Ik geef er de brui aan. Ik kap er mee. Het is gedaan . Uit. Fini. Ende. The end. Finito. Koniec. Mijn wereld is vandaag tweemaal ingestort. En ik wist het op voorhand. Ik wist het. En toch heb ik het gedaan. Ik ben gaan sjoeren (kijken) bij sjoeken. Naar de schrijfsels van mijn boezemvriendin Titipoes op het blog van madammeken. De naam sjoeken alleen al. Wie is er nu in godsnaam op den openbare internetweg voor Jan en Alleman met of zonder pet een sjoeken. Zoiets doe je toch niet of ge moet een pateeken zijn. Ik dus naar dat blog en inderdaad. Helderrood satijn , veel blinkende lichtjes ! Moet er nog zand zijn !! Een caberdoesjken naar de eerste goesting. Wel een deftige caberdoesj, dat wel en hygiënisch. Schoon pull-overkens, hoge naaldhakken, reukflesselkens van Dolce & haar lesbische vriendin Gabana, Coco en zijn Chanel, Boss, sjaaltjes van Waf-Waf,  kleedjes van Versatelli, frakskens van Valpolicella, bloezen van Him & Hum, jassen Valenciana & Paëlla, dassen van Papa Number One en ondergoed, ondergoed, massa's ondergoed en alles proper gewassen en gestreken. De zweepkens en de dildo's zullen wel wat verder liggen zeker bij het capootjes verdeelmaschjien en ook:" Het zal hier niet "verniet" zijn". In zo een chique keet en zo een dure escortmadammen. Een coupken van hier een coupken van daar en voor ge het weet zijt ge gepluimd en sta je weer op straat. De broek vol goesting en de portefeuille leeg.

Ik had het kunnen weten. Ik ben bij die madam,- zeg maar madammeken zegt ze altijd- vroeger al eens gaan sjoeren. Een man van de wereld moet van alles wat kunnen meespreken nietwaar en eerlijk gezegd de artikels in de playboy zijn toch ook van de slechtste niet. Zeker niet de hoog-staande rubriek "centerfold". Maar goed, ik was dus gaan kijken en ik viel daar direct op een tettengaraazje (tietengarage, bh) met zwarte tierlantijntjes, floerenhollekens, broderiekens, franjekens, borduurselkens, kantjes en stikselkens afgezet met diamantjes, parelkens, briljantjes, amethystjes enfin, een streling voor oog en tepel. Maar niet te betalen zeg !! Voor dat onnozel stuksken stof kon je zeker duizend spaarpotjes met knikkende negertjes vullen met stukjes van 1 eurocent. Zilverpapier aanvaarden ze helaas niet meer wegens de transportkosten en omdat ze er toch niets kunnen mee aanvangen . Enfin allemaal duur zeg. Het is niet te geloven wat dat vrouwvolk uitgeeft om er eigenlijk maar juist gelijk een ander uit te zien.

Dus ik met een klein hartje daar binnen bij dat sjoeken. Allemaal veloeren gordijnen tot op de dikke wollen tapijten op grond. Maar proper zeg. Als het nu geen tapis plein geweest was zou ik zeggen dat ge er van de grond kon eten. De bel ging niet en het was er muisstil ( muisstil past in deze omgeving beter als doodstil ). Ik doe mijn schoenen uit, spuit er beetje "Chanel Nr 2 for Men" op mijn voeten - ( men is iedereen dacht ik dus ook ik) en sluip verder op mijn kousenvoeten. Ik begon eigenlijk al een beetje geruster te zijn want het bleef muisstil en normaal is ons Titi toch niet tot zwijgen geneigd. Haar praatbarakje heet niet voor niets " Bij Titipoes de praatjesmaakster". Ik dacht - geen lawijt- geen Titi. . Maar het was zonder de waardin en slavendrijfster Sjoeken gerekend. Want een beetje verder. Wat zie ik ? Een vitrine. " Lap" , zei ik tegen mijzelf- want in dergelijke omstandigheden klap ik alleen tegen intelligente mensen-, "ze is erin gelopen, ze hebben haar liggen". En ik was er niet ver naast want ik wandel een beetje verder en wie zit er daar in die vitrine, in een zetelken, met een grote vaas achter haar , kortgerokt tot boven de welgevormde knieën en halverwege de dijen,  opgepompadoerd gelijk een ambaleineken ( uitgesneden prentje op geglaceerd papier van voor WereldOorlog II) . Zij die niet pakt op papier gepakt, en wie weet hoeveel keren al,  maar niet door het papier. Mijn idool, mijn afgod van de litteratuur ( ik schrijf dat hier speciaal met twee t's om de ernst en het drama van de situatie te benadrukken). Mijn wereld viel in.

