In verband met een recent dispuut over plagiaat graag wat volgt : het staat u vrij teksten van mij over te nemen of niet. Bij overname lijkt een bronvermelding mij op zijn minst gepast maar doe je het niet ik zal je niet vervolgen ( tenzij men de teksten commerciëel zou uitgeven) . Laat jouw eigen geweten scheidsrechter zijn, dat volstaat voor mij ruimschoots. De foto's hier zijn meestal van het internet gehaald via Google-afbeeldingen en soms bewerkt door mijzelf. In het vervolg zal ik trouwens ook hiervoor een bronvermelding inlassen. Baron Ernst
Hoe het werkt om van je naam een acroniem te maken.? Kijk bij Bojako !
Zoeken in blog
Inhoud blog
E-mail mij
Druk oponderstaande knop om mij te e-mailen.
Een interessant adres?
Hier staat wat
En nog wat
Het bruidsboeket dat het beter wist
klikgevoelige poëzie (het blog van Baron Ernst) door Ronald Milo
>
31-08-2006
Vandaag te moe om te lachen dus maar poëzie
Aan alle vrienden :dank voor de steun. Aan de Fox inderdaad het verzoek is bittere ernst. Voor Lulu "wit" zal de kleur van de poëzie zijn.
Uitzicht en bij klaar weer wellicht vergezicht
Door het bedampte raam gevuld als een biotoop met dotterbloemen
Tussen de ruïnes, schandelijk schuin gegroeid, valt met precisie afgemeten een schaduw scheef doelverloren en intens zoals ganzen wel vaker waken en oktoberluchten altijd uitgesproken welluidend zijn
In liefde voor vluchtig water bezinkt onverrichterzake maar terecht dit vergezicht met zachte dwang gebukt
onder de damp van haar mond tegen het glas gedrukt
Vriendelijke vraag
Een vriend vroeg mij Nog niet zolang geleden Waarom in het verleden Altijd die zwartgallige poëzie Schrijf mij heden een waanzinnig mooi, begenadigd en uitzonderlijk liefdes gedicht Zo ontroerend en vooral oprecht als het nog nimmer werd gezegd Wel, mijn vriend, hier gaat het dan Zeg haar :Ik hou van jou Zoveel ik kan
Liefst in Nederland - binnen een straal van 250 à 300km van Gent
Rolstoeltoegankelijk
Voor familievacantie laatste week van juni / of eerste week van juli van groep mensen met mentale en /of fysieke beperking, hun ouders en begeleiders. Eigen medische dienst, stalen verpleegster en dgl. Indien u in uw buurt een dergelijk hotel kent kunt u mij per mail contacteren a.u.b. We waren al eerder in Arcen, Nunspeet en op verschillende plaatsen in Zeeland o.m. Aardenburg, Oostkapelle.
Na de middag ben ik dan Yarrel gaan afhalen. Hij lag gelukzalig te maffen op een brancard. De veearts liet mij de foto's zien en inderdaad er was een vernauwing aan het wervelkanaal thv de nek. Een chronisch letsel door verkalking van een ligament, geen acute hernia dus. Ze wist niet goed of het opereerbaar was of niet en zou het eens vragen aan de neurochirurg. Ondertussen zouden we hoge doses cortisone geven. In de namiddag thuis toen hij wakker werd was het verschrikkelijk om zien. Zijn achterhand was helemaal verlamd (door het onderzoek verslecht -maar daar had ik mij aan verwacht) en hij trok zich voort op beide voorpoten. Eten of drinken was er niet bij. Hij viel voortdurend in slaap. 's Anderendaags verschoot ik mij een kriek want met zijn lamme achterhand was hij er toch ' s nachts in geslaagd de keukendeur te openen en zich via de hal, de trap en de nachthal naar de dochter haar kamer te slepen. Daar lag hij vredig te slapen in de nabijheid van het baasje. Want dat doet hij al vanals hij pup was. Hij blijft op de kamer van de dochter tot zij opstaat eerder gaat hij niet weg. Gelukkig was het die dag al wat beter met de verlamming en de volgende dagen stabiliseerde zich de toestand. Het was als voordien, niet echt beter maar ook niet slechter. Vandaag heb ik naar de dierenarts gebeld om van de toestand verslag te doen en te vragen hoe het zat met de operatie. De neurochirurg had er ook niet zo een goed oog in en men zou wachten op het oordeel van de professor, die helaas in verlof was. Schitterend zal het wel niet zijn maar voorlopig loopt hij hier nog vrij onbekommerd rond. Zeven jaar is in feite al oud voor dit soort honden zegt men en dus zullen we er ons moeten mee verzoenen !
Nu voor ik dit artikeltje schreef maakte ik mijzelf de bedenking. Weegt dit beetje hondenleed op tegen al het leed in de wereld en moet ik daar nu over schrijven. Is dit niet een beetje egoïstisch. Ik heb er zwaar over nagedacht en hetgeen volgt hoort zeker niet in de categorie humor thuis, maar ik ben ook niet van plan om om de haverklap van categorie te veranderen ik weet trouwens nog niet hoe ik het zou kunnen doen.
Een eerste bedenking was de volgende: met welke pretentie achten wij mensen ons beter dan de dieren.? Tenslotte is het net hetzelfde stukje chemie en alleen ons zogezegd stukje verstand onderscheidt ons van de dieren. Zou een hond zich beter voelen dan een slak ? Ik weet het volgens hen die een of ander geloof aanhangen bezit de mens een onsterfelijke ziel, die al dan niet met maagden en/of rijstpap met gouden lepeltjes beloond wordt indien haar bezitter zich wat gedraagt. Maar onafgezien van het feit dat ervoor het welzijn van deze onsterfelijke zielen, die dan nog tot het goede kamp moeten behoren, reeds miljoenen tijdelijke mensenlevens werden geofferd, lijkt het me ook al evenzeer een toonbeeld van hoogmoed om alle andere levende wezens een eeuwig leven te ontzeggen. Mij lijkt het althans eenvoudiger en rechtvaardiger als alle leven eindig is.
Ik besef maar al te goed de contradictie van deze theoretische beschouwing met mijn dagelijks handelen. Ik eet dierenvlees en dus mijn theoretische evennaaste. Ik eet geen hondenvlees maar dat is louter toeval en cultureel indien ik Chinees zou zijn deed ik het missschien wel. Zijn vegetariërs dan betere mensen. Bijlange niet zij eten levende planten dat is dus een kwestie van gradatie. Een graantje is in potentie een baby-korenaartje. Het is dus de schepping die slecht in elkaar steekt vermits levende wezens elkaar moeten opvreten om in leven te blijven. In het extreme geval van het rugbyteam waarvan de Fairchild in het hoge Andes gebergte verongelukte aten de overlevenden hun doden op om te overleven. Zelfs de Rooms Katholieke Kerk had daar geen bezwaren tegen. Na enig afgrijzen heb ik daar intellectueel niet de minste moeite mee. Het waren lijken dus levenloos en geen mensen meer. Het was vlees. Maar moeilijker zou het worden als de lijken op waren. Wat moest men dan doen ? Collectief verhongeren of elkaar doodslaan? Ik zou het experiment niet durven wagen. Zeker niet als een langere overleving waarborg zou geven voor een definitieve redding.
Moet een dergelijk wereldbeeld dan aanleiding geven tot een volledige chaos. Elk voor zich en de wet van de sterkste, de slimste of de rijkste naargelang. Neen want indien men bij deze redenering consequent blijft is in zekere zin elk belang van het individu ondergeschikt aan het belang van de gemeenschap of de totaliteit van individuen. Er moeten dus regels zijn. Spelregels. Maar daarentegen ben ik gezien het leven kort en beperkt is ook tegen iedere regelgeving die de individualiteit van het individu al te zeer beperkt en waar de spelregels alleen nog goed zijn- niet voor de samenleving, maar voor een beperkt onderdeel van de samenleving. Spelregels ja, stompzinnige beperkingen neen !
Wat heeft dit nu allemaal met Yarrel zijn probleem te maken. Wel er zijn inderdaad grotere problemen in de wereld. Wie zich geroepen voelt ze te veranderen, graag. Hij doet maar en mag op mijn steun rekenen. Indien het echter alleen maar bij woorden blijft in de aard van "ik vind dit erger dan dat" en men doet er niets aan om het te veranderen dan lijkt het MIJ beter te om zwijgen. Alhoewel ik erken dat iedereen zijn sympathie mag tonen. Ik heb niet te pretentie te oordelen over wat een ander mag of moet doen of zou moeten doen. Ik heb gans mijn leven getracht in de mate van het mogelijke het leed van een ander te milderen. Ik heb de relativiteit van geluk, leed en verdriet leren inschatten en ik denk te mogen beweren dat ieder verdriet of het nu een groot of een klein verdriet is individueel dient benadert te worden. Dat men zelfs geen onderscheid kan en mag maken tussen groot of klein verdriet. Verdriet is de allerindividueelste emotie waarvoor het allerindividueelste respect noodzakelijk is. En indien Yarrel uit ons leven zou verwijnen zullen wij bij ons thuis zo een allerindividueel en toch collectief verdriet ondervinden. IK wil het geen GROOT of KLEIN verdriet noemen alleen maar verdriet. En ik vind dat Yarrel het in zijn kort hondeleven verdient heeft alleen maar door ons op bepaalde momenten gelukkig te maken door zijn aanwezigheid en aanhankelijkheid.
Dit is mijn individuele overtuiging, waarbij ik nog eens expliciet mijn respect wil betuigen voor iedere andere mening en in het bijzonder voor ieder geloof waarin ik niet slaag te geloven.
En om toch nog op een humoristische noot te eindigen want een clown moet zijn publiek vermaken ook als hij een beetje droevig is. Dit clipje waarin een Zui-Afrikaanse hoont bewijs dat enigs menseliks hem nie vreemd is nie. Zet wel even de muziek af.
Yarrel en Yelle zijn twee, geweldig lieve Berner-Sennen honden die bij ons thuis een onderkomen hebben gevonden. Onderkomen is eigenlijk nog een klein woord. Yarrel, een reu van nu zeven jaar, is de lieveling van onze jongste dochter. Yelle, een teefje van vier jaar, is in theorie mijn hond maar er wordt in feite door niemand onderscheid gemaakt tussen die twee. Feit is deze honden leiden een luxe-leventje. Een grote hof waar ze zich ongestoord kunnen in uitleven wat betekent dat er af een toe wel eens een plantje sneuvelt. Als het regent, guur weer is of wat dan ook zitten ze binnen. Is het te warm gaan ze in de kelders liggen. s' Avonds gaan ze met mijn dochter mee naar boven en dan slapen ze op een matje op haar kamer onder haar bed. Onder haar bed wil echter zeggen onder de bovenste verdieping van een dubbeldekbed, zonder onderste verdieping. Speciaal aangeschaft door de dochter in kwestie omdat de honden plaats genoeg zouden hebben.
Zo sleten die twee hun gezapig leventje in peis en de vree tot wij voor een paar weken opmerkten dat Yarrel niet meer zo vlot de trappen opkon. Hij bleef soms haperen en op de gladde keukenvloer gleed hij soms uit. Eerst hadden we daar weinig erg in maar het werd steeds erger. Ik merkte ook op dat wanneer ik zijn rechter achtervoet met de nagels naar beneden op de grond zette hij die niet onmiddellijk rechtzette maar liet staan en dat de gevoeligheid bij deze voet ook gedaald was. Parese dus. Geen verlamming of paralyse maar een beginstadium. Ook het andere achterbeen leek aangetast maar in mindere mate. De voorbenen leken normaal. Alles wees dus op een letsel in de ruggegraat thv het bekken.
