Anderstaligen verkiezen het werkwoord 'genieten' tot mooiste Vlaamse woord

 'Ik geniet van de ziekenkas, jij geniet van het OCMW, hij geniet van de dop, wij genieten...'

http://quotenon.blogspot.pt/2012/03/quote-non-vd-dag-69-zij-genieten.html

Er bestaan heel wat klassiekers in de filmwereld en wie zegt dat deze of gene de allerbeste is ?  Tot mijn Top-Drie behoren Gone with the wind, het Zevende Zegel van Ingmar Bergman en The Godfather van Francis Ford Coppola. Dit epische drama over de gangsterfamilie Corleone, naar het boek van Mario Puzo,  is 40 jaar geleden verfilmd en heeft nog niets van zijn grote artistieke waarde ingeboet. Een fenomenale rolverdeling met échte acteurs en geen door de studio's opgefokte minussen en met beklijvende muziek van Pietro Mascagni en Nino Rota. U hoeft het er niet mee eens te zijn.

Ray

Uit Hoffmann's Vertellingen van Jacques Offenbach de barcarole door de alt Elina Garanca en de sopraan Anna Netrebko. Een gefilmde studio-opname.

Als u ooit een hemel zoals deze ziet — neem er dan een foto van! Drie nachten geleden in IJsland werd een avontuurlijke fotograaf (op de voorgrond in de afbeelding) vergast op een hemel vol aurorae en deed precies dat. Daarna, door vijf afzonderlijke foto's digitaal aaneen te rijgen, recreëerde hij de hele door poollicht verlichte hemel in dit 180° bestrijkende panaroma vanaf de Vatnajökull-gletsjer. Poollicht wordt veroorzaakt door energetische deeltjes van de Zon die op de magnetische omgeving rondom de Aarde botsen. Dat maakt dat weer andere energetische deeltjes zoals elektronen en protonen richting de polen van de Aarde neerregenen en daar op luchtmolekulen in de dampkring botsen. Wanneer geëxciteerde electronen in aangeslagen molekulen in de lucht terugspringen naar hun grondtoestand zenden ze vooral groen licht uit. Aurorae kunnen vele vormen en kleuren vertonen.

Bron : http://apod.nasa.gov/apod/archivepix.html

Het is u niet onbekend, lieve lezeressen, beste lezers en tegenstribbelende politiek-correcte vluchtelingen van de waarheid, dat wij geen hoge pet hebben van minister van Financiën en CD&V-vicepremier Tjeven Vanackere.  De man heeft het definitief bij ons verkorven als politicus toen hij in de regering Leterme samen met de minister van Oorlog, Groot Gelijk en Zelfverheerlijking verantwoordelijk tekende voor bombardementen op Libië.  Het land B had daar NIETS te zoeken en de enige reden voor onze militaire aanwezigheid was, zoals Decrem het in een onbewaakt moment toegaf in een interview aan de Libre Belgique, een opsmukoperatie voor de belgische staat die internationaal een belabberd figuur sloeg met zijn jarenlange regeringsformatie. Daarvoor moesten een ongekend aantal Libiërs opgeofferd worden dankzij belgische bommen en granaten. Mensen zijn altijd mensen en worden niet behandeld als slachtvee. Dat is ons humanistisch oordeel.

Wie vandaag zit te roepen dat Leopold II de dood en verminking van zovele Conolezen op zijn geweten heeft, zou zich eveneens moeten afvragen hoeveel doden en fysiek gehandicapten  het christen-democratische trio Leterme, Decrem en Vanackere op hun CD&V-kerfstok hebben. 

Vanackere heeft een politieke bliksemcarrière achter de rug. De man praat als Brugman en hij heeft zich ontwikkeld tot sterkhouder van het regime. Ongeacht wat er ook gebeure, de tjeven vinden in deze verbrusselde West-Vlaming hun àlles goedpratende advocaat.  Onder het mom van een toegankelijk en empatisch standwerker schuilt een onwrikbare carrièrist, die vooral de belangen van zijn partij en het ACW door elke politieke storm loodst. Bovendien is Vanackere een zuivere belgicist. Onlangs betreurde hij zelfs dat de  traditionele politieke partijen ooit gesplitst zijn geworden.  Hij is dan ook een fervent voorstander van één politieke kieskring over het nationale grondgebied : de grote staatsmannen (u kent ze, wij vertikken het enkele namen neer te schrijven van deze onzalige figuren) willen zich in Vlaanderen, Wallonië en Brussel door het plebs laten verkiezen en zij streven naar miljoenen bolletjes achter hun naam. IJdelheid gecombineerd met belgische grootheidswaanzin.   Deze nationale kieskring druist lijnrecht in tegen de autonomie van de gemeenschappen en gewesten en wie zich achter dergelijk voorstel schaart, negeert  de moeizaam verworven eigenheden van de Vlaamse Gemeenschap en dito Beweging.

