PAPAS FRITTAS Y TORTILLAS

Reeds in 1996 waren wij in Mexico geweest, en de reis was ons zeer wel bevallen. Tijdens onze reis naar Egypte in 1997 leerden we, tijdens de cruise op de Nijl, Annie en Jean-Marie kennen. Naderhand bleven we verder in contact met hen, en in de loop van 1998 kwam het eens ter sprake van samen eens naar Mexico te gaan, temeer dat zij mijn reisverslag hadden gelezen en de fotoalbums van die reis hadden bekeken. Oorspronkelijk werd dit gepland voor 1999, maar om diverse redenen kon het toen niet doorgaan. Het werd dus zomer 2000.

Eerst was het de bedoeling de reis volledig zelf samen te stellen, naar enerzijds door gebrek aan tijd, en anderzijds de nog rudimentaire kennis van de Spaanse taal, werd er uitgekeken naar een globale reis, aangeboden door diverse touroperators, naar toch met de mogelijkheden van persoonlijke inbreng, dus een reis die het meest aan onze wensen zou tegemoetkomen. Zodoende waren er allerlei prospectussen van Jetair, Sunsnacks, Neckermann, Pegase en Sunjets ingekeken, wellicht nog veel meer. Geen enkele bleek te voldoen, namelijk een paar dagen Mexico-city, een algemeen bezoek in Mexico (eventueel een paar steden), Maya’s en Azteken enzovoort. Ook Palenque en Merida moesten op het programma staan. Het beste kwam Best Tours aan onze wensen tegemoet. We schaften ons elk een exemplaar aan en bestudeerden het, bovendien werd ook volop op internet gezocht op alle sites die met Mexico een connectie zouden kunnen hebben. Aeromexico, City-Bird, KLM, Air France en andere meer.

Enfin, na enig gezoek, gepalaver en diskutie werd er besloten een rondreis te boeken bij Best Tours. We gingen dus op bezoek bij Annie en Jean Marie om alles vast te leggen. OK, alles bleek in orde, dus gingen we telefoneren. Maar wat een verrassing! Voor de door ons uitgekozen reis waren er al geen plaatsen meer vrij. Ook werd er getelefoneerd naar de agentschappen in Ruisbroek en in Gent, maar noppes, geen plaats. Dus moesten we er een andere reis uitpikken, maar daarvoor moest ik zelf naar het agentschap in Gent komen, daar het inmiddels al te laat was, en de computer niet meer bereikbaar was. Maandag : raadpleging door de bediende in het agentschap van de centrale computer: nog juist 4 plaatsen vrij voor de grote Mexico rondreis + Chiapas met de vooropgestelde datum als vertrek. Een voorschot werd betaald, en tot zover was de zaak in orde. Later zouden we de papieren krijgen, en de etiketten dienden we nadien af te halen bij Best Tours. Toen het zover was zouden we dus vertrekken uit Zaventem met KLM naar Schiphol om 8.30 uur, daar een vlucht naar Mexico-city, ook met KLM om 14.45 uur. Het tijdsverschil bedraagt 7 uur, het belooft dus van een lange dag te worden.

We vertrekken. Het werd dus een extralange dag. Jonathan had plots besloten zijn moeder met een bezoek te vereren (na 6 maand niets van hem gezien te hebben) en wel op de dag vóór ons vertrek. Het gevolg daarvan was dat, toen ze omstreeks 21.00 uur vertrokken, er geen valiezen waren gemaakt, en dat er nog tal van klederen moesten gestreken worden. Gezien Hilde moe was, is ze toch gaan slapen, maar dat kon ze dan niet van zenuwachtigheid. Om 23.15 uur, als ik ging slapen, sliep ze nog niet : “hoe laat is’t ?” Om 2 uur ’s nachts moest ik ze wakker maken, wat ik dan ook gedaan heb, en om 2.20 uur is ze dan opgestaan, om te strijken zeker !!