Er werd een afspraak gemaakt bij de Universitaire dierenkliniek te Merelbeke. Er werd mij gevraagd of de aandoening inwendig of orthopedisch was. Ik dacht dat zoiets zal wel orthopedisch zijn maar maakte mij anderzijds de bedenking "hoe kan Jan met de pet zoiets nu weten". Goed ik kreeg een afspraak voor binnen een maand en na wat aandringen binnen veertien dagen.
Om het uitglijden te verminderen en het oplopen van wondjes te vermijden ging ik op internet op zoek achter hondenschoentjes. Ons dochter stond erop. Ik was nogal sceptisch en dacht hij zal die snel afbijten. Ik had ooit zo een reklame tegengekomen en had met toen de bedenking gemaakt hoe belachelijk spul zoiets was. Schoenen om hun poten te beschermen tegen stenen , brandende sigarettenpeuken enz stond er. Ik vond het idioot. Maar nu leek het mij wel nuttig alhoewel ik bleef twijfelen aan het feit of hij die wel zou aanhouden. Na enig zoeken echter vond ik een handelaar dicht bij huis. Men had nog een maatje XXL in huis, deze bleken gepast en geloof mij nu of niet Yarrel leek zo fier als een gieter met zijn schoentjes aan en heeft er nooit aan gebeten.
Toen ik die bewuste dag van het onderzoek 's smorgens de halsband van Yarrel uithaalde stoof hij als een weerlicht naar de garage en zat reeds op de achterbank van de auto toen ik daar aankwam. Hij rijdt verschrikkelijk graag mee in de auto. Het achterraampje moet wel openstaan dat hij zijn snuit kan buiten houden want ander kwijlt hij alles onder. Mijn echtgenote moest alle moeite doen om Yelle ervan te weerhouden ook in de auto te springen. Toen we wegreden leek zij heel erg verongelijkt en triest zoals alleen honden kunnen kijken. Te Gent aangekomen werd ik ontvangen door eeen vriedelijke stagiaire die een heel dossier opmaakte. Ik vernoemde mijn vermoeden van een ruggemergletsel en kreeg toen te horen :ja maar dan ben je op de verkeerde plaats je zal bij inwendige op neurologie moeten zijn. Enfin toen de dierenarts arriveerde bekeek deze Yarrel even liet hem even lopen en bevestigde toen dat ik naar neurologie moest. Zeer behulpzaam ging ze er voor mij een afspraak halen voor de volgende dag want vandaag dat kon niet meer.
s'Anderendaags zelfde ritueel. Maar Yarrel die de eerste dag wat geïntimideerd was, liep nu ongegeneerd en hoofd in de lucht door de wachtzaal waar allerlei andere honden en hondjes zaten te wachten, paraderend met zijn schoentjes tot hij in een draai pardoes uitgleed en met zijn snuit voor een Yorkshire belandde die hem enthoesiast de smoel begon af te likken. Daaraan heeft Yarrel een geweldige hekel maar het duurde wel even door zijn parese voor hij weer te poot was. In de onderzoekskamer stonden hem vier vrouwelijke stagiaires op te wachten ( veearts afdeling kleine huisdieren lijkt bijna uitsluitend door dames bevolkt) die opnieuw een dossier opmaakten. Hij liet zich daarna gewillig door hen bepotelen en ging spontaan op zijn rug liggen en plaste wat in het rond tot jolijt niet alleen van zijn baasje maar wat bleek ook van de dames die dol leken op deze grote teddy-beer. Daarna kwam het echte werk. Testje hier testje daar en dan een thermometer in het achterwerk. Ook hier liet Yarrel tot mijn verwondering betijen. Daarna kwam een gediplomeerde veeartse. Men liet hem wat looptestjes doen. Tot mijn verbazing leek hij nu ook bijwijlen zijn voorpoot te willen ontlasten.
Nadien werden de koppen bij elkaar gestoken en vroeg de veeartse aan de stagiairs wat het allemaal zou kunnen zijn. Toen ik na hen een beetje hun gang te hebben laten gaan suggereerde dat het om een ruggemergletsel lumbaal of zelfs gezien de voorpootontlasting in de nek zou kunnen gaan, vroeg de veeartse of ik van de "stiel" was. Ik bevestigde dat ik grote huisdieren behandelde die op twee poten liepen. Ah u werkt in de zoo ? Toen ik begon te lachen. Ach ja humane! Zo noemt een dierenarts "mensengeneeskunde" --HUMANE GENEESKUNDE-- zo hoort U het eens van een ander.
Er werd voorgesteld een ruggemergpunctie te doen en contraststof in te spuiten en zo te zien of wat scheelde en waar. CT-scans worden blijkbaar nog niet gedaan bij honden. Yarrel, was ondertussen aan het stoeien met de vier stagiaires en scheen erg weinig last te hebben van zijn achterpoten en liep vrolijk met hen mee naar de operatietafel. Ik bleef een beetje verweesd achter. Zonder hond met een leiband in de hand. Het zou een paar uur duren had men mij gezegd. Misschien kon ik ondertussen een hapje gaan eten. Ze hielden mijn hond en stuurden mij wandelen. Voor mij was het vreemd. Meestal had ik aan de andere kant van de grens gestaan.
De Davinci code: Een handleiding voor omgang met vrouwen
-Heb je het laatste stukje bij Bojako gelezen, vroeg de baron
-Ja, zei de milo, natuurlijk. Een sympatieke kerel die echtgenieter van haar maar nog een beetje naïef enfin niet naïef maar ja hoe zou ik het zeggen ?
-Hoezo ?
-Awel hij plaats zo een spieven-sterken,neen een spie- vensterken en hij is een beetje in zijn wiek geschoten omdat ze niet komt zien. Hij zou godver moeten blij zijn dat ze niet komt zien!
- Hoedadde?
-Awel, als bojako niet komt zien dat is dat ze hem nog graag ziet. Ze weet dat hij dat kan en dat hij dat goed gaat doen en ze er geen omziens zal naar hebben. Daarvoor is ze trouwens met hem getrouwd. Natuurlijk wil een man dat men zijn werk goed vindt en dat men er niets op afkeurt. Maar dan moet ge bij uw gebuur zijn. Niet bij uw vrouw.
Want ga haar nu halen om het te komen bekijken. Goed ze zal meekomen om te kijken want ze weet dat ge anders vies gaat rondlopen en dat ze u de eerste week niets meer moet vragen en daarom is ze niet met u getrouwd. Ze is met u getrouwd omdat ze u iets kan en mag vragen en weet dat ge het plichtsgetrouw zult doen als ze een beetje aandringt en het alle dagen gedurende tien weken een keer of vijf zes vraagt.
Goed ze komt mee .Ze zal uw werk goed bekijken, wees daar maar zeker van om u de indruk te laten dat het haar niet koud laat. Want in feite kent ze geen ballen van spie-vensterkens. Maar ge hebt haar gevraagd en plichtsgetrouw om u niet te kwetsen en om niet te laten blijken dat het haar geen moer kan schelen( ook al heb je vier moeren moeten aandraaien) zal ze het spie-vensterken langs alle kanten monsteren en dan zeggen
- Zou dat niet beter geweest zijn als het nu vier millimeter hoger gestaan had.
-Om dood te vallen. Dat is zinloze kritiek. Daar wordt ge toch boos van.
-Neen, neen. Dat is geen kritiek. Uw eerste reactie is natuurlijk, waarom moet dat hoger staan ? Dan moet ge op uw tippen staan ! Vier millimeter waarom vier millimeter? Wat kan dat nu van verschil maken? Bij u is er nooit iets goed. In het vervolg kunt ge zelf uwen brol.... !!!.
Neen, neen, verkeerd! Dat is verkeerd. Daar gaat het niet om. Ze wil u alleen maar duidelijk maken hoe graag ze u ziet. Dat het heel goed is, dat ge uw uiterste best gedaan hebt en dat de perfectie niet van deze wereld is maar gij wel. Maar aangezien ze niets afweet van spievensterkens zegt ze zo maar iets. Onzin natuurlijk maar daar dat weet ze zelf wel. In plaats van u druk te maken moet ge dan zeggen:
-Denkt ge dat ? Ik meen toch ...ja, misschien wel
En voilа het wonder is gebeurd. Er komt een heldere blik in haar ogen, ze straalt van geluk en zal promt zeggen:
-Ja, hm bij nader inzien zou je wel eens kunnen gelijk hebben. Ja, ' t zou wel eens kunnen dat het beter is zoals het nu is. Misschien moeten we het maar zo laten. Enfin 't geeft niet, kom hier ge zijt ne schat!
En ze zal u eens tegen haar boezem trekken. En als vrouwen iets tegen hun boezem trekken op uitzondering van hun BH dan wil dat wat zeggen. Want zeg nu echt, als ze er echt niets mag op afkeuren of over zeggen dan had ze u niet meer graag gezien. Dan had ze evengoed aan den eerste den beste kunnen vragen om het doen. Als ze niets afkeurt op uw werk of er te nadrukkelijk voor geïnteresseerd is pas dan maar op. Ze heeft waarschijnlijk een minnaar.
Ze zal natuurlijk nooit honderd procent toegeven natuurlijk. Verre van. Diezelfde namiddag zal ze er nog eens op terug komen.
- Had vier milimeter hoger toch niet beter geweest ?
Waag niet hierop te antwoorden dit is een retorische vraag. Want morgen zal ze tegen de buurvrouw zeggen:
-Hebt ge mijn spie-vensterken al gezien, door onze Jef geplaats en op de millimeter na, een krak hé, die Jef van mij.
Neen het is een vraag om een gesprek over iets anders te beginnen. Om u de eerste maal te laten weten dat de achterdeur nog sleept en dat er missschien ooit eens iets zou kunnen aan gedaan worden. Ze zal u dat niet vragen natuurlijk. Maar ze zal u een hint geven in de zin van:
-Zeg sjoeke van mij, gisteren had ik mij bijna verongelukt.
Uw interesse is onmiddellijk gewekt bij zo een dramatisch stellingname.
-Ja, hoe mijn bolleken ?
- De achterdeur die sleept zo en ik ben er met de wasmand aan de klink blijven haperen.
Antwoordt nu niet:
- Ja, ge moet wat voorzichtig zijn hé, die deur sleept al maanden !
Want dan is het" la guerre". Niet openlijk maar ze zal het nu niet vergeven want de vraag is zo geformuleerd dat bij ontstentenis van belangstelling van uwentwege over het slepen van de deur dit ook kan geïnterpreteerd worden als een ontstentenis van belangstelling van uwentwege over het feit dat ze zich zou kunen verongelukken. Daar kan ze niet mee leven. Het correcte antwoord is:
- Ik zal dat direct eens gaan oplossen zie, ik zou niet willen dat ge door die stomme deur in uw ongeluk loopt.
Ge kunt gerust in uw zetel blijven zitten. Ze wil niet dat ge het feit direct oplost. Neen ze is al lang tevreden dat ge het genoteerd hebt. Ze weet al lang dat ze het nog driehondervijfenzestig keren zal moeten herhalen voor ge uit uw kram schiet. Maar dat kan haar niet schelen voor de moment is ze best tevreden met haar spie-vensterken
De milo en de baron zaten in de bibliotheek van het kasteel een diepzinnig gesprek over "geloven" of niet geloven" te voeren.
-Ik geloof in alles -zei de baron- voor de veiligeheid. Ge kunt niet weten.