In het Dexiadossier heeft Vanackere een grote rol gespeeld. Daar moet niet aan getwijfeld worden.  De Vanackerse netwerken lopen uiteraard tot diep in het ACW-bolwerk, een van de machtigste instituten in het federale belgië. Vanmorgen hoorden we op Radio één de huichelachtige Vanackere beweren hoe ontgoocheld en gekwetst hij is door de aanvallen die hij te verwerken krijgt over zijn rol en de winst die de christelijke arbeidersbeweging via winstbewijzen maakt in Belfius. "Graaicultuur, onder één hoedje spelen, ... Het is bijzonder laag om dat te beweren", vindt Vanackere. Ik heb geen enkele moeite, zeker niet met het oog op de naderende Paasperiode, mij de treurende gelaatsuitdrukking van de financieminister voor te stellen, als hij deze woorden uitspreekt.

Het ACW kwam de voorbije dagen terecht onder vuur te liggen nadat bekend raakte dat een deel van de winst van Belfius terug naar de beweging stroomt via de zogenaamde winstbewijzen. En dat terwijl de overheid miljarden op tafel legde om Dexia te redden en voor Arco, de coöperatieve pijler van het ACW, een beschermingsregeling uitwerkte die goed is voor 1,5 miljard euro. Vanackere probeert de goegeemente diets te maken, dat in het politiek comité van het ACW nooit met één woord gerept werd over winstbewijzen. Ik had daar tot voor kort nog nooit over gehoord, beweert hij. Op de vraag wat er met de winstbewijzen gaat gebeuren, reageert Vanackere verontwaardigd. "Wat wil je dat ik daar over zeg? Denk je dat ik tijd heb om me met winstbewijzen bezig te houden ? Dat zullen de mensen van het ACW zelf doen. Zij zullen zelf uitmaken wat ze nodig vinden".

Hoe zouden wij een kerel die niet aarzelt om uit naam van het staatsbelang een ongekend aantal mensenlevens op te offeren, geloven als het gaat over duizenden miljoenen euri die zijn partijvrienden ten goede komen ?  Vanackere bezit niet de buffelstijl van Jean-Luc Dehaene, maar zijn streken en doelstellingen zijn niet verschillend. De tjeven hebben de gouden lepeltjes van de rijstpap al op zak voor ze ooit aan de hemelpoort komen.

Ray

Ik beloof niets aan niemand.

Niet alleen in ons land zijn 95% van de uitspraken en beloften van kandidaten bij de volgende verkiezingen steeds dezelfde. Het volstaat kranten van 10; 20 of zelfs 50 jaar geleden te lezen om tot de vaststelling te komen dat steeds dezelfde argumenten; zinnen; uitspraken en beloften worden gebruikt om de blijkbaar goedgelovige kiezers te overtuigen. Het is trouwens geen ziekte eigen aan ons land.

Deze week lazen we het verkiezingsprogramma van de socialistische presidentskandidaat in Frankrijk. Wat François Hollande, want zo blijkt die man te noemen, daar allemaal vertelt is bijna identiek aan wat Elio Di Rupo of andere socialisten reeds gedurende vele jaren in ons land uitkramen.

Zo wil François Hollande iets gaan doen aan het probleem van de hoge werkloosheidscijfers. Dit socialistisch stokpaardje is nu toch wel volledig stukgezaagd. Als hij het werkelijk meent kunnen we hem misschien wat advies geven. We zouden hem vertellen dat indien hij de werkloosheidsuitkeringen merkelijk zou laten stijgen dit onmiddellijk een sterkere stijging van de werkloosheid tot gevolg zou hebben. Indien hij echter het omgekeerde wenst te bereiken en het aantal werklozen wil verminderen weet hij dus wat hij moet doen. Zo eenvoudig is het.

Hollande wil ook het geld gaan halen waar het zit namelijk bij de RIJKEN. Ook deze plaat is grijs gedraaid.

Huichelarij is altijd het zwakke  punt geweest bij de socialisten. François zou moeten weten dat de geschiedenis reeds bij herhaling bewezen heeft dat het demotiveren van de meest productieven in een samenleving nooit een motivering van de onproductieven als resultaat heeft gehad. Integendeel hebben het zwaar belasten van hoge inkomens meestal voor  miserie en ellende gezorgd in vele landen en het omgekeerde resultaat gekend van wat werd beoogd.

