Zaterdag, 25 december 2010

Wat is de wereld heerlijk stil met de dikke sneeuwlaag die over ons landje ligt. Heel af en toe hoor ik langzaam een auto voorbij rijden, maar verder is het stil. Als er geen sneeuw ligt hoor je altijd wel geluiden van auto's, tractors, brommers, machines en wat nog al meer. Nu met deze feestdag hoor je zelfs bijna niets want iedereen zit wel ergens binnen, gezellig thuis of bij familie en vrienden.

Het werd een heel gezellige kerstavond, met veel gezelligheid, pakjes en superlekker eten. We haalden Utta en paps aan hoek van de straat op. Feestelijk gekleed moesten ze de 100 meter uit hun zijstraatje door de sneeuw te voet afleggen want zij zijn helemaal ingesneeuwd. En vannacht moesten ze met pakjes bezakt ook zo terug naar huis terwijl wij met de koplampen van onze camionette hun weg verlichtten. Met de camionette, want onze auto kregen wij ook al niet uit de garage, het heeft allemaal zijn charmes .

Vandaag bleef ik gewoon gezellig thuis en genoot van de uitzonderlijke stilte en schoonheid van de natuur.

Van aan de voordeur nam ik deze foto.

Het huisje van de buren is een plaatje met al die sneeuw ...

De stoelen in de tuin hoeven geen kussens meer ...

Na de sneeuw genoot Dréke van zijn warme mandje, samen met Caress. Morriske was me weer te vlug af voor foto's, morgen ga ik eens een moment kiezen dat hij ook lui ligt te slapen!

Vrijdagnamiddag, 24 december 2010

Ondanks de vele sneeuwellende zijn er ook mooie kanten aan dit weertje. We krijgen onze witte kerst en de wereld ziet er uit als een sprookje. Deze foto werd deze late namiddag genomen aan de overkant van de straat.

Vanavond een kerstfeestje met onze familie. Ik wens jullie allen heel mooie kerstdagen toe.

Zondag, 19 december 2010

In de late namiddag waren we ondanks de zware sneeuwval toch nog een paar kerstinkopen gaan doen. Dréke bleef thuis, samen met de poezen. Hij kan net als zij, binnen en buiten via het kattenluik.

Toen we rond half zeven thuis kwamen stond Dréke ons dan ook al op te wachten aan de  tuinpoort. Ik zeg: "helaba, hebt gij uw konijntje mee buiten gebracht," want ik dacht iets in zijn muil te zien. Maar toen het buitenlicht aanging schrokken we ons een hoedje. Dréke had zich volledig uitgeleefd in de sneeuw en leek op een echte sneeuwman. Ik had mijn fototoestel in mijn handtas zitten en nam er gauw enkele beelden van ...

Een Bichon Frisé mag dan al wel een warme vacht hebben en dol zijn op sneeuw ... zijn pelsje is er echt niet voor geschikt, want de dikke, zware ijsbollen die aan hem hangen zijn echt geen pretje. Die kun je er alleen uitkrijgen door ze te ontdooien. Daarom doe ik Dréke ook altijd zijn skipakje aan als we in de sneeuw gaan wandelen, dat is echt geen overbodige luxe.

Daarna hebben we onze kleine sneeuwman in een warm bad gestopt om hem te laten ontdooien. Even later lag hij lekker te soezen in zijn mandje bij de open haard. Ocharme toch, die kleine schat!

En de eerste pakjes liggen intussen onder de kerstboom.

Vrijdag, 17 december 2010.

Vanochtend lag de tuin er maagdelijk wit bij. In de namiddag was hij nog steeds wit maar niet meer maagdelijk. Mijn jongens, Dréke en Morriske gaan helemaal uit hun bol in de sneeuw. Ons meisje, Caress blijft veel liever binnen.

Sneeuwmannetje Dréke

Dinsdag, 7 december 2010

Vandaag nam ik een paar foto's van mijn diertjes om de kerstkaarten te maken. Caress en Dréke poseerden gewillig maar Morriske had minder geduld.