-Dat vind ik nogal opportunistisch.
-Gelooft gij dan in iets of in niets.
-Natuurlijk geloof ik, -antwoordde de milo natuurlijk. Ik geloof dat ik mij nog een pint ga pakken.
-Ja maar bidt gij dan nooit niet?
-Awel, ik weet niet of de huishoudster het u gezegd heeft maar het bad is boven verstopt en de loodgieter is ziek, awel nu bid ik voor een goede afloop.
-Jamaar serieus - zei den baron een beetje korzelig -kom nu eens mee buiten zie eens al die sterrekens daar, die planeten, die melkwegen, sterrenstelsels, witte reuzen, blauwe dwergen, nova's, supernova's, zwarte gaten, quasar's van wat zou dat dan allemaal moeten komen.
-Simpel -antwoordde de milo dunnetjes-van den " Big Bang".
-Den Big Bang wat is dat ?
-Wel er was niets. Plots is dat niets ontploft maar met een geweld zoals alleen niets kan ontploffen. Een driehonderduizendmiljoenste van een seconde later was het in dat stukske niets dat iets aan het worden was al vierhonderdduizend miljard graden warm. (NB.Cijfers zijn niet exact maar dus in een zeer klein tijdsinterval zeer heet)
-Ja als niets tot iets komt is het altijd ambras.
-En heet.
-Hoe hebben ze dat gemeten -vroeg de baron - met een thermometer ?
-Natuurlijk, baron, als gij nu het licht ziet van een sterreken dat op 10 miljoen lichtjaar* van hier ligt awel dan is dat licht daar 10 miljoen jaar geleden vertrokken en ziet gij dus in het verleden. 't Kan goed zijn dat dat sterreken 1 miljoen jaar geleden al ontploft is. Maar dat zullen wij maar zien binnen 9 miljoen jaar
-Miljaar!
-Nee 9 miljoen jaar.
-Miljaar, dus iederen kan dus in het verleden kijken door naar de sterren te kijken, milo.
-Exact, hoe verder ge kijkt, hoe langer het duurt voor het licht hier is dus hoe verder in het verleden dat ge kijkt. En nu hebben ze zo een straffe kijkdinges dat ze kunnen terugkijken tot juist na de Big Boenk.
-Dan zien ze daar op den thermometer hoe warm het daar is.
-Just en die wijst op vierhonderderduizend miljard graden.
-Dedjie dat moet heet zijn. Smelt dien thermometer dan niet ?
-Natuurlijk, zotteken. Als het zo heet is zijn er nog geen atomen, geen moleculen en dus zeker geen thermometers. Alleen piepkleine bouwsteentjes die razendsnel over en weer vliegen en daarom is het zo heet. Want temperatuur komt door beweging. Hoe sneller de bouwsteentjes bewegen hoe heter.
-Awel, awel maar hoe weten ze dat dan dat het er juist zo heet is.
-Ze berekenen dat .
-Hoe, ze bereken dat ? Met wat ?
-Met een rekenmachientje zei Titipoës die er was komen bijstaan.
-Min of meer zei de milo. Ze meten de achtergrondstraling in het heelal.
-Leg eens uit achtergrondstraling.
-Awel na den Big Bang is dat puntje niets beginnen uitdijnen en hoeverder het uitdijnde hoe minder snel dat die deeltjes bewogen en botsten. Dus hoe kouder het werd. Maar nu begon de zwaartekracht die alle materie aantrekt de bovenhand te krijgen. Die deeltjes of bouwsteentjes bleven als Legoblokjes aan mekaar plakken en ze vormden eerst kernen en electronen, daarna atomen en moleculen ( niet die winkel in Vichte) , eerst waterstof en helium, de simpelste en lichtste dingen eerst en dan zo verder. Zuurstof, stikstof, zwavel, koolstof en daarna altijd maar zwaardere dinges aluminium, zink, nieuw en oud-ijzer. Hoe kouder hoe zwaarder dingen er werden gevormd. Die wolken hete gas en en kouder materie die koekten door de zwaartekracht die nu sterker was omdat de deeltjes niet meer zo snel bewogen (dus kouder waren) samen en vormden aldus hete bollen of sterren en of koude bollen, planeten dus.
Die groepeerden zich door de zwaartekracht op hun beurt tot sterrstelsels, zoals ons zonnestelsel. Die weer tot melkwegen en die tot groepen melkwegen, en nog groter super-groepen melkwegen.
Maar ondertussen ging die uitdijning verder en hing het heelal vol kleine klonterkens van groepen-melwegstelsels. Die zogenaamde kleine klontertjes waren onmetelijk groot maar in vergelijking met wat er tussen zat zeer klein. Want het grootste gedeelte van het heelal ertussen bestond uit niets, nihil, niente, nada.
Ja alle vijfhonderdduizend lichtjaar eens een melkwegsken maar verder niets. Al zijn er nu die denken dat er toch iets tussenzit "Zwarte materie" maar dat is een ander paar mouwen !
-Jamaar die achtergrondstraling dan?
-Ja dat is een beetje moeilijker om volgen. Maar als we altijd verder kunnen kijken , kijken we dus ook altijd verder in de tijd en dan kijken we op een gegeven moment naar het tijdstip juist na de Big-Bang of er dichtbij.
Maar daar het heelal dus uitdijnt altijd maar groter en groter wordt moet de stralig van dat ogenblik toen alles nog gelijk verdeeld was nu ook nog gelijk verdeeld zijn, wel sterk afgekoeld al, maar nog gelijk verdeeld. Als we dus in alle richtingen en op alle plaatsen van het heelal een straling zouden kunnen vinden die dezelfde eigenschappen heeft en die we achtergrondstraling noemen dan is de Big Boenk bewezen.
Maar dat is een beetje moeilijk om u voor te stellen. De reststraling van dat moment blijft ondanks de uitdijning toch overal aanwezig. Zowel hier als aan het einde van het heelal. Maar het is wiskundig te bewijzen dus laten we het maar aannemen.
Wel ze hebben die straling gevonden, ze hebben haar frequentie oftewel de snelheid waarme dat die straling trilt kunnen meten en van daaruit haar temperatuur meten en dan is het alleen nog gewoon terugrekenen.
-Ah, ja gewoon terugrekenen ja hoe dat ik daar niet eerder op gepeinsd heb ja. Zei Titi
-t' Is 't ingewikkeld voor mij sprak den baron
-Maar vroeg Titipoes leep: wat was er dan voor de Big Bang ?
-Niets
-Hoe niets ? Niets kan toch niet ontploffen
-Wiskundig wel
-Ja maar dat is zever
-Ten doet ten doet
-Jamaar dan is dat niets God, of God is dan niets
-'t Zou kunnen, zei milo, en geef mij nog Duvel
* Een lichtjaar is geen tijd- maar een afstandsmaat. Het is de afstand die het licht aflegt in één jaar tijd met een snelheid van 300.000 km per seconde. Dus 300.OOO x 60 x 60 x 24 x 365 = ongeveer 946.000.000.000 km of 23.652.000 keer de aarde rond. Ver hé.
Debbie kwam in den donker op haar blote voeten over het grasveld aangestormd naar de milo en vloog rond zijn hals.
Wat moet je nu hebben een sjakosken of schoentjes,- vroeg de milo terwijl hij naar haar mooi gelakte teennageltjes keek- trouwens ge moet oppassen met zo 's avonds op uw blote voetjes door het gras te lopen want straks bijt er u nog een pier en als het een vamp-pier is kunt ge nog een gevaarlijke ziekte opdoen.
-Nee, neeje ik moet niets hebben,- zei ons Debbie terwijl ze met een vies gezicht naar haar voetzolen keek, -maar het spookt hiernaast bij Elodie en Jean-Baptiste.
-Spoken, spoken -ge zult weer spoken zien zeker
De milo luisterde eens aandachtig en inderdaad vanuit het domein van de Jean-Baptiste waar alle lichten gedoofd waren op een klein lampadeirken in de veel te grote living na klonk een ijzingwekkend langgerekt gehuil "Wooeeooeoohooeoooeeooe Hooe". Het weergalmde tegen de transen van het kasteel cirkelde over de binnenkoer en stierf toen langzaam uit. Er verscheen een glimlach op het gelaat van de milo en de baron die juist naar buiten kwam zag het koppel staan en richtte zich tot de milo
-Das war lang geleden, nichtwaar, milo dass wij dit nog gehoord haben ?
-Ja, baron heel lang dat we het spook van bij Jean-Baptist nog gehoord hebben, glimlachte de milo
-Das Spooch ?
-Ja het spook, knipoogde de milo naar de baron.
-Ge weet wel de voorvader van Jean Baptist, le chevalier de La Tablette Carrée- Gedektvoortwee die alleen maar op jonge schone jonge meisjes uit is en ze meeneemt naar ik weet niet waar om ik weet er niet wat mee te doen.
De amandel oogskens van Debbie, al ruim zo groot als die van een ree, werden nog groter met de seconde. De baron die het spelletje doorzien had voegde er aan toe.
-Jaja, das spooch. Und eigenaartich naar es scheint neemt hij allein blonde meiskens mee.
-Ja, die goed voorzien zijn van oren poten.
Debbie begon zachtjes te rillen en kleefde aan de milo gelijk een vliegenscheet aan een spiegel. En toen klonkt opnieuw door de duisternis de rauwe kreet van het spook" Whoeeooeoeeo hoeeoeohoeeooeoeoeoeoeoeoeoeoe" . Nu werd het Debbie te veel ze liet de milo los en rende het kasteel binnen zonder omkijken. Daar botste ze op Anemone wiens nieuwsgierigehid ook gewekt was door het door merg en been snijdende geluid.
-Wat is er meiske, ge ziet zo bleek. Een spook gezien ?
-Juist ja een spook, een afgrijselijk spook bij de geburen die het op blondines gemunt heeft. Ik heb het niet gezien maar de milo zegt dat het een verschrikkelijk spook is. Ze had inmiddels de kleur gekregen van een wit gekalkt wit blad papier dat op de koop toe nog eens uitgegomd was.
-Anemone was een beetje onder de indruk van de panische angst van Debbie, maar wou toch niets laten blijken.
-Kom we gaan bij de baron en de rentmeester eens spookhoogte nemen.
-Nog voor geen honderdduizend barons, zo een afgrijselijk spook en hij heeft tanden gelijk een evenzwijn, lippen gelijk een tandenborstel, en een staart als een gebaarde baviaan. En hij draagt bretellen....fantaseerde ons Debbie dat ze het zelf geloofde.
Maar die bretellen dat was den druppel die bij Anemone den emmer deed overlopen. Toegegeven hij was al goed vol door die draculatanden en die staart, maar bretellen !!!
-Wat denkt dat spook wel, bretellen, kom mij zo iets vertellen, bretellen
Anemone was ooit eens tijdens een vrijparij met de Zorro in zijn bretellen vastgeraakt en had zich daarbij aardig bezeerd. Ze was er bijna in gestikt en zag zo blauw als een smurfke op zijn zondag's. Niet alleen was de lol er onmiddellijk af geweest maar het had op Anemone zo een indruk gemaakt dat ze iedere man die nog bretellen droeg onmiddellijk te lijf ging, zijn bretellen aftrok zodat zijn broek op de grond viel wat de rest van de kennismaking bovendien meestal duidelijk vergemakkelijkte. Bretellen werkten op haar gelijk als een rode lap op de echtgenoot van een koe.
