Vandaag is het wandelen, maar ik ga niet mee "spijtig voor mijne vaste maat". Ik ga naar de begrafenis van het vrouwtje waar ik geen afscheid heb van kunnen nemen. In de Foyer was het wat drukker geweest. Er zijn mensen die compagnie willen, maar bang zijn de eerste stap te zetten om contact te zoeken. Nu is er eentje dat altijd apart gaat zitten, en dan vraag ik, zou je niet bij de groep willen zitten? en begon te wenen ik voel me zo eenzaam zei ze. Ik ben naar de groep gegaan, en vroeg? mannekes zitten jullie er iets mee in om de stoelen wat korter bijeen te schuiven, dan kan er nog ééntje bij die vergaat van eenzaamheid. De meeste doen dat, maar er zit er één bij "waar ik al verschillende malen woorden mee gehad heb" die weer tussen haar tanden siste "hier hebt ge ze weer, die moet haar niet moeien wie hier komt zitten" ik heb ze genegeerd en heb de persoon erbij gezet. Toen die andere met ne lach zei "waarom hebt ge dat niet met mij gedaan toen ik hier kwam?" omdat gij al meteen een "klik" had heb ik geantwoord. Zij is er één die denkt dat ze nog goed is, maar geestelijk van de groep het slechts aan toe is. Voor het minste vliegt ze uit tegen de mensen, en is dan gemeen. Aan tafel heeft ze dat ook al gedaan, maar als jij dan iemand nieuw bent verschiet ge uw een ongeluk natuurlijk. Dan zeggen de andere "niet op letten we kennen ze al" maar plezant is anders natuurlijk. De persoon heeft toch kunnen praten en lachen, en dat is 't voornaamste. Alfy
|