In verband met een recent dispuut over plagiaat graag wat volgt : het staat u vrij teksten van mij over te nemen of niet. Bij overname lijkt een bronvermelding mij op zijn minst gepast maar doe je het niet ik zal je niet vervolgen ( tenzij men de teksten commerciëel zou uitgeven) . Laat jouw eigen geweten scheidsrechter zijn, dat volstaat voor mij ruimschoots. De foto's hier zijn meestal van het internet gehaald via Google-afbeeldingen en soms bewerkt door mijzelf. In het vervolg zal ik trouwens ook hiervoor een bronvermelding inlassen. Baron Ernst
Hoe het werkt om van je naam een acroniem te maken.? Kijk bij Bojako !
Zoeken in blog
Inhoud blog
E-mail mij
Druk oponderstaande knop om mij te e-mailen.
Een interessant adres?
Hier staat wat
En nog wat
Het bruidsboeket dat het beter wist
klikgevoelige poëzie (het blog van Baron Ernst) door Ronald Milo
>
04-10-2006
Prinses Moorcreezie van Riverdaal
Een eerste blik op Riverdaal
Het viertal was al een hele dag op schok in het Verloren Bos en naar mate ze vorderden werden de bomen grimmiger en steeds fantastischer van vorm, met steeds maar minder bladeren die steeds maar meer eigenaardige vormen en kleuren aannamen. De kruinen van de bomen negen naar elkaar en men kon met moeite nog een stukje blauw van het uitspansel ontwaren. Het zonlicht drong nog ternauwernood door tot de bodem waar het krioelde van eigenaardige insecten met antennes en schotelantennes, weerhaken, scharen en kurkentrekkervormige staarten. Men kon geen pas zetten of er kraakte wel paar tientallen insecten onder je voetzolen. De lijkjes werden onmiddellijk opgevreten door de achterblijvers.
-Verdekkeme, raasde de milo, Naomé waarom moest je nu per se die hoge hakken aandoen. Zo geraken we niet vooruit.
-Ze kan misschien ook in of op uw kap komen zitten bij ons, grapte Odessa, maar hij zweeg snel toen hij de boosaardige lichtjes in milo zijn ogen zag flikkeren.
-Ik heb nog steeds de indruk, nee de overtuiging dat we gevolgd worden sprak milo . Het gevoel wordt trouwens sterker en sterker Ik denk dat ze met meerderen zijn. Ik zou willen weten wat ze zinnens zijn.
Milo had ooit van zijn vader geleerd dat er capes bestaan die onzichtbaar maken en hij had ook een trucje geleerd om die onzichtbaarheid op te heffen. Water ! Daar waren die capes niet tegen bestand en eens vochtig werden ze weer zichtbaar samen met het personage dat eronder zat . Maar hij wist duidelijk niet hoe hij het moest aanpakken want nergens was hier ook maar een druppel water te zien en de kleine voorraad die ze bij zich hadden was te kostbaar om zo maar te verspillen. Missschien als ze bij een beekje of een rivier kwamen dan misschien.
-Naomé trek die schoenen uit en doe uw botten aan nu is het wel goed geweest met die kinderachtige toestanden. Waterlanders of niet ge kunt niet blijven met mijn voeten spelen. Ik ben geen.... enz....enz.....enz.........enz....
Maar ondertussen was de zon laag bij de kim gezonken en ze hadden nog steeds geen geschikte kampplaats gevonden. Hun schaduwen schoven meters voor hun uit. Zoals alle mannen in die omstandigheden werd milo nerveus en geprikkeld. Geprikkelde mannen reageren zich altijd af op de wezens die het dichts bij hen staan of hen het dierbaarst zijn. Een teken van liefde als het ware ware het niet dat het een beetje averecht aankomt. Hij was zelfs zo geprikkeld dat hij zonder er erg in te hebben zijn kap over zijn hoofd sloeg en de twee speelkameraadjes pardoes naar beneden donderden tussen al die krawietelende en wroetende insecten. Naomé, die de twee onmiddellijk uit hun netelige situatie bevrijdde keek de milo aan met een blik die had kunnen doden.