Ik ben uit ’t bed gevallen om 4 uur. Jean-Marie had juist getelefoneerd. Ze waren ook al op. Na alle sanitaire verplichtingen, het sluiten van deuren en koffers, het eten van de katten e.d. vertrokken we naar Eppegem. Jonathan zou ons naar Zaventem voeren. Daar kwamen we omstreeks 6.30 uur aan, Annie en Jean Marie waren reeds ter plaatse.

Het inchecken aan de balie van KLM duurde nogal lang, ja er was er maar één waarop “KLM” stond. Maar toen het bijna aan ons was kwam er een madammeke zeggen dat we ook aan de andere balies mochten gaan, die van Alitalia e.a. ze werkten allen samen. Dus zes balies in plaats van één. Nogal intijds !!!

Het vliegtuig bleek een “cityhopper” te zijn, een nogal klein vliegtuig voor vluchten tussen de Europese steden. Bijkomend probleem bij het instappen : de handbagage van Hilde, een “trolley” kon niet meer in de cabine, maar werd vooralsnog voorzien van een sticker en in het ruim gedumpt. We zouden deze valies moeten ophalen in Schiphol, de andere bagage was rechtstreeks ingecheckt voor Mexico-city. Maar het geluk was met ons, toen we uit het vliegtuig kwamen zag ik dichtbij een grondstewardess staan, aan wie ik het geval van de trolley uitlegde. “Nou, nou, dat is wel vervelend” zei ze, en ze riep op iemand die de bagage aan het uitladen was. Ze vertelde hem dat hij een rode trolley van samsonite moest zoeken. Deze man heeft dan het koffertje eruitgehaald en tot bij ons gebracht. Goede service van KLM. Dan was het wachten in de vlieghaven op onze volgende vlucht van Schiphol naar Mexico.

Ondertussen deden we een kleine ontdekkingstocht doorheen de volledige luchthaven, met een koffietje hier, en een snackje daar. Groot dat dat daar is zeg, veel groter dan Zaventem. De dames hebben parfum gekocht. De mannen hebben voornamelijk gewacht.

Het vliegtuig dat ons naar de andere kant van de oceaan zou brengen was een Boeing 747-400 Jumbo. Groot ! Groot ! Groot ! We hoorden dat er een zware overboeking was voor deze vlucht en de KLM vroeg dan ook personen die hun vlucht wilden uitstellen en hun plaats afstaan. Ze zouden onmiddellijk 675 gulden krijgen, ofwel een voucher van 900 gulden met een verblijf in een hotel met alle accommodatie om dan later te vertrekken. Ik weet niet hoeveel er zich aangeboden hebben, maar we vertrokken bijna op tijd. Het zitten in de Jumbo is wel wat eng, zoveel beenruimte is er niet in economyclass. De service evenwel is goed : tweemaal eten, koffie, frisdranken, snoep, koekjes etc. etc. Het duurt wel lang, vooral als je bedenkt hoelang je al op bent, en hoeveel uren je nog moet opblijven. Enfin, eind goed al goed, we zetten in voor de landing, en wel op tijd.

Het wachten was ook lang bij de immigratie, van 19.58 uur tot 20.28 uur, plaatselijke tijd natuurlijk, dus ruim een half uur voordat het aan ons was. Stempeltje in de reispas en weg, op zoek naar de bagage. Die stond ondertussen al netjes op ons te wachten, dus opladen maar en richting douane. Groen licht is doorgaan, rood licht is koffers openmaken, en wat hadden wij ? Rood. Dus alle koffers open, ze kijken wel even maar zeer oppervlakkig, koffers weer toe, en verder naar de uitgang. Daar stond er een bus te wachten met een gids van Best Tours. Na enige woorden uitleg op de bus werden wij met enkele andere personen afgezet in Hotel Galicia, dichtbij de Plaza Garibaldi.

