Gisteren was het niet druk in de Foyer, en toch had ik goed gewerkt. Er kwam een persoon binnen met bezoek, en ik moest even tot bij haar komen. Ze heeft gekozen om in te slapen en wou mij dat zelf vertellen. Daar was ik helemaal van aangedaan, maar begrijp haar ten volle. Ze is ongeveer een jaartje bij ons, en wenste dat al van de eerste dag. Begin volgend jaar zou ze 91jaar worden, en is fysiek nog uitstekend. Maar ze had een tijd geleden een infarct of hersenbloeding meegemaakt, en kon geestelijk haar woorden niet meer plaatsen zodat het moeilijk was om nog een gesprek te voeren, voor ons om ze te verstaan en voor haar om iets uit te leggen. Wat voor haar heel frusstrerend is, en ik alle begrip voor heb. Ik droeg ze nauw aan het hart, omdat ik ze begreep. Waar andere ouderen het dikwijls moeilijk mee hebben, en dan hoorde ze daar niet bij, want die kunnen dikwijls weinig begrip tonen. Ze weende ook dikwijls en zei dan, ik wil mijn kop eraf met gebaren. Nu ze die keuze gemaakt heeft is ze heel gelukkig, eindelijk haar zin te krijgen. Wat niet van een leie dak ging vermits ze zich moeilijk kon uitdrukken. Ik ben blij voor haar maar zal ze hard missen. Ik heb haar bedankt omdat ik het mocht weten, op nog één persoon na. Want ik zou nogal verschoten zijn, daar te komen en het nieuws krijgen zonder dat ik afscheid had kunnen nemen. Vandaag ziet het er goed uit, en ga ik wandelen met een andere bewoonster, want het is weer eucharistieviering en gaat de groepswandeling niet door. Volgende week ook niet want dan is het zondag. Altijd wel iets. Alfy
|