Regelmatig kunt u het nieuws en de boodschappen uit Medjugorje lezen op volgende pagina.

MEDJUGORIE - bron van vrede en bekering. 

Sla deze link op. Er worden op dit blog geen afzonderlijke boodschappen meer gegeven. U kunt alles lezen op de link hierboven, die tevens verwijst naar andere webpagina's over Medjugorje.

http://www.medjugorje.nl/gospa/index.php

Nog enkele weken en de meimaand begint. Voor die gelegenheid plaats ik een tekst die door Maria zou gegeven zijn aan een jonge man in Italië. 

"
Brindisi Vlaanderen

dinsdag 5 april 2016

Publieke boodschap van de ‘Maagd van de Verzoening’ geopenbaard aan de ziener Mario d’Ignazio in de Gezegende Tuin, Contrada Santa Teresa – Brindisi, Italië

Mario: De Heilige Maagd verschijnt stralend in wit licht, helemaal wit gekleed. Na het kruisteken heeft Zij gezegd:

"Geliefde kinderen, Ik nodig jullie uit om te bidden voor de komst van het Eucharistische Koninkrijk op aarde. Ik verlang dat alle Naties zich bekeren tot Mijn Jezus, dat ze afzien van de plannen om de planeet aarde te vernietigen. Satan heeft de harten van de machtigen opgehitst, zodat veel mensen worden getroffen en hele naties verdwijnen!

Mijn kinderen, ga binnen in Mijn stilte, de stilte van het ‘ja’ aan de goddelijke oproep! Jullie zullen veel geestelijke vruchten oogsten als jullie naar Mij luisteren en afzien van het kwaad. Kies om voor God te leven. Schenk jullie tijd aan het gebed, want zonder gebed kunnen jullie niet leven, noch de valstrikken van de Boze overwinnen. Ik zegen alle kaarsen die jullie naar hier gebracht hebben in de naam van Jezus. Ik wacht op jullie in Mijn maand, de maand mei."

Mario: De Maagd Maria heeft met Haar rechterhand een kruisteken van licht gemaakt, dat met zijn stralen alle meegebrachte kaarsen van de pelgrims aanraakte.

nota bene: De Madonna schenkt door middel van Mario de devotie van de Rozenkrans, gebeden bij het licht van de kaarsen, jaarlijks gezegend door Haar op 5 april.

Vanaf 1 tot 31 mei smeken deze rozenkransen, gebeden bij een gezegende kaars, de voorspraak van de H. Maagd af. Overvloedige genaden zullen gegeven worden aan degenen die deze devotie beoefenen. Het licht van de kaars herinnert ons aan de gave van het geloof, maar ook aan het leven, dat moet branden van de goddelijke liefde.

09-04-2016 om 12:23 geschreven door Louise

Als de geschiedenis zal oordelen over muren of bruggen, weet ik alvast aan welke kant ik wil staan.

Pieter Wieërs is diaken Kathedrale Parochie Antwerpen, Gemeenschap van Sant'Egidio.
07 april 2016 @PieterWieers/Twitter.com

'Europa gooit met ontstellend gemak basiswaarden van zijn beschaving overboord'

Een 'Safe Passage' bieden naar Europa voor vluchtelingen die de oorlog in Syrië of Irak ontvluchten, is geen utopie. De 'humanitaire corridors' die Italië opende in samenwerking met christelijke organisaties, kunnen een model zijn voor andere Europese landen.

Deze week trad het dubieuze akkoord tussen de Europese Unie en Turkije over het terugsturen van oorlogsvluchtelingen in werking. Tegelijk kwam er ook andere, tegenovergestelde signalen van verzet uit de christelijke wereld. Zo maakten paus Franciscus en de oecumenische patriarch van Constantinopel, Bartholomeos I, bekend dat ze op 14 april samen een bezoek brengen aan het eiland Lesbos. Eerder bezocht paus Franciscus al Lampedusa en de Mexicaans-Texaanse grens, als teken van solidariteit met de migranten.

In Rome maakten de Gemeenschap van Sant'Egidio en de Federatie van Evangelische kerken bekend dat ze nog deze maand een groep van 150 Syrische vluchtelingen zullen ontvangen in Italië. De vluchtelingen moeten daarvoor hun leven niet op het spel zetten in gammele bootjes en hun laatste spaarcenten niet verdoen aan mensensmokkelaars. Ze komen gewoon met een lijnvlucht, en met een regulier visum dat werd afgeleverd door de Italiaanse autoriteiten.
Deze luchtbrug is het gevolg van een recente overeenkomst tussen de Gemeenschap van Sant'Egidio en de Evangelisch-protestantse kerken van Italië enerzijds, en het Italiaanse Ministerie van Binnenlandse en Buitenlandse Zaken anderzijds. Volgens dat akkoord mogen de organisaties, in een eerste testfase, duizend kwetsbare vluchtelingen overbrengen. De organisaties staan volledig in voor de betaling van het transport en de opvang in Italië voor het eerste jaar.

Vorige maand kwam al een eerste groep van 93 Syrische vluchtelingen in Italië aan. Ik was zelf aanwezig op die vlucht van Beiroet naar Rome en bij de voorbereiding van de reis in Libanon. Ik kon met mijn eigen ogen de wanhopige toestand vaststellen waarin veel vluchtelingen verkeren in een land als Libanon (waar 1 op 4 inwoners vluchteling is).

'Een echt humaan asielbeleid geeft prioriteit aan de zwaksten en aan hen die het meest moeten beschermd worden.

PIETER WIEËRS

Ik kon vaststellen hoe groot het contrast kan zijn: als vluchteling die zonet je leven op zee hebt geriskeerd ontvangen worden door prikkeldraad en oproerpolitie of op een luchthaven van een vliegtuig stappen en er ontvangen worden door de autoriteiten en sympathisanten die zwaaien met bordjes 'Benvenuti in Italia'.

De kandidaat-asielzoekers werden op voorhand gescreend op basis van hun kwetsbaarheid: het gaat om alleenstaande vrouwen met kinderen, zwangere vrouwen, minderjarigen die dringende medische verzorging nodig hebben, ouderen. Het gaat om mensen die verzwakt zijn en weinig kans hebben de gevaarlijke reis naar Europa door de woestijn en over de zee te overleven. Maar die wel voldoen aan de criteria om asiel in Europa te krijgen.

Voor de Gemeenschap van Sant'Egidio is dit een zinvol en menselijk alternatief voor het zwalpende Europese vluchtelingenbeleid van vandaag. Grenzen worden gesloten, vluchtelingen worden afgeschrikt of teruggedreven, Europa gooit met ontstellend gemak basiswaarden van zijn beschaving overboord. Een echt humaan asielbeleid geeft prioriteit aan de zwaksten en de meest beschermwaardigen.

