Nikita het eekhoornvriendinnetje van Odessa

Hoe lang de milo reeds langs de oever van de rivier liep wist hijzelf niet meer. Maar plots stond hij voor het grote meer. De zon gleed zachtjes in het licht rimpelende water en het regelmatige klotsen van de kleine golfjes tegen de oever deed het ritme van zijn bonzende hart vertragen. Hij voelde zich plots zo moe en zo oud. Hij hurkte neer op een grote platte rots en trok het witte kleed dat hij bij zijn vormgeving gekregen had diep over zijn knieën tot aan de enkels, legde zijn kin in het dal tussen zijn beide knieën en liet zijn blik meeglijden met het deinende water, dat af en toe aan de punt van zijn sandalen kwam nippen maar zich dan onmiddellijk zedig terugtrok.

Hij moest in slaap gesukkeld zijn in die onconfortabele houding en het was al halfduister toen hij, zo stijf als een strijkplank, de ogen opende. Naast hem huppelde een eekhoorntje met Odessa op en neer en het waren hun kleine helle kreetjes door het enthousiasme waarmee ze in hun spel opgingen die hem wakker gemaakt hadden. Maar het vrolijke tafereeltje voor hem verdiepte alleen nog zijn melancholie. Hij wou weer slapen, voor eeuwig weg van dit enge voorgeborchte. Verdwijnen! Eeuwig leven leek hem naar niets. Eeuwig leven, eeuwig afzien ja. Het was hier geen haar beter dan op het ondermaanse.

Alsof hij een zesde zintuig bezat draaide hij zich plots om en daar stond ze. Haar haute-couture deux-pièceken gescheurd en beslijkt met haar kindersnoetje besmeurd door het groene loof. Een takje was blijven hangen in haar verwilderd maar zorgvuldig gekapt haar ( waarvan Bojako de kleur mag bepalen want ik vergeet het altijd) en deed daar allerlei evenwichtskunstjes om overeind te blijven. Naomé. De kleine Naomé.

Blafte hij. Waarom moest hij nu zonodig weer zo vreselijk kortaf zijn met dit kind. Het was toch haar schuld niet dat hij zo een domme oude ....Haar ooghoekjes werden vochtig en haar onderlipje draaide een paar milimeter om zijn as naar beneden maar ze zei geen woord.

Ze stormde op de milo los die juist op de rand van het meertje liep. Met een grote ploef donderde hij het water in. Milo spartelde en pruttelde wat voor het zicht en kwam tenslotte boven met zijn kletskop vol draadwier. Naomé kreeg de slappe lacht toen ze hem daar zo onnozel boven water zag komen.

De maan stond al vrij hoog aan de hemel en milo en Naomé lagen op hun rug in het gras. De kleren hingen te drogen aan de onderste tak van een wilg en milo had uit takken en bladeren van een treurwilg en een wilde kastanje twee zwembroekjes en behaatje gevlochten. Na de stoeipartij in het water waren ze eens ernstig gaan praten en Naomé had inderdaad ingezien dat een leeftijdsverschil wel kan maar dat het in deze omstandigheden toch een beetje te veel was. Plots richtte ze zich op en schikte zedig haar kastanjeblaadjes over haar geluksheuveltjes en fluisterde zacht.