Gisteren eerst boodschappen gedaan. Mijn benedenbuur had een heel lijstje met de foto erbij uit de folders, wat het voor mij iets gemakkelijker maakte. Zelf had ik niet veel nodig dus dat was goed. Met het weer had ik ook geluk geen regen gehad buiten lichte druppels. In de namiddag dan weer Foyer. Eén bezoeker per half uur, vermits er dan plaats genoeg is laat ik ze wat langer blijven. De eerste bewoner werd 93j gisteren, enorm achteruit gegaan op die 11 weken. Toen ze haar dochter zag en die haar verjaardag wensten begon ze te wenen, ik zei tegen de dochter neem ze maar eens goed vast om ze te troosten. Want op zo'n moment ben ik zo nijdig, buiten mogen ze in groepen van 10 vrienden, fietsen met 20 ten slotte de meeste vreemde! en bij die mensen mag de dochter of zoon niet eens mee naar de kamer, waar die mensen ondertussen de kassen schikken zien wat ze nodig hebben? of wat mee moet voor de was. De dag ervoor was er ook ééntje dat het voor de corona al niet meer wist, en nogal weemoedig is, ze geraakt moeilijk uit haar woorden als ze iets wil zeggen, die zoon kwam binnen en ze pakte hem meteen vast en ook wenen! kun je dan tegen zo'n menskes zeggen NEE dat mag niet! dat doe ik niet in tegendeel. In het begin was dat allemaal nodig, maar nu word het hoog tijd voor versoepeling binnen het home. Anders sterven ze gewoon van eenzaamheid en verdriet. Vandaag komen er meer bezoekers! ik hoop wat verdeeld want de akoestiek is erg in de Foyer, en de mensen horen niet goed, dus daar word al wat harder geroepen en dan verstaat de ene de andere niet en klagen ze dan. Ik heb bij Van Ranst op FB een artikkel gezet, en hoop dat hij het leest en mee in beraad neemt. Alfy