Poëzie  35 

Ik heb het kerkhof bezocht, vriend van moeilijke, 
moeilijke dagen. En je beeld is helderder en
 zuiverder, het is geschilderd in mijn hart. 
Soms, lijdend door lijden.Handvest en lichaam
 en hart, onder het juk van stille verveling 
ontmoette ik droevig met jou. Noch lachen noch
 spreken je vrolijkheid. Verdrijf niet de donkere ondergang, 
ze hebben mijn zware zieke, en geïrriteerde geest 
woedend gemaakt. Ik dacht, er is geen gevoel van 
medeleven in mijn hart voor mijn ziel, en verdriet in
 de diepte van mijn hart duurde langer en sterker.
Helaas, de tijd is onherroepelijk.In fouten is de jeugd
 niet vrij, zonder tranen is haar verdriet niet duidelijk, 
zonder gelach, is vreugde niet zichtbaar. 
Je bent dood. Gelaten tot donder. 
Ik kende geen andere vrouw, ik zag elke minuut tranen. 
Vaak herinnerde ik me je lachen. Nu dierbaar voor mij
 mijn lieverd. Die droevige dagen voorbijgegaan.
Hoeveel tederheid en kracht van het hart zij noemden. 
Ik ben koppig van verwijt en verlangen: 
"Waarom waardeerde ik toen niet?" 
Ik zal het vergeten, je staat voor me permanent in 
levend en jong. Je ogen glanzen, je haar krul krullen, 
je zegt: "Wees vrolijker!" En je sonore lach wordt aan 
pijnlijkere tranen in mijn hart gegeven.