Herinneringen aan toen. Een blog met leuke herinneringen, foto's en enkele leuke anekdotes uit een jaartje legerdienst in 1964 bij de 1ste cie ATK. Ook een fotoreeks van onze ontmoeting in 2011 komt aan bod. Gemakkelijkshalve staan vanaf nu de recentste fotos bovenaan. nieuwe gegevens steeds welkom.
09-10-2010
Februari 1965
Einde januari 1965 kregen we te horen dat onze compagnie de eer gekregen had om in NAVO verband een bewakingsopdracht uit tevoeren bij de Amerikanen in Büren, één maand lang. Dat betekende met pak en zak en het hele huishouden verhuizen naar Büren. Het klonk heel avontuurlijk en dan nog bij die amis, in die tijd keken wij daar nog naar op. Büren leek verder dan het was, door de winterse toestanden toen in 65. Barre koude en een pak sneeuw in een eenzaam gat, daar was na nog geen week niets avontuurlijks meer aan. Dag en nacht rondjes lopen in het dépot, wacht kloppen noemden ze dat. Wat wij juist bewaakten wisten we toen nog niet, maar na enkele dagen begrepen we van 'Jack, Jim of Bill ' dat het om atoomkoppen ging en Oost Duitsland was niet zo veraf... Na het 'werk ' mochten we zo af en toe eens met de amis samen Duits bier gaan drinken in 'the canteen', wat heel positief was voor ons taalgebruik, en wat onze engelse woordenschat al gauw uitbreidde met ' Hi of yes and no, great of big'. Een volle maand was lang, maar positief en negatief liggen vaak niet ver uiteen. Het postistieve was dat ik plots in spoedverlof naar Belgie moest, maar dit is dan meestal om negatieve redenen. Voor mij was 'Büren' na twee weken al voorbij. De terugkeer in Siegen was als een leuke thuiskomst, met nog maar drie maanden voor de boeg. Vanaf toen begon voor velen onder ons het schaar - en lintmetergevoel.
Vogelsang vandaag, lijkt wel een spookdorp, een desolaat uitzicht in volle natuurgebied van de Eifel. Nog steeds komen ex militairen er een bezoekje brengen, heimwee ? of eerder nostalgie?
46 Jaar later, Mijn 1ste afspraakje, (haha) een leuk weerzien in hartje Brugge waar tussen pot en pint talrijke anekdotes werden boven gehaald samen met Debie. De namen van alle collegas van toen kwamen geleidelijk terug, zodat onze babbel steeds langer en leuker werd. A propos, na bijna een halve eeuw zien wij er nog goed bewaard uit, of niet ??? ... en nog bloednuchter ook.
Deze fotos tonen duidelijk hoe wij ons vaderland verdedigden, tussen de rustpauzes in natuurlijk. Van Zaelen is duidelijk in zijn nopjes en droomt wellicht van een zwoele meid die op hem wacht.
Naar aanleiding van dit blog kwam een verrassende reactie uit onverwachte hoek van een oud collega van toen, die me met veel enthousiasme contacteerde en me algauw enkele leuke fotos ter beschikking stelde om dit blog nog verder uit te breiden. Waarvoor hartelijk bedankt Roger.
Op onderstaande foto ziet men hoe vlug men bij het leger carrière maakt, nog maar net binnen en Roger heeft al een chauffeur met bewaker incluis.
Ondanks een leuk jaar was op 28 mei 1965 ons meetlint op. Met een grote mond, de poort definitief dicht getrokken, een laatste keer met de DVT richting "Thuis". Hoe meer we Belgie naderden, hoe luider klonk het gezang;" en we zijn van de klas en we drinken 14 dagen, terwijl die arme schachtjes aan t patattenjassen zijn, vergeten wij den troep en zijn droeve dagen, en roepen allemaal..." Ik dronk geen 14 dagen, want 2 dagen later stond ik terug op de werkvloer en dacht met weemoed terug aan onze achtergebleven "bleukes" met hun nylonkousen.
Nylon kousen in het leger ... een goeie uitvinding. Iedere soldaat droeg ze wel eens (in zijn bagage) Meegekregen van ons lief, om steeds aan hen te denken (dachten zij). Al goed en wel, maar we vonden ze vooral uitstekend geschikt om geweerlopen te kuisen, beter dan die wollen sokken. (poetslapjes van het leger)
Het befaamde kamp "Vogelsang". Elke militair heeft hier wel leuke en minder leuke momenten beleefd. Velen lieten hier iets achter, bloed, zweet en tranen. Nu wordt het kamp nog vaak bezocht, een toeristische uitstap met wat nostalgie. Heimwee misschien? Rond het thema Vogelsang bestaan enkele mooie blogs op het seniorennet.
De militaire woningen van de onder- en officieren en hun gezin, binnen wandelafstand van de kazerne, Foto onder : "Hotel ATK" waar eveneens het hoofdkwartier was ondergebracht.
Naast ons blok van de 1ste cie atk was er een parkje waar de mascotte van het 2de artillerie was ondergebracht, de witte geitenbok Modest. Door een of andere reden was modest gaan lopen en kwam bij ons het paradeplein opgestapt, juist toen we met een paar mannen naar de kantine trokken. Juist! Tijd voor een stunt. Modest, die ons waarschijnlijk wel kende, (kreeg elke dag lekkers toegestopt in zijn domein) die vond dat hij ons moest volgen, dus ging hij mee de trappen op naar de kantine tot groot jolijt van iedereen. Wij allemaal een pintje, ook modest, die vond dat hoogst lekker want dronk alles op. Hilariteit alom. En die bleef maar drinken. Voor 't eerst een zatte geit gezien Al bij al, toen we 's morgens om 6 uur appél aan bed hadden liep de Modest al mekkeren door de gang van het 4de verdiep. Ja, en een beetje sergant kan dat zeker zo niet laten. Kon er zeker niet mee lachen. Daar kwam een onderzoek bij te pas alsof de bende van Nijvel al was uitgevonden. Natuurlijk waren wij allemaal onschuldig. Wij zouden zoiets nooit doen.: Wel had de kuisploeg die morgen wel wat extras op te rapen in de gangen. Uren en dagen later zagen we Modest weemoedig naar ons kijken in zijn vernieuwd domein. Je zag zo dat hij ons miste. (klik geit)
gekregen had om in NAVO verband een bewakingsopdracht uit tevoeren bij de Amerikanen in Büren, één maand lang. Dat betekende met pak en zak en het hele huishouden verhuizen naar Büren. 
Wat wij juist bewaakten wisten we toen nog niet, maar na enkele dagen begrepen we van 'Jack, Jim of Bill ' dat het om atoomkoppen ging en Oost Duitsland was niet zo veraf...