Mensenhandel van de ergste soort en dat madammeken is niet aan haar proefstuk, hoor. 79 heeft ze er zo al aan de haak geslagen. Rayaake, Brabantse Beauty, Titipoes, Mandy, Annechiena... ik moet er toch geen tekeningetje bijmaken zeker ? "Escorte en geen Ford - Picasso maar geen Citroën, Mondeo ..en nog altijd geen Ford. Jongens , jongens. Een chance dat ze mij niet gezien had. Stel u voor dat uw idool, iemand die ge al maanden op een "piëdestal" gezet hebt, die ge op uw handen draagt als een "piëta", waarvoor ge de zuiverste platonische liefde koestert die ge u maar kunt indenken, door de vitrine naar u knipoogt, tegen de ruit tikt met haar rode laknagels en zegt 125 Euro. Van het verschieten zou ik geen eens meer kunnen omrekenen hoeveel oude Belgische franken dat is. Ik weet zelfs niet of ik genoeg tegenwoordigheid van geest zou hebben om met een ernstig gezicht te zeggen: "Madam dat is niet te duur voor dubbel glas".

Met het hart in de schoenen, die ik nog steeds in mijn handen had, sloop ik naar de uitgang niet zonder nog enige fijn gecostumeerde playboy's tegen het lijf te lopen. Maar ik negeerde hen, ik ben tenslotte geen tv-vedette. Maar komt er daar opeens ook zo geen parkeerwachtster, helemaal in 't zwart leder met handboeien op mij af. Ik denk: " mij niet gezien" en inderdaad zij had mij niet gezien en ik verstop mij achter een zwaar fluwelen gordijn. Als die parkeerwachtsteres voorbij stapt zie ik dat ik mij vergist heb. Het is een madam uit het circus met een zweepje en ze drijft een zekere Sinte-Pedro, volgeladen met pakjes met grote strikken, voort. Blijkbaar had die zich ook al eens door madammeken laten strikken . Ik hoor haar zeggen, net als ze bij mij voorbijkomt : "Madame Titi, hier zijn de onderbroeken van Sint-Niklaas voor uw klandizie". Weet ge wat er door u, als zuiver platonistisch verliefde literatuureluurder, heen gaat op zo een moment? Neen, mijne heren of dames ge weet dat niet. Dat moet ge beleefd hebben. Ge moogt nog Herkuul heten en er desnoods een zijn dat kunt ge aan geen mensen beschrijven. "Hier zijn de onderbroeken van Sint Niklaas". Niet alleen mijn literatuurwereld stortte in maar al het vertrouwen in de heilige Sint en de Heilige Kerk, waarvoor madame Titi zo haar best gedaan had om het er bij  mij, de eeuwige atheïst en twijfelaar, in te krijgen -met één slag weggevaagd. Weg, foetsjie. Sint Niklaas een hoereloper ! En dan nog met Titi ! Ik kan het niet geloven. Mijn lichtend voorbeeld, mijn licht in de duisternis, mijn lichtend pad, mijn kandelaarken, mijn spotje, mijn spaarlampken... het licht is uit.. de vertoning is gedaan... de clowns kunnen naar huis gaan op hun kousevoeten.

Ik trilde als een hespenblad van verontwaardiging. Nu is mijn ervaring met trillende hespenbladeren eerder beperkt en langzaam kwam mijn beneveld verstand op zijn positieve. Ik voelde effekens langs een holleken in mijn broekzak of mijn onderbroek nog op haar plaats zat. Gelukkig wel maar het was een magere troost. De onderbroeken van Sint Niklaas voor haar klandizie. Klandiezie ? Ik mocht er niet aan denken of ik ging onmiddellijk een kwatrijn vol kommer en kwel schrijven. Maar in een etablissement als dat van madammeken vindt je zomaar geen kommer en nog minder kwel. Kwijl ja maar geen kwel.

