De doortocht van een wielerwedstrijd moet toch pure magie zijn. Waar het eigenlijk allemaal om draait, duurt hooguit dertig seconden. Op zondag 3 april reden om 20 voor 12 de deelnemers aan de 100ste Ronde van Vlaanderen door Tielt. Iedereen kent de Markt in tijden van carnaval of Europafeesten. Welnu, weer pakte die indrukwekkende massa tussen Ter Halle en D'Hespe samen. En met z'n allen stonden zij in bewondering voor Andrea Tafi en Roger De Cock. Zij luisterden naar de ministers Weyts en Decroo, applaudisseerden voor Peter Van Petegem. De terrasjes zaten bomvol, binnen- en buitentogen draaiden op volle toeren, de VIP's werden in de watten gelegd maar ook buiten die zone werd menig glaasje bubbels geschonken. Op het podium onder de Hallentoren zorgden twee knotsgekke deejays voor entertainment en muziek. 'En ja, dames en heren, beste sportliefhebbers, daar is ze weer, de dame met het groene truitje, genietend van de zon op haar balkonnetje, zwaai es even naar de mensen, jawel, dank u wel, mevrouw.' Er werd gebabbeld en gelachen, tussen twee familiefoto's met de Tieltse wereldlegende in vlamde de kortste publiciteitskaravaan aller tijden tussen de nadars door. Drinken we nog een pintje? Iedereen nam foto's van iedereen of van zichzelf met de massa op de achtergrond, badend in een deugddoend lentezonnetje. Zo overbrugde je anderhalf uur wachttijd. En toen ... reden gedurende dertig seconden een pak kleurrijk uitgedoste renners over de Markt. Gejuich, geroep, iedereen herkende wel één of twee renners. Daar, de wereldkampioen, en daar, de Belgische kampioen. Voorbij ... En dan terug naar de terrassen, naar de stamkroegen, naar de zondagse middagdis, naar Oudenaarde om het live mee te maken of naar huis voor de buis. En op de Markt keerde stilaan de rust terug. Even welde de vraag bij mij op waarom voor schitterende culturele evenementen maar enkele honderden geïnteresseerden opdagen, waarom zich op het vrijwilligersfeest van de Stad slechts enkele tientallen mensen aanmeldden en waarom op een zondagmorgen zo'n massa komt samentroepen voor een (terechte) huldiging van een flandrien en voor een doortocht van een pak onherkenbare renners. Als je het mij vraagt was de passage van de Ronde voor duizenden wielertoeristen daags voordien veel imposanter. Geen massa langs de weg voor een handvol vetbetaalde profs, maar een massa op de weg, allemaal amateurs, hobbyisten, puur uit wielergekte. Crazy world ...