Toch lukte het zoals jullie zien en daarna gingen de mutsen en truitjes weer gauw in de schuif. Caress houdt zich dezer dagen graag warm bij de haard maar Dréke en Morris zijn dol op sneeuw en ijs.

Dinsdag, 9 november 2010

Mijn lieve beestjes houden het liever warm en knus bij elkaar op deze miezerige herfstdag.

Op 21 oktober 2010 waren mijn ouders 60 jaar getrouwd!

Zij straalden en zagen er schitterend uit!

2010

 1950

Maandag, 11 oktober 2010

Van wat een heerlijk herfstweertje hebben we de laatste dagen toch al kunnen genieten!

Zaterdag fietste ik samen met paps en Dréke 18km, gisteren waren dat er 22 en in de late namiddag zijn we er vandaag nog eens 10 gaan doen. Vlak bij huis cirkelden we langs pitoreske weggetjes die kronkelen door de velden. De herfst is mijn lievelingsseizoen. Dat was al zo van toen ik nog een kind was. De kleuren, het licht, de geuren, het was weer puur genieten.

18 september 2010

Een mooi portretje van mezelf dat Cooltje van me nam te Antwerpen.

Maandag, 13 september 2010.

Enkele weken geleden besloot onze paps zich een elektrische fiets te kopen. Utta zou er dan ook af en toe kunnen op rijden. Ik besloot mee te gaan om hem te helpen kiezen. We konden een testritje maken en ja, dat rijdt echt wel super! Paps vloog er mee over de baan. Maar toen ik Utta zag rijden, op die reuze grote fiets, kreeg ik het toch benauwd. In onze landelijke gemeente, met vele kleine paadjes en bochten, vond ik het voor haar veel te gevaarlijk. De verkoper liet ons dan de mini elektrische vouwfietsen zien, klein, maar vergis je niet, ongelooflijk vinnig, veel vinniger dan de grote elektrische fietsen. Het zijn net bromfietsjes, je rijdt er moeiteloos 25 km/u mee.

Ik was er direct voor gewonnen, Utta kon hier ook goed mee rijden, daar ze met haar voeten nu makkelijk aan de grond kon. Dus kocht paps de grote en zij de kleine! Zelf had ik al jaren geen fiets meer maar nu was ik echt wel verkocht. Ik kocht er ook dadelijk een hondenmand bij zodat ik met ons Dréke zou kunnen gaan fietsen.

Het is een waar succes, we rijden elke dag wel een ritje hier in de buurt. Dréke is er gewoon gek op. Als we het veld inrijden dan laat ik hem vrij voor me oprennen. Het is genieten voor ons allebei!

Utta, 77 jaar jong, is elke dag met haar fiets op gang.

Voor haar is dit een stukje vrijheid.

Dréke rust even uit in het fietsmandje ...

Op de bank aan het kapelleke even bijpraten en genieten van het uitzicht ...

Dréke was weer helemaal in zijn element.

Mijn diertjes op 1 september 2010.

t is alweer drie jaar geleden dat we Coco's foto vonden op de site van Pets, de overkoepelende website voor dierenasielen. Samen met de masale hulp van jullie bloggertjes werd hij zelfs verkozen tot eerste internethond van het jaar!

Zijn verhaal was schrijnend, meer dood dan levend had men hem langs een Spaanse autostrade gevonden, vel over been, zijn vacht zo geklit dat hij zelfs niet meer zijn behoefte kon doen. Het haar op zijn oren was schijnbaar afgebrand ... In het asiel voor Spaanse Honden in nood werd hij door Fabienne liefdevol opgevangen en zij plaatste een bericht op Pets ...

Toen ik hem op de luchthaven ging halen kon ik hem niet oppakken zonder een handdoek rond hem, zo mager was hij toen nog steeds. Hij is toen drie weken bij mij geweest en daarna werd hij geadopteerd door Pierre en Josée, een ouder echtpaar dat woont in een rustig dorpje in de ardennen.

Wat is Coco daar al jaren gelukkig nu. Hij woont er in een mooi huisje met een ruime, afgesloten tuin.  Voor Coco gaat Josée ook elke dag een paar wandelingetjes maken en dat heeft haarzelf veel fitter gemaakt.