-Tiran
-Die titel kan er nog wel bij. Hij kan toch vliegen waarom vliegt hij dan niet met zijn konijn? Engelbewaarder van mijn voeten.
Het was nu aardedonker geworden en ze kwamen slechts langzaam vooruit op de tast. De nacht was gevuld met allerlei sinistere geluiden en het onheilspellende kraken van de vertrapte insecten onder hun zolen hield maar aan.
-Ik geloof dat we maar in een boom moeten kruipen om te overnachten, Naomé het kan niet anders.
Maar Naomé was zo boos dat ze zoals alle vrouwen liever zou doodgevallen hebben dan te antwoorden. Ze stapte, nochtans met het hart vol schrik zo stevig als mogelijk in de gegeven omstandigehden door en verbeet haar schrik zonder verpinken. Haar onderlip had ze wel stukgebeten. Hier en daar hield ze zich vast aan een laaghangende tak.
Plots hoorden ze een geuid dat hun het bloed bijna in de aders deed stollen. Een hooggestemd, klagerig, piepend en krassend geluid dat ze nergens konden thuisbrengen. Ze bleven als aan de grond genageld staan. Hielden de adem in trachtten de richting van waaruit het geluid kwam te bepalen. Het geluid hield een tijdje aan, verstomde en kwam met dezelfde kracht terug, ritmisch als een ademhaling van een enorm monster dat veel te veel gerookt heeft.
-Nikita kruip eens in een boom en tracht te kijken vanwaar dat geluid komt
-Ik durf niet goed patron zei het eekhoorntje
-Nu begon de milo pas te kankeren. Miljaar, miljaar met wat zit ik hier allemaal opgescheept met miss paddestoel op hoge hielen, een mislukte engel die niet kan vliegen en nu met een boomkonijn dat niet in de bomen wil. Ge kunt de boom in allemaal. Willen of niet. Vertel dat eens aan uw meetje.! Ga daar me naar de oorlog !
-De schrik voor milo die nabij was werd groter ervaren dan de angst voor het gevaar dat ginder ergens ver dreigde en Nikita was als een weerlichtje de boom in gekropen. Na een tijdje kwam hij glunderend naar beneden.
-Dat eigenaardig gepiep komt van een soort windmolen maar van een klein formaat en ik meen ook een lichtje gezien te hebben in de verte.
Op aanwijzingen van Nikita, die voorzichtig van de enen boom naar de andere sprong, gingen ze voetje voor voetje verder zonder geluid te maken. Op een bepaald moment werd het bos minder dicht en zagen ze een open plek waar een soort huis of missscien wel een kasteel stond. Ze zagen ook twee kleine mannetjes met eigenaardige witte mutsjes die hun richting uitkwamen
-Ssjjssjjt, sprak de milo , wij... maar hij kon zijn zin niet afmaken. .
-Welkom in mijn rijk - klonk plots een vastberaden maar lieflijke stem -achter hen
Ze verschoten zich bijna dood. Milo had zich het eerst omgedraaid en keek tegen een goed voorziene boezem aan van een sterk opgetutte dame van een ongelooflijke schoondheid. Milo's mond viel open, niet van het verschieten maar hij was als het ware bedwelmd door de onwerkelijke schoonheid van deze verschijning.
-Dag,, eeuh, eeuh madam, eeuh mevrouw , eeuh
-Prinses Moorcreezie, jonge man, zei de schoonheid , prinses Moorcreezie van Kabouterland Riverdaal en u bent.....
Reacties op bericht (2)
05-10-2006
In het watermolenkasteel Riverdaal...
