Had ik me niet voorgenomen niets meer toe te vertrouwen aan die ene?

Ja. Waarom deed ik het dan toch? Hoopte ik op 'wijze' woorden? Op 'raad'?

Ja. Maar wat ik ontving was een gemaskeerd 'lesje'... een vermomde 'veroordeling'. 

Hoe akelig hoe conclusies werden getrokken... . Zo geschokt dat ik geen woord meer kon uitbrengen. 

Lesjes leerde ik wel... maar niet dàt lesje met haar oordeel dat ze me zonder dit ook maar te kunnen weten, in de schoenen schoof. Ook al was het 'mooi' verpakt. Wat ze suggereerde was allesbehalve wijs. Een nare invulling. 

Ik leerde wel dat ik absoluut moet vermijden ook nog iets van mijn gevoelswereld met haar te delen. En dat vertrouwen in haar op te geven.

Net om het gebrek aan inzicht en wijsheid dat ik meerdere keren heb ervaren van haar. Niet echt sprake van enige empathie als je het mij vraagt.

Ik vermoed zelfs dat ik in haar ogen de verpersoonlijking ben van iemand in haar kring waar ze zulke problemen mee heeft. Je moet geen appelen met peren vergelijken. 

Het voornaamste is echter... gericht naar mezelf toe... : 'waarom blijven zulke zaken zo'n invloed op me hebben in die mate alsof iemand een gekarteld mes in me plantte en dat ronddraaide.

In mootjes gehakt. Zieltogend.

Wat een macht hebben mensen en bepaalde reacties nog steeds op me. Idioot gewoonweg. :-( 

Ik wil dat kunnen stoppen. Die verwoestende invloeden ontkrachten.

Of tegenhouden voor er verwoest kàn worden !!!

Diepe, hele diepe zucht.

Misschien toch dat ene boek lezen dat iemand me aanraadde?