België deed eerder al een soortgelijke operatie voor christelijke vluchtelingen uit Aleppo. Voor het akkoord met Italië is godsdienst geen criterium op zich. Zowel moslims als christenen in kwetsbare situaties komen in aanmerking, al kan het behoren tot een religieuze of etnische minderheid wel een extra-factor zijn van kwetsbaarheid.

Sant'Egidio hoopt dat dit model door andere Europese landen wordt overgenomen. Er lopen gesprekken met onder meer Spanje, Duitsland en Frankrijk. Voor het ontvangende land is het voordeel 1) dat overheid en publieke opinie op voorhand weten wie men ontvangt; 2) dat overheid en publiek op voorhand weten dat de asielzoekers naar alle waarschijnlijkheid voor bescherming in aanmerking komen; 3) dat het de overheid niets kost. Het systeem van 'gesponsorde' vluchten en opvang (door privé-personen, bedrijven, scholen, organisaties, kerken, ...) bestaat ook in Canada.

Aan de vele positieve reacties af te meten, maken wij ons sterk dat er in heel wat Europese landen een draagvlak voor dit soort opvang bestaat. Het is in ieder geval een model dat de Europese beschaving eer aandoet: als de geschiedenis zal oordelen over muren of bruggen, weet ik alvast aan welke kant ik wil staan.

09-04-2016 om 12:09 geschreven door Louise

Een pater Franciscaan in Aleppo vertelt
"JIHADISTEN BESCHIETEN CHRISTENEN ALEPPO"

PERSOONLIJK VERHAAL

De komende twee weken zijn cruciaal voor de Syrische stad Aleppo. Om de stad wordt hard en op wrede wijze gevochten. De Franciscaanse pater Ibrahim doet verslag van zijn ervaringen in de belegerde stad.

De komende twee weken zijn cruciaal voor de Syrische stad Aleppo. Om de stad wordt hard en op wrede wijze gevochten. Waar media in het Westen schrijven dat het een ramp is dat de strijdkrachten van Rusland en president Assad de rebellen bombarderen, zien veel Christenen dit als een teken van hoop en bevrijding. Na vier maanden zonder elektriciteit is vooral het gebrek aan water een groot probleem. Omdat rebellen de lokale bronnen controleren, zijn veel inwoners aangewezen op putten. De Franciscaanse pater Ibrahim schreef Kerk in Nood vorige week over zijn recente ervaringen in de belegerde stad.

“Beste vrienden, ik zal proberen verslag te doen van wat hier in Aleppo gebeurt sinds het leger aan zijn offensief is begonnen om te stad te heroveren. In de nacht van 3 op 4 februari schoten de jihadisten twee raketten af op de wijk Soulaymanieh-Ram, waar ons pastoraal centrum is gelegen. Dit verhinderde mijn voornemen alle fraters uit de buurt bijeen te roepen om te bezien hoe we onze missie in Soulaymanieh en Midaan zouden kunnen verbeteren en uitbreiden.

Wat de voortdurende bombardementen aanrichten, laat zich raden: dood en verwoesting. Twee christenen kwamen om het leven; er zijn veel gewonden en er is veel schade aan huizen. De moed zonk ons in de schoenen, want we hadden net de schade van de raketinslagen op 12 april 2015 hersteld. Onze kerk staat nog overeind, maar het dak en de leslokalen voor catechese zijn geraakt en gedeeltelijk vernield; inslagen en ontploffingen hebben muren en ramen in puin veranderd.

De eerste raket die ons pastoraal centrum raakte, sloeg door het dak, trof het beeld van de Maagd Maria, de klokkentoren en een waterreservoir dat nog maar net was aangelegd. Het beeld van de Maagd Maria is in diggelen geslagen en brokstukken zijn midden op straat terechtgekomen. Intussen trof de tweede raket de naburige straat en beschadigde de ingang van ons centrum waarbij de twee christenen om het leven kwamen. Gebouwen die al eerder door vele bommen en raketten waren geraakt, werden nog meer vernield.

Onze fraters zijn onmiddellijk poolshoogte gaan nemen in de huizen waar de twee mannen waren gedood en hebben geluisterd naar de hartverscheurende ervaringen van moeders en vaders die ons vertelden wat er was gebeurd en wat een angst ze met hun kinderen hadden gehad. We proberen in nauw contact te blijven met onze mensen, die bij ons om hulp aankloppen.

Wij hebben gezinnen uit de buurt opgenomen, maar ook mensen uit Midaan die hulp zochten na de verwoesting van de Bicharat kerk daar. We openen onze deuren ook voor de Maronieten die hier vaak door de week de Eucharistie vieren omdat hun kerken in de buurt zijn verwoest. Verschillende parochiegroepen komen hier wekelijks bijeen en we hebben ook een school voor doofstommen: een van de zeer weinige nog steeds functionerende instituten in Aleppo. Naast opvang en het bieden van materiële en geestelijke steun, delen we water uit dat we putten uit de bron in ons centrum.

De christengemeenschap in Midaan
De jihadisten bleven in de nacht van 4 op 5 februari raketten afschieten in reactie op het offensief van de regeringstroepen en hun bondgenoten. De inslagen troffen Midaan waar de meeste mensen christen zijn. De verwoesting was volledig: de arme inwoners die zich daar nog bevinden, zijn weer dakloos. Probeer u in te denken wat deze gezinnen doormaken wanneer ’s nachts om hen heen raketten inslaan, zonder dat zij ook maar een idee hebben van wat er nog gaat gebeuren. Een oude vrouw vertelde onder tranen dat de mensen die nacht niet wisten wat ze moesten doen: “wegrennen en de dood op straat in de ogen zien of thuis blijven en riskeren door raketten om het leven te komen?” Sommigen slapen bij hun voordeur, in de kou, anderen verschuilen zich onder hun trappen. Op een gegeven moment klopte een vrouw bij mijn deur aan; ze had haar baby in haar armen en vroeg hulp: ze vertelde dat er nog steeds mensen onder het puin lagen. Snikkend vroeg ze of iemand die stakkers wilde komen helpen, maar niemand had de moed om met haar mee te gaan. De gewonden bleven liggen en ook de dode lichamen, urenlang.

Waarom we blijven
Maar we geven niet op. We hebben het moeilijk, maar we zijn niet verslagen. We hebben onmiddellijk voedselpakketten naar de getroffen woningen gebracht, hebben de schade met een deskundige opgenomen en zijn met het herstel van de deuren en ramen begonnen. Aan de mensen van wie het huis volledig onbewoonbaar is geworden, hebben we een bijdrage gegeven om drie maanden elders te kunnen huren met de mogelijkheid van verlenging. Veel, heel veel angstige mensen kloppen bij ons aan, vooral gezinnen met kleine kinderen. De meesten kunnen niet eens denken aan vluchten. Ze hebben geen geld, zelfs niet voor vervoer. In deze omstandigheden valt er voor mij niet veel meer te doen dan onderdak te bieden en te luisteren. Verder doen we wat geen uitstel duldt. Maar de noden en behoeften zijn enorm.