Ondanks het feit dat nu voor een derde keer een bloedstollend "Whoeoe oeoeoeoeoeoeoo. HoeoeoeoHoeoeooeo." door de nacht klonk. Liep ze vastberaden op de baron en de milo toe.
Debbie bleef bibberend en sidderend in de zetel van het salon zitten en bedekte haar rooie oortjes met een zacht geborduurd kussen van de Ming dynastie, waarvan de BTW alleen al een klein fortuin koste en bleef stillekens zitten.
Moontje had ondertussen de baron en de milo meegesleurd in haar vaart en trok wijdbeens, wat haar trouwens geen moeite koste, naar villa " Carrefour" van Mister J-B.
Ter plekke aangekomen zagen de drie dat het venster van de living open stond. Ze waagden een piepken naar binnen en zagen nog juist Elodieken in badjas verdwijnen. J-B lag op de zetel helemaal uitgeteld en kreunde nog zachtjes "whoehoe-hoehoe". Het geluid stierf stilletjes uit en Elodieken verscheen terug met twee glazen champagne in de hand. Ze wreef over J-B zijn bolleken en zei:
-Denkt ge nu niet dat ge wat overdrijft schat. Ge doet er eerst uren over- wat trouwens nogal vermoeiend is hoor- en dan ineens dat gejank zoals een wolf. Ge zijt toch zeker dat ge niks aan uw voorstandertje hebt, sjoeken.
-In de liefde mijn muisken heb ik alleen maar tegenstanders, geen voorstanders. - hijgde J-B
-t'Is goed sjoekenbolleleken maar dat huilen is dat niet wat overdreven ? Wat gaan de geburen zeggen ?
. -De geburen kennen dat geluid. Die weten dat.
Anemone draaide zich om naar de baron, wiens ogen blonken van deugnieterij, pakte hem bij zijn kraag en fluisterde in zijn oor
-Een spook met bretellen hé ! Gij wist dat potverkoffie, dat het J-B was die zo geluiden maakte bij de point of no return en iets verder, gij achterbaks baronneken van mijn panties
Ze trok de baron bij zijn das mee naar huis
-Kom baronneken we gaan ook wolfke spelen, Romuluske en Remuske en de wolvin ( want Anemone had gestudeerd Grieks-Latijn volgens tante van Bommelskonten en volgens pastoor E.H. Kl.O.E.F. Kapper, aan het zeer klein seminarietje van Roeselare )
Haar ogen zochten naar de milo. Maar die was met geen ogen ( noch die van haar noch die van de baron) meer in den omtrek te bekennen. Die was tijdens de ganse ceremonie stillekens terug naar het kasteel geslopen.
-Zouden we niet liever roodkapje en de boze wolf spelen, grr, grr "sprak de baron gretig
-Mij goed, antwoordde Anemone, maar ik ben de houthakker die de boompjes van de stoute jongens afhakt.
Lachend stormden ze het kasteel binnen. Daar zat de milo met Debbie op het Ming kussen een puzzel te maken. Ongeveer 20 stukken lagen voor hen netjes in elkaar passend op de grond.
-Kijk eens -zei Debby fier - op de doos staat voor drie jaar en wij hebben hem op twintig minuten in elkaar gekregen.
Beste lezers,
Fantastische ontdekking gedaan door Vlaamse Vrouw. Naast het gat in de ozonlaag staat nu ook het gat in de boekenmarkt op de kaart. Maar in tegenstelling met het gat in de ozonlaag zal dit gat snel gedicht worden. Zij die dus nog naar buiten willen moeten snel zijn. Het gat zal trouwens niet op 1, niet op 2 .....maar op 1001 manieren worden gedicht. Het spreekt vanzelf dat we U verder op de hoogte zullen houden.
Belga Brussel 23.53 Woensdag 23 augustus 2006 Het bericht werd bevestigd door Reuters
Voor een vriendin met een tong uit sandelhout gesneden. Ik zeg dit bepaald niet zonder reden Dit hout zal misschien buigen maar nooit splijten en haar tong zal dus waarschijnlijk nooit verslijten Haar persoonlijkheid is van graniet Maar de materie van haar hart Ken ik voorlopig nog niet.
Onderstaand gedichtje uit de nieuwe bundel "De onbekeken rozen op het paarse behang" dat toeval of telepathie verbazend veel overeenkomt met Titipoës' titel van haar voorlaatste stukje " Een roos tusssen zonnebloemen op het canvas" maar onafhankelijk van elkaar tot stand kwam, wordt dus opgedragen aan Troubadoerke als weergeld.
Vake en moeke spelen
Tussen de ruïnes door die kwajongens opzoeken Om te zien of er nog wat af te breken valt Werd mijn sexuele vorming niet door boeken Maar door het kleine Leentje, om zo te zeggen een buitenbeentje, vervolmaakt Oorzaak ! De warme gladheid van haar blote meisjesbuik en dito bil Leek voor mij toen tussen man en vrouw Een onoverkomelijk verschil Een grondige reden voor een relatie Als pa en ma bestond er niet en zie Om het contract niet te compliceren Besloot zij het gemakshalve met Het delen van chocola en niet Met denkbeeldige kinderen te honoreren Waarvoor nog steeds mijn dank Al wist ik dat toen nog zo niet
ER IS SLAPEN EN SLAPEN. HERKENBAAR ? JA, DAN ZONDER COMMENTAAR!
Geldt zowel voor de foto als voor het artikel !
Mijnheer en Mevrouw kijken naar de televisie, plots staat Mevrouw op en zegt: Het is al behoorlijk laat en eigenlijk voel ik mij toch een beetje moe. Ik denk dat ik maar eens ga slapen
Ze stapt meteen naar de keuken om het ontbijt van morgen voor te bereiden. Ze spoelt nog snel al de koppen, halfvol met pop-corn en chips, in de afwasbak en gooit de resten in de vuilbak, haalt het vlees voor het avondeten van morgen uit de diepvries en kijkt nog even of er nog muesli in de voorraadkast is en zet de doos alvast op tafel Gaat nog even om melk in de kelder.
Ze vult de suikerpot, dekt de tafel voor morgenvroeg en zet het koffieapparaat klaar, bemerkt wanneer ze het zakje wil weggooien dat het vuilbakje voor GFT vol is en gaat het snel buiten uitkeren op de composthoop.
Als ze terugkeert stopt ze nog even een paar hemden in de droogkast en een armvol pull-overs in de waswachine, strijkt nog even een bloes die Liesje morgen aanmoet en zet nog een knoopje aan het hemd van haar man.
Ze raapt de dagbladen en tijdschriften op die op de grond rondslingeren, daarna het speelgoed dat op tafel is blijven liggen en legt de telefoonboek op zijn plaats.
Ze giet nog even de planten en ledigt de linnenbak en hangt de handdoeken op om te drogen
Ze gaapt uitgebreid en rekt zich eens lekker lang uit alvorens naar de slaapkamer te gaan maar stopt nog eerst even bij het bureel om een nota te schrijven aan de leraar van haar zoon, legt wat geld voor hem klaar en raapt een huiswerkschrift op die onder de stoel ligt en stopt het geld en het schrift in de boekentas
Ze schrijft nog snel een kaartje voor de verjaardag van een vriendin, noteert het adres op de omslag en plakt een zegel in de rechterbovenhoek. Ze schrijft ook nog een klein lijstje pro memorie voor bij de kruidenier. Steekt lijstje en briefomslag in haar handdtas. Herinnert zich nog drie dingen die ze morgen zeker niet mag vergeten en schrijft ze bij het lijstje bij.
Dan begeeft ze zich naar de badkamer, ze démaquilleert zich, wrijft haar gezicht in met anti-rimpelkreem, poetst haar tanden en en doet haar nagels. Blijft een ogenblik in de spiegel staren, brusht zich de haren, neemt nieuwe washandjes uit de kast en gooit de oude waarop waterverf zit in de wasmand. Spoelt de wasbak waarin nog restjes scheerzeep zitten om. Ze veroorlooft zich een zalig plasje, ontkleedt zich en hangt alles netjes op een stoel na eerst drie onderbroeken weggegooid te hebben die rondslingeren. Keert terug naar de keuken om haar slippers.
Haar man zegt: "Awel, ik dacht da je ging slapen"
"Doe ik ook" zegt ze
Ze vult nog gauw de drinkbak van de hond en laat de poezen uit en verzekert er zich van dat alle deuren gesloten zijn.
Ze gaat nog eens rond op de kamers van de kinderen, geeft een hoestbonbon aan Jantje die hoest, hangt een hemd terug op en stopt de vuile sokken in de wasmand, zet het nachtlampje op zijn plaats bij Liesje. Daarna praat ze nog wat met Gert, die in zijn puberteit verkeert, recent een nieuw liefje heeft opgedaan en nog bezig is met cursussen te herhalen en er meer zin in heeft om er de brui aan te geven dan om verder te studeren. Ze overtuigt hem. Strijkt door zijn krullen en begeeft zich opnieuw naar de slaapkamer.
Eens terug in de kamer vernieuwt ze de lakens en slopen, zet ze het alarm van de wekker op half zeven, haalt haar kleren voor morgen uit de kleerkast, borstelt nog even de broek van haar lieverd en gaat nog even terug naar de keuken om haar schoenen te poetsen.
Daar ontmoet ze haar man, die net de televisie uitgedaan heeft en zegt:
"Ik ga ook maar eens slapen"
Hij gaat naar de slaapkamer legt zich neer en slaapt
Ze legt zich neer dooft het licht en ligt nog twee uur wakker, te dubben over het feit of zijn gebrek aan belangstelling nu betekent dat ze niet mooi, sexy of lief genoeg of misschien te chagrijnig is en te weinig belangstelling vertoont voor zijn werk en zijn hobby. Ook aan het feit of ze wel een goede moeder is durft ze nogal eens te twijfelen. Ze dommelt in, ontwaakt een paar maal maar valt telkens terug na een tijdje onrustig in slaap. Eindelijk zinkt ze in een diepe slaap en ... de wekker rinkelt.
Meine beste Freunde und Blochgenossen, Aan alle die wesen und kommen sollen Heil und Gezundheid,
Es ist al ein gans Tijdeken geleden dass ich mij nog so Gutt amusiert habe op dass Bloch. Und dass komt durch die Reaktionen die iederein hier zo op de andere Blochskens schreibt. Zoals ma chère Amie Titi-Poës zo goed aufgemerkt heeft want auch Sie ist toll auf diese Reactionen. Aber over ein Ding bin ich nog nicht so erge zufrieden und dass ist das es steeds diezelbe menschen zijn die ene Reaction plaatsen. Haben die andere Schrick. Zijn die senioren so etwas bleukens. Dass kann toch nicht wesen. Dus beste Senioren plassiert auch mahl ein Woordchen. Wir wollen sie nicht auffressen, wir haben viele lieber jungeres Fleisch um zu fressen. Dass Menschen (oder wass für dort voor doorgehen müsste) wie Dauwchen, Loeki Loekchen, Lucschen auch von Ihnen nicht meer Hören lassen is sehr speissig denn dann konten wir nog ein bischen Lächeln mit Ihren Stupiditäten. Auch von Zwiebelfox haben wir der letzen Tijd nicht viel mehr gehoord sollte er ziekskens sein ? Ganz toll auch ist dass die Tijl, Anemone und tante Motzenbolle zurÜck gekommen sind. Wie mehr Sielen wie mehr Freude. Auch habe ich bemerkt dass einige Lieden hier auf daas Bloch komen um nach die Muziek zu lausteren. Darfür habe ich mein Rentmeister die Auftracht gegeben ein langer Muziekchen samen zu stellen. Er ist da in gelungen ofte gelukt und hatt eine koertze Kompilation von meine favoriete Muziek gemacht. Indien so etwass in oewen Smaach falt, lassen sie dass bitte weten dann kann die milo so nog etwas machen desnodens mit aangefraagte Muziekchen. Verderlich habe ich heute nicht viel Inspiration mehr. Und daarum kreigen sie noch ein Gedichtschen oder zwei von der milo.
