Zeg vaak de woorden, zachtaardig, vriendelijk, aanhankelijk. Dan zal de ziel bloeien. En het leven zal een sprookje worden. Geef mensen goed, geef en aarzel niet, laat het licht zijn, vaker lachen vrienden.
In het oude park van het ziekenhuisgebouw, bakstenen eenvoudige gebouwen. Jammer dat ik niet heb leren bidden, en het is bitter dat ik niet in wonderen geloof. En buiten het raam van mijn kamer is de herfst,
het gebladerte dat binnenkort is gestorven om in de sneeuw te zijn. Ik ben in de war, niet gefocust, ik kan geen helemaal onrecht accepteren. Wat ben ik nu voor het lot van de mensen, waar gaan ze heen en hoe eindigen ze de eeuw?
Hoe de natuur recht sterft, hoe iemand sterft. Hier is het mij gegeven om weg te gaan en op te lossen. Vaarwel, geuren en stemmen, kleuren en geluiden, lieve gezichten, eenvoudige bakstenen gebouwen.
|