de mannen die bij haar aanspoelden,

uit berekening haar uit de kleren hielpen

haar opsnoven en in bezit namen

maakten vreemdsoortige geluiden,

zeemzoet langs haar oevers schurend,

windstil maar zwaar en dwingend

of rauw kolkend zeeziek makend

en andere reeds lang vergeten nuances.

maar wat zegden ze ook weer?

eigenlijk zegden ze helemaal niets,

verlieten haar tussen bron en monding

vluchtend in kreken en rietvelden.

dit nochtans moest zij toegeven:

zij waren het water in haar bedding

zodat zij zich rivier kon noemen

om na vele meanders de zee te vinden.