Water en onbetaalbare prijzen
Water is nog altijd een groot probleem. Het was vreselijk te zien hoe mensen tussen de inslaande raketten naar water zochten. De wanhopige mensen trotseren raketten en regen om wat water te tappen uit de kranen langs de weg bij de bronnen. De dollar staat nu op 410 eenheden, gisteren was dat nog 400. Het betekent dat de voedselprijzen van de ene dag op de andere zijn gestegen, zelfs voor eerste levensbehoeften als groenten. Een dame die nog zo gelukkig is een baan te hebben, vertelde me dat ze met haar maandsalaris niet eens groente voor één dag kan betalen.

“Hoe lang o God, zult u mij nog vergeten?” (Psalm 12)
In de ellende van deze dagen moet ik denken aan de psalm die zegt: “Hoe lang o God, zult u mij vergeten?” Soms vraag ik me af “Heeft de Heer ons verlaten? We zijn op een punt waar het geloof tot op zijn grondvesten beeft, voor ons allen van de kleine kudde die nog over is in Aleppo. Christus vroeg aan Saul “Waarom vervolgt gij mij?” Het zijn woorden die duidelijk blijk gaven van Zijn verbondenheid met ieder deel van Zijn Heilig lichaam. Hij is hier, lijdend aan het kruis en Hij wendt zijn blik niet af van het lijden van Zijn volk; Hij is hier te midden van Zijn volk. Hij helpt Zijn mensen en Hij staat hen bij via de barmhartigheid en het mededogen van Zijn apostelen, al wordt hun moed soms zwaar op de proef gesteld en worden zij door verslagenheid bevangen bij het zien van wat hun kudde wordt aangedaan. Zo is het voor ons, Franciscaner monniken. En daarom blijven we hier."

Bron: Kerk in Nood, Nl.

16-02-2016 om 13:06 geschreven door Louise

Bethlehem alom

De kleine profeet Micha kondigde in de 8e eeuw voor onze tijdrekening aan dat het piepkleine plaatsje Bethlehem beroemd zou worden bij alle volkeren van alle tijden omwille van de geboorte van Jezus: “Gij echter Bethlehem in Ephrata, al zijt gij klein onder Juda’s geslachten, toch zal er, zeg Ik, iemand uit u komen die over Israël gaat heersen…Hij zal de man van de vrede zijn” (5, 1-4). Niet Rome, Washington, New York, Brussel, Parijs of Londen, maar Bethlehem. In de kersttijd is de hele wereld verlicht door kerststallen die de geboorte van Jezus in Bethlehem vieren. Noch de wereldheerser Augustus, noch de moordenaar Herodes kunnen de vervulling van deze profetie beletten. Vurige ridders van de laïciteit in Frankrijk hebben zich ingespannen om dit jaar kerststallen in het openbaar te verbieden. Het heeft een omgekeerd effect en er prijken meer kerststallen dan voorheen. In feite is iedere plaats op aarde een Bethlehem geworden en iedere mens van goede wil is als een herder of als een wijze op weg naar Jezus in de kribbe.

De komst van de herders

Twee dagen voor Kerstmis komen de eerste herders hier al toe. Het zijn Fransen die op een vredesconferentie in Genève moeder Agnès-Mariam ontmoet hebben en de gemeenschap willen leren kennen. Het zijn vurige moslims, beide gehuwd met een Algerijnse vrouw, trouwe bedevaarders naar Mekka en ze willen de islam terug brengen naar naastenliefde en broederlijkheid. Ze vertelden hoe massa’s moslims in Algerije nu terugkeren naar hun wortels en christen worden. Ze hebben een vereniging gesticht voor de eenheid van alle vredelievende gelovigen. ‘s Morgens namen we een simpel (vrij primitief) maar erg gezellig ontbijt met vijf in mijn klein kamertje (mijn slaapkamer, studiekamer, leslokaal, conferentiezaal, refter, ontmoetingsruimte, gastenkwartier voor mannen, ‘all rolled in one’!) Zo konden we naar hun vurige pleidooien luisteren en omgekeerd getuigen van het christelijk geloof en de ware betekenis van “dé Profeet Gods”, Jezus, de enige Redder voor alle mensen. Hun levensstrijd gaat tegen alle vormen van fanatisme in de islam en vooral tegen het wahabisme van Saoedi-Arabië. Dat is voor hen de hoogste gruwel. Eindeloze verhalen brachten ze over de corruptie, huichelarij, arrogantie van de heersende klasse in Saoedi-Arabië. Ze zagen er zovele jongeren met afgehakte hand of zelfs afgehakte arm, die als slaven voor hun heersers gewerkt hebben en omdat ze een kleine fout begingen op die wijze verminkt werden. Ondertussen stelen deze prinsen zelf alle rijkdom van anderen, laten voor zich champagne en luxegoederen overkomen met een helikopter en zwalpen van de ene prostitué naar de andere. Over heel de wereld richten ze centra op om mensen tot het strikte wahabisme te verleiden als de enige ware leer. Ondertussen is Saoedi-Arabië aangesteld als hoofd van de officiële UNO commissie voor de rechten van de mens. De wereld is gek geworden. Vrouwen in het westen worden betaald om opvallend gesluierd rond te lopen. Voor onze Franse moslims is het duidelijk waarom het wahabisme en het zionisme zo nauw samenwerken: het is dezelfde wereld van geld en geweld, macht, arrogantie, overheersing, racisme en haat tegen anderen. Zoals het wahabisme al wat menselijk is in de islam afbreekt, zo breekt het zionisme al het waardevolle van het joodse geloof af, zeggen zij. Meteen vernemen we dat het wahabisme eigenlijk uit het zionisme ontstaan is. Hun getuigenis over Frankrijk was merkwaardig. Bij zovele moslimgemeenschappen in Algerije, Libanon, Syrië en elders voelden ze de diepe onderlaag van een vredevol samenleven van de verschillende godsdiensten en ethnische groepen. Welnu, bij ons in Frankrijk, zegt de ene, voel je steeds meer hoe de moslimgemeenschappen omgevormd worden door het wahabisme en groeien naar haat tegenover alle anderen. Zo worden vele jongeren voorbereid om naar “het hoogste doel” te streven nl. hier in Syrië of elders komen vechten, zoveel mogelijk ‘ongelovigen’ doden en zelf als ‘martelaar’ sterven om de hemel te verdienen! Deze misleide jongeren menen hierin de enige zekerheid te vinden om in de hemel te komen.

