Gisteren om 7u is ons dochter ons komen halen, om 8u moesten we in de kliniek zijn. Mijn man moest binnen voor een nieuwe heup. Alles ging vrij vlot, hij kreeg een kamer alleen, omdat er anders geen plaats was. Wat achteraf gezien goed was, want hij was moe en voelde hem niet zo goed, en zo had hij toch een beetje "rust?". Want er is nogal wat lawaai in zo'n kliniek, en de bezoekers staan precies op de gang zo'n drukte. Hij was rond 14u terug op de kamer, en rond 16u kwamen ze hem al halen om een paar stapjes te doen. "straks mag je na een operatie meteen naar huis denk ik" Ik heb met mijn heup pas de volgende dag uit bed gemoeten, en dat is allemaal heel goed gekomen, vanwaar die force nu vraag ik mij af. Vannacht zijn ze om de 2u hem komen storen, ik begrijp dat het nodig was, maar dan ben je s morgens gene mens zo moe. Zijn heup was wel fel versleten zei de dokter, ben benieuwd of hij nu minder rugpijn zal hebben ook. Want alles hangt toch wat samen. Ik was ook een wekker rond in de kliniek gebleven, en ben dan door mijn dochter opgehaald. Ik was wel opgelucht toen ik hem zag stappen, want op voorhand krijg je van de mensen die het weten niets dan negatief nieuws, "die dit die dat" wat ik niet tegen hem zei, maar vanbinnen kapot ging van de zorgen. Al goed dat mijn eigen heup zo goed gegaan is, daar trok ik mij aan op. Vandaag krijgt hij zijn eerste oefeningen, daar weet ik straks meer over. Zelf ga ik strijken, vermits ik niet heel vroeg op bezoek moet gaan "zei de kinesist" die heel tevreden was over zijn eerste stapjes. Alfy
|