Vanaf de veranda onder de bel zoemde je naar
 wierookkaarsen. En ik kon niet, zachtjes beven, 
raak uw handen en schouders niet aan.

Ik wilde je zoveel vertellen, dat de ziel van jongs 
af aan gekweld heeft, maar een stille weg rookte 
in de glooiende bodem van meren.

Je keek stilletjes naar de valleien, waar een krullerige
 waas in het gras sloop. En zeldzaam grijs haar viel 
uit je verdorde voorhoofd.

Een beetje bleek vouwt uit de kleren. En het leek in
 het bed van donkere wateren. Weggaan, kauwend
 op mijn hoop. Uw tandenloze, mompelende mond.

In een donker bos op groene dennen zijn bladeren van
 wilgenwilg verguld. Ik ga naar de hoge bank, waar de baai
 rustig spettert. Twee manen schudden hun hoorns. 

Ze bewogen een rimpeling met gele rook. Het oppervlak
 van de meren met gras is niet te onderscheiden, 
stilletjes huilend in de moeras van het moeras.

In deze stem van de gemaaide weide hoor ik de 
roep mijn hart kennen. Je noemt me, mijn vriendin, 
om te rouwen aan de slaperige kusten.

Jarenlang ben ik hier niet geweest en heb ik veel 
vrolijkheid en afscheiding gezien, maar ik heb altijdstrikt 
 in mij de zachte plooi van je mistige handen gehouden.