Paula Ceulenaere (80) al 65 jaar kruidenierster
,,Wie hier komt, keert tevreden terug''

BEAUVOORDE - Sinds de laatste oorlog is de kruidenierszaak van Paula Ceulenaere (80) in Beauvoorde (Veurne) nauwelijks veranderd. Het is één van die charmante dorpswinkeltjes gebleven waar er nog weinig van over zijn. Ook Paula zelf is nog altijd die goedlachse lieve vrouw, die er al 65 jaar achter de toonbank staat. ,,Ik heb graag mensen over de vloer. Tussen vier muren zitten is niets voor mij'', stelt Paula Ceulenaere.

Paula Ceulenaere werd zaterdag, tijdens de toerisme- en gastronomiebeurs, door het stadsbestuur van Veurne gehuldigd. Terecht, want Paula is niet alleen kruidenierster, ze is ook een brok levende propaganda voor Beauvoorde.

Paula krijgt mensen van binnen- en buitenland over de vloer. ,,Er komt zelfs geregeld iemand van Zwitserland'', zegt ze. Zij verkoopt de befaamde Beauvoordse pannenkoeken, wafels en paté. Toeristen die het bekende cultuurdorp bezoeken, arriveren als vanzelf bij haar. ,,En wie hier komt, keert altijd terug'', lacht ze. ,,Al was het maar om te zien of tante Paula - zo noemen velen mij - nog achter de toonbank staat.''

Terwijl Paula haar waar aan de man brengt, maakt ze volop reclame voor haar dorp. ,,En met Nieuwjaar stuur ik de klanten een toeristisch foldertje van Beauvoorde. Ik krijg veel kaartjes terug. Soms staat er alleen op: 'Aan het dorpswinkeltje bij Paula'. Dat is geen probleem. De postbode weet wel waar hij moet zijn'', vertelt ze.

Geen rekenmachine

Kwamen vroeger vooral dorpsbewoners - het was de tijd dat de vrouwelijke klanten koffie bleven drinken terwijl manlief na de zondagsmis een pint ging pakken -, nu leeft Paula vooral van de toeristen. ,,De tijden zijn veranderd. Vroeger kende je heel het dorp. Er zijn hier veel nieuwe mensen komen wonen. Jonge gezinnen die hun inkopen na het werk in het warenhuis doen. Tegen de warenhuizen kan ik niet concurreren. Wie bij mij komt, doet dat voor de charme van mijn winkel'', gaat Paula verder.

,,De mensen zeggen dat ik mijn winkeltje nooit mag veranderen. Ik wilde onlangs de deur schilderen en zelfs dat vonden sommigen niet goed. En ze komen ook omdat ik graag een babbeltje sla. Ik ben elke dag van 8 tot 18 uur open. De dokter zegt wel eens dat ik het wat kalmer aan moet doen. Maar zolang ik gezond ben, ga ik door. Ik ben geen mens om tussen vier muren te zitten'' aldus de kranige vrouw.

Paula geeft haar klanten geen kasticketje. ,,Een rekenmachine in mijn winkel? Potverdikke, nee. Past dat hier nu? Ik kan het sneller uitrekenen en zeggen dan zo'n toestel. Maar ik ben wel eerlijk. Ik schrijf het bedrag altijd in potlood op een briefje'', aldus nog Paula Ceulenaere.

Marc MAES  28/02/2006

Overgenomen uit 'Het Nieuwsblad'