De melodie van de ziel zonder noten klonk.
Teder dan stilte en luider dan de wind uit de bergen.
Ze schreeuwde in stilte. Ze fluisterde en verdronk het koor.
Het is onmogelijk om het in het lawaai te horen.
Ambitie, egoïsme en zonden. En je merkt misschien
geen onsamenhangende gedachten en onnodige
woorden in het gerommel. Ze zal worden gehoord
door iemand die de schoonheid en kwetsbaarheid
van het zijn begrijpt. Ze zal Tom alleen op de fluit
van tederheid spelen voor wie de ziel open is .
|