Gisteren in de Foyer kreeg ik weer slecht nieuws, dat iemand niet meer onder ons is, ik was er wel even van aangedaan. Een menske dat bijna haar hele leven in de psychiatrie had gezeten, maar geen vlieg kwaad deed, ze wou altijd helpen en alles delen "hemd van haar lijf" zoals ze zeggen, liep rond met fotoboeken en schrijfgerief, wou altijd wel naar iemand schrijven kaartjes of brieven. Als ik begon om 14u was ze mijn eerste klantje dat binnenkwam, maar in haar hoofd had ze geen rust. Ze verwachte altijd bezoek van zus of broer, die ze maar sporadisch zag. En trok dan naar de hal om ze niet te missen. Ze kwam uit een gezin van 11 kinderen, waar er nog 7 van in leven waren. Ze heeft maar een week in de kliniek gelegen, hopelijk heeft ze nu wel rust. Er zijn daar natuurlijk veel mensen die ik sowieso niet ken of maar van ziens, maar degene waar je wel contact mee hebt gehad, dat pakt als ze dan dit nieuws brengen. Afscheid nemen is daar niet bij, je krijgt dat nieuws en ze zijn ondertussen de kamer al weer vrij aan 't maken voor de volgende. De geslote afdeling is niet zo groot "te klein eigenlijk" en dan is die kamer meteen terug gevuld, gezien de leeftijden ook normaal natuurlijk. Maar zolang medebewoners daar geen last van hebben, kunnen ze op de gang blijven en kan dat geen kwaad, maar als ze kamers beginnen binnen te lopen "ook s'nachts" en dekens van je bed halen als je er nog inligt, gaat het niet meer. Gewoonlijk houd de familie dat nog tegen, zij komen niet alle dagen en geloven het dikwijls niet. Al is het als leek "zoals ik ben" je rap hoort of ziet dat iemand in het begin zit van dementie of niet, triestig genoeg Alfy
|