Het is een traditie en we houden eraan: als vader of moeder gevierd wordt of als hun verjaardag op de kalender verschijnt, krijgen ze een bloemetje. Alleen, ze zijn er niet meer, maar het bloemetje blijft, dus op naar de stedelijke begraafplaats, 't kerkhof dus ... In 2015 stond ik bij een van mijn bezoeken plots voor een verrassing: rood-witte linten verboden me 'grafwaarts' te gaan. De paden waren van hun kiezelsteenbedekking ontdaan en kregen kakelvers gras ingezaaid. De lokale overheid had gekozen voor een groen kerkhof. Tieltenaars die dachten dat zij en niemand anders de bio-hoofdprijs hadden gewonnen, sloegen de bal verkeerd. In Bulskamp, een piepkleine deelgemeente van Veurne, liepen groenfanaten met dezelfde visie rond. Toegegeven, eens het gras gegroeid, oogt het best mooi. Maar de minste regen legde meteen al de manco's bloot. Ik kwam niet zonder bekladde schoenen van een grafpoetsbeurt weg. Er vormde zich een vieze plas die ik met een hoop dorre bladeren bedekte om nog enigszins mijn werk te kunnen doen. En toen werd het droger en droger, en het kerkhof kwam zonder kleerscheuren door de drukke novemberdagen heen. Maar januari kende geen genade. De regen viel met bakken uit de hemel en het groene kerkhof verzoop. Wie langs de Keidamstraat binnenstapte, vond meteen rechts een ware noodweg. Het modderpad werd netjes onder een plankenvloer verstopt. Moest je verderop zijn, dan bracht je best aangepast schoeisel mee om je een weg te banen door de water- en modderpoel. Ik geraakte nu nog nauwelijks bij het graf van mijn ouders, tenzij ik niet opzag tegen een paar bevuilde schoenen. Wat verderop geniet mijn grootmoeder van haar eeuwige rust. Haar grafzerk hoefde in de voorbije decennia nauwelijks een kleine afborsteling, nu zit het steevast onder de modderspatten. En intussen worstelt Bulskamp met hetzelfde probleem. Maar er komen drogere tijden. Duimen maar ...