“Toen drong het tot me door welk gevoel me had bestookt sinds ik die ochtend de spreekkamer had verlaten. Toen was er dat duizelingwekkend moment waarin het besef tot me doordrong dat ik nooit iets anders zou kunnen bedenken dat dit tot het eind toe zou doorgaan … Een panisch gevoel niet te weten wat te zeggen, waar te kijken, hoe ons te gedragen en dan die korzelige wrevel  over de ellende waarin we op een akelige manier verzeild waren geraakt.

Het was alsof ons een zo smerig, zo onsmakelijk geheim was meegedeeld dat we het nauwelijks konden verdragen in elkaars gezelschap te blijven maar ons toch niet van elkaar los konden maken, terwijl we beiden de ellende van de ander kenden en juist door die kennis aan elkaar gebonden waren. We zwegen omdat we plots vreemden waren geworden voor onszelf en voor elkaar. Vanaf die dag zou alles hypocriet worden. Er zou geen andere manier zijn om met de de dood te leven… Ja, wat nu, hoe lang?”

Beste,

Deze tekst wilde ik achterlaten omdat hij zo goed de gevoelens van onmacht, ontkenning, aangeslagenheid en meer beschrijft waar mensen mee worden geconfronteerd wanneer ze “het” nieuws vernemen van een huisdokter, een specialist, een therapeut. Misschien ook de gevoelens van “Ik ben niet de enige”, al heeft een mens daar op dat moment weinig steun aan.

Misschien kan deze minieme bijdrage een link leggen tussen mensen die een gelijkaardige strijd voeren.

Genegen,

p.s. Bij het herlezen van bovenstaande bemerk ik dat het niet enkel en alleen gaat over mensen met kanker, maar "het nieuws vernemen", zoals verwoord "Het was alsof ons een zo smerig, zo onsmakelijk geheim was meegedeeld dat we het nauwelijks konden verdragen in elkaars gezelschap te blijven ... "zou eveneens kunnen slaan op mensen die kinderloos blijven ... of vul maar zelf in.