Zo wil François Hollande sleutelen aan het probleem van de steeds stijgende prijzen die een  daling van de koopkracht zou hebben in de hand gewerkt. Wij zouden hem dan willen vertellen dat hij dan best zijn geweer van schouder zou veranderen in verband met zijn verdediging van de automatische indexaanpassingen. Hij zou dan beter deze automatische aanpassingen afschaffen. Jonge kinderen kunnen de dag van vandaag reeds begrijpen dat indien men een ventilator in een kampvuur laat blazen dit een aanwakkering van dat vuur tot gevolg heeft. Aangezien dat de loonkosten bij de meeste van onze producten de voornaamste kostenfactor zijn heeft dergelijke automatische aanpassing slechts als resultaat dat de kostenpaardenmolen steeds sneller en sneller begint te draaien en dus aan de basis ligt van een steeds grotere inflatie. We stellen ons dan ook de vraag hoe het mogelijk is dat de doorsnee kiezers zich steeds maar laten beetnemen door waardeloze argumenten. Steeds blijven ze stemmen voor diegenen die reeds bij herhaling hebben bewezen hun gemaakte beloften nooit te kunnen inlossen; de waarheid steeds te verdraaien en de schuld van allerlei bestaande problemen steeds op anderen af te schuiven.

Zelf komen we later dit jaar opnieuw terug als kandidaat bij de gemeente- en provinciale verkiezingen. Telkens doen we dit als lijstduwer vanop de laatste plaats voor onze partij. We zijn steeds de mening toegedaan geweest dat indien we verkozen worden we als enige plicht hebben te zorgen voor het belang van de hele gemeenschap en er nooit zullen aan denken om partijgenoten, vrienden of relaties te willen plezieren door hen naar voor te trekken, bij eventuele opdrachten of benoemingen.

Dat de beste steeds wint, is de beste garantie voor het algemeen belang. Daarom bestaat ons campagneprogramma slechts uit vijf woorden :

"Ik beloof niets aan niemand ! "

Men zegge het voort ...

Freddy van Gaever

Wat wij al geruime tijd zagen aankomen (en in stilte verhoopten) is eindelijk officieel bevestigd door de Onvlaamse Overbodige Openbare Omroep, VRT : een nieuwe onderzoeksjournalist komt het team rode reporters en nieuwslezers versterken.

Een man met ervaring,  een bezeten kerel met de brains van een catcher en de fysiek van een Gestapo-inspecteur. Zijn geheime wapen is de verborgen camera die hij verstopt op plaatsen die u niet wil weten en de microfoon handig opgeborgen in  lichaamsonderdelen waar u evenmin iets wil over horen.

Wij konden reeds als tevreden kijkers meermaals genieten van pareltjes van onderzoeksjournalistiek in knappe programma's zoals Volt of Koppen XL en thans op vraag van velen, zal onze nieuwe sterjournalist meedraaien in het circuit van het Journaal. Elke dag trekt hij er op uit met zijn verborgen camera om onschuldige burgers te betrappen op discriminatie of op het ergste misdrijf dat denkbaar is : racisme.

U heeft het geraden, de heer Joseph de Zwarte verlaat het Spionnencentrum en komt eindelijk terecht waar hij thuishoort : temidden van zijn linkse regimevrienden van de VRT.  Televisiekijken zal nooit meer hetzelfde zijn : dank u, Joseph, dank u 0000.

Savat

Het verdrag is getekend: Zwitserland kan geweigerde asielzoekers uit Tunesië naar hun vaderland terugsturen.  Als tegenprestatie zal het Tunesië bij de opleiding van jonge mensen, die een vak leren, bijstaan.  Het verdrag specificeert de aankomst, het verblijf en de terugkeer van de asielzoekers.  Een tweede verdrag tussen vertegenwoordigers van beide landen regelt de uitwisseling van jonge vakmensen. 

Woensdag deelde het Bundesamt für Migration (FOM) mee dat de overeenkomst werd geparafeerd in het kader van een Memorandum of Understanding (MoU) door Edward Gnesa, speciale gezant voor internationale samenwerking inzake migratie, en de Tunesische ambassadeur in Bern, Hafedh Bejar. Volgens de mededeling bevat het akkoord over migratiesamenwerking “fundamentele regels betreffende de aanmoediging van vrijwillige terugkeer en de modaliteiten van gedwongen terugkeer”.  Tevens werden er de krijtlijnen omtrekt een migratiesamenwerking getrokken.  Naast een gericht beleid zijn daarin ook de oorzaken van de migratiedruk en de mogelijkheden van economische samenwerking vervat. 

Details volgen bij de ondertekening.  De onderhandelingen zouden ca. twee maanden geduurd hebben, een “relatief snel bereikt akkoord”, volgens de woordvoerder van Buitenlandse Zaken, Adrian Sollberger.  Het geparafeerd akkoord wordt nu ter goedkeuring aan het federaal parlement voorgelegd.  Nadien volgt de officiële ondertekening. 

