De denneboom is zo donker, ook al kijkt de maand tussen 
lange takken. Dat leidt tot slapen, word je wakker, 
die molen, dan een nachtegaal. Die wind is een stille kus. 

Die geur van violette nacht. Die schittering van bevroren afstand. 
En de wervelwind van het nachtelijk gehuil. En slaap zachtjes
 tegen me, en verdrietig, dat ik hoopvernietig met een droom. 

Mijn engel, mijn engel is ver, waarom heb ik zoveel lief?

Groen hout wordt geel, beven, bladeren vallen. 
Ah, alles vervaagt, alles vervaagt. 
Alle gelukzaligheid, alle schittering van schoonheid.

En de zon boven het bos. Met een sombere
 straal wordt wakker: om te weten, het is een 
voorbijgaande zomer.

En ik, ik zou graag huilen, dus mijn borst was 
uitgeput van angst. Deze foto herinnerde 
me aan ons vaarwel aan jou.

Ik wist, afscheid, dat je spoedig de woning van de 
hemel zou worden. Ik was, de vertrekkende zomer, 
En jij, het stervende bos.