En van de wijzen

De dag voor kerstmis worden in de voormiddag “de grote uren”, gevierd, ook “koninklijke uren” genoemd omdat de keizer in Constantinopel destijds daaraan deelnam. Ook onze moslims waren present en lazen om beurt uit de psalmen en de brieven van Paulus, waarvan ze getuigden dat die psalmen hen diep getroffen hadden. Dit gebed omvat de zogenaamde primen, tertsen, seksten en nonen en duurt meer dan een uur. Daarna was het tijd voor de eucharistie van de 24e december. Ik bekleedde me met de gewaden en ging in het atrium. En plots verschenen de volgende herders of wijzen: de bisschop met nog een gast. Hij zei lachend dat ik in dit misgewaad er als een bisschop uitzag en hij hing zijn kruis om mijn hals. Dan stelde hij zijn gast voor: broeder Alois, de huidige overste van de broeders van Taizé, de opvolger van broeder Roger. Deze wist niet dat hier een religieuze gemeenschap was en viel van de ene verbazing in de andere. De bisschop kon maar even blijven, maar broeder Alois wilde wel met ons het middagmaal gebruiken en wij zouden in de namiddag zorgen dat hij terug in Yabroed geraakte. Ondertussen was de tijd voor de eucharistie al lang voorbij, trouwens straks zingen we vespers en die duren ook vijf kwartier. Broeder Alois vertelde dat er nu een “kleine gemeenschap” van een honderdtal broeders is in Taizé, alsook verschillende fraterniteiten in diverse landen. De poging om een fraterniteit te stichten in Libanon lukt niet, omdat de broeders geen Arabisch spreken en westerlingen zijn. Op dit ogenblik bereiden ze de jaarlijkse jongerenontmoeting voor in Valencia, Spanje, waar van 28 december tot 2 januari 2016 ‘n 20.000 jongeren verwacht worden. Zij willen alom de kleine loten van hoop aanmoedigen. Zelf vieren de broeders onder elkaar hun kerstfeest op 6 januari. Er werd nog een rondleiding voorzien voor broeder Alois en dan was het tijd om afscheid te nemen. De handgemaakte sierkaars die we hem meegaven, zou hij op de jongerenontmoeting in Valencia aansteken.

Voor de vespers van deze 24 december kwamen de volgende herders toe, enkele moslims en christenen uit Qâra. Hierna de plechtige nachtmis, al was het om 10.00 u. Traditioneel worden daarna kerstliederen uit verschillende landen en in verschillende talen gezongen. Dit is een zingen en dansen tegelijk, waar ook de kinderen graag aan deelnemen en duurt tot middernacht. Daarna was het tijd om in de hal van allerlei versnaperingen met wat warms te genieten, door enkele volwassenen samen met de kinderen klaargemaakt en opgediend. Dan ging het nog een tijd verder met kerstliederen en met de gekke toeren van “papa en mamma Noel”. De volgende dag, met kerstmis zelf zou trouwens “papa Noel” nog kippen brengen aan de zuster die voor de kippen zorgt. Tegen twee uur was het wel stilaan goed geweest en gingen we slapen. Op Kerstdag zingen we ’s middags het morgengebed met de speciale byzantijnse kerstgezangen van de liturgie, welke ook ruim een uur duren. We wachten immers nog op enkele herders of wijzen die groot oponthoud gehad hebben omwille van moeilijkheden met de hulpverdeling in het noorden en in deze wintertijd heeft zulks voorrang. Uiteindelijk arriveren moeder Agnès-Mariam, zr. Carmel en haar broer. We eten samen en er wordt uitvoerig en lang gedeeld, o.a. ook samen met onze Franse moslims over de raakpunten van soefisme en christelijke mystiek, waarbij moeder Agnes-Mariam helder het unieke van de christelijke mystiek belicht omwille van Jezus de enige Verlosser. ’s Avonds vieren we plechtig de Latijnse eucharistie van Kerstmis, weliswaar met Arabische en byzantijnse elementen. Dan volgen de maaltijd en de officiële viering van kerstavond met voor iedereen de traditionele geschenken: warme handschoenen, sokken, een sjaal… maar ook een microgolf, een strijkijzer, boeken… De verantwoordelijke van de groep vrijwilligers krijgt zelfs een laptop (die ze al heel lang nodig hadden). Gedurende het jaar wordt eens gekeken wat ieder persoonlijk of voor zijn werk nodig heeft. De sfeer hierbij is eerder uitgelaten en ondertussen speelt er ritmische muziek alsof het een mini-rockfestival is Tweede kerstdag verloopt nog helemaal in de sfeer van kerstmis. Van buitenaf hadden we wel aparte geluiden. Aan de kant van Libanon zijn de VS, Saoedi-Arabië en het zionistisch Israël de rebellen aan het helpen om toch nog een doorgang te forceren, wat gelukkig niet lukt. Aan de andere kant is het leger een grondige zuivering aan het uitvoeren rond het christelijk dorp Sadad. Ondertussen is Maheen weer bevrijd van rebellen. Vandaar wat meer schoten, ontploffingen en oorlogsgeroffel, maar het boezemt niemand enige vrees in. ’s Middags verzamelen we op het voorplein rond een groep gehandicapten uit het dorp. Ook voor hen brengt “papa Noël” geschenken en ze hebben er plezier in. Tweede kerstdag eindigen we ’s avonds in de kerk rond de grote kerststal waar voor ieder een tekst uit de Schrift wordt gelezen. Ook de volgende dagen heerst er nog feeststemming. Er komt nog een Syrisch meisje toe die onze vrienden in Tartous gaat helpen met hun zware taak van de hulpverlening. En ’s avonds staat er niets bijzonders op het programma. Sommigen amuseren zich met een gezelschapsspel: plastieken stokjes worden op tafel gegooid en ieder moet trachten zoveel mogelijk stokjes te nemen, zonder dat anderen verschuiven. Twee zitten er te schaken en enkelen zijn onder begeleiding van een gitaar liedjes aan het zingen. Kortom, het is als in een gezellige stal van Bethlehem.

Olie op het (staakt-het-)vuur

Eensgezind heeft de Veiligheidsraad van de UNO op 18 december 2254 een routeplan gelanceerd voor de vrede in Syrië. Ze gaan zich allemaal inzetten voor de bescherming van de soevereiniteit van Syrië. Hierbij wordt gesteld dat een staakt-het-vuren samen moet gaan met een politiek proces. Ziedaar de woorden in de wind, voor de schone schijn, ver van de werkelijkheid. Drie van de vijf permanente leden streven immers nog steeds niets anders na dan een nieuwe oorlog tegen Syrië en Rusland. Het zijn de VS, Frankrijk, Groot-Brittannië, die daarbij de volle steun genieten van de NAVO, Turkije en Israël, om nog te zwijgen van Saoedi-Arabië en Qatar. Het is deze coalitie die de grootste schuld draagt voor de blijvende ellende in Syrië en heel de regio. Onder morele druk van Rusland zijn ze nu echter verplicht een bocht te nemen en ze weten niet goed hoe ze dat best doen.

