Langs mijn straat klinkt dat jaar stappen  mijn vrienden 
vertrekken. Mijn vrienden, het langzame vertrek van 
die duisternis achter de ramen is aangenaam. 
Mijn vrienden rennen, er is geen muziek 
of zang in hun huizen, en alleen als de meisjes 
 van Parijs blauw hun veren aansteken. Wel, ja, 
wel, niet de angst voor jou wakker maken, weerloos,
 midden in deze nacht. Tot het verraad van de
  mysterieuze passie, mijn vrienden, mist je ogen. 
Oh eenzaamheid, hoe jouw karakter is cool. 
Schitterend met een ijzeren kompas, hoe koud
 je de cirkel sluit, geen aandacht schenkt aan de 
nutteloze zekerheid. Dus bel me en beloon. Je lieveling, 
gestreeld door jou,getroost, leunend tegen je borst, 
was je koude blauw.

 Laat me op je tenen gaan staan ​​in je bos, aan het einde 
van het slow motion gebaar, vind je gebladerte, breng het
 naar je gezicht, en voel je als wees, als gelukzaligheid. 
Geef me de stilte van je bibliotheken, je concerten strikte
 motieven, en wijs, ik zal diegenen vergeten die zijn 
gestorven of nog leven. En ik zal wijsheid en verdriet
 leren kennen, voorwerpen vertrouwen me hun geheime 
betekenis toe. De natuur, leunend tegen mijn schouders, 
zal de geheimen van haar kinderen aankondigen. 
 En dan van tranen, van duisternis, van de arme
 onwetendheid van vroegere vrienden, zullen mijn 
 mooie trekken verschijnen en weer oplossen.