Een kluwen... . Een doolhof. Waar is het begin? Waar is het einde?

Hoe kom ik eruit? 

Gevoel van bedreiging. 

Want het is geen 'gewoon' doolhof... maar een met een onoverzichtelijk aantal paadjes... .

Ik kan ze één na één uitproberen? En degene die ik al nam 'merken'?

Toch eenvoudig? Wat is het probleem om eraan te beginnen?

De angst voor de mijnen die her en der verborgen zitten.

De angst voor de dodelijke pijlen die afgeschoten kunnen worden.

Voor de verraderlijke valkuilen met adders op de bodem.

Als buldozers en pletwalsen rijden ze over je heen.

En nog breek je je hoofd hoe ervoor te zorgen dat je ze kan 'ontlopen'? 

Waarom ga je niet voor ze staan met je armen gespreid en spreek je die woorden niet uit, kalm, vanuit je gevoel dat je ook mag bestaan, recht hebt om als een mens benaderd, behandeld... te worden? 

En wanneer je de woorden niet vindt... of ze opnieuw niet durft uitspreken uit angst voor 'afstraffingen'... doe je er het zwijgen toe... maar je blijft staan... . en je kijkt ze in de ogen, rustig, zelfzeker, overtuigd... van ook jouw rechten op menswaardigheid... .

Ja, waarom laat je die zaken toe? Laat je toe dat ze over jou en je leven macht willen en vaak ook hebben? 

Uit angst voor nog meer liquidaties?

Die angst mag je laten varen.

En wedden dat dan een enorm pakket van jouw angsten smelt als sneeuw voor de zon?

Maar het doet je van binnen huilen, en schreeuwen... door de pijn, angst en verdriet.