Buiten dat droevig voorval hebben wij ons altijd goed geamuseerd. In ons groepje was een kleine alles-durver, een Luikse-Oostendenaar. Het was voldoende dat wij zegden: gij kunt dat niet of gij durft dat niet en hij deed het. Nadat we hem van het dak hadden laten springen en in de hoge mast van de luchtzak hadden laten klauteren, was zijn overmoed zo gestegen dat niets hem meer afschrikte. Wij lieten hem eens een heel dichte piramidevormige pijnboom beklimmen, wat heel moeilijk was tussen die dichte takken. Toen hij in de top zat uit te blazen, zegde wij hem van zich langs de buitenkant over de takken naar beneden te laten schuiven. Hij is er zonder noemenswaardige kleerscheuren afgekomen. In het dichte bos, in het park van het casino, stonden nog veel hogere dennen, echte scheepsmasten, met verdorde takjes aan de stam. Niettemin klauterde hij moeizaam naar boven terwijl de takjes afbraken en zijn kleren en handen open haalden. Hij aarzelde om langs die scherpe kale stam terug af te dalen. Wij zeiden dat de nevenstaande boom veel sterker takken had en dat hij maar van de ene kruin in de andere moest springen. Hij deed het, zoals een volleerde tarzan, maar was toch blij terug op de begane grond te zijn. Hij heeft later zijn been gebroken, niet met een klimpartij, maar door slecht op een fiets te springen.

Ja, fietsen hadden wij ook. Wij waren het reeds lang verleerd van allen samen een kwart uur ver te gaan om te eten. Ieder op zijn beurt, ging per fiets en nam de vier gamellen mee. Wij maakten het ons gemakkelijk. 's Morgens reed iemand om vier broden en koffie. De soldaat in de keuken, die van de streek was en enkel Duits sprak, wist niet beter dan dat wij alle dagen vier broden kregen. Hij liet ons die telkens aan de “verse” kant van de grote broodkast nemen. Wij kenden die broodkast, waar aan ene kant het brood van de bakker werd ingeduwd, doorgeschoven en aan de andere kant dagen later werd uitgehaald en bedeeld. Aan die oudbakken kant namen wij nooit brood.

Iedere veertien dagen hadden we een volle zak brood over en gingen daarmee naar Elzenborn in een winkel. Die mensen hadden varkens. Wij kregen gratis spek en eieren. Wij kochten er ook boter aan 11 Fr. de kilo.

Maar de zondag zou het slecht weer worden en we gingen pannenkoeken bakken; we zorgden voor bloem en melk. Het werd zondag en slecht weer. We maakten een volle emmer beslag, stookten de stoof op tot het binnen tropisch warm was en begonnen te bakken. Waar we die bakpan haalden? Geleend in de winkel natuurlijk. Nadat ik al zwetend een paar pannenkoeken had gebakken en onze durfal het had afgekeken, kreeg ik die pan niet meer uit zijn handen. Zijn eerste twee pannenkoeken zijn bij het omhoog gooien in de stoof gevallen, maar dan heeft hij uren gebakken want er was veel te veel beslag. Wij hadden ieder reeds een groot aantal achterovergeslagen en hij bakte maar voort. Er bleven dertig stuks over, uit een pan van groot formaat. Gelukkig kwam toen onze wachtmeester en drie man van de radio's om de rest op te eten.

Na deze regenzondag in de maand Mei, begon het te sneeuwen en we maakten een grote sneeuwman midden op het vliegplein, die twee dagen de wacht hield, gekleed in een van onze “capoten”.

Van iedere droge en zonnige zondag maakten we gebruik om een flinke wandeling in de prachtige omgeving te maken. Een week na de sneeuwstorm deden we een wandeling naar de “Baraque Michel” en het “Signal de Botrange” op de top van de hoge Venen. Een zeldzame auto stopte en die mensen gingen in de bossen de onwezenlijke sneeuw betasten die er nog steeds lag. Na een flinke klimpartij op de 50 m hoge toren uit boomstammen gebouwd, konden we de hele streek overzien.

We gingen meermaals naar Robertville, met zijn afdamming van de Warche, die verder stroomt in een diepe vallei, waar hoog er boven de ruïnes van het kasteel “Reinardstein” staan.

In de lente zijn we eens per fiets naar Malmedy geweest, een zware karwei. Het valt niet mee berg op en berg af langs die heuvelachtige wegen te rijden. Onze durfal liet zich op een kronkelend boswegje steil bergaf bollen en miste een scherpe bocht. In grote snelheid vloog hij een bosje in waar zijn fiets bleef hangen en hij in een grote boog twintig meter lager in de takken bleef hangen. Als die bosjes daar niet hadden gestaan had hij een val van 100 meter gedaan. Wij hebben dan met man en macht zijn verbogen fiets terug recht getrokken.

Toen we eindelijk in het kamp geraakten kon ik haast niet van mijn fiets. Staan ging niet, zitten ook niet, maar nog erger was toen ik op mijn bed gesukkeld was, dat liggen nog slechter ging. Nooit meer per fiets op uitstap!