Op de dag van deze glorieuze UNO-verklaring meldt de NAVO dat Duitse oorlogsschepen en Deense Awacs radar vliegtuigen naar Turkije komen “om de grens met Syrië te verdedigen”, dus rechtstreeks gericht tegen Syrië en Rusland. De volgende dag wordt de eerste van de drones “Global Hawk” voor spionage gestuurd. Op hetzelfde ogenblik kondigt Duitsland de levering aan van de vijfde atoomduikboot “Popeye Turbo” aan Israël. Terwijl Iran de atoomwapens afzweert en Syrië zijn chemische wapens laat ontruimen, wordt de super-kernmacht van Israël nog versterkt, naast hun immense voorraad biologische en chemische wapens. Op 19 december vernietigen twee zionistische bommenwerpers een gebouw in Damascus dat naast burgerdoden ook Samir Kuntar doodt. Als Libanese verzetsstrijder heeft deze man 30 jaar in een Israëlische gevangenis doorgebracht en had zich nu bij Hezbollah aangesloten om tegen Daesh te strijden. Nu is hij het symbool van het gerechtvaardigde verzet van het Palestijnse, Libanese en Syrische volk. Tevens meldt Frankrijk dat het voor 7 miljard dollar 24 jachtbommenwerpers Rafale geleverd heeft aan Qatar. De wapenindustrie floreert als nooit voorheen. Verder hebben de VS zogenaamd in Kirkouk met helikopters Daesh gebombardeerd. In feite hebben ze de Chinese olie-installaties vernietigd. Hakem al-Zamoli, voorzitter van de Irakese commissie voor nationale veiligheid was hieromtrent dan ook zeer duidelijk: de Amerikanen zijn met hun actie Daesh komen beschermen. Zullen de grootmachten hiermee het routeplan voor de vrede in Syrië volgens resolutie 2254 garanderen of is het eerder bedoeld als “olie op het vuur”? De internationale coalitie onder leiding van de VS kan Daesh niet bestrijden omdat ze niet zijn oorsprong en oorzaak erkent. En dat zijn ze zelf. Ze mogen echter niet vergeten dat Syrië vast besloten blijft om ook deze keer zich niets van buitenaf te laten opleggen, zoals Bouthania Shaaban, de woordvoerster van de president nog eens duidelijk heeft gezegd in haar toelichting op de UNO resolutie.

Nieuwjaarswens

Zoals ieder mens verlangen ook wij naar vrede om in liefde en vreugde te kunnen leven. Moge Syrië dit jaar bevrijd worden van alle terreur en zijn soevereiniteit herwinnen. Mogen we vervolgens in staat zijn daadwerkelijk te blijven meehelpen aan de moeizame heropbouw van dit land en het herstel van zijn harmonieuze samenleving, waarbij de christenen altijd een eminente rol gespeeld hebben. Dit was hun land, lang voordat de islam bestond. Wij danken alle weldoeners die ons in staat stellen de bevolking en de christenen te blijven helpen.

Zelf afkomstig uit Europa vonden we in Syrië ons tweede kostbaar vaderland. Eens waren Europa en Rusland nauw met elkaar verbonden. Dan kwam de scheiding tussen het vrije westen en het Oostblok onder communistische dictatuur. Nu zijn de rollen omgekeerd. De Europese landen zijn vazallen geworden van Amerika en Rusland heeft opnieuw zijn identiteit en soevereiniteit herwonnen. Terwijl Rusland zich noodgedwongen tot China wendt, wordt in Europa plechtig de inhuldiging van een immens koopcentrum, een McDonald of een islamitisch centrum gevierd. In Rusland viert men de inhuldiging van een schitterende iconostase in een nieuwe orthodoxe kerk. De Europese landen hebben hun christelijke wortels verloochend, samen met hun soevereiniteit, hun geestelijke en menselijke waarden, opgeslorpt door een Amerikaanse verpletterende mondialisatie. Het zijn landen zonder grenzen, zonder waarden, zonder eigenheid of geschiedenis. De droom van de grotere welvaart wordt verdreven door de werkelijkheid van steeds meer verarming, de beloofde grotere vrijheid wordt verpletterd door een steeds grotere totalitaire dictatuur. Het is het Europa van de ontbinding van de gezinnen, van de LBGT en de Femen, het Europa van het consumentisme, de multinationals en het entertainment. De hogepriesters van de afschaffing van alle grenzen en het opheffen van alle waarden zullen nog een tijd met succes aan de macht blijven, totdat de bodem van de ravijn bereikt is. De getuigen van de waarheid en van het leven zullen voorlopig nog aan de rand staan als de “ losers”. Mijn wens en hoop is dat zij volhouden en talrijker worden. Eén dokter die een moeder helpt haar kind ter wereld te brengen en abortus weigert of iemand een echt menswaardig sterven gunt op zijn tijd en zijn wijze (eu-thanatos = goede dood) en euthanasie weigert, kan nog tot gevangenisstraf veroordeeld worden. Een massa overtuigde gewetensbezwaarden kan men niet meer opsluiten. Mijn hoop is dat deze menigte authentieke weerstanders als getuigen van de waarheid, van het leven en het christelijk geloof mag groeien.

Wil je een aangrijpend kerstverhaal van weerstand uit Syrië, lees Ugarit Dandache, Syrie: du ciel à la terre, les hommes de Kweiris ont gangné leur pari, mondialisation.ca, 19 dec 2015. Drie jaar lang leefden de soldaten van het militaire vliegveld ten oosten van Aleppo, 25 vierkante km groot, te midden van een door Daesh gecontroleerd gebied, met de dood voor ogen. Nu getuigen zij hoe ze als broeders overleefden, ieder ogenblik bereid om hun leven te geven voor elkaar en voor hun volk. Sommigen sneuvelden, maar allen bleven trouw in de strijd tegen leugen en moord.

Waar zijn de christenen in Europa die naar het woord van Paulus weerstand willen bieden: “Stemt uw gedrag niet af op deze wereld. Wordt andere mensen met een nieuwe visie” (Romeinen 12, 2)?

