

Zijn merkteken ondiep laten op onstabiel zand .Waarom geven we

toe dat we zo belachelijk liefhebben - sluw 

En waarom zijn we zo bang om een ​​zachte hand aan te raken? 

Waarom kunnen we soms zo ondenkbaar walgelijk zijn voor de zielloosheid

en kou van een mooie en gelijkmatige lijn? 

Waarom genieten van de pijn van verliezen en fouten.

En we veranderen heilige woorden in prachtige zinnen.

Waarom voelen we niet het licht van mooie glimlachen, 

en waarom hebben we zonsopgang en zonsondergang nodig,

en aarde en gras? Waarom we leven een seculier moment ... een moment, en alleen.

 
Hemel! Niet huilen voor nieuwe uitdagingen. Van twijfel in zijn hart om zich

te ontdoen van ...  Te veel verloren minuten in de aanval, die op het

hart drukken. Heavens, hoeveel tranen uitgedeeld. Hemel, ik ben gewoon

een vrouw, wat kwetsbaar en wel te vertrouwen is. Van misleidingen in een

hart barst, maar de tranen zouten ze niet. Ik vergeef mensen onoprecht, 

ik heb genoeg aan de enige, en de liefde en te geloven. 

Heaven, zou ik vrouw gelukkig zijn, te weten dat de familie niet uit

Vlaaderen  kwam. Dit is de vreugde van de lach van een kind. Dit is het

hart van tips om te luisteren. Heaven, loslaten van het verleden. 

En vergeef mezelf voor zwakheid. Ik zou geloven altijd goed. 

Laat uitkomen alle verlangens. Ondanks het lot van angst, 

is zeer belangrijk om vrouw te blijven ... 

De muziek lichtjes toevoegen.
Gedanst om de hiel te breken. 
En zodat niemand de moeite nam, 
vragen die niet vroegen. 
Kijk in de ogen van je vrienden 
en kijk dan rond ... 
Waarom heb je jongens nodig? 
Na alles met hen zul je sterven aan melancholie.



Ik kijk neer op de aarde vanuit de blauwe hoogte. 
Ik hou van edelweiss, onaardse bloemen 
die ver van de gebruikelijke ketenen groeien. 
Als een verlegen droom van gereserveerde sneeuw. 
Omdat de hoogte van de blauwe, ik kijk naar de grond, 
ik droom met het onzichtbare ziel, dat flikkert in mij 
in die uren gaan etherische hoogten. 
En, na een pauze, ga ik vanaf een hoogte van blauw, 
hebben verlaten voetafdrukken in de sneeuw achter hem, 
maar slechts een hint, witte bloem, 
zal ik u eraan herinneren dat de wereld oneindig groot is. 

Aan jou, aan jou, uit een andere wereld, mijn vriend, mijn engel, mijn wet. 

Vergeef de krankzinnige dichter, hij zal niet naar je terugkeren.

Ik was boos en verdrietig, ik verleidde mijn bestemming. 

Ik ben stoned met een gouden slaap en de thee van het sacrament

in de kist. Je hebt me van de nacht verlicht, van een arm leven heb ik 

je weggenomen, Je hebt je ogen neergelaten. Jij hebt de muze

geaccepteerd. In de kist hoor ik de stem van een vogel, de 

lente is nabij, een land van kaas. Ik heb het doordrenkte lome

spel van een gouden vlechtmeisje.

Bedankt, geliefde, voor wat je bent. Laat het afgezaagd zijn,

maar gewoon zo. 

Bedankt voor het kennen van eerlijkheid en eer. Ik zie geen verraad,

gemeenheid, leugens,  die ik geloof en trouw trouw blijven. 

Dank u, dat u in ons moeilijke leven  tederheid brengt. 

Bedankt dat je mij en voor mij bent,  dat je me accepteert zonder

verfraaiing.   

Bedankt, mijn lief, goed, schat, voor jou liefde voor mij.  

Het is onmogelijk voor mij om te leven.

Die pijnlijke blik die ik niet kan vergeten.

Ik wacht,en bid,

en ik dwaal, zoals in delirium,

ik zal deze ziel van jou nergens vinden. 

Elektrisch licht, stil geritsel van sleeën

en impotente reactie

met een eeuwige gedachte aan haar.