Over een echte vriend. In de moderne wereld van technologie, 
die door de buurt zweeft, denk je dat er zoveel zijn die we 
"mijn vrienden" noemen. En moe van de levensambities, niet
gerealiseerde ideeën. Ik wil om ons heen gezichten zien, 
lieveling en mensen die dicht bij ons staan. Er is veel
geschreven over vrienden. Van mezelf wil ik alleen maar 
toevoegen: een vriend is niet degene met wie ze samen 
 dronken, en niet degene die op de schouder klapte. En niet 
degene die graag advies geeft, met wie het dagelijkse pad 
 heeft gebracht, met wie je ooit hebt gestudeerd, ergens.
Nee, jongens, dit zijn geen vrienden. Een vriend is niet
 iemand die grapt en lacht, en niet iemand die stijl en vers
 waardeert. Vriend in je problemen worden bekend. In vreugde 
en verdriet om twee. Hij heeft je dankbaarheid niet nodig 
en ze vallen niet tussen de woorden. Vroeger  schreef 
ik over zulke vrienden, zij doen het ze spreken niet.
  Ze hebben geen klein hart van binnen, ik wens je gewoon
 een eenvoudige manier, een neppe nep weg jagen, 
maar waardeer oprechte vrienden. 

Wat ben ik dol op de eerste winterse sensatie. De stoppelbaard
 die weigert te buigen voor de jager die haar verplettert. 
Wanneer de ekster naar de velden komt die naar 
groen hooi ruiken, wanneer de haard aan het einde
 van het oude kasteel wordt gewekt,

het is tijd voor de stad. Oh, vorig jaar, toen ik terugkeerde,
 en het goede Louvre dat ik zag en zijn koepel, en Parijs 
en zijn rook en al het prachtige koninkrijk. In de wind
 schreeuwen de koetsen van de koetsiers nog steeds.

Ik voel, zoals ik het grijze weer en de voorbijgangers en
 de Seine leuk vond, onder de duizend straatlantaarns
 assisi als een koningin. Ik stond op het punt de 
winter weer te zien.En jij, mijn leven, en jij. 

O, in je lange blikken stond ik op het punt mijn
 hart te herstellen, en begroette je muren. 
Waarom, wie had me verteld dat je hart 
zo snel was veranderd voor mij?