Josée moest na een jaar haar man afgeven en sindsdien is de band met Coco nog inniger, ze zijn onafscheidelijk.

Dankzij haar buurman Wim krijg ik geregeld wat nieuws en een fotootje toegestuurd. Het was ook Wim die Coco vond op de site van Pets en toonde hem aan Pierre en Josée.

Bedankt Wim!

Coco's verhaal: klik hier

Om het artikel te lezen: klik hier

De zwarte katten story in mijn leven is nog niet ten einde. Ik heb weer een nieuw verhaal om er aan toe te voegen.

Zondag, 25 juli 2010 zag ik rond half zes een zwarte kat liggen, dwars in het midden van een drukke weg. Ze was schijnbaar dood. Toen ik langs haar reed kruiste mij net een zware camion en ik zag de staart van de kat omhoog vliegen. Ik was aangedaan omdat ze mij deed herinneren aan mijn 2 zwarte poezen die werden overreden, Daisy en Nestje.

Terwijl ik verder reed begon ik te twijfelen of die staart wel zomaar omhoog kon vliegen van de luchtdruk van die camion en ik besloot na een km terug te keren. Ik zette me net voor haar, mijn auto in het midden van de drukke weg met mijn vier pinkers aan. Het verkeer moest dus langs me. Al van in de auto zag ik dat ze haar kopje omhoog probeerde te steken.

Er stopte ook een andere dame en zij kwam bij me staan maar we wisten niet goed wat te doen. Het was zondagavond, in vakantieperiode. De dame ging bij een paar huizen vlakbij aanbellen maar er was niemand thuis.

Daar stond ik dan naast een zwaargewonde poes die heel erg bloedde. Ik heb een deken uit de koffer van mijn auto genomen en dat rond haar gelegd. Een andere voorbijganger was zo vriendelijk haar voorzichtig op te nemen en haar op de achterbank te leggen. Niemand wist een dierenarts in de buurt en via 1207 werd mij een route doorgestuurd maar geen telefoonnummer! Ik was in die buurt niet bekend en de tijd tikte maar door. Steeds moest ik even kijken of ze nog wel ademde.

Ik besloot mijn eigen dierenarts te bellen en die had gelukkig wachtdienst. Ik zou ongeveer 25 minuten moeten rijden en de dierenarts moest ook nog 20 minuten tot aan haar praktijk en dus kwamen we ongeveer gelijkertijd daar aan. De hele rit moedigde ik de poes aan om wakker te blijven en te vechten.

Bij de dierenarts aangekomen bleek dat de poes al in shock aan het gaan was en kreeg een infuus met ook de nodige pijnstillers. Als ze de nacht doorkwam had ze een goede kans. Ik ben toen naar huis gereden en heb folders gemaakt en ben terug gereden naar de plaats waar ik haar vond.

Daar heb ik van zeven tot negen alle huizen afgelopen en met plakband de folders op voordeuren geplakt waar ze niet thuis waren. Een goed deel van de mensen in de buurt zal wel gedacht hebben dat ik goed gek was . Eén man zei me dat die poes toch dood op de straat lag ... Nee meneer, ze was niet dood, ze is nu bij mijn dierenarts! Wie weet hoe lang lag het arme dier daar al wel niet! Maar de moeite doen om even te stoppen of te gaan kijken? Ho maar! De meeste mensen waren echter heel behulpzaam en vriendelijk. Maar ik ging zonder resultaat naar huis.

De volgende ochtend kreeg ik echter goed nieuws van de dierenarts! De poes herstelde goed en de eigenaars hadden al gebeld, zij hadden heel laat in de avond, bij thuiskomst mijn folder op hun voordeur gevonden! Ze waren dolblij dat ik hun éénjarige Bubbely gered had. Ze heeft een nestje van 4 kittens, zes weken oud waren ze.

Ik reed die ochtend naar de dierenarts om al eens een kijkje te nemen en nam deze foto's. Vlak er na werd ze aan een grondig onderzoek onderworpen en verder verzorgd.

Bubbely bleek een gebarsten kaak te hebben,

een gescheurde lip en een paar afgebroken tanden.

