+ Poëzie.

Ik ben van iemand. Koester alleen degenen die je koesteren. Ik ben een spoor van uitgeputte hoop, ik ben iemands vreugde, iemands kruis. De hoop op iemands verdriet,het spijt me heel erg voor iemand. Ik ben iemands conclusie en les. Iemands lucht slok ik ben, iemands gevoelens, iemands pijn, maar misschien iemands liefde. Iemands gedachten en woorden, misschien iemand rotzooi. Ik ben iemands droom en iemands passie. En over iemands waanzin. En hoe geweldig is het om te leven en iemand in dit leven te zijn..

Hij grijnsde naar de vogelkers, snikte, bevochtigde de lak van de rijtuigen,

de bomen trilden. Onder de maan op roll-out in een enkel bestand,

gaan violisten op weg naar het theater. Burgers, in een keten.

Plassen op een rots.

Als een traan vol rode rozen, in brandende natte diamanten.

Geluk, op hen, op wimpers, op wolken.

Ik wilde alweer in mijn kindertijd zijn, in de gelukkige jaren zestig, 

waar het zo gemakkelijk was om te leven en te zingen.

Waar het nieuwe jaar de beste vakantie is.  

Waar soda in automaten met een cent in je hand vloog.

"De ironie van het lot" in bioscopen, voor kussen, geen inmenging.

IJs was een cent waard. Een paar geliefden op de bank, ze waren  gelukkiger. 

Waar de liedjes werden gegoten uit de open ramen, hoe raodiootje een geluid maakte.  

Maar waar vind je het allemaal nog een keer? Ik wilde weer een kind worden.

Maar, zoals we weten, zijn er geen tickets. Om het terug te sturen, is er geen middel.

Alleen, alleen dromen van ...




Een schaduw viel over de bloembladen.
En ten slotte is de laatste dag aangebroken. 
De roos fluisterde zachtjes: "Ik ga dood, 
hoewel iemand me water geeft ..." 
Maar mensen liepen verder, al merkte ze niet op, 
haar eens zo prachtige schoonheid. 
De roos stond lange tijd alleen, 
alleen de wind trok aan haar lakens. 
En op de stengel van stekelig en hoop 
bleef spoedig slechts één piek. 



Je bent ziek, ik ben ziek, ik ben ziek van onze zondige zielen. 
Bed, verfrommeld laken, gedachten klimmen ontroostbaar. 
De zonde ligt op uw ziel, en alleen u wordt bemind. 
Geluk zal snel wegrennen. Het is plotseling, haastig. 
Liefde, verdorven en zondig, wild en mooi, 
het is dom en belachelijk, het is stoutmoedig en speels. 
Maar zonder haar was het leven gekoeld. 
De kleuren zijn vervaagd, ze zijn bleek geworden, 
en als je lief hebt, bid dan, dat je soms van mensen hield. 
Wat zou er in een gekreukeld bed liggen? Voor de lentedruppels 
riep ik om liefde en plezier. 

De sneeuwstorm brult als een grijze reus, 
 in de tweede dag niet afgenomen. 
Zal bruisen als vijfhonderd vliegtuigen turbines, 
en er is haar verdoemd einde in zicht. 
Dansen een enorm wit vuur, 
dempt de motoren en dempt de lichten. 
In een vastgelopen sneeuwveld, 
kantoorgebouwen en hangars. 
In de met rook gevulde kamer, een zwak licht, 
slaapt de radio-operator niet voor de tweede dag. 
Hij betrapt, hij luistert naar het knetteren en fluiten, 
Iedereen wacht gespannen: levend of niet? 
De radist knikt, voor het heden, ja, 
maar de pijn staat hem niet toe recht te trekken. 
"Zoals, hier zijn de problemen.
Mijn linker vliegtuig is nergens. 
Hoogstwaarschijnlijk gebroken sleutelbeen ... "

Ik heb, ik kan, ik ...

Ik heb geleerd om niet te vragen om te blijven. 

Ik heb geleerd om alleen 's nachts te huilen, 

en de dag om te lopen en lief te lachen. 

Ik heb geleerd om mooi te gaan. 

Ik heb geleerd mijn gevoelens te verbergen. 

Ik heb geleerd niet te gillen van pijn. 

Ik leerde om te doen alsof ik onwaarheid geloof,  

hoewel ik geen enkel woord geloof. 

Ik heb geleerd stil te zwijgen.  

Ik heb geleerd te leven. 

Ik heb geleerd om geen aanstoot te nemen aan mensen. 

En ik kan ze nog steeds iedereen vergeven. 

Leer te vergeven ... Bid voor de overtreders, het 
Kwaad versla de straal van het goede. 
Ga zonder aarzeling naar het kamp van vergeving, 
zolang de ster brandt. 
Leer te vergeven wanneer de ziel beledigd is, 
en het hart, als een kopje bittere tranen, 
en het lijkt dat vriendelijkheid helemaal is opgebrand, 
je herinnert je hoe Christus vergaf. 
Leer vergeven, vergeef niet alleen met het woord, 
maar met heel je hart, met al je essentie. 
Vergeving is geboren uit liefde . 
Leer vergeven. Bij vergeving is vreugde verborgen. 
Edelmoedigheid geneest. 
Het bloed aan het kruis is vergoten voor iedereen. 
Leer vergeven, dat je jezelf vergeven moet worden.

De kleinkinderen op de luiers van de muurschildering.
En al het haar, met grijzend haar.
Het was moeilijk, ze stopten niet.
Het zal leuk zijn stop je niet?
Vandaar dat ik je nodig heb, weet, in de vraag
In het lichaam tsunami van trots.
En op de verzegeling van het hart.
Verzegelde liedjes van verdriet...