Hoe klein is blogland soms toch. Pas recent schreef ik over het witte dooje dat op mlijn tafel staat en dat ik nog altijd niet wil wegdoen. ik weet dat het doosje was ingepakt in een lange tekst die ik helaas ergens ben kwijt geraakt. Maar zie, er is een auteur die meteen in haar grote doos grabbelde en me via het gastenboek de integrale tekst bezorgde al is hij wezenlijk anders van wat ik tot dusver bewaard had. Ja, verrassingen (en volgens de vele reacties op mijn aritel) liggen soms in een WIT DOOSJE. Ik ben dan ook vereerd deze tekst integraal te mogen delen met jullie, want hij zegt zoveel. Misschien deze keer uitprinten en ergens in een doosje steken, dicht bij je klavier. Met dank aan Edith Oeyen!
Beste Martin
Ik las je verhaal over een wit doosje en dacht meteen terug aan het gedicht dat ik schreef over een doosje, ik laat het hieronder toekomen.
EEN DOOSJE xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
Gisteren ontdekte ik een doosje
op zolder
daarin waren schatten opgeborgen
liefde voor elke dag
een glimlach voor tegenslag
een zacht als troost
een begrijpend oor voor eenzamen
zoveel verborgenheden in een doosje
deed me blozen
ik nam het op en borg het
in mijn kamer
nu open ik soms het deksel
en tover ik telkens ik met mondjesmaat
wat liefde,
een beetje glimlach,
wat troost en
een stukje oor te voorschijn
zoveel geluk zo dichtbij
maakt een mens vrij.
Edith Oeyen
|