Een welkomstdrink, nog een beetje uitleg, en gaan slapen, de dag is lang genoeg geweest. De “bellboys” zouden ondertussen de koffers op de kamers gezet hebben. Ik was al helemaal uitgekleed toen Hilde opmerkte dat er een koffer ontbrak. Ja, die grote groene zak. Juist ja. Kleren opnieuw aan, naar beneden en de gids Filip gaan zoeken. Gelukkig was hij nog ter plaatse, de koffer, of de grote reistas kon nog in de bus zitten, dus naar de bus, de chauffeur was er nog, maar de reistas niet, dus was deze uitgeladen, en wel in hotel Galicia volgens de chauffeur. Bijgevolg zou hij in de verkeerde kamer moeten staan. Filip begon iedereen op te bellen met de vraag of ze geen zak teveel in de kamer hadden, en zoals altijd was het prijs bij het laatste telefoontje. Ja, ze hadden een groene reistas op de kamer die niet van hen was, ze hadden het zelfs nog niet gezien voordat Filip belde. Ik ben die dan maar gaan halen en dan gaan slapen. Om 2 uur ’s nachts was ik al wakker, dan nog eens om 4 uur. Om 5 uur zijn we dan maar opgestaan. Last van jetlag ?

Normaal zouden we ontbijt kunnen krijgen vanaf 7 uur, maar het restaurant van het hotel was nog gesloten, dus gingen we even richting place Garibaldi. Voor de deur van het hotel lag iemand op de grond te slapen. De laatste mariachis verlieten stilaan het plein, een kwam zelfs op ons af om tegen betaling nog een liedje te spelen. Neen dank u. Even later waren we terug in het hotel en in het restaurant, Filip en de chauffeur waren al aan het ontbijten, maar van de hotelgasten waren wij de eersten.

Om 8.30 uur zouden we vertrekken met de bus. Eerst bezochten we het plein van de drie culturen. Daar zijn er ruines gevonden van de Azteken, en even verderop staat een Spaanse kerk. Rondom zijn er nieuwe appartementsgebouwen gezet, het moderne Mexico, maar alles bij elkaar niet zo speciaal. Het is niet absoluut noodzakelijk van dit te zien. Dan naar de kathedraal van Maria van Guadelupe, goed voor de meer katholieken onder ons. Het krioelt er van de Mexicanen (98% diepgelovig katholiek) en toeristen. Het plein voor de kathedraal is één commercie : beeldjes, paternosters, wijwater en ander heiligs. Goed voor wie het lust, maar niet voor ons.

Vandaaruit gingen we, opnieuw met de bus, richting Teotihuacán, waarschijnlijk een van de grootste sites van Mexico, op ongeveer 55 km ten noordoosten van de stad. De Azteken noemden ze niet voor niets de godenstad, ze was toen al meer dan 500 jaar verlaten. De tempels van de maan en de zon en die van Quetzalcoatl zijn zeker de moeite waard. Ik zou er een hele dag kunnen rondlopen. De piramide van de maan hebben we beklommen, 42 meter hoog, en we waren al buiten adem. De trappen zijn steil en hoog. Er is al veel gerestaureerd, en dat kun je zien aan de kleine stenen die de restaurateurs in de voegen duwen, op die manier maken zij het onderscheid tussen al dan niet gerestaureerde stukken. Op de site lopen er ook veel verkopers rond met allerlei beeldjes van obsidiaan (zwart vulkanisch gesteente), fluitjes, zilver en tal van andere zaken. Afdingen is de boodschap. Hilde en Annie kochten 2 handgemaakte fluitjes van steen. De oorspronkelijke vraagprijs was 300 peso’s per stuk. Ze vonden het teveel, en gedurende zeker tien minuten is hij blijven rondhangen en zagen en uitleggen. Niets voor mij, dat afdingen en bieden en opnieuw afdingen. Tenslotte evenwel kochten ze er twee voor 200 peso’s, dus 100 peso’s ’t stuk. Ge moet het maar kunnen.