Maandag, een week na het ongeluk, ben ik samen met mijn vriendin Laathi bij haar op bezoek geweest en zij en haar kittens maakten het heel goed!

Bubbely, amper een week na haar ongeval

Ze lag prinsheerlijk in de ruime veranda met zicht op de grote tuin. Bubbely is nog steeds heel rustig maar herstelt prima. Ze kan voorlopig alleen maar zacht voedsel eten maar ze wordt heel goed verzorgd door het gezin met drie tieners.

De kittens gaan af en toe nog eens bij haar aanliggen en als zij eentje hoort piepen dan staat ze er dadelijk bij, een echt goed moedertje.

Het zijn er vier, drie zwartjes en eentje is crèmekleurig met donkere oortjes, pootjes en staart. De dochter des huizes gaat dit zelf houden en noemde het Minou. Het is een heel hevig poesje, zo te zien wordt dat geen schootliggertje maar ze is echt beeldschoon. Blijkbaar is zij het evenbeeld van de grootmoeder van Bubbely.

Met zijn tweetjes heerlijk ravotten!

De drie zwartjes, één kattin en 2 katertjes zijn veel aanhankelijker, laten zich graag oppakken en zijn om te stelen. Ze zoeken alle drie nog een geborgen thuis.

Horen jullie eens rond of iemand één van deze schatjes wil adopteren? Ze zijn intussen al zeven weken. Ze werden geboren, de dag na mijn 50-ste verjaardag, op 14 juni!

De poesjes zijn allen zindelijk en gebruiken de kattenbak.

Bubbely's snuitje herstelt goed.

Binnen enkele weken, als de kaakdraad verwijderd wordt zal ze ook gesteriliseerd worden.

Wie adopteert dit kleine, lieve en aanhankelijke schatje?

Of deze kleine hartedief ...

Nog even en ik word tot patroonheilige van de zwarte katten bekroond . Want de katten die ik al redde in mijn leven zijn stuk voor stuk zwarte. Mijn vriendin Laathi staat nog een trapje boven mij, zij "is" al beschermheilige van alle katten . Terwijl mij dit maar heel af en toe overkomt lijkt dat bij haar met de regelmaat van de klok te gebeuren en steeds zet zij zich voor 200% in, geen moeite is haar dan te veel. 

Op sommige momenten lijkt het ook of de wegen bezaaid liggen met overreden katten. Meestal zie je ook duidelijk dat ze dood zijn. Maar soms valt er wel eentje te redden.

Veel mensen "zien" ook wel eens een dier liggen dat nog leeft en vinden het heel erg, maar rijden toch verder. We hebben het allemaal ook zo druk. Bedenk echter dat het ook jouw huisdier kan overkomen. Hopelijk is er dan ook een echte dierenvriend in de buurt!

Foto's door Viva en Laathi  -  2 augustus 2010

In de vroege ochtend moesten we voor de zaak in West-Vlaanderen zijn, slechts een steenworp van de kust. Dus koppelden we het nuttige aan het aangename. Hier thuis was het een snikhete dag. Aan de kust was het net iets milder van temperatuur. De zeedijk lag helemaal in de schaduw en dat was zalig om op te kuieren en terrasjes te doen. Wat winkelen in de binnenstad en een soldentje meepikken ... Op het strand was het volle zon en snikheet dus daar waagden we ons pas in de latere namiddag toen de zon gefilterd werd door de wolken die opgekomen waren. Een boek lezen, likkend aan een ijsje .... zalig genoten dus!

Op een fijn terrasje lekker gegeten met zicht op de duinen en de zee.

In Nieuwpoort vind je nog rustige plekjes op het strand.

Zondag, 18 juli 2010

Vandaag was het een stralende dag, heerlijk warm maar net niet "te". Mijn diertjes speelden volop in de tuin. Vanavond nam ik enkele foto's van Dréke en Morriske. Ons Caress had zich binnen op een stoel genesteld en was iets te lui om te poseren vandaag.

