Gisteren zijn we toch gaan wandelen, temperatuur ging maar er was veel wind. Het begint nu als de mensen de zon zien "ha mooi weer" maar dat bedriegt natuurlijk. Eens we in het park zijn tussen de bomen is het goed. Mijne vaste wandelmaat haar dokter ging komen! maar die was nu vroeg geweest. Normaal kon ze mee, maar dat was nu niet meer voorzien, en we hadden handen tekort. Dus moest ik haar teleurstellen. In de Foyer redelijk gewerkt. We hebben er eentje dat korte termijn geheugenverlies heeft, die dan tegen haar dochter klaagt dat er niets te doen is. Die dochter spreekt de Directie daarover, die haalt dan de ergotherapeute erbij, die dan zegt als we ze halen wil ze niet mee! Ge moogt me niet kwalijk nemen, maar bij zo'n mensen mag je dat niet voor waarheid nemen. Haar dochter was geweest en toen die juist weg was, kwam haar zoon, die heel erg met haar begaan is. En dan zegt ze later, ik heb al weken niemand gezien. Ik wil dood zegt ze 100 keer op een dag, en dat hoor ik bij andere ook. Die mensen zijn gewoon opgeleeft, de meeste zijn sukkelaren want de goede zitten thuis. Als je tussen de negentig en honderd bent wat heb je dan nog te verwachten, en mensen gaan in een home geestelijk rap achteruit, als ze al licht dement binnenkomen. Degene die nog redelijk zijn, zeggen dan thuisblijven was ook geen optie, want eens je hulp weg is zit je ook alleen en wat als je valt etc.... Ik zit daar nu bijna alle dagen in en heb er al veel zien komen en gaan. Er zijn ook een paar tijdelijke "kinderen in verlof of revalidatie" waarvan de kinderen liever zien dat ze blijven, maar tegen de kosten zien. Want thuis met hulp is altijd nog goedkoper dan een home. Allez, dat is ook van mij hart, want of dat ze moeilijk of gemakkelijk zijn je bent er toch mee begaan. Alfy
|