De vindplaats van Teotihuacán werd bij het verlaten door zijn bewoners helemaal afgedekt met aarde. Nog lang niet alles is van onder de grond gehaald, en op de piramide van de zon kon je aan de zijkant zien hoe dik die laag aarde was. Dat is ook de reden waarom Cortès de site nooit heeft gevonden. Na een tijdje rondlopen gingen we een artisanale werkplaats bezoeken, een soort steenkapperij, want ze maakten er allerlei beeldjes en objecten van obsidiaan, jade en andere halfedelstenen. Ze werken naar oude voorbeelden uit de streek, maar ook op voorbeelden van de Azteken, de Olmeken, de Maya, de Tolteken en andere. Ze maken posturen volledig met de hand, deze zijn nogal duur en eigenlijk niet te onderscheiden van de originelen, zodanig zelfs dat ze er attesten voor meegeven dat het nieuwe beeldjes zijn, in verband met de eventuele moeilijkheden met de douane bij de uitvoer. (originelen uitvoeren is verboden en strafbaar). Er zijn ook beeldjes die machinaal vervaardigd zijn, en daar kan je zien dat het nieuwe zijn, en hoeft een attest niet. Na dit bezoek aan het kunstatelier bezochten we ook nog de piramide van Quetzalcoatl, ze ligt eigenlijk ietwat verscholen omdat er nog een deel van een andere, latere piramide voorstaat.

Na onze terugkeer naar het hotel gingen we nog eens naar het museum voor schone kunsten, een koffie drinken, maar we mochten niet in de cafetaria. We begrepen dat de dienst nu gedaan was, maar hervat werd om 5 uur, dus gingen we even kijken waar we straks zouden eten. Het zou het huis met de tegels worden, los azulejos, het restaurant dat in de binnentuin van Sanborns gelegen is. Terug de straat over naar het museum, maar nu was het volledig gesloten, daarom konden we niet meer binnen, de dienst zou sluiten om 5 uur, en niet opnieuw opengaan zoals we verkeerd hadden begrepen, ja dat Spaans is ook niet alles. Dan maar richting zocalo, naar het terras van hotel Majestic. We mochten nog iets drinken, zonder te eten. Plotseling trompetgeschal en rumoer. Vanuit een poort aan de andere zijde van het plein kwam een contingent soldaten tevoorschijn, met een compagnie muziek, om de Mexicaanse vlag te strijken die op het plein wappert. Zouden ze dat alle dagen doen ? De vlag is reusachtig, twaalf soldaten moesten hem dragen, en om hem op te vouwen, ja, dat ging ook niet zo gemakkelijk.

Daarna zijn we lekker gaan eten in los azulejos. Het was wel een beetje veel pikant, maar toch lekker. Om af te sluiten ben ik een sigaar (Monte Christo) gaan kopen in de galerij ernaast. Maar Hilde en Annie hebben er wel de hoofdvogel afgeschoten. Ze zagen er 3 ringen liggen uit rood en geel goud, 14 karaat. Ondertussen stond ik al buiten op straat, en ze riepen mij twee keer terug om mijn gedacht erover te zeggen, het was namelijk een formidabele prijs 36, 37 en 38 pesos. Goed, dat gingen ze kopen, ja, maar ze kosten 1 800 peso’s ! Hoe ? Hilde en Annie hadden de nummers van de ringen voor de prijs genomen ! ja, nu moesten ze ze niet meer hebben. Hilariteit alom.

Het had geregend terwijl we zaten te eten, en onze eerste vlaag hebben we dus gemist. Morgenvroeg gaan we niet mee met de geplande uitstap, namelijk een rondrit in de stad en het bezoek aan het antropologisch museum (we hebben dat reeds de vorige keer uitvoerig bezocht) Zo kunnen we wat langer slapen (als dat mogelijk is) en gebruik maken van de tijd om postkaarten te schrijven en te posten, en wat rond te slenteren. We zullen de groep terugvinden aan het museum om dan naar Xochimilco te trekken.

