Nog voor ik vertrok gisteren, een klein strijkje gedaan. Dan naar de bus die weer 20min overtijd was, door één of andere reden. Ik stond alleen maar de volgende halte stonden er al 10 mensen. Ik kon van de ene bus op de andere, en had het voordeel altijd naar het eindpunt te moeten. Ik wilde een berichtje sturen, en zag mijn gsm al in 't rood staan. Ook een slechte gewoonte van mij, die in mijn handtas te laten zitten. Ik heb zelfs 2 opladers om mee te nemen, en gene ene bij, ik had nog wel mijn vriendin en man kunnen verwittigen en dat was het. Heel raar maar dat geeft dan toch een raar gevoel niet bereikbaar te zijn, of contact te kunnen nemen. Met mijn vriendin haar knie gaat het de goede richting uit. Het is wel een heel pijnlijke revalidatie, maar dat moet wil je achteraf geen moeilijkheden krijgen. Dat weet ik van mijn zuster "tot bleitens toe" zei die altijd, maar ze kan toch terug de bergen in wandelen, in haar geliefde Oostenrijk. We zaten in de cafetaria, toen het boven eten was, ik ging haar pilletje halen op de kamer en in alle hevigheid liet ik het vallen, tussen de liftdeur en de vloer den dieperik in , kon ik bij de verpleegster een nieuw gaan halen. Als je wil lijnen, moet je in 't UZ gaan werken, daar moet je met een plan rondlopen. Toen haar zoon op bezoek kwam ben ik doorgegaan, had meteen een bus die ook meteen vertrok. De volgende halte was aan een campus waar minstens 30 studenten opstapte, de bus zat meteen vol. De meeste stapte af aan de statie, ik hoorde naast mij dat ze nog één of twee minuten had om haar trein te halen. Voor mijn tweede bus was het weer wachten geblazen, 17u30 vertrokken aan 't UZ en om 19u thuis gekomen. Alfy ![](http://blog.seniorennet.be/Richtext2.3/tinymce/plugins/emoticons/img/smiley-wink.gif)
|