Vannacht heel slecht geslapen, in 't laat nog telefoon gehad van ons dochter wenend aan de lijn. Hun huwelijk staat op springen, ze zit in nen burn out en is er slecht aan toe, wenen, wenen wenen zonder maar de minste steun. Ne zoon die opgedraaid is door de schoonmoeder waar ze alle dagen kwebbels mee heeft, ne man enige zoon en zonder ruggegraat. Daar moet zij alleen tegen op. Zijn vader "opa" was hertrouwd en had nog juist voor zijn overlijden veel verteld over de tijd dat ze getrouwd waren, en hun scheiding. Hij en zijn moeder hebben ook al veel onder elkaar gekonkelfoenst, en wat is daar allemaal gezegd en gelogen. En daar laat hij zijn oren aan hangen. Nu hebben wij altijd gezwegen voor de lieve vrede, maar de maat was vol. Kon geen oog dicht doen, mijn hart bonsde mijn bloeddruk zal eveneens wel hoog geweest en mijne molen werkte van wat ik allemaal eens goed ging zeggen. Dus ik daar naartoe deze morgen, ben beleefd gebleven en kalm. Iedereen heeft zijn gedacht gezegd, begon ik en nu zal ik dat eens doen, lang genoeg gezwegen. Mijn dochter natuurlijk wenen wenen wenen, niemand ziet zijn kind graag afzien. In plaats van steun werd ze de dieperik verder in geduwd, hopelijk heeft mijn gedacht zijn ogen iets geopend, en dat ze de steun krijgt die ze verdiend. Het moest er bij mij ook even af, want goed kunt ge u in zo'n situatie niet voelen. Ik heb mijn betoog gesloten met de zeggen ze is niet de eerste schoonmoeder die een huwelijk kapot doet, en zeker als ze maar ene zoon hebben. Alfy
|