Schuss, gruss Gott und al seine Heiligen. Baron Erst-Georg.
linkshandig geschreven
ik schrijf maar dit versje het heeft zelfs geen rijm het heeft ook niet de pretentie literatuur te zijn ik wil wel blijven schrijven want hij die schrijft blijft Tot jou richtte ik nochtans veel van mijn schrijven maar ik ben nog nooit mogen blijven
The secret part
Hoe kan een achterwerk die bolle lijn het onderwerp van een gedichtje zijn Omdat het mij bekoorde jawel maar ook omdat het aan jou toebehoorde
Voor de Xenofobe bende van Klopterop en Bommelskonten en andere die vinden dat Duits een te harde Taal is. Kort samengevat. Reageer eens meer 't zijn anders altijd dezelfde. Het blog is een interactief middel ! In plaats van een liedje zijn er nu meerdere te horen. Het loont de moeite van dus even verder te luisteren.
"Eigen lof the fragrance for men ( Eigen lof het parfum voor mannen) "
Vriend Jean heeft een kemel geschoten en krijgt de camel trofee!
Jean, jongen toch. Gij zoudt dat toch moeten weten . Regel één van de charmeur: stel de vrouwen op hun gemak en stel ze jonger en mooier voor dan ze zijn. Maar niet ouder en lelijker en zeker niet deze met een hoog playboy gehalte. (zie het playboy artikel van Jean op La Douce over Mieke Muis). Enfin ik vrees er een beetje voor of dat nog te repareren valt. Maar wees op uw hoede, dames hebben voor zo een dingen een olifantengeheugen. Enfin ge zijt door de bende van de koffieklets tot camelboy van het jaar benoemd.
Jean als drommedaireboy van het jaar in tegenlicht"
Ondertussen probeert milo, na zijn hommage nu voor een tijdje gerust, miekemuis te troosten en bespreekt hij met haar ijverig alle mogelijke scenario's en cast's voor de kalender van 2007 ten voordele van ... Ja dat moet eigenlijk ook nog besproken worden.De meiskens wouden het doen voor Laurent maar daar heeft de milo geen oren naar. Hij is een berucht republikein en eet zelfs nooit filet de Saxe of Cobourg hesp. "Artsen zonder vakantie" zag hij wel zitten maar enfin dat moet nog besproken worden. De andere dames zullen hem waarschijnlijk ook nog dit week-end komen vervoegen. Milo heeft ondertussen wel al een vogelkot, een stal voor gazellen op pensioen en een grote kattenbak gekocht. Kwestie van wat accommodatie verschaffen aan de dames hun attributen. De milo heeft ook wel aan maatje, marito en de andere echtgenieters verzekerd dat alles sereen en volgens het boeksken zal verlopen op enkele zwoele muziekjes na. Den baron zal trouwens een oogsken in het zeil houden en heeft een van zijn butlers meegezonden. Zijn commentaar " de milo is wel ne charmeur maar een charmeur met klasse, en niet alleen met klasse maar ook met manieren. Waarop dat de milo zo snel als tellen antwoordde " jamaar vuil manieren zijn ook manieren, grapje, graaaapje !" Enfin miekemuis ziet er al toch al wat beter uit en morgen komt maatje naar de eerste shoots kijken dan al ze er nog beter uitzien, denk ik. Nee weet ik !
Milo als de hulpverlener van het jaar op luchtmatras. De dame is ons wel bekend. De butler komt uit Frankrijk en wordt ondanks zijn hoog play-girl gehalte niet uitgeleend.
NB. Eigen lof stinkt maar ik riek het zo graag !
kaly nikta gynekes ie andrie
NB2. Ondertussen heeft onze Franse Belg zijn fout ingezien en behoorlijk gecorrigeerd. Oef want er stond hier een moordcommando gereed met valse borsten vol TNT.
NB3. Om Tijltje te plezieren en zijn xenophobie ( van Xenos = vreemd, en phobos = dinges awel ge weet toch dinges, angst, vrees) wat te milderen een liedekijn in het Grieks !
Tussen twee donderslagen in waren de milo en den baron van het "Paviljoen" verhuisd naar "het land van Riem" een brasserie-restaurant juist ernaast gelegen. -(milo): Voor mij een Duvel op de gezondheid van Aspe en een steak met Roquefortsaus want ik heb iets met schapen. -(ober): En euh gebakken, mijnheer ? -(milo): Liefts -(baron): Hij wil zeggen hoe moet hem gebakken zijn ! -(milo): Saignant (naar den baron). Het is toch curieus de overeenkomst tussen een biefstuk en hemorroïeden. -(baron): Wat ? -(milo): Speen. Hemorroïeden of speen en een biefstuk. Ge kunt ze alle twee krijgen bleu, saignant of а point. -(baron): Smakelijk.(tegen de ober) geef mij maar een met béarnaise, bleu -(milo): Béarnaise dat doet mij denken aan een nonneken. Zuster Béarnaise. Eentje uit de "Dams", voor de niet Aalstenaars de Dames van Maria. Ik ben daar nog naar school geweest. -(baron): Maar is dat geen meiskensschool ? -(milo) : Natuurlijk. Maar ik ben daar naar de kleuterklas geweest bij mamère Fernande de Dinges Ikweetnivanwat. -(baron) : van adel ? -(milo): Jaja, noblesse de robe et de soutane. Zo een pinguin met een lichtblauw overkostumeken en zo een zwaantjes hoofddeksel. Ik droeg ook een uniformpje. Een blinkend zwart satijnen kieltje met een wit kolleken. We waren met drie jongens en zeventwintig meisjes. In die tijd vond ik dat nogal ambetant want we konden "plukken" ( draadjes uit een stukje stof losprutsen. nvdr.) of met de "stekskens" (lucifers zonder zwavel natuurlijk ) spelen. Massoeur Fernande vroeg toen alle dagen en altijd vriendelijk. "Kindjes, wat gaan we doen vandaag ?". En al die truttebellen in koor "plukken, plukken". Ik speelde veel liever met de stekskens. Daar is er toen iets geknakt in mij. In feite niet verkeerd maar juist goed. Want van die moment af heb ik een gezond wantrouwen tegen al wat dat een rok kan dragen, pastoors incluis maar Schotten uitgezonderd. -(baron): En die twee ander jongens dan ? -(milo): Jeanetten, jong, jeanetten die wouden ook plukken. Ik stond er altijd alleen voor. Maar mamère Fernande moet dat toch gezien hebben dat ik een depressie aan het kweken was. Want zo om de veertien dagen, als ik bijna ging decompenseren van het plukken mocht ik terwijl de anderen aan het plukken waren met de steksen spelen. Ik maakten toen altijd oorlogstuig, tanks, kanonnen, mortieren. Ik denk nu dat ik daarom maar om de veertien dagen met de steksken mocht spelen. Al wist ik nog niet wat dat allemaal was maar ik had er een paar van die tuigen gezien in een boekske op zolder bij mijn buurjongen. Het moet een gevaarlijk boeksen geweest zijn want toen wij dat naar beneden brachten heeft de papa van mijn buurjongen heel erg gevloekt en dat boeksen direct afgepakt en mochten we niet meer op zolder gaan spelen. Er lagen er nochtans een ganse stapel van die boekskens en wij hadden maar eentje gepakt. Later veel later heb ik begrepen over wat het ging. Dat boekje noemde "Signaal" iets dat de Duitsers onder den oorlog verkochten en nu herinner ik mij dat er ook nog een stapel van "Der Adler" lag tussen de sunlight zeep en de zakken koffie van den oorlog van Korea. -(baron): Hoe lang ben je daar naar school geweest ? -(milo): Twee jaar. Want op het einde van het eerst jaar waren die twee jeanetten niet meer gewenst. Ze mochten niet meer komen omdat ze alle twee nog in hun broek kakten. In niet want ik ging naar het WC. Ik kon trouwens al mijn achternaam in de sneeuw plassen al waren het maar vier letters. Zoude geloven als ik die twee broekschijters nu terug zien als volwassen mensen dat ik toch altijd nog denk " ja nog altijd schijters zeker " 't Is misschien niet schoon maar ze hadden maar met de steksen moeten spelen dan had ik veel milder geweest. In elk geval ik had het daar bekeken na nog een jaar als enige jongen tussen al dat vrouwvolk. Want buiten de kleuterklas waren het allemaal meisjes, lager en middelbaar. Allemaal poeskens en slechts één plasserken. Ge zoudt van minder een "Oh-die-poezen"-compleks krijgen van al die penisnijd. Al weet ik nu dat de penis langs twee kanten snijdt. Maar ja toen, jong en onervaren.
Op dat moment kwamen Elsie en Titi-poës buiten adem binnen gestormd.
-(milo): awel is Anemoon er niet meer bij ? -(titipoës een beetje hijgend van 't lopen want het goot nog met bakken):Nee, den Tijl is ze komen halen ze moet vandaag nog optreden in een nieuw blog -(baron): Ah dat is goed nieuws zè. Vooral voor mijne portemonnaie. -(milo): Heeft mijnheer den baron een oogsken op een ander ? -(Elsie): Goed nieuws, goed nieuws, verdomme ons contract met JMDD is nog niet getekend. -(baron): Ja kindje zie ge kunt niet alles hebben in de wereld, nietwaar ! -(milo): Zeker niet alles: een "scone" vrouw en veel geld. Ge zit gij daar nu met al uw geld ! - (naar Titipoës). Hoe is het met uwen kalender, meisken ? -(titipoës): Kalender ? Welke kalender ? -(milo): Awel die dat je met Ria, Bojako en konsoorten gaat maken in uwen bloten met die blote vogelkens, gazellen, harmonica's en paarden (cfr blog van Ria nvdr). Daar gaat volk komen naar zien. "Les demoiselles d'Avignon ou les Vieilles prunes de Moissac " -(baron): Hoe ouder hoe zotter ! -(Elsie): Pas maar op mannekens ge zoudt nog kunnen verschieten, ons fleur is nog niet verwelkt en onze libido in tegenstelling met wat mijnheer "Kusmijndinges" daar wist te vertellen is nog niet uitgedoofd. -(milo): Nenee, mijnheer den baron - ondertussen kneep hij in het achterste van Elsie, die het zich liet welgevallen - nog heel en al vuur en vlam en zoals bojako zei. "CeeDeeken met een zacht muziksken opzetten, heup tegen heup, een keer dansen en joeperdepoep wie zat er alweer op de stoep?" -(titipoës tegen de milo ): Flauwe plezanten. By the way waarom zegde gij altijd Titipoës ipv Titipoes. -(baron): Dat is naar het voorbeeld van Delphine. -(titipoës): Delphine ? -(baron): Delphine Boël, de dochter van Bebeer.Boël dat klinkt chiquer en adelijker dan Boel -(titipoës): Ik heb juist boël gehad met mio marito, klinkt goëd. -(milo) Jaja, ah ze zijn daar met de steaks, moeten jullie niets eten dames -(elsie en titipoës in koor): Neen we hebben al gegeten. - (milo) Ja gebakken viskens ik weet het, maar dat vult toch niet. -(titpëes) Of misschien eens proeven -(Elsie) Awel ja een proeverken ! -(milo) Ober ! Nog twee steaks en vier Duvels a.u.b.? Begint maar dames laat het niet koud worden.
