Met 'Devil may care' keren we terug naar de Bond van de beginperiode. Vergeet dus de jongste Bond Daniel Craig en zijn eigentijdse setting. Gek genoeg is dat eerste al een hele opgave, want we betrappen ons erop dat we ons bij Bond voortdurend de blonde Craig voorstellen. En dat terwijl Bond hier duidelijk meer de zwártharige rokkenjager à la Sean Connery is. Het is trouwens weer al Koude Oorlog wat de klok slaat, en Bondbaas M is weer een man. Er is ook nog eens een überslechterik à la Blofeld (herinner je de kaalkop met kat uit de films), een aantal sequenties zijn redelijk over the top en onwaarschijnlijk, en de mooie madammen gooien zich weer aan Bonds voeten. Alleen geeft hij dit keer niet zo gemakkelijk thuis.

Door al die elementen leest de nieuwe Bond als een trein (waar ook als klassieke knipoog op gevochten wordt) en als een kant-en-klaar filmscenario. Faulks heeft duidelijk niet alleen grondige research over de Koude Oorlogperiode gedaan - hoewel we de details niet gecheckt hebben, ademt het boek de zinderende VS vs USSR-sfeer - maar ook van Flemings aanpak. Net als zijn leermeester (toch voor dit boek) schreef Faulks deze Bond in een zestal weken. Dat is eraan te merken: vlot geschreven, vlot gelezen, maar je mag je niet laten hinderen door al te veel realiteitszin. Escapisme dus, zeer plezant op zijn tijd, maar echt blijven hangen zal het boek niet doen. Dat kan de filmversie - mocht die er ooit komen - eventueel wel: daarvoor zijn er genoeg indrukwekkende set pieces.