In aansluiting op wat ik nog maar recent neerschreef onder "de anderen" wil het toeval dat mijn oog valt op een tekst die zeer nauw aansluit bij de vraag of we soms niet vaak ontsnappen aan de ware liefde. Ik laat deze tekst ook achter omdat  een paar mensen hebben gereageerd met gelijkaaridige bedenkingen die ze lazen. Is dit toeval en dat allemaal in dezelfde week? Ik hoop dan ook binnenkort nog een volgende bijdrage te leveren. Alvast nu al dank aan een oplettende blogger!

Een oude tekst maar zo actueel.

HEB JE SOMS DAT VREEMD GEVOEL
DAT WARE LIEFDE JE ONTSNAPT?
Dat je er moeilijk toe komt
dit waar te maken, te beleven, en BLIJVEND te beleven?

Ligt het aan jou?

Ligt het aan de anderen?   .... die anderen dus weer eens ...

Of ligt het aan de hoge eisen van de ECHTE LIEFDE?
                                              (Durven we nog stilstaan bij die echte liefde, of worden we allen niet
                                                meegesleurd in een instant-dating-cultuur ?)
In elk geval, die ervaring is heel confronterend.

Wie ben ik dan, dat ik zo weinig geschikt lijk
voor ware liefde?                     Ja, de vraag die ik eerder hier stelde wordt me zomaar voor de
                                                voeten geworpen.

's Nachts op mijn bed zoek ik mijn zielsbeminde,
maar hoe ik ook zoek, ik vind hem niet.
Ik sta op, doorkruis de stad,
zoek op de pleinen en in de straten naar mijn zielsbeminde,
maar hoe ik ook zoek, ik vind hem niet.
...
Ik sliep, maar mijn hart was wakker.
Ik hoorde mijn lief kloppen :
doe open, mijn zuster, mijn vriendin, mijn duif, mijn mooiste!
...
Ik opende de deur voor mijn lief,
maar mijn lief was weg; verdwenen.Ik ging achter hem aan;
ik zocht hem, maa rik vond hem niet;
ik riep hem, maar hij antwoordde niet.

(o.a. uit Hooglied en BD.)