Vandaag is het acht jaar geleden dat we onze jongste zoon verloren in een accedent. Om 5u werd ik wakker en mijn eerste gedachten waren "achtjaar geleden waren dit zijn twee laatste uren" hij werkte altijd met de nacht en had om 6u gedaan en om kwart na zeven was zijn leven gedaan door een ongeluk op weg naar huis "29jaar". Alles komt als een film terug naar boven, elk detail. Mijn geheugen laat me dikwijls in de steek, maar bij dit niet ik zie hem costant voor mijn ogen. Ik kan er in 't algemeen goed mee omgaan, maar vandaag ligt het toch weer gevoeliger dan anders. Zal ook wel met de leeftijd mee zijn. Hij werkte op "Opel Belgium" en had van zijn werkmakkers een zeer mooie bloemenkrans gekregen van het rondgehaalde geld, alsook één van de Opel fabriek zelf, geweldig mooi allebei. We hebben daar geen foto van, waar ik tot de dag van vandaag nog altijd spijt van heb. De dag van de begrafenis was het 33gr en de bloemen waren op één dag verwelkt wat zo spijtig was. Triestige Alfy
![](http://blogimages.seniorennet.be/alfyvo/1623529-49dc3b203995c0819179e053f7bf83cf.jpg)
![](http://blogimages.seniorennet.be/alfyvo/1623529-4699fb7a9ff49581bd5662567be9c267.gif)
Laat me los
vanaf hier heb ik alleen te gaan. Ik zal altijd -ergens- bij je zijn. We zijn tochtgenoten, maar hier neem ik afscheid. Ik neem je glimlach mee, je warme liefde ook. Maar hou me niet vast, ik wil zoals altijd in vrijheid, mijn eigen weg kunnen gaan
|