Een Zalige Kersttijd en een Gezegend 2016

Van harte en dankbaar

Pater Daniël

Website: http://www.maryakub.net

Bron: E-mailbericht – Namens pater Guy Borreman SJ, Zr Lucienne

02-01-2016 om 14:30 geschreven door Louise

Kerstmis met bisschop Luc Van Looy

BISDOM GENT
Bisschop viert Kerstmis in FPC Gent

De bisschop van Gent heeft de gewoonte om op kerstavond de eucharistie te vieren in een gevangenis. In dit jaar van de barmhartigheid koos hij ervoor om in de kersttijd alle gevangenissen in Oost-Vlaanderen te bezoeken: Oudenaarde, Gent, Beveren, Dendermonde en het FPC Gent. "Gevangenen bezoeken", is één van de zeven werken van barmhartigheid.

Als eerste kwam op 24 december het FPC Gent aan bod. Dit forensisch psychiatrisch centrum werd in november 2014 geopend. Het biedt plaats aan 264 geïnterneerden die omwille van een psychische problematiek niet thuishoren in de gevangenis. Lees meer op FPC Gent.

De bisschop was er voor de eerste keer te gast. Hij werd er rondgeleid en kon uitvoerig spreken met patiënten. Nadien ging hij voor in de eucharistieviering.

Homilie in de kerstnacht

In zijn homilie in de middernachtmis in de Sint-Baafskathedraal legde de bisschop de klemtoon op de geestelijke werken van barmhartigheid: "de bedroefden troosten, de onwetenden onderrichten, de zondaars vermanen, goede raad geven, lastige mensen geduldig verdragen, aangedane beledigingen vergeven, bidden voor levenden en doden". "Deze werken zijn van spirituele en pedagogische aard," aldus de bisschop. "Het zijn levenshoudingen die het geluk van de medemens op het oog hebben. Indien we ze meer in de praktijk zouden brengen, zou onze wereld er anders uitzien."

"Het feest van Kerstmis heeft elk jaar zijn specifieke kleur, dit jaar klinkt luid de nood aan barmhartigheid. Ontelbare mensen staan voor onze deur. Aan ons om de deur te openen. Kertstmis is niet een feest om aan onszelf te denken, maar om samen met Jezus aanwezig te zijn in een wereld die er vaak onbewust en onuitgesproken, zo diep naar verlangt. De aanwezigheid van de barmhartige gelovige zal juist dan de deur openen van een nieuwe verbondenheid met de mensen en met God. Zo wordt Kerstmis een openbaring, een zegen voor wie zijn hart open stelt."

Lees hier de volledige tekst van de kersthomilie van Mgr Luc Van Looy.

https://nieuw.kerknet.be/sites/default/files/Mgr%20Van%20Looy%20KERSTMIS%20%202015.pdf

26-12-2015 om 14:30 geschreven door Louise

HET GEZIN

DE DEUR VAN DE GASTVRIJHEID
Sint Pietersplein (Paus Franciscus)

1
Dierbare broeders en zusters, goeie dag!

Met deze overweging zijn we op de drempel van het Jubeljaar beland, het is dichtbij. Vóór ons is er de deur, niet alleen de heilige deur, de andere: de grote deur van de Barmhartigheid van God - en dat is een prachtige deur - die ons berouw aanvaardt door ons de genade van zijn vergeving te schenken. De deur staat wagenwijd open, het vraagt wat moed van onze kant om over de drempel te stappen. Ieder van ons draagt in zich zaken die wegen. Allen zijn we zondaars! Laten we deze tijd benutten om de drempel over te stappen van deze barmhartigheid van God die het nooit beu wordt ons vergiffenis te schenken, nooit beu wordt op ons te wachten! Hij kijkt naar ons, is ons steeds nabij. Schep moed! Laten we door deze deur binnengaan!

2
Van de Bisschoppensynode, die we tijdens de voorbije maand oktober beleefd hebben, kregen alle gezinnen en de gehele Kerk, een grote aanmoediging om elkaar te ontmoeten op de drempel van die open deur. De Kerk werd uitgenodigd haar deuren te openen om met de Heer naar buiten te gaan en de zonen en dochters op weg te ontmoeten, soms onzeker, soms verdwaald in deze moeilijke tijden. In het bijzonder werden de christelijke gezinnen uitgenodigd de deur voor de Heer te openen die wacht om binnen te komen met zijn zegen en zijn vriendschap. En als de deur van de barmhartigheid van God altijd open staat, dan moeten ook de deuren van onze kerken, van onze gemeenschappen, van onze parochies, van onze instellingen, van onze bisdommen altijd open staan zodat wij allen die barmhartigheid van God kunnen uitdragen. Het Jubeljaar verwijst naar de grote deur van de barmhartigheid van God maar ook naar de kleine deuren van onze open kerken om de Heer binnen te laten - of vaak om Hem buiten te laten - de gevangene van onze structuren, van ons egoïsme en van zoveel dingen.

3
De Heer breekt de deur nooit open: ook Hij vraagt toelating om binnen te komen. Het boek Apokalyps zegt: "Ik sta voor de deur en Ik klop. Als iemand mijn stem hoort en de deur opent, zal Ik bij hem binnenkomen en maaltijd met hem houden en hij met Mij" (Openb. 3, 20). Laten we ons inbeelden dat de Heer aanklopt aan de deur van ons hart! In het laatste grote visioen van het Boek Apokalyps, wordt op volgende wijze over de Stad van God geprofeteerd: "Haar poorten zullen overdag nooit worden gesloten", dat wil zeggen voor altijd, want "er zal geen nacht meer zijn" (Openb. 21, 25). In de wereld bestaan plaatsen waar men de deuren nooit met de sleutel sluit, zo zijn er nog. Maar er zijn er vele waar gepantserde deuren gewoon geworden zijn. We moeten ons ervoor hoeden dit systeem toe te passen in heel ons leven, op het leven van het gezin, van de stad, van de maatschappij. Nog veel minder op het leven van de Kerk. Dat zou verschrikkelijk zijn! Een ongastvrije Kerk, als een gezin opgesloten in zichzelf, dat het Evangelie onteert en de wereld doet verdorren. Geen gepantserde deuren in de Kerk, geen! Alles open!