Hoe dan ook ik kwam te laat. De honderden plannen die op die vijf minuten door mijn hoofd schoten -zodat ik schietende hoofdpijn had- en die ik in elkaar geknutseld had om mijn godin, madam Titi van de duivel des ontuchts te redden, allemaal pardoes het water in. Gezonken en verdronken. Wat restte mij nog te doen dan het water te bevriezen en naar de de sterren op het ijs te kijken in plaats van minneliederen te schrijven van de puurste maar hoogste zinnelijkheid als Hadewich voor mijn Platonisch Mieken. Zoiets van :


Mieke mijn
mi langt naar die
gezellinne fijn
doe koost 't bordeel
doe lietst mi 't leven
wie kan ich noch
min skuine skaatse geven...enz

Allemaal zuiver platonisch natuurlijk want ik zou mijn beste vriend Rik niet voor zijn duiven willen schieten, erachter trouwens ook niet want hij heeft geen duiven. Hij zou er natuurlijk kunnen lenen van Gerard , die met die ouwe non daar... maar dat zou ons te ver leiden en mijn lijden is al groot genoeg. Trouwens Titi heeft dat direct door, eerst commentaar, dan een verhaaltje over elkaar, en dan de schaats uithalen, eerst recht en dan scheef enz,  enz , haar niet gezien en mij ook niet. Je kon mij trouwens niet zien ik stond nog te snikken achter dat groot rood gordijn met en krop in de keel, druk op mijn borst, den buik ervan vol en de moed in mijn schoenen. 
 
Ik slenterde dus terug naar het praatjesmaaksterblog. Na een paar borrels borrelden de wraakgevoelens in mij op. Dat madammeke zou ik krijgen al moest ik er voor naar de hel ( dat is nu geen moeite ik moet daar toch naartoe). Maar daar op het blog was momenteel weinig te beleven . Torenhoge affiches van aandachtige bezoekers in sprankelende kleuren en bijna geuren konden mijn droefheid niet opbeuren en toen...toen kreeg ik de genadesteek. Ik was al een heel klein beetje bekomen en ik dacht zo: "Och God, één zwaluw maakt de kleerkast niet leeg; ik heb nog wel meer platonisch hooi op mijn vork" en toen viel mijn oog op een foto: Bo met de baas op schoot. Opnieuw was het alsof de grond onder mijn voeten wegzakte en mogelijks was dat ook zo want ik was al aan mijn zevende Leffe toe plus de borrels. Maar dit deed de deur toe. De platonische doodsteek van de stomme van Portici , Britain sinks in the waves, het veraad verzilverd, verkocht voor drie zilverlingen ( kent iemand de koers tussen zilverlingen en euro's à propos). Etna en Kilimandjaro komt over ons en bedekt ons , de hemel viel in , alle vogels waren dood en ik zat er met het hoofd dwarsdoor. Bo, Booken, Boterbooken het botert niet meer. Bo mijn boezemvriendin en in uw geval wil dat wat zeggen. Gedaan met het lyrisch geboezeroes. Ik hang mijn lier aan de muur, neen ik sla ze stuk als Macenroe zijn tennisraket. 
Mijn droefheid is immens. Tot tweemaal daags de Judaskus. Er is geen 
held die dit dragen kan zelfs Atlas doet hiervoor de boeken toe.  

Nu ernstig. Ave Titi, Ave Bo en Ave Maria - morituri te salutant ( zij die gaan sterven groeten u ). Maar ik ga er nog eventjes  veertien dagen mee wachten want ik moet met het vrouwtje nog naar het land van de "single malt", Nessie en de spookkastelen maar ondertussen is het gedaan, fini, the end, ende, finito, koniec. Ik had het kunnen weten. Ik had het moeten weten. Ik houd althans tijdelijk voor eeuwig met het schrijven op.  Het zal jullie leren.