Als dit geen reacties uitlokt weet ik het ook niet meer !
Om een vrouw te verstaan heb je een handleiding nodig Maar (on- ?)gelukkiglijk lezen mannen nooit handleidingen.
Als een vrouw haar man heeft, neemt haar libido af (nu eerst luisteren dan verder lezen) !
Het libido van een vrouw neemt af zodra ze "haar man te pakken heeft". Want volgens de Sunday Times daalt bij jonge vrouwen die een vaste relatie hebben de behoefte aan regelmatige seks al snel met zo'n vijftig procent. Bij mannen ligt dat anders: bij hen neemt de seksuele appetijt zelfs na 40 jaar huwelijk niet of nauwelijks af.
Tot die conclusie, die indruist tegen de stelling dat de moderne vrouw op seksueel gebied gelijkheid met de man heeft bereikt, kwamen vorsers aan de Duitse Hamburg-Eppendorf-universiteit.
"Seksuele motivatie bij vrouwen staat gedurende de eerste maanden van een relatie op gelijke hoogte met die van de partner, maar neemt vervolgens gestaag af", zegt medisch psycholoog Dietrich Klusmann, die het onderzoek leidde en zo'n 500 koppels ondervroeg. Bij mannen blijft de motivatie op peil gedurende de volledige duur van de relatie.
Volgens Klusmann raakt het vrouwelijke libido al een jaar na het begin van een vaste relatie in vrije val. Waar 60 procent van de dertigjarige vrouwen die aan een relatie zijn begonnen in die eerste fase "vaak" seks wil, daalt dat percentage na vier jaar tot de helft en na 20 jaar tot nauwelijks 20 procent.
De onderzoeker, die zijn bevindingen deze week publiceert in het tijdschrift Human Nature, schrijft dat toe aan het feit dat een vrouw, wanneer ze eenmaal haar partner heeft gevonden, "zuinig" is met haar seksuele gunsten om hem geïnteresseerd te houden. Mannen daarentegen blijven seksueel actief om zo hun partner tevreden en rivalen op afstand te houden.
Er zijn volgens Klusmann slechts weinig manieren op dat dalende vrouwelijke libido op te vijzelen, maar enige afstand kan wel helpen. Letterlijk dan, want als een vrouw gedurende een bepaalde periode apart gaat leven, neemt haar seksuele belangstelling weer toe.
Ook vrouwen met een partner die een hoger opleidingsniveau heeft, blijven vaak werk maken van de seksuele kant van de relatie, volgens de onderzoeker omdat zij beseffen dat hun man ook een "waardevolle partij" is voor andere vrouwen.
Voilа daarmee is de stok in het kippenhok geworpen. Eens kijken bij de reacties of die mijnheer Klusmann wel de "juste madams" geondervieuwd en geïntervraagd heeft !. Dames aan u de eer.
Dr.R.MILO
NB. Het provocerende toontje bij Habanera uit Carmen komt van Filippa Giordano, een van mijn favorietjes.
Toen Anemone vertrokken was, want haar moeder had viskens gebakken en ze moest nog wat kleren en ondergoed gaan halen voor haar wederoptreden, bleven milo en de baron aan den toog hevig verder discussiëren.
Milo had het voordurend over verdraagzaamheid. Dat het een schoon deugd was maar dat ze op het senielnet niet zo veel gebruikt werd. Wel veel over geschreven, beweerde hij, maar in de praktijk kwam daar niet veel van in huis. De baron die dit beaamde bezag het echter ook nog anders.
Verdraagzaamheid, allemaal goed en wel beste milo, maar ge kunt te verdraagzaam zijn ook. Als je nooit reageert begint dat volgens mij eerder op lafheid te trekken.
Of op minachting, argumenteerde milo.
Dat moet je mij dan toch eens uitleggen, beste milo.
Awel, baronneken. Ge kunt bijvoorbeeld zo verdraagzaam schijnen in die zin dat ge denkt het heeft hier toch geen zin om tegen die hufters te reageren want die zijn toch te dom om mijn redenering te volgen dus reageer ik niet en laat ik hen maar doen. Gesnopen ! Is dat dan wel nog verdraagzaamheid of is dat minachting ?
Ja, als je het zo bekijkt, mompelde de baron, die er plots niet meer echt met zijn gedachten bij was en blijkbaar nogal nerveus scheen want hij streek voortdurend met zijn hand door zijn baard zodat zijn das telkens in het schuim van zijn pint onderdook. Hij scheen ineens ook een onwaarschijnlijke interesse te vertonen voor de tippen van zijn schoenen en vroeg toen opeens met roodaangelopen hoofd: " Op de man af, milo, denkt gij dat Anemoontje gaat terugkomen op het senielnet, dat zou tof zijn niet !".
"Natuurlijk komt ze terug " lachten Elsie en Anemone hem handenklappend toe.
Anemone Verschoten ge doet me verschieten, gromde de baron, en hoe komt het dat ge hier terug zijt. Gij ging toch inkopen doen en als een vrouw in een een klerenwinkel binnengeraakt dan komt ze daar voor sluitingstijd toch nooit buiten.
Baron ge wordt ouderwets, grimmelde de milo: - één, moderne vrouwen doen over hun boodschappen veel minder lang dan een man tenzij het gaat om, schoenen kiezen, kleren, boeken, ondergoed en meubels kopen.
-en twee, wij staan hier al een behoorlijk tijdje aan de toog te zeveren. Het sluitingsuur van de winkels is al lang voorbij.
Ja zo is dat -meesmuilde Anemone- ik ben toevallig in een boetiekske Elsie tegen het lijf, allez tegen haar valse décolleté gelopen.
Dat is tegen de borsten stuitend, grijnsde milo.
Milo houd voor ene keer eens uw manieren, foeterde Elsie.
Zie nu, zie nu -sprak de baron met een smile tot achter zijn oren want alleen reeds de aanwezigheid van Anemoontje had een goede invloed op zijn humeur. De twee kemphennetjes hebben vrede gesloten.
En of, beste baron en ambetante milo, en of we vrede gesloten hebben.
Wij hebben samen een paar niemendalletjes gekocht in "Lingerie Petit Four " en in " La boutique zérotique de Grand-Maman" een paar sportoutfitjes.
Sportoutfitjes, gromde milo. 't Zal weer wat zijn. Waarvoor moet dat dienen? Waar is dat goed voor ? Om te strippen in 't kuipke ? Patron jong, 't leven heeft geen enkele zin, schenk gij dus nog maar eens in en geeft die schoonheden ook iets en geeft onderwijl eens de kaart voor het eten.
Nee, nee , protesteerde Elsie, we hebben juist die viskens gegeten die Anemone haar moeder gebakken had
En ik moet op mijn lijn letten -antwoordde Anemone- die anders nogal goed van innemen is
Dat ook nog, milo jong, die meiden zijn stapelgek geworden jo ! Van puur contentement begon hij al op zijn Hollands te praten.
Ge zoudt voor minder, pruilde Elsie. Anemone en ik zijn gevraagd voor de televisie !
't Is niet waar !
Toch wel, toch wel. We stonden juist in la boutique zérotique de grand-maman, van die Kim-Gevaert-broekjes en dito topjes te passen toen daar Jean-Marie De Decker binnenviel (of eerder stuikte want hij had zich buiten staan te vergapen aan de schoon maten van onze twee madammekens n.v.d.r.). Hij zei vriendelijk goedendag bekeek ons van onder tot boven en zei toen "'t is julder dakkik moe hebben, zie, julder en niemand andersten zie"
Ja , lachte Elsie. Ik had hem onmiddellijk erkend en ik zei nog "Jean Marie 't is toch niet om mee te doen in uw verkiezingscampagne zekers.
Of om mee in de goal te staan, riep Anemone, die dacht dat het dien andere Jean-Marie was.
Jawel, toch wel en toch niet, zei JMDD met en mysterieuze stem, 't is om de zeevisserij te redden van de verdrinkingsdood.
Met haar valse borsten zal dat niet moeilijk zijn- lachte Anemone. Daarmee kan heel Piet Heyn zijn vloot, zijn maten waren nohtans groot, blijven drijven. Blijven drijven mijnheer. ... bliven drijven doet geen zeer....
Ga gij met de uwe voetballen, snotjonk. Uwe keeper zal niet weten welke bal hij eerst moet pakken, miss pretentie.
Gij dan met uw verkiezingschampagne, schuimwijn is niet goed genoeg zeker, trut van mijn oren
Vrede gesloten, baron, vrede gesloten. Mompelde milo en sloeg de ogen ten hemel. Vrouwenvrede niet vatbaar voor rede en 't rijmt nog ook !!
Meiskens suste JMDD, meiskens effekens serieuze. Want awel daar gaat het in feite over, twee goed van oren en poten voorziene dames voor in mijn nieuw programma bij den televisie.
DEN TELEVISIE !!??
Elsie en Anemone hun ogen rolden uit hun kassen bijna tot op hun siliconen
Wat soort van programma zou dat dan moeten zijn, vroeg de baron, ( die een beetje overmoedig begon te worden omdat Anemoontje hem een neepje in zijn poep gegeven had terwijl ze met haar tong over haar lippen streek,) rondborstig lachend,: " Over duizend garnalen en .... "
"En, en de geur van vagina's ", proestte de milo het uit.
Anemone zette hem echter bliksemsnel met een kniezwengel op zijn nummer, maar op dat moment viel er een donderslag en begon het zo te gieten dat de patron van het café al zijn aanvraag voor schadeloosstelling bij het natuurrampenfonds aan het invullen was, zodat haar antwoord in al het lawaai en geroffel van de regen verloren ging..... Herhaal eens schreewde de milo... ik heb niets verstaan door dat onweer en al dat LAWAAI HIER .. Awel.. (opnieuw en donderslag) en nog heviger regen..
Laat maar, riep hij, we zullen eerst ons pint uitdrinken en iets bestellen om te eten voor dat de keuken onderloopt. Als dat onweer voorbij is zien we wel verder.
De zon schitterde korte tijd in het blonde vocht en deed het er nog smakelijker uitzien dan het al was. Maar toen dienden milo en de baron naar binnen te vluchten voor de maar al te bekende nationale "drasj". Na hun eerste pint op het terras van het "Paviljoen", lokaal van de rederijkerskamer de "Catherinisten" op de grote markt te Aalst, waren ze het grondig eens geworden over het feit dat het Belgische rechtssysteem niet deugde. De Belgische justitie was een flop met aan het hoofd een flupke van een geflipte minister die terroristen liet ontsnappen en beroepsgangster vrijliet om er daarna een koehandeltje mee te drijven. De blinddoek van vrouwe justitia was een doorzichtig gazen flapje geworden.
Maar twee Leffe's verder waren ze het al grondig oneens geworden over de manier waarop dit probleem diende aangepakt. Want alhoewel dit probleem niet in hun bevoegdheid lag zagen ze zich als rechtgeaarde Vlamingen verplicht om deze problematiek bij de wortel aan te pakken en hun inzichten desnoods met enig verbaal geweld aan de goegemeente te verkondigen. Milo noch de baron schenen hierin van de doorsnee Vlaming te verschillen.