Het is morgen, maandag 19 juli, precies zes jaar geleden dat Dréke in mijn leven kwam. Ik vergeet het moment dat ik hem voor het eerst zag nooit meer. Al door de glazen deur zag ik hem zitten, samen met zijn 2 zusjes. Twaalf weken oud. De eerste blik was magisch, terwijl zijn zussen boven op zijn kop zaten te springen om onze aandacht te trekken keek hij als betoverd naar mij en ik naar hem. Ik kwam voor het reutje uit de nest en mijn hart klopte in mijn keel toen ik hem oppakte om te zien of hij degene was ... en ja hoor! Ik zei: "verkocht" en liet hem niet meer los!

Terwijl Dré gewillig poseert komt Morris hem een knuffel geven.

Sedert vorige maand kan ook ons Morriske vrij de tuin in. Vorig jaar plaatsten we al een houten omheining en zo kon Caress de tuin al inpalmen, samen met Dréke. Tot dan stond er achter de bomen enkel een draadafspanning voor Dréke. Voor een lenige straatkat als Morris was een 2 meter hoge houten omheining natuurlijk niet voldoende. Daarom kozen we voor een kattenschrikdraad, goedgekeurd door Gaia. Eenvoudig te plaatsen. Voor zover we weten heeft Morris nog geen enkele poging gedaan om over het hek te ontsnappen maar zeker weten we dat niet. Na één stroomstoot denk ik wel dat hij het geen tweede keer waagt. Tenslotte is hij ook gecastreerd en heeft hij gezelschap en ruimte genoeg om te spelen, rennen en klimmen.

In de vooravond van deze warme zomerzondag maakte ik een kleine wandeling in het straatje waar ik opgroeide en waar mijn ouders nog steeds wonen. Zij gingen mee en natuurlijk ons Dréke ook!

Ja, jullie lezen dat goed, geen carwash maar een dogwash.

Dréke's hondenkapster Nelly heeft haar salon uitgebreid met een ruimte waar mensen zelf hun huisdier kunnen komen wassen, drogen en trimmen en dat voor een prijs van 10 euro per uur of 5 euro per half uur als je een kleine hond hebt.

Nelly werkt net de ruimte er naast en je kan dus altijd raad vragen.

Ik vind het echt een super idee van haar. Niet iedereen heeft thuis de mogelijkheid zijn hond te wassen zonder dat de badkamer in een aquarium verandert Ook het drogen is vooral bij grote en/of langharige honden vaak een probleem. Bijtrimmen, nagels knippen, het is allemaal veel eenvoudiger met een aangepaste accomodatie.

Dréke ging als kleine puppy voor het eerst naar Nelly, dat was liefde op het eerste gezicht. Nooit een hond geweten die zo vol verwachting en verlangen vertrekt voor zijn trimbeurt! Alhoewel, ook mijn vorig hondje Robine ging maar al te graag naar Nelly, zij is een echte hondenfluisteraar.

Dréke is sedert jaren al een beetje het uithangbord van het kapsalon, zijn foto staat bij de reclame ook wekelijks in de streekkrant.

Voor meer info: http://www.bloggen.be/hondenkapsalon/

Vorige zondag, 13 juni was het niet alleen mijn verjaardag maar het was ook vadertjesdag.
Dus werd ook onze paps gevierd!
Hier een paar foto's.







Vijftig jaar geleden tilde hij mij voor het eerst op en mijn 80-jarige paps kan het nog steeds al weeg ik nu wel ietsje meer .



Mijn mamsje Utta met mijn broer Ferdi.

Zondag, op mijn 50-ste verjaardag, gaf ik aan mijn mamsje 50 rode rozen.
Een roos voor ieder jaar dat ik mij mocht koesteren in haar grenzeloze liefde voor mij.

Maandag, 14 juni 2010

Voor de zaak met mijn man naar West-Vlaanderen geweest deze namiddag. 's Avonds een hapje gaan eten op de dijk in Knokke. Eerst zijn we wel een pull gaan kopen in de Hema want het was heel warm toen we hier thuis vertrokken en we hadden slechts een dun zomerhemdje aan. In Knokke was het grijs en gure wind maar het was wel genieten van die heerlijke zeelucht en een lekker etentje!