Rond de kerstnevel.
De klokken piepen in de duisternis,
en met hen in de stemming klinken de woorden:
"Vrede op aarde en geluk voor iedereen!"
Ik voelde me op deze dag, het
leven van steden en dorpen
verenigend, de oproep klinkt:
"Vrede op aarde en geluk voor iedereen!"

Kerstnacht ...

Oh, wat ik wens, met een laaiend vuur van geloof en het 
reinigen van de treurige ziel van zonden, zie de schemering
 van de ellendige grot,voor ons waar eeuwige liefde scheen,
waar de Maagd boven Christus stond, starend naar
 de baby met een blik vol tranen, alsof vreselijk lijden,
Wat heeft genomen aan het kruis voor zondige wereld Christus! 

Oh, wat zou ik graag tranen willen vergieten in de kribbe, waar de
 Christus het Kind achterover leunde, en met een gebed om te vallen, 
om tot Hem te bidden dat zowel woede als vijandschap over de zondige 
aarde zou worden gedoofd. Zodat een man in hartstochten, verbitterd, moe,
verscheurd door verlangen, felle strijd, de eeuwen van zieke idealen vergat
en opnieuw doordrenkt met een sterk heilig geloof. 

Over hoe, voor hem, als een nederige voorganger, op een kerstnacht 
vanuit een hemelse hoogte, de Wonderbare Ster flitste 
met haar heilige vuur, vol met hemelse schoonheid.
Dat, beiden, moe, ziek, als oude herders van 
de bijbelse en magiërs, zij altijd zou leiden
 in de nacht van de geboorte van Christus daar,
 waar zowel waarheid als liefde werden geboren.