licht ~ een puber op zoek naar 'licht'

      "Ik voelde me ineens nogal vredig, maar dat kwam misschien door het strijklicht, dat is het mooiste licht dat er is
       en ik stelde me ineens de hele wereld voor als een veld zonnebloemen.
       Dunne, stekelige slungels die constant het licht zoeken
       en ik zie nu pas dat we natuurlijk zonnebloemen nodig hebben om iets van onszelf te begrijpen.
       Dat je groeit naar waar je het meeste licht opvangt, en dat je op die manier uit elkaar kunt groeien."

Bij de derde lijn, nog vóór dat ik de inhoud van het boek opgezocht had, wist ik dat de schrijfster het over pubers had.
Persoonlijk zou ik 'stekelige stuntels' gezet hebben ipv 'stekelige slungels'.
Slungels duidt naar mijn gevoel op mannelijke pubers, wezens die tijdelijk met hun armen en benen geen blijf weten.
Stuntels zijn ook de vrouwelijke pubers. Alle pubers stuntelen zich een weggetje naar de volwassenheid.
En op sommige gedeelten van dat parcours is men zeer stekelig. Daarom had ik liever stekelige stuntels zien staan.
Ook omdat ik alliteraties mooi vind natuurlijk.

        ' ... je groeit naar waar je het meeste licht opvangt,'

Dat heb ik zelf ondervonden, tijdens de schooljaren '69-'70 en '70-'71.
'k Was op eigen aandringen van school veranderd en het was ook een katholieke school, maar niet
zo'n nonnenbastion als de vorige, waar de jaren '60 nog niet doorgedrongen waren.
In deze tweede school, die in het stadscentrum lag, waren maar een stuk of zes nonnen, van wie slechts twee les gaven.
Bij de andere leerkrachten zaten enkele zeer gedreven mensen, mensen die ook buiten het onderwijs
in hun vakgebied bezig waren en daar naam en faam verwierven. En af en toe een staatsprijs of zo ...
Wij jonkies waren ijverig enthousiast doende met de leerstof (van sommige vakken) en of we nu Nederlands of Latijn kregen
van een staats- of een andere prijs hield ons eigenlijk en feitelijk niet bezig.
Het tempo en de besprekingen tijdens de les waren plezierig. Meer moest dat niet zijn.

Tijdens die twee jaren heb ik in denken en doen vooruitgang gemaakt met kangoeroesprongen.
(Behalve voor wiskunde natuurlijk, die achterstand was niet meer in te halen).
Die paar leerkrachten tilden de ganse klas naar een ander niveau en ik dreef mee omhoog, gedragen door de groep.
Het waren waarschijnlijk de twee meest intense jaren van mijn leven. 
Die school heeft veel interessante jonge vrouwen afgeleverd, 
mensen van wie ik de naam later tegen kwam in kranten of op TV,
dames die met interessante dingen bezig waren.

Ja, men groeit naar waar men het meeste licht opvangt en ontvangt, mee in de richting van die leerkrachten.
En zo groeide ik weer eens sneller weg van die twee betweters thuis, die dachten
dat leeftijd gelijk stond aan wijsheid en dat wijsheid kennis van zaken betekende. Mijn ouders.
Terwijl ik de weg van het meeste licht, leerstof & context volgde beseften ze niet
wat al sinds vroeger aan het gebeuren was,
wat ik al veel langer wist: 'dat je op die manier uit elkaar kunt groeien.'