Ze komt, prinses, ze komt eraan
Ze werden gek, de dolle kabouters van Riversdaal. Na jaren waren ze deelgenoot in de codetaal tussen hare majesteit, Holy Hobbit Kreezie en prinses Moor: ze herkenden alle noten, de betekenis van elk akkoord afkomstig uit de endeldarmtonen van de edele prachtvrouwen. Wat nu gebeurde was een unicum: de diepe zucht die aan de welgevormde koninklijke billen ontsnapte, stroomde ditmaal niet als een zacht en welgekomen lentebriesje gedrenkt in rozenblaadjes de kamers van het slot binnen. Dit was veeleer een orkaan. Het ijzerbeslag van de zware houten poort sprong open, de kleine ramen vlogen op, enkele vitrokens sprongen stuk, Titi de oude kater klauwde zich sissend vast aan de rood-blauw-oranje-groene wambuis van kabouter Leo Van dHave. Een orkaan gelijk, doch het duurde maar even.Plots was alles voorbij, alles sereen zoals voorheen.
De perfect french gemanicuurde linkerwijsvinger van Prinses Moor schoot synchroon omhoog met haar fijn geëpileerde linker wenkbrouw, haar gestifte lippen getuit: het prinselijke luister nu eens goed kaddeekens teken. Alle kabouters zwegen en keken de prinses vragend aan, achteraan werd gefezeld en gegniffeld. Prinses Moor werd toornig en riep met haar megafoonstemgeluid:
Johan, gij zit hier niet op den basket maar in de ridderzaal en gij, Patrick vooruit, als een hazewind naar de klokkentoren van t schoon verdiep en komt direct vertellen wat ge in de verte ziet. Dit is niet normaal, dit ,ventjes, is het teken dat er een groot onheil of ..een groot geluk ons te wachten staat. En vooraleer ge naar beneden komt, Patrickske, trekt ge dat nieuw rozerood wambuisken aan,. Altijd in dat onderlijveken lopen, hare majesteit komt er immers aan.
Kabouter Patrick de Beerschot stoof de trappen op. Prinses Moor maakte van de wachttijd gebruik om haar mini-onderdanen te inspecteren. Allemaal handjes vooruit, handpalmen omhoog jongens beval zij. Kabouter Marcus Christianus van Ampersand, altijd onberispelijk, stijf deftig, ouderwets, met hem zelden problemen. Deed trouwens nooit de mond open. Tamelijk proper was Kabouter Johan den Baard, de slimste van al, spijtig dat zon verstand in een boxerskop stak dacht Prinses Moor. Ze liep het rijtje punthoedjes af, begon de ventjes te tellen.Tiens, Patrickske zit boven, allez wie ontbreekt nog?.
De ventjes keken stuk voor stuk naar de toppen van hun laarsjes, hun mondjes leken verzegeld.
Oké zei Prinses Moor wie niet horen wil moet voelen, vanavond geen fazanteneitjes, geen gecarameliseerde eikels, alleen
Den Tatami mankeert, den Tatami, Prinses schreeuwde kabouter Flup dHiver,.
Waar zit kabouter Tatami dan? Komaan jongens wie het weet steekt de vinger op en krijgt een exra bord geitenmelkpap met hazelnootjes?
Kabouter Flup dHiver sprong recht, stak het armpje omhoog:
Ik weet het, ik weet het, den Tatami is naar het criterium van het Kravaalbos, voor de ereprijs van Justcreezi. Hij zei dat hij naar de coureurs ging kijken, maar das niet waar, hij is stekelzot op Justcreezi, maar zij ziet hem niet staan.
Prinses Moor reageerde niet meteen maar keek verontwaardigd naar de hand van kabouter Flupke. Ze stevende op het zwartharig ventje af en sprak met donkere stem:
Wie zie ik daar aan je hand Kabouter Flup? Wat zijn dat voor toeren?
Mijn boskhandschoentjes van vroeger, een herinnering aan mijn kinderjaren was, Prinses, ja maar t is maar om te spelen hoor. Pak me die toch niet af, austblieft Prinses, niet doen brulde kabouter Flup. Op datzelfde ogenblik rees Patrickse de Beerschot. de zware trapleuning af. t Schaap was buiten asem, kon geen pap meer zeggen.