"Luister", sprak milo na zijn vijfde Leffe reeds met een licht botersauske rond de tong. "Luister", onderwijl keek hij met één oog naar het standbeeld van Dirk Martens waar hij als jonge student eens opgekropen was om een menigte van drie nog jongere volgelingen toe te spreken. Hij was er na enkele ogenblikken in geslaagd om van de sokkel te donderen en zijn pols te breken aldus een menigte rond hem verzamelend waarin hij met zijn pleidooi over de rechten van jonge zeehondjes niet geslaagd was. Zo een menigte dat de toen nog plaatselijke afdeling van de nu als nationaal beschouwde politie diende in te grijpen om de " 900" die toen nog niet gedevalueerd was tot "100" toe te laten de beschadigde redevoerder af te voeren. Ondanks de herinnering aan de pijn verscheen er toch een zalige glimlach op gelaat van milo, die zich weer tot de baron richtte met een "Luister, nu toch eens, in plaats van naar die roste madam op het terras te lonken.
Want ondertussen had de zon weer haar intrede gedaan. Na enige afdroogmanoevers met een geparfumeerd neusdoekje had deze dame zich op het terras geïnstalleerd. Ze was er niet alleen want de ganse tijd was onder de pletsende regen een bebaarde kerel met een cowboyhoed op het terras blijven zitten , bijna onverstaanbaar maar toch duidelijk hoorbaar mompelend " Het is verdomme zomer, het is verdomme zomer dat het verdomme zomer is" Toen de zon weer doorbrak was hij van litanie overgeschakeld naar " Ziedetwel dat het zomer is ziedetwel".
"Ik luister" zei de baron en nam zijn glas op en ging op het terras naast de dame staan. " Excuseer het is nog al doozichtig maar ik meen u toch van ergens te kennen". "Inderdaad bijna zo doorzichtig als het doekje van vrouwe justitia momenteel en mijn slipjes vroeger" beaamde zei " maar u bent me toch ook niet vreemd". Op dit ogenblik was milo, ondertussen noodgedwongen de baron gevolgd, erin geslaagd door de massa stoelen heen naar het koppel te laveren. "Maar wie we daar hebben !", klonk zijn alombekende schetterende lach " Anemone Verschoten". "Anemoontje, mijn suikerboontje, kom hier dat ik u mee "bees" geef " riep hij met en stem bedoeld om gans de grote markt te wapen te doen lopen." Zet u bij en drinkt iets voor ons" ondertussen vergetend dat Anemone al lang neerzat en met ons alleen mij bedoelend want in vrouwenzaken betrouwde de milo zijn baas nog voor geen haar laat staan voor Haar.
"Godochod wat een chance van u hier te ontmoeten We waren juist bezig aan uit te leggen dat het gerecht hier niet meer deugt. Allez neem nu uw vuurpeloton en die andere loldinges, zonder boe of ba van het senielnet gewipt, geen verdediging, geen uitleg, gewoon dictatuur en dat kan allemaal. En aan de andere kant Kaplan Murat vrij op vrijersvoeten. Dat doet me trouwens denken aan Jérôme Murat, de cavalerie-generaal van Napoleon. Moedig als een paard, overmoedig zelfs maar toch ook maar een mens want pronkerig tot en met, fatterig zelfs. En wanneer zijn baaske, die hem eerst hertog van Berg en daarna koning van Napels had gemaakt, aan het verliezen was keerde Muratje zijn kazak en ging tegen zijn patron vechten. Dat is wat anders hé dan uwen trouwen milo hé baronneken van mijn voeten. Want het dispuut over de hervorming van het gerecht en de politie was hoogopgelopen tussen die twee en een vleugje jaloezie had ook de kop opgestoken. Maar het heeft allemal niet geholpen de gealliëerden hebben hem gefusiliëerd. Want de kerel vroeg nog aan de soldaten die hem gingen doodschieten: Mannekens mikt op het hart maar laat mijn gezicht ongerschonden. Schoon hé Anemoneken. Wanneer komt ge terug Anemoontje ? Ge gaat het daar toch niet bij laten enz enz. Hij ratelde zoveel na elkaar dat noch de baron noch Anemone er een woord tussenkregen. Maar na een klein half uurke was hij zo ongeveer uitgeraasd en zeeg hij op een stoel naast Anemone neer. Hij keek haar recht in de ogen, zijn linkeroog wat half toegeknepen fluisterde hij haar in het rechteroor " Luister eens kindje, luister nu goed naar wat ik ga zeggen hé, luister......
Is het eten gereed schatje - goed ik kom -ik zal morgen wel verder schrijven aan mijn stukje voor het senielnet.
Britse gezondheidstoeristen, zieken die in hun eigen land worden geconfronteerd met ellenlange wachtlijsten of met peperdure privé-behandelingen, hebben België ontdekt. De Sunday Times meldt namelijk dat Belgische artsen nog meer Britten behandelen dan hun collega's in Frankrijk en Duitsland. Die twee landen waren tot voor kort de belangrijkste toevluchtsoorden voor zieke onderdanen van koningin Elizabeth.
Toen de na-oorlogse Labourregering in de jaren veertig van de vorige eeuw de Nationale Gezondheidsdienst (NHS) stichtte, was dat een revolutionair idee: volledig kosteloze gezondheidszorg voor iedereen. Kosteloos is die dienst nog altijd, maar intussen is gebleken dat tussen die droom en de realiteit steeds meer (financiële) problemen in de weg staan. En de problemen nemen toe naarmate de gevolgen van de vergrijzing zich ook op dit vlak gaan doen voelen.
Dat alles betekent dat de NHS al lang niet meer opgewassen is tegen de groeiende stroom van patiënten. Met als gevolg propvolle en vaak behoorlijk oude ziekenhuizen, met grote zalen zoals wij die al lang niet meer kennen en waarin soms zelfs mannen en vrouwen slechts door een scherm zijn gescheiden.
Ook de lange wachtlijsten, die in geval van kanker- en hartpatiënten zorgen voor onnodige sterfgevallen, vormen een huizenhoog probleem binnen de Britse gezondheidszorg. Zelfs de miljarden ponden die de regering-Blair sinds het begin van deze eeuw in de gezondheidssector heeft gepompt, blijken niet voldoende effect te sorteren want de krant geeft verschillende voorbeelden van mensen die in Engeland zeker een jaar op een operatie zouden moeten wachten.
Dus trekken steeds meer Engelsen naar het Europese vasteland. Vooral dan naar België, door de Sunday Times geprezen als het land met de hoogste concentratie artsen en ziekenhuizen in Europa, en met een wereldwijde reputatie op het vlak van hart- en hersenoperaties, cosmetische chirurgie en vruchtbaarheidstherapieën. Waarbij nog komt dat de prijzen voor particuliere ingrepen tussen de 20 en 50 procent lager liggen dan in het Verenigd Koninkrijk en dat ziekenhuisinfecties in België zeldzaam zijn (sic).
Volgens Keith Pollard, directeur van een van de organisaties die zich specialiseren in het voor buitenlandse behandeling doorsturen van Britten is België zonder twijfel de beste keuze. Elke maand ontvangt zijn Treatment Abroad tussen de 1.500 en 2.000 aanvragen voor medische benadeling overzee. 62 procent van de mensen die een cosmetische ingreep willen, tot zelfs 82 procent van de kandidaten voor andere behandelingen, geven er de voorkeur aan naar België te trekken.
Voor de patiënten is er, naast de snelle en goede behandeling in een Belgische kliniek, nog een voordeel. In veel gevallen moet de NHS namelijk de kosten van de Belgische ingreep terugbetalen, want het Europees Gerechtshof bepaalde dat patiënten daar recht op hebben als ze in eigen land ontoelaatbaar lang moeten wachten, al is die laatste bepaling niet duidelijk gespecifieerd.
Ik zal zeer kort zijn vandaag. Ik wou dit week-end perse eens iets bijbels doen. Ben er in geslaagd. Ik heb me gisteren avond met goede vrienden bij een diner Lazarus gedronken.
BOENKEBOENKEBOENKE.
Niet opzettelijk maar al etende en pratende. Zeverende zou mijn halvetrouwdinges zeggen. Want zo noemt zij die, diepzinnige, wereldveranderende gesprekken die mannelijke exemplaren van de homo sapiens voeren onder het nuttigen van een voor een Neanderthaler ruim toerijkende hoeveelheid calorieën onder de vorm van voedsel en drank. Maar ik en mijn vrienden zijn gelukkig geen Neanderthalers en hebben dus ruimschoots voldoende aan een veel lagere portie. Dit om te zeggen dat ik nogal behoorlijk boven mijn badwater moet zijn geweest .
DOENGEDOENGEDOENG.
Want een juffrouw mug die mij gebeten had en van mijn bloed gedronken is volgens mijn vrouw onmiddellijk op de grond gevallen en zo de trap afgesukkeld die ik aan het opsukkelen was.
BOENKEDOENGBOENKEDOENG.
Die zal haar eieren ook met het theewater mogen weggooien. Maar goed, kunstmatige inseminatie wordt binnekort toch terug betaalt. Maar bij zo een klein ding moet dat prutswerk zijn. Arme peerdepiet (dierenarts voor onze noordelijke vrienden) die daar moet aan beginnen.
ZOEMBOENGZOEMBOENGZOEMBOENG
Zeg zou er astemblief iemand die scheepsfluit die als air-conditioner moet dienst doen in mijn achterhoofd eens willen stilzetten.
Ik denk dat ik een bijna doodservaring heb gehad. Ik trad uit mijn lichaam en zag mij nog net een vijfde pousse-cafeetje achteroverslaan, na een paar aperitiefjes en een onbepaald aantal flessen wijn van alle kleuren en geuren. Hierbij kon ik heel helder "zien" dat mijn echtgenote, die al jaren de regisseur is van ons productiehuis, tegen haar vriendin "zei" : "ZE zullen er morgen WEER SCHOON uit zien ". Want ik dacht nog jaja want Sabine ..dinges.. allez de werk- pardon weervrouw heeft gezegd dat het SCHOON WEER gaat zijn morgen.
Toen hoorde ik ook heel mooie zachte klassieke muziek ( harp en fluit denk ik al weet ik dat zo goed niet meer- 't kan ook viool en bombardon geweest zijn - of gewoon "il Divo" ) en bevond ik mij in een tunnel met wanden in een heel mooi lichtblauw zinderende en fluorescerende kleur en aan het einde een verblindend wit licht. Zo mooi , zo mooi en toen ik er naar toe liep. Floep, ineens alle licht uit en duisternis. Maar geen gewoon gewone duisternis maar zo van die diepe zwarte zonder einde en in feite ook geen begin. Duistere duisternis dus.
Toen deze morgen het licht zo een beetje terug tot mij doordrong besefte ik niet onmiddellijk wat er aan de hand of beter aan het hoofd was . Mijn eerste gedacht was gelukkig ben ik niet dood. Ik heb gedroomd. Ik heb geen bijna doodservaring gehad. Maar mijn enthousiasme was snel gekoeld want ons bed stampte, bij een stormwind van zeker 34 Beaufort, tegen torenhoge golven op. Plots voelde ik mij zo zeeziek. Koud zweet kabbelde in kleine alpenbeekjes over mijn voorhoofd. Zo groen en zo walgachtig als de groene kikker van de reclame voor Motilium strompelde ik het bed uit en de trap af er niet oplettende dat ik die mug die er bijna gans de nacht over gedaan had om naar boven te klimmen met haar zatte botten en bijna boven was, in mijn niet aflatend enthousiasme voor een soort kruissing tussen een eenden- en vogeltjesdanspas, met eieren en al terug naar beneden kieperde. Dat kunstmatig gepietepeuter kon ze nu ook wel vergeten**.