Alhoewel we wat later gingen ontbijten, was Hilde al op om 6 uur. Zoals gezegd gingen we niet mee met de groep, en zodoende, na het ontbijt, over de place Garibaldi richting Correos (post), aan de overkant van het museum van schone kunsten. Onderweg kochten we kaartjes, en postzegels in de post. De kaartjes gingen we schrijven op het terras van hotel Majestic, aan de zocalo. (helemaal boven, 7^e verdieping). Tijdens de terugkeer hebben we de kaartjes direct in het postkantoor afgegeven, om dan via het alamedapark naar de place Hidalgo te gaan om een busje te nemen richting Chapultepec (museum van antropologie), alwaar we om kwart voor één afgesproken hadden. We vonden bijna onmiddellijk een busje in de goede richting (auditorio) dat ons tegen 2,5 peso per persoon afzette aan de ingang van het museum. Aangezien we nog te vroeg waren hadden we nog ruimschoots de tijd om naar de voladores (vliegende indianen) te kijken, en nadien even rond te slenteren.

Omstreeks 1 uur zijn we dan vertrokken richting Xochimilco. Toen we er bijna waren zagen we dat de rijweg afgezet was voor alle verkeer wegens een betoging van ik-weet-niet-wat. In Mexico stad zijn er dagelijks wel ergens betogingen, en ze hoeven niet op voorhand te verwittigen waar en wanneer ze een betoging gaan houden, en kunnen dus zomaar het verkeer lamleggen. Elvira, onze Mexicaanse gids, noemt dat de democratie van Mexico. Zij bedoelt dat ironisch, wat ze is er volledig tegen dat een paar mensen op die manier de rest kan gijzelen. Bovendien praat ze liever over “chaca chaca”, en daarmee bedoelt ze sex. Ze spreekt een redelijk goed Frans, en van het Nederlands kent ze alle woorden die ze niet zou moeten kennen. De buschauffeur vroeg assistentie aan enkele politiemensen, en zij toonden ons een andere weg om tot op de plaats van bestemming te geraken, teneinde de betoging te omzeilen. Ze gingen dus voorop rijden met hun politiewagen, maar langswaar ze reden, dat weet alleen god en klein pierke. De weg was woest en ging blijkbaar doorheen het plaatselijk stort, aan de ene zijde een berg afval, en aan de andere zijde een diepe gracht halfgevuld met (afval)water. We raakten er toch door, zij het met enige moeite, soms hing de bus vervaarlijk scheef, en een klein uurtje later dan de verwachtingen kwamen we op de plaats van bestemming aan.

Er lagen twee bootjes op ons te wachten om ons over de kanalen te brengen. Eten was er ook voorzien : taco’s, een volledige maaltijd kip, varkensvlees, groenten, bonen, maïs etc etc, ananas. De drank was wel afzonderlijk te betalen. Ook muziek kregen we aangeboden : een hele groep mariachi’s speelde op de bootjes. Na het aanleggen gingen de dames nog eens op kraampjesjacht, dan richting hotel. Na een kleine rustpauze gingen we toch nog op weg in de stad voor een koffietje, honger had eigenlijk niemand meer, en ondertussen was het beginnen te regenen. Het regende zelfs tamelijk hard, zodat we onze regenjassen konden uitproberen. In een mum van tijd stonden de straten vol met plassen, en de auto’s scheurden erdoor, dus wie niet oplette was nogal snel zuipenat. Er werd nog over de prijs van de volgende excursies gesproken, en het unanieme besluit was dat ze eigenlijk te duur zijn voor wat ze zijn. We zullen hierover later nog overleggen. Het alternatief = zelf op ontdekking gaan, het lijkt veel leuker en avontuurlijker, bovendien zien we wellicht meer.

Een lange dag in het vooruitzicht. We zouden gewekt worden om 6.30 uur, maar waren reeds op van 5.30 uur. De koffers moesten gepakt worden, want we verhuizen naar Oaxaca, met de bus via Puebla. De koffers moesten om 7 uur voor de deur staan, zodat men ze kon komen ophalen en in de bus zetten. Zoals steeds was het restaurant nog niet open om 7 uur, ja dat is een beetje Mexico, het uur steekt niet zo nauw, maar na een kleine 10 minuten konden we toch beginnen te ontbijten. Maar blijkbaar had de chef zo’n overrompeling niet verwacht, want de helft was nog niet klaar, de