Had ik me niet voorgenomen niets meer toe te vertrouwen aan die ene?

Ja. Waarom deed ik het dan toch? Hoopte ik op 'wijze' woorden? Op 'raad'?

Ja. Maar wat ik ontving was een gemaskeerd 'lesje'... een vermomde 'veroordeling'. 

Hoe akelig hoe conclusies werden getrokken... . Zo geschokt dat ik geen woord meer kon uitbrengen. 

Lesjes leerde ik wel... maar niet dàt lesje met haar oordeel dat ze me zonder dit ook maar te kunnen weten, in de schoenen schoof. Ook al was het 'mooi' verpakt. Wat ze suggereerde was allesbehalve wijs. Een nare invulling. 

Ik leerde wel dat ik absoluut moet vermijden ook nog iets van mijn gevoelswereld met haar te delen. En dat vertrouwen in haar op te geven.

Net om het gebrek aan inzicht en wijsheid dat ik meerdere keren heb ervaren van haar. Niet echt sprake van enige empathie als je het mij vraagt.

Ik vermoed zelfs dat ik in haar ogen de verpersoonlijking ben van iemand in haar kring waar ze zulke problemen mee heeft. Je moet geen appelen met peren vergelijken. 

Het voornaamste is echter... gericht naar mezelf toe... : 'waarom blijven zulke zaken zo'n invloed op me hebben in die mate alsof iemand een gekarteld mes in me plantte en dat ronddraaide.

In mootjes gehakt. Zieltogend.

Wat een macht hebben mensen en bepaalde reacties nog steeds op me. Idioot gewoonweg.  

Ik wil dat kunnen stoppen. Die verwoestende invloeden ontkrachten.

Of tegenhouden voor er verwoest kàn worden !!!

Diepe, hele diepe zucht.

Misschien toch dat ene boek lezen dat iemand me aanraadde?

11-03-2017 om 09:54 geschreven door Marie

Ik wil worden als een bergriviertje.

Dat beeld in me opslaan,

en een weg vinden

tussen, naast, over en onder hindernissen 

en telkens nieuwe

obstakels het hoofd kunnen bieden.

Kracht,

om te le-ven.

Te kunnen stromen...

als vanouds.

Marie

10-03-2017 om 10:19 geschreven door Marie

Een kluwen... . Een doolhof. Waar is het begin? Waar is het einde?

Hoe kom ik eruit? 

Gevoel van bedreiging. 

Want het is geen 'gewoon' doolhof... maar een met een onoverzichtelijk aantal paadjes... .

Ik kan ze één na één uitproberen? En degene die ik al nam 'merken'?

Toch eenvoudig? Wat is het probleem om eraan te beginnen?

De angst voor de mijnen die her en der verborgen zitten.

De angst voor de dodelijke pijlen die afgeschoten kunnen worden.

Voor de verraderlijke valkuilen met adders op de bodem.

Als buldozers en pletwalsen rijden ze over je heen.

En nog breek je je hoofd hoe ervoor te zorgen dat je ze kan 'ontlopen'? 

Waarom ga je niet voor ze staan met je armen gespreid en spreek je die woorden niet uit, kalm, vanuit je gevoel dat je ook mag bestaan, recht hebt om als een mens benaderd, behandeld... te worden? 

En wanneer je de woorden niet vindt... of ze opnieuw niet durft uitspreken uit angst voor 'afstraffingen'... doe je er het zwijgen toe... maar je blijft staan... . en je kijkt ze in de ogen, rustig, zelfzeker, overtuigd... van ook jouw rechten op menswaardigheid... .

Ja, waarom laat je die zaken toe? Laat je toe dat ze over jou en je leven macht willen en vaak ook hebben? 

Uit angst voor nog meer liquidaties?

Die angst mag je laten varen.

En wedden dat dan een enorm pakket van jouw angsten smelt als sneeuw voor de zon?

Maar het doet je van binnen huilen, en schreeuwen... door de pijn, angst en verdriet.

09-03-2017 om 10:30 geschreven door Marie

Verzoeken om 'vrienden' te worden op de sociale media, een sarcastisch 'lachertje'. De meest a-sociale media ooit. Als mens word je er niet echt benaderd... of behandeld. 'k Neem er steeds meer afstand van en 'k ben zeer op mijn hoede geworden. Niet veel meer nodig om die zooi voorgoed te stoppen.

Het is een spel als een ander. Een naargeestig spel. Alsof mensen die eraan deelnemen pionnen zijn en geen mensen met gevoelens en een waarde.

Wat willen ze eigenlijk van me die me een 'vriendenverzoek' versturen?

Wat willen ze?

Tranen vergoten... om wat door dat ene verzoek opnieuw sneed als een gekarteld mes in wat tot rust gekomen was, dat was toch wat ik meende.

Wat wil ze van me? Zij die verzocht? Haar nieuwsgierigheid bevredigen? Of zoals die ander... een bijl slaan in wat ze als 'hun bezit' meende? Ziek word ik... meer en meer van mensen... als de net genoemde. Zo anders... dan hoe zij was... en nog zou zijn.

Wat een pijn. Verdriet. Nam zij het warm menselijke mee? Nam zij de zon mee? De menselijke warmte? Het begrip? Het authentieke zijn?

Of was zij de enige in mijn omgeving die deze helende eigenschappen bezat?

Ik mis je zo... zo immens erg... het harde, pijnlijke, wrede van dit aardse bestaan... lijkt met jouw verdwijnen opnieuw als vanouds...  onverdraaglijk... ongefilterd... slechts bezig te verwoesten... .

Was jij de filter lieve vriendin? De filter die in mijn bestaan scheen te ontbreken....

07-03-2017 om 22:15 geschreven door Marie