Zeeeeeeg, Paaaaaatrick, gaaaan wwwwwwij vaaaannnnaaaavond nog iiiieeeets wwwwete, ich zong Kabouter Stevie den Tragen.
t Zijn eh , eh eh, t is nie oef, oef, eh , eh, Kreezie, maar een koppel eh, eh vreemden!
Wadde? Vreemden en een koppel? Kabouter Flupke viel achterover krabbelde subiet recht en brulde, mijn bokshandschoentjes, mijn boskhandschoentjes van vroeger.
Wordt misschien vervolgd
05-10-2006 om 00:15
geschreven door Titipoes
04-10-2006
..
Mijn nieuwsgierigheid speelde me toch nog
parten en ik besloot om even te wachten met de inspectie van mijn prachtige
huisboom.
Indien die Papollo er gaten in gemaakt had
met zijn kurkentrekker, dan zou ik
ze straks wel eens goed laten desinfecteren met Dettol.
Goed beschermd door mijn cape zweefde ik
verder achter de groep aan.
De knappe man met de poncho had
waarschijnlijk van de speciale bospaddestoelen gegeten want hij mompelde
iets over eigenaardige insecten met antennes en schotelannes en weerhaken.
Hij had het ook ferm op zijn heupen met
zijn dochter Naomé, want die onnozel griet droeg in het bos hoge hakken, hoe
ijdel en dom kan een mens toch zijn, die kijkt zeker niet naar Stanleys route
op de TV. Ik heb het gevoel dat de man met de poncho toch nog steeds mijn sterke
goddelijke uitstraling aanvoelt.
Ik zie hem voortdurend in het rond kijken
met een diepe frons tussen zijn prachtige, welgevormde wenkbrauwen.
Hij werd er zo krikkel van dat hij met een
boos gezicht zijn kap over zijn hoofd trok waardoor die rare beetsen die erin
zaten met hun choccedijzen tegen de vlakte sloegen.
Ze keken hem allemaal aan met vreselijk,
dodelijke blikken.Ik heb me er met
cape en al tussengegooid om die arme schat te redden, de blikken ketsten op me
af.
Ik hoop maar dat hij ooit zal weten dat ik
hem pijn en smarten bespaard heb.
De
Big Boss besloot toen dat het welletjes geweest was en zei tegen zijn gevolg dat
ze best een boom zochtten om de nacht in door te brengen.
Zijn
dochter liep weer kirrend en gillend als een echte babe in distress rond te
huppelen en hysterisch te doen.Ze
liep zelfs tegen een laaghangende tak en beet van t verschieten haar lip
stuk, overal bloed en nog meer gejank. Ik moest me inhouden om het niet uit te
proesten.
De
baas gaf het op, zijn pijp was uit, hij was tenslotte niet meer van de jongste.Binnensmonds vloekend speurde hij zo goed en zo kwaad mogelijk de horizon
af, nogal moeilijk met al die bomen, dus stuurde hij een van die diertjes erin
en die riep dat hij in de verte iets gezien had dat piepte.
t is een windmolen-kasteel-huisriep het diertje, ...en er komen precies kleine smurfjes aan.
Ja
lap, daar gingen de poppen aan het dansen, zonder het te weten waren ze nu bij
mijn zus thuis aanbeland, ons Moorcreezieke, een schat van een kind, een pracht
van een kind, een hart van puur goud, wij zijn geen zussen, wij zijn
soulmates...De oude man zijn
mond viel zo ver open toen hij haar schoonheid zag dat zijn gebit tilt sloeg, al
goed dat hij mij nog niet gezien heeft want dan komt hij gewoon niet meer bij.
Verdorie, sakker de sakker,.....t begint te
regenen.....en als er nu iets is waar mijn cape niet tegen bestand is dan is het
toch wel water zeker.
Snel, snel ....in allerijl naar mijn boom voor iemand
me ziet.
Ons Moorke had me wel opgemerkt, die ziet me los door
de cape en we hadden elkaar gegroet met ons geheim tekentje ....
moedergodin
Holly
Hobbit
04-10-2006 om 10:05
geschreven door godin holly hobbit
