Dit was een zeer zware dag wegens de vele hoogtemeters, de soms zeer lastige ondergrond en het feit dat het na de middag ook nog eens hard is beginnen regenen. Monique had het zeer zwaar, maar ik eveneens. Alsof het niet genoeg was liepen we ook nog wat kilometers verkeerd. En net toen we de albergue gevonden hadden klaarde het uit natuurlijk. Toch moest er nog wat bijkomen: tijdens het douchen schoof ik uit en viel hard neer. Buiten een kras op het hoofd en een bult op mijn heup is er echter geen schade.
De uitbater zorgde voor een zeer lekker diner, en de volgende morgen voor een lekker ontbijt. Dat maakte al veel goed.
Toch een dag om snel te vergeten, en op naar de volgende.
Vandaag was het een vrij zware etappe, met vooral veel klimwerk en enkele moeilijke afdalingen. We zijn rond half acht vertrokken en het was na vijven in de namiddag toen we aankwamen. Zware dag dus, vooral voor Monique die nu vooral last had van knieën en rug. Zonder de rugzak herstelt ze snel, en dat is belangrijk.
Onderweg zijn we enkele mensen tegengekomen die we reeds kennen van vorige dagen, heel plezant.
Na de middag werd het behoorlijk warm, iets waar ik het ook lastig mee kreeg.
Maar we zijn er geraakt en verblijven in een pracht van een albergue en hebben voor weinig geld heeeel lekker gegeten. Één probleempje: de wifi werkt niet, dus vandaag geen nieuwe foto's op de blog.
Morgen zou minder lastig moeten zijn qua stapwerk. Afwachten maar.
Vandaag weer zo'n 26km gestapt. Er waren weer behoorlijk pittige stijgers en dalers bij, maar Monique had toch al wat minder last. We hebben allebei vandaag ook wat meer gedronken als vorige dagen, water natuurlijk.
Dat de landschappen hier mooi zijn heb ik al een paar keer gezegd, maar het is nu eenmaal zo, en de zee is nooit ver weg.
Vanavond slapen we weer in een private albergue, en we hebben hier ook lekker avondeten gekregen, met wijn.
Ik lees dat sommigen nu graag eens wat foto's zouden zien. Zij worden op hun wenken bediend, want het is eindelijk gelukt om wat foto's op te laden.
Morgen komt er een iets kortere, 24km, etappe, maar een vrij zware laat het zich aanzien. Maar het vertrouwen groeit, en het gewicht daalt.
Zowel onderweg als in de albergue hebben we weer heel leuke mensen leren kennen: een fransman, een française, een deen, een ierse,... en ook de mensen onderweg zijn heel vriendelijk, net als de uitbaters van de albergues. Hopelijk zet dat zich zo door over de ganse tocht.
En nu slapen, met oordopjes, want er zitten snurkers tussen.
Zoals reeds gezegd hebben we vandaag een iets minder zwaar parcours afgelegd. 25 km over toch nog bergachtig terrein, maar niet met de kuitenbijters van gisteren. Toch had Monique nog steeds, niet abnormaal zou ik zeggen,problemen met haar rugzak. Nu waren het de schouders die pijn gingen doen. Waarschijnlijk rustte de rugzak niet voldoende op haar heupen,... Dat verhinderde ons niet om van het wandelen en de omgeving te genieten. Monique misschien wat minder dan ik.
Onze albergue is een private albergue, gelegen op een heuveltop vlak naast het hele gezellige dorpje Getaria. Het is er rustig en proper, en de eigenaars zijn heel vriendelijk. Morgenvroeg nemen we hier ook ontbijt, en daarna gaan we naar Mutriku, een tocht van 26 km.
Vanavond hebben we in Getaria samen zitten kletsen en eten met enkele nieuwe vrienden, een Poolse met de naam Aga, en Carlo, een Italiaan. Toffe mensen. We hebben enkele hapjes, die samen meer dan voldoende waren, binnengespeeld. Heel lekker.
Vandaag dus, zoals gepland, 27 km gestapt. Het was voor mij redelijk zwaar wegens de vele klim en daalpartijen, maar Monique had het extra zwaar omdat zij voor het eerst een backpack van 9 kilo moest meezeulen. Dat viel haar enorm tegen. Gelukkig had ze niet alles meegenomen wat ze van plan was geweest, want dan waren het er bijna 13 geweest.
Ter compensatie hebben we wel prachtige landschappen gezien. En dat brengt mij bij een nieuwe tegenvaller: ik dacht genoeg te hebben aan één lader voor alles, ook mijn fototoestel. Mis dus, deze lader is daar niet voor geschikt. Ik kan dus alleen foto's maken met mijn GSM. Afwachten dus wat dat geeft.
We slapen vannacht in een slaapzaal van een katholieke instelling: Claret Ikastola, bij San Sebastian. Vanavond hebben we pulpo gegeten, en een nagerecht natuurlijk, kaastaart en creme brulé. Het mag iet hebben nietwaar?
Morgen staat een iets minder zware tocht van 25km op het programma. Hopelijk is Monique wat gerecupereerd.
We zijn eraan begonnen, Monique en ik. Een tocht van Irun naar Santiago de Compostela, ongeveer 820km.
Monique is de vrouw waarmee ik nu al bijna een half jaar een relatie heb. Het klikt erg goed tussen ons. Zij wandelt ook graag, en dus gaan we al geruime tijd samen op stap. En nu doen we samen deze camino dus. Zeer spannend voor haar, maar toch ook voor mij, want vorige keer was ik alleen en deed wat ik wou. Nu moeten we met mekaar rekening houden natuurlijk. Ik heb er wel vertrouwen in hoor.
Vanmorgen vroeg werden we door Moniques schoonzoon naar de luchthaven van Charleroi gebracht en om 12h zijn we opgestegen richting Biarritz. Dan vandaar met de bus naar Hendaye, een stadje dat nog net in Frankrijk ligt, en te voet verder naar Irun dat dan weer net in Spanje ligt. Hiermee hebben we dus al onze eerste stappen gezet in deze Camino. We slapen in een klein pensionnetje en hebben daarstraks een lekkere visschotel gegeten gevolgd door een grooote frozen yogurt. Genieten hoort er ook bij.
Het is drukkend warm in Irun, en daarom heb ik misschien nog het meest genoten van die lekkere warme douche in het pension.
Morgen volgt de eerste grote test, een tocht van 26 of 28 km met de beklimming van de Jaizkibel, een vrij hoge berg nabij San Sebastian.
Foto's volgen natuurlijk ook nog, maar eerst gaan we nu slapen, want morgen wil ik om 7 uur vertrekken.
