Wij zijn allemaal maar mensen de ene met een groot, de andere ...met een klein verdriet en of je het nu wel of niet gelooft wat ons bezwaart moeten we, voor we verder gaan een plaatsje geven dan pas kunnen we verder, anders niet.
Kleindochters
Evi Indra Ine
Katjes Evi
Yvonne 21j en oudste zoon René 1j 1971
Stress-mannetje mijnen favoriet
Onze Kunstenaars in actie
Kleindochter Indra
Kleindochter Evi
Laat me los
vanaf hier heb ik alleen te gaan. Ik zal altijd -ergens- bij je zijn. We zijn tochtgenoten, maar hier neem ik afscheid. Ik neem je glimlach mee, je warme liefde ook. Maar hou me niet vast, ik wil zoals altijd in vrijheid, mijn eigen weg kunnen gaan
Gezin oudste zoon + Ad'ka
Tekening gemaakt door Indra
Ine speelt gitaar Afgestudeerd op 't Lemmens Instituut
Familie foto getekend door Ine
Ine en Evi Tekenkunsten botvieren op oude deuren
Welkom op mijn blog, over mijn dagelijkse bezigheden! En bedankt om langs te komen ALFY
04-06-2018
Maandag
Zaterdag waren we eerst naar de markt geweest, groente en fruit gekocht. Een kilo kersen waar niet één slechte bij zat, mag wel voor de prijs ook. Thuis alles afgezet, en zijn we het park nog eens rond gegaan. Ik had mijn camerake opstaan om onze wandeling te filmen, al wat je zegt stond er ook op natuurlijk, waar je achteraf bij het bekijken nog eens kon mee lachen. Het was in stukken en brokken en een probeersel om iets te knippen, wat toch nog niet zo goed gaat. Natuurlijk de Oranjerie weer binnen om iets te eten. Gisteren ben ik dan naar de frituur geweest, ook met de camera op de fiets. Het filmd maar 10min max, dus de rit bestaat uit 3 stukken die je wel meteen achterelkaar kunt bekijken. Het straffe is dat mijn vorige "goedkope" van de Aldi, wel heel de rit filmde, en ik dit nieuwe op mijn fiets kan gebruiken, door de stukken die er toen bij zaten. Want bij dit nieuw zou ik dat apart moeten bestellen en betalen. Heb dan de frituur gepoetst 5u30min en weer naar huis, ook langs een andere weg, zodat ik op mijn sporthorloge ook een mooie toer heb staan. Die kan je ook bekijken, die staan rechts van dit blog. En dan heb ik nog een koptelefoontje op mijn oren staan zonder draad, ingeval zij mij onderweg opbellen, cadeautje van de dochter. En dat werkt uitstekend. Ge ziet helemaal "up to date". Als ik dan vertrek met de fiets is het bij de start en aankomst op alle knopjes drukken, om op en af te zetten. En bij thuiskomst op de computer, en zo hebben wij onze bezigheid.
Reacties op bericht (1)
06-06-2018
dat moet lastig zijn , die bovenburen die nooit moe zijn ...
ik woon heel apart en ben daar zeer blij mee , want dat buren lawaai moet erg zijn , heb ik nooit last van gehad dus , langs de andere kant , alleen is soms in de winter , wel ook moeilijk , zo is er altijd wat he Alfy .
Ik kijk omhoog en denk aan jou. In het zwarte gat van de nacht. Ik stel me voor dat jij er bent. En gewoon tegen me lacht. Ik zie je niet, en hoor je niet. Maar doordat ik jou zo hard mis. Ben ik van het feit doordrongen, dat er boven mij "iets" is. Ik sluit mijn ogen en beleef, een intens moment. Ik weet gewoon, ik voel gewoon, dat jij er bent, Patje
Er is een traan in mijn oog. Niemand die hem ziet, Niet een traan van plezier maar van stil verdriet. die traan in mijn oog, rolt ondertussen over mijn wang. Ik kan hem niet meer stoppen, hij gaat zijn eigen gang. Er rolt een traan over mijn wang, en landt op de grond. Een traan van stil verdriet die zoveel zegt voor mij. Er rolt een traan ik stoor hem niet. Omdat soms met een traan je zoveel meer zegt, meer dan met 1 woord.