4
Het symbolisch beheer van de "deuren" - van de drempels, van de doorgangen, van de grenzen - is doorslaggevend geworden. De deur moet bewaken, zeker, maar niet afstoten. De deur moet niet opengebroken worden, integendeel, men vraagt toelating, omdat de gastvrijheid straalt door de vrijheid van het onthaal en wegdeemstert door de brutaliteit van het binnendringen. De deur gaat dikwijls open, om te zien of buiten iemand wacht, en misschien niet de durf of de kracht heeft om aan te kloppen. Hoeveel mensen hebben niet de moed verloren om aan de deur van ons christelijk hart aan te kloppen, aan de deuren van onze kerken... Ze staan daar, hebben de moed niet omdat we hen het vertrouwen ontnomen hebben: asjeblieft, laat dit nooit gebeuren. De deur zegt veel over het huis, en ook over de Kerk. Het beheer van de deur vraagt om aandachtig onderscheid en, tegelijkertijd, moet ze groot vertrouwen inboezemen. Ik wil graag een woord van dank besteden aan alle deurbewaarders: van onze woonplaatsen, van de burgerlijke instellingen, van de kerken zelf. Vaak kunnen de omzichtigheid en de vriendelijkheid van de portiersloge een beeld van menselijkheid en van onthaal bieden van heel het huis, reeds van bij de toegang. Er valt veel te leren van deze mannen en vrouwen die bewakers zijn van de ontmoeting - en onthaalplaatsen in de stad van de mens. Aan jullie allen bewaarders van de vele deuren, van woningen of van kerken, oprechte dank! Altijd met de glimlach, altijd de ontvankelijkheid tonen van dat huis, van dat kerkgebouw, zo voelen mensen zich gelukkig en welkom op die plaats.

5
Eigenlijk weten we heel goed dat wijzelf de bewakers en de bedienaren zijn van de Deur van God. En hoe heet de deur van God? Jezus! Hij verlicht ons over alle deuren in het leven, ook die van onze geboorte en van ons sterven. Hij heeft het zelf gezegd: "Ik ben de deur. Als iemand door Mij binnengaat, zal hij worden gered; hij zal in - en uitgaan en weide vinden" (Joh. 10, 9). Jezus is de deur die on laat binnenkomen en buitengaan. De schaapskooi van God is een schuilplaats, geen gevangenis! Het huis van God is een schuilplaats, het is geen gevangenis, en de deur wordt Jezus genoemd! En wanneer de deur gesloten is, zeggen we: "Heer doe de deur open!". Jezus is de deur die ons laat binnenkomen en buitengaan. Het zijn de dieven die de deur trachten te omzeilen: dat is eigenaardig, dieven trachten altijd langs een andere weg binnen te geraken, langs een venster, langs het dak maar ze vermijden de deur, omdat ze slechte bedoelingen hebben en ze dringen stiekem de schaapskooi binnen om de schapen te misleiden en te misbruiken. We moeten langs de deur gaan en naar de stem van Jezus luisteren: als we de klank van zijn stem horen, zijn we zeker, zijn we veilig. Dan kunnen we zonder vrees binnengaan en zonder vrees buitengaan. In die zeer mooie toespraak van Jezus wordt ook over de bewaker gesproken die als taak heeft open te doen voor de Goede Herder. 1 Pas als de bewaker de stem van de Herder hoort, opent hij en laat alle schapen binnen die de Herder bij zich heeft, alle, ook die verloren liepen in de struiken en die de Herder is gaan zoeken. De schapen worden niet door de bewaker gekozen, niet de secretaris of secretaresse van de parochie kiest ze; de schapen zijn uitgenodigd, ze zijn door de Herder gekozen. Ook de bewaker luistert naar de stem van de Herder. Terecht kunnen we zeggen dat wij moeten zijn zoals die bewaker. De Kerk is de huisbewaarster van het huis van de Heer, ze is niet de meesteres van het huis van de Heer.

6
Het Heilige Gezin van Nazareth weet goed wat een open of gesloten deur betekent, voor wie een kind verwacht, voor wie geen schuilplaats heeft, voor wie aan het gevaar tracht te ontkomen. De christelijke gezinnen maken van hun huisdrempel een klein groot teken van de Deur van de barmhartigheid en van het onthaal van God. Het is precies daaraan dat de Kerk moet herkend worden, in elke uithoek van de wereld: als bewaker van een God die aanklopt, als het onthaal van een God die niet de deur voor je neus dichtklapt met de smoes dat je niet van het huis bent. In deze geest gaan we naar het Jubeljaar: er zal de heilige deur zijn, maar er is ook de grote barmhartigheid van God! Moge er ook de deur van ons hart zijn zodat we allen de vergeving van God ontvangen en op onze beurt vergiffenis schenken door allen op te nemen die aan onze deur aankloppen.

12-12-2015 om 15:26 geschreven door Louise

Uit de Boodschap van de Barmhartige Liefde aan de Kleine Zielen:

Jezus:

Eer Mijn Moeder, eer Haar die u eert met Haar liefde. Eén enkele gids: Mijn Moeder, de Onbevlekt Ontvangenis: de allerhoogste waardigheid door God geschonken. Een klein schepsel dat van alle eeuwigheid in de Geest van de Vader en de Zoon werd gevormd, waardoor Zij van de erfzonde gevrijwaard bleef.

Marguerite:

O Maria, zonder zonde ontvangen, bid voor ons die onze toevlucht tot U nemen. Wie Maria eert zal Haar zoeken, Haar vinden en zal ook - het eeuwig leven vinden.

Jezus:

Denk er goed aan dat ge in Maria de H. Drievuldigheid ontmoet waarvan Zij de Moeder, de Bruid en de Dochter is. Vaak zoekt ge Mij... elders; kom vaker in Haar, daar ben Ik, daar verblijf Ik! Bemin, eerbiedig en eer Haar die Mij aan u schonk en die U het ware leven schonk.

03-12-2015 om 13:25 geschreven door Louise

De Barmhartige Liefde zal zegevieren met medewerking van kleine liefde-kinderen

Op 12 augustus 1992 zegt Jezus tot Marguerite: “Om echt te zijn in de Liefde, moeten de Kleine Zielen liefde worden. Zij worden door de Liefde-Caritas verwekt.

Ondanks de inspanningen van de vijand, bedekken zij de aarde met een beschermende mantel. Onder die mantel vervoegen zij het werkwoord “beminnen” en schenken het leven aan kleine liefde-kinderen die zullen opgroeien en door steeds opeenvolgende geboorten de vernieuwing van de aarde zullen voortzetten.

Als hun dag aanbreekt, zullen zij uit de catacomben van het onbegrip opstaan en op hun doortocht de eerloosheid van deze aarde verstikken. Zij zullen de opmars van de Gerechtigheid begeleiden en haar zoveel mogelijk matigen, door haar te laten voortschrijden over een prachtig bloementapijt, samengesteld uit alle harten die aan God zijn toegewijd voor zijn eer en de triomf van zijn Barmhartige Liefde.

Zeker, nog heel veel harten zullen vermorzeld worden, maar terstond zullen zij met glorie en schoonheid bekleed worden. Wee hen, die de Gerechtigheid van mijn Vader zullen tarten door zich tegen de opmars van zijn Gerechtigheid te verzetten! En dan, op dat ogenblik zal het Legioen Kleine Zielen een hoofdrol moeten spelen door voorop te stappen en het Hosanna van de Goddelijke Liefde te zingen, opdat de Immanente Gerechtigheid*, tegelijk verwonderd en opgetogen, haar opmars zou stopzetten om met vertedering de liefdekreet van de allerkleinsten te beluisteren.