Om dan, met een ongelofelijke krachtinspanning, de keukendeur te bereiken waar een nieuwe bijna bovennatuurlijke ervaring mij te wachten stond. Een zacht oplichtende O.L.Vrouw zat vredig in tegenlicht aan de keukentafel een boterhammetje met zelfgemaakte pruimenconfituur,( het zicht ervan alleen al deed de alkoholwalmen in mijn maag weer naar mijn keel opstijgen ), te smeren. Zij vroeg met een zalige glimlach, die haar gelukzaligheid nog onderlijnde, op de lippen." Zwarte koffie of met melk, sjoe?". Maar een mens is een taai beest en mijn van de alkohol nog nadruppende hersenen konden nog de associatie maken tussen drie bij elkaar horende woorden. Allez twee woorden en een onomatopee (klanknabootsing). Melk... koe... en.... BEUH ..
Ik stormde als een lichtvoetige olifant naar het toilet. En de glimlach op de lippen van de H.Maagd, die bij nader inzien mijn echtgenote bleek te zijn , werd breder en breder en breder.....in close-up schermvullend zelfs. De glimlach van de Gioconda van Da Vinci was er klein bier tegen. Klein bier euch !.... BEUH
Om de bij dit déjâ vu fenomeen, bij de madams opkomende meewarige glimlach om te toveren in een brede schermvullende glimlach heb ik naast het geluid van "il divo" ook een fotooken van deze, naar mijn gevoel, toch schone jongens bijgevoegd. ( La maison ne récule devant aucun sacrifice pour plaire aux dames).
** Met excuses van het huis aan Michel... dinges van Gaia. In normale omstandigheden zou ik geen vlieg kwaad doen. Maar een mug is natuurlijk een ander paar vleugels. Normaal mep ik die onmiddellijk dood zonder ze eerst te treiteren zoals hier.
Als iPod en mp3speler fanaten niet een beetje oppassen , kunnen ze binnen enkele jaren hun hippe oortjes inruilen voor een hoorapparaat. Op festivals, fuiven, optredens en tal van andere plaatsen worden jongeren overdonderd door lawaai. Daar is nu de laatste tijd het overweldigend succes van de individuele muziekspelers bijgekomen. Zowel MP3-spelers als iPods en hun voorloper de walkman produceren flink wat decibels via hun oortjes, die hun geluid dan nog vlak bij het trommelvlies afleveren wat meer schade aanricht. De cijfers zijn hard. Meer dan één vierde van de Belgen met gehoorproblemen zijn jongeren en het aantal jongeren met gehoorschade is de voorbije tien jaar gestegen met 17%. (Bron: Prof Bart Vinck U.Z. Gent).
Onze kleinkinderen zullen het ons niet graag horen zeggen maar toch moeten ze gewaarschuwd worden want de schade is vrijwel altijd onomkeerbaar. Advies van de specialist ! Zet het volume van je muziekspeler hoogstens op de helft van de maximale geluidsterkte, luister niet meer dan één uur per dag en gebruik bij voorkeur een koptelefoon in plaats van oordopjes. Gehoorschade is echter een langzaam, sluipend proces, waardoor jongeren vaak geen oren hebben naar goede raad over wat hun gehoor bedreigt.
In "Bonjour tout le monde " en "Het Verhaal" werd vandaag de mogelijkheid geopperd dat Anemoontje-suikerboontje nu toch niet zou optreden in de "Nieuwe avonturen van Baron Ernst". Naar verluid zouden de onderhandelingen tussen de baron en de nieuwe impressario van Anemone, de heer Jean de La Douze, afgesprongen zijn. Het bericht is nog niet bevestigd en de baron was vandaag niet voor commentaar bereikbaar. De echte oorzaak is niet bekend. Maar kwatongen beweren dat Jean de La Douze niet alleen de nieuwe Impressario is van Anemone maar ook haar huidige minnaar. Tijdens de onderhandelingen zouden Jean en de baron handgemeen zijn geworden waarbij de baron een blauw oog zou hebben opgelopen als wraak voor het blauwtje dat hij Jean de La Douze zou laten oplopen hebben door met Anemone een week-end in een spa te Baden-Baden te hebben doorgebracht. Milo, de rentmeester, was wel voor onderhoud beschikbaar maar hij kon deze berichten niet ontkennen of bevestigen daar hij deze week nog geen contact gehad had met zijn patron. Hij liet zich wel ontvallen dat hij het absoluut niet erg zou vinden mocht Anemone de rol weigeren daar hij een zeer valabele kandidate achter de hand hield. Een naam wou hij niet kwijt maar insiders menen te weten dat het zou gaan om een zekere Titipoes, die zich de laatste tijd nogal schijnt te interesseren aan de rentmeester. Wij volgen de ontwikkelingen van nabij en zullen jullie zo spoedig mogelijk op de hoogte brengen
Omar al Sherif, hoofdredacteur van Bonjour Tout Le Monde
Liefde is:zich aan mekaars ondeugden niet meer storen
De Geur van blues
Stoort het je als ik je klaprozen op de vensterbank en niet op tafel schik Verbaast het je dat mijn liefde niet bezwijmt Niet meer stuurloos in het water springt Tijd dringt om alles nog eens uit te praten Koffie, frisdrank ...over liever thee ? Je strijkt meisjesachtig door je lange haar Het zit ons inderdaad niet mee Ieder woord telt voor twee Maar 't koelend vuur kan nog zijn dienst bewijzen misschien nog uit zijn as herrijzen
Stoort het je als ik eerst de poezen voer wellicht wordt het anders toch te laat want als de liefde kreupel gaat als een kat voor 't vuur is ingedut duurt het wellicht nog en uur of twee voor de begeerte haar weer wakker schudt Nog koffie, frisdrank of... liever thee ? Nee dank je, voor mij niet meer....
Tout va très bien, monsieur le baron. U kent allemaal wel dat oude Fox-trotje ( zoiets als een appeltrotje maar dan van vossen). Awel de Fox is uit zijn zomerslaap ontwaakt en ziet weer spoken. Ik kan die vent er maar niet van overtuigen dat ik niets te maken heb met lolmakers en losse flodderschieters. Hij wil mij bij hoog en bij laag vereenzelvigen met die gasten van het vuurpeleton. Die moeten nogal lachen als ze zijn fratsen lezen. Ik moet natuurlijk eerlijk en deemoedig bekennen dat ik hem op verkeerde en soms zere been heb gezet met mijn Anemone. Maar mijn Anemone is momenteel niet de echte Anemone ( maar het fijne daarvan leest u in de reacties bij Titipoes). In feite vind ik dat wel lollig. Vooral omdat ik wel weet wie er achter het vuurpeleton stak. Maar ik vind dat veel te plezant om aan de grote klok (zelfs niet aan de kleine ) te gaan hangen.
Foxie heeft ondertussen wel het boek "Drei Abhandlungen zur Sexualtheorie" van Sigmund gelezen (verschenen in 1905 bij Franz Deuticke te Leipzig und Wien) en heeft daar iets onthouden over "penis-nijd". Maar zoals het spreekwoord van Kamiel zegt "Wie in zijn penis-snijdt heeft weinig aan pan-sexualiteit". Maar ja onze Fox zal zijn weg tussen het Es en het Ich niet meer vinden zeker al is enig causalistisch determinisme hem waarschijnlijk niet vreemd en heeft hij daar al ervaring mee. Ik bedoel niet de de onbewerkte ervaring (want die is er niet in de zin van het empirisme), maar een ervaring die relatief onafhankelijk is van ieder theoretisch systeem (sic).
Bij deze zou ik hem dan ook willen aanraden om in plaats van in zijn hof trappist te zitten drinken en langzaam bij te komen in gewicht en een dikke sloddervos te worden, om wat meer sport te toen (achter Anemone lopen bv) want alleen " so bleibt man Jung " .
Trouwens Freud schreef aan Jung " Het is opmerkelijk dat op dezelfde avond waarop ik u plechtig als oudste zoon adopteerde, u tot opvolger en kroonprins zalfde, dat u mij toen tegelijk van de vaderlijke waardigheid beroofd hebt, een ontkleding die u even veel plezier gedaan schijnt te hebben als mij de inkleding van uw persoon". Je ziet maar het was in de jong- fruit verhouding ook niet allemaal koekenei. Tussen haakjes Foxie als ge nog eens milou speelt moet ge vermijden uw berichten te beginnen met @.... dat is veel te typisch voor Foxie. Zo verraadt ge uzelf. Dan is de lol er voor mij af. Een anonieme brief is maar anoniem als hij anoniem is zou La Palisse hebben gezegd.
Tot slot moet ik Titipoeske (e il Suo marito) nog eens bedanken voor de schone "reklam" die ze op haar blog heeft gezet en voor de lovende woorden die mij het schaamrood op de wangen schilderde Wat nochtans zelden gebeurt - maar nu is het gebeurd- want ik dacht nog, hй wat gebeurt daar- maar 't was al gebeurd( naar Toon )
PS. Nu had ik dit berichtje al geplaatst en wat lees ik hier allemaal in de reacties op vorig artikel. De Foxie wil vrede sluiten. Nu dat het juist plezant begon te worden. Enfin de hittegolf of Freud wie zal het zeggen ! De vrede zij met U en in U . Een uitgestoken hand moogt ge niet weigeren. Maar enfin 't is niet erg want nu begint de Fransman ambetant te doen met een preek over een ander zijn eigendom. Hij heeft natuurlijk ,zoals iedereen weet, al lang een oogsken op Anemone. Maar niemand verhindert hem ze nog eens ten tonele te voeren. Voor de rest is dat kind "algemeen goed" geworden op het blog. Enfin waar je ook gaat het zijn vrienden die je wereld maken. Maar dat is ook plagiaat zeker al durf ik daar mijn vel niet op verwedden? Beste vriend Jean, in bloggenland is aandacht trekken een conditio sine qua non. Wie schrijft wil gelezen worden en wie het tegendeel beweert is verkeerd bezig of liegt dat er de stukken afvliegen. Dus oogjes half-toe en snaveltje wijd open is het devies. Alleen opletten dat er enen op den tak boven u niet in uw snaveltje plast want dan is het van zij zijn groot en ik ben klein en dat is niet eerlijk. Voor de rest evengoeie vrienden.
Wat er bij mij niet ingaat is dat men Bojako voor Anemone durft verslijten. Bojako zo een bloedmooie vrouw, daar is Anemone klein bier tegen. En iedere goed geaarde blogger weet dat ik niet tegen klein bier kan. Wat ik wil zeggen is dat ge die twee niet kunt vergelijken. Men vergelijkt een Beaujolais nouveau ook niet met een château Lafitte van 1986. 't Zijn alletwee schoon wijnen maar 't een is toch wat beter als 't ander, ook al is het wat ouder. Dus Bojako laat het aan uw hart niet komen voor mij blijft ge bojakooken en geen anemoon nouvooken.
Voor de liefhebbers nog een gedichtje uit de nieuwe bundel "De Onbekeken rozen van het paars behang"
Veel te jong gestorven
Een bloem bijna gemorst in het haar Haar blik nu eens van zijde dan weer van kant gemaakt Een waarzegster dwalend door dit land met mijn ganse geschiedenis geschreven onophoudelijk in één datum die bonkt en bonst in haar hand De dag onmetelijk en wijd loopt zij langs mij Met mij en de bloem gespannen van oksel naar oksel in haar en mijn ongeluk gevlijd
en deze mooie jongen 
Weet je wie ? Josh .....