Dan zal de Barmhartigheid tussenbeide komen; omringd door haar legioengetrouwen zal zij oprukken om de rebellen tegemoet te treden. Dezen zullen weliswaar nog talrijk zijn maar wel erg gegrepen door de aanblik van wat, met hun lichamelijke ogen gezien, nog onbegrijpelijk is.

Als een vloedgolf zal de Liefde alles overrompelen en de plaats innemen van de Heilige Gerechtigheid, die eens te meer overwonnen werd; de Liefde zal over elke weerstand triomferen. En dan zal er tenslotte een zeer lang christelijk tijdperk in volle luister komen, dat het aanschijn van de aarde zal uitzuiveren en in een paradijs van liefde zal veranderen, waar het goed zal zijn elkaar te beminnen en waaruit alle leed zal gebannen zijn”.

(*) Immanente Gerechtigheid: goddelijke Gerechtigheid die zich in het verloop der geschiedenis noodzakelijk en onvermijdelijk openbaart.

Uit; Marguerite, Boodschap van de Barmhartige Liefde aan de Kleine Zielen – deel 4, Legioen Kleine Zielen Chèvremont, 1998, 380-381.

Website: https://hetlegioenkleinezielen.wordpress.com/

13-11-2015 om 12:12 geschreven door Louise

Boodschap op 2-11-2015 aan Mirjana Dragicevic

Onze-Lieve-Vrouw gaf de volgende boodschap:

"Lieve kinderen, opnieuw verlang Ik jullie te spreken over de liefde. Ik heb jullie rondom Mij verzameld in de naam van mijn Zoon, naar Zijn wil. Ik verlang dat jullie geloof sterk is en voorvloeit uit liefde. Want mijn kinderen die de liefde van mijn Zoon begrijpen en haar volgen, leven in liefde en hoop. Zij hebben de liefde van God leren kennen.

Daarom mijn kinderen, bid, bid zodat jullie nog meer kunnen beminnen en daden van liefde verrichten. Want het geloof alleen, zonder liefde en daden van liefde is niet wat Ik van jullie vraag, dat is de illusie van het geloof. Het is eigenliefde. Mijn Zoon zoekt geloof en daden, liefde en goedheid. Ik bid en Ik vraag jullie ook te bidden en in liefde te leven, omdat Ik verlang dat mijn Zoon, wanneer Hij naar de harten van mijn kinderen kijkt, liefde en goedheid in hen kan zien, en geen haat en onverschilligheid.

Mijn kinderen, mijn apostelen van liefde, verlies de hoop niet, verlies de kracht niet. Jullie kunnen het. Ik bemoedig jullie en zegen jullie. Want al het wereldse, dat zoveel van mijn kinderen helaas op de eerste plaats zetten, zal verdwijnen. En alleen de liefde en de daden van liefde zullen blijven en de deur naar het Koninkrijk van de Hemel openen. Ik zal op jullie wachten bij deze deur. Ik verlang ernaar elk van mijn kinderen te verwelkomen en te omhelzen. Dank jullie."

Boodschap van 25 oktober 2015 aan Marija

“Lieve kinderen, Mijn gebed is ook vandaag voor jullie allemaal, vooral voor al degenen van wie het hart verhard is voor mijn oproep. Jullie leven in dagen van genade en jullie zijn je niet bewust van de gaven die God je door mijn aanwezigheid geeft. Mijn lieve kinderen, kies ook vandaag voor de heiligheid en neem een voorbeeld aan de heiligen van deze tijd, en je zult zien dat heiligheid voor jullie allen werkelijkheid is. Verheug je in liefde, mijn lieve kinderen, omdat jullie in Gods ogen uniek en onvervangbaar zijn, want jullie zijn Gods vreugde in deze wereld. Getuig van de vrede, het gebed en de liefde. Dank dat jullie mijn oproep beantwoord hebben. ”

04-11-2015 om 22:06 geschreven door Louise

Niets nieuws onder de Romeinse hemel.

Marc Lindeijer beschrijft vanuit zijn kamer in het generalaat van de jezuïeten in Rome de rust en het vertrouwen die over de synode heersen.

Het enige nieuwe aan de Romeinse hemel boven de synode zijn de wolken: niet zo grijs als de doemdenkers ze graag zouden zien, niet zo schaapachtig als de dromers ze zouden willen hebben. De stormwinden van de afgelopen dagen – internetpetities van theologen, boeken van kardinalen, een persconferentie van een Poolse monseigneur – zijn voorbijgetrokken zonder de dakpannen van Casa Santa Marta te rukken of hoog water te veroorzaken in de Sint-Pieter.

In Nice is de situatie een stuk beroerder. Arme mensen daar, die alles verloren hebben door het noodweer.
Het enige rumoer bij ons in huis, in het generalaat van de jezuïeten, op 50 meter van het Sint-Pietersplein, komt van de werklieden op de 2de verdieping, van de ambulances van het nabijgelegen ziekenhuis, en van de krantenkoppen in de leeszaal, die de synode proberen te presenteren als een veldslag tussen Goed en Kwaad, tussen Wij en Zij, tussen Gisteren en Morgen.

Maar de bisschoppen die bij ons te gast zijn, aten in alle kalmte hun ontbijt en pater generaal wandelde met zijn gebruikelijke opgewektheid naar de synode. En het gesprek aan tafel? Zoals altijd: het weer, het werk, een concert gisteravond, de heilige van de dag … De 6 jaren dat ik nu in Rome woon en werk, is dat wat me misschien nog het meeste bezig houdt, fascineert, bezorgd maakt: het verschil tussen de wereld zoals ik die dagelijks beleef en zoals die vervolgens beschreven wordt in de media.

Krantenkoppen proberen de synode te presenteren als een veldslag tussen Goed en Kwaad, tussen Wij en Zij, tussen Gisteren en Morgen.
De voornaamste communicatie tijdens de synode zullen niet de persconferenties, interviews en opiniestukken zijn, maar de geloofsgesprekken tussen de deelnemers: bisschoppen, theologen, families. Contemplatieve dialoog is wat de synode moet en zal zijn, zonder de ruis van stoorzenders met hun eigen agenda.

Men roemt paus Franciscus als een goede pastor. Maar wat betreft de synode wil ik hem – echte jezuïet – vooral prijzen als een goed geestelijk leidsman, die ruimte schept opdat de heilige Geest kan waaien, pinkstervuur dat verlicht en verwarmt zonder te verbranden.

Gepubliceerd op dinsdag 6 oktober 2015 - 9:00 Nieuw Kerknet

07-10-2015 om 12:39 geschreven door Louise