Tunesië vormt tegenwoordig één der belangrijkste herkomstlanden van asielzoekers in Zwitserland.  De grens met Italië is daar niet vreemd aan.  Het akkoord met Tunesië is volgens Adrian Sollberger het eerste met een Noord-Afrikaanse staat en het vijfde dat Zwitserland afgesloten heeft.  Er bestaan al dergelijke akkoorden met Nigeria, Bosnië-Herzegovina, Kosovo en Servië.

Verleden week keurde de regering van het land b een lijst met veilige landen goed: Albanië, Bosnië-Herzegovina, Macedonië, Kosovo, Servië, Montenegro en India. De Balkan en India waren vorig jaar goed voor één vijfde van alle aanvragen.  Tunesië werd daar niet bij opgesomd.  Om op de lijst te komen, moeten landen voldoen aan verschillende criteria. Een land wordt als veilig beschouwd wanneer de politieke toestand en de rechtstoestand stabiel zijn. Dat wordt ook in de praktijk getoetst. Pas wanneer de wetten ook effectief worden toegepast, wordt een land als veilig beschouwd.  Van zodra het Koninkijk Besluit waarin de lijst wordt vastgelegd in voege treedt, kunnen de asielinstanties hem toepassen.

De Zwitsers zitten niet te wachten tot de Tunesiërs orde op zaken gezet hebben.  Zoals bekend is het daar nog steeds niet peis en vree.  De volgende verkiezingen in maart 2013 zullen duidelijk maken hoe de machtsverhoudingen tussen islamieten en liberalen liggen.  Intussen zit de commissie voor de grondwetsherziening nog steeds het koekoeksei van Ennahda uit te broeden, waarover in een volgende bijdrage meer. 

Floriaan Terbeke

Bron: 20 Min.online

Terwijl de vader van de jihadist, die eerder zeven mensen om het leven bracht, de Franse staat dreigt te vervolgen “voor de moord op zijn zoon” en hij de niet mis te verstane boodschap uitdraagt dat “als Allah het wil, mijn zoon in Algerije wordt begraven”; terwijl de broer van de jihadist uit Toulouse medeplichtig blijkt te zijn en daarenboven verklaart “trots” te zijn “op zijn broer”; terwijl de betoging in Brussel naar aanleiding van de moord op een sjiitische imam door een orthodoxe soenniet wordt gebruikt om de hoofddoek en dus de islamisering te promoten, en dit door het in beeld brengen van een zee van tienjarige meisjes met strakke hoofddoeken; terwijl in het Midden-Oosten de Arabisch-islamitische winter aan de gang is; enzovoort, besluit de VRT dat het welletjes is met de slechtnieuwsshow: de islam moet worden gepromoot en positief in beeld worden gebracht. Dat gebeurde dinsdag middels een Terzake-reportage die uitblonk in lichtzinnigheid met een hoog ‘Man Bijt Hond-gehalte’ en waarin bovendien de waarheid geweld werd aangedaan. Een ‘nieuws- en duidingsmagazine’ onwaardig.

Kathleen Cools: “Aanslagen door extremisten zoals in Anderlecht en Toulouse brengen het imago van de islam elke keer opnieuw schade toe. (…) De opendeurdag van de grootste Marokkaanse moskee in Mechelen is nodig, want we kennen de islam nog veel te weinig.” Let op het gebruik van het woord ‘extremisten’. De VRT wil de kijker subtiel beïnvloeden met de leugen dat de aanslagen niets met de islam hebben te maken.

Schoenen uitdoen

Vervolgens zien we een meisje van amper acht jaar met een hoofddoek en een journalist die de moskee binnengaat en de meest kritische vraag van de hele ‘reportage’ stelt: “Waarom moeten wij onze schoenen uit doen?” De Vlamingen hebben sinds de aanslagen van elf september de gewelddadigheid van de islam echter meer dan goed genoeg leren kennen. Pietluttigheden zoals ‘waarom je je schoenen moet uitdoen in een moskee’, zijn voor niet-moslims natuurlijk hoogst irrelevant.

Dan komt Ali Salmi, SP.a.-‘schepen van diversiteit’, aan het woord: “De perceptie over de islam is heel negatief. Alles wat er misgaat in de wereld is de schuld van de islam. Er is een tendens naar islamofobie.” Neen, niet alles wat er misgaat is de schuld van de islam, Ali Salmi, maar wel veel, en Vlamingen worden zich daar steeds meer van bewust.
‘Islamofobie’, het toverwoord van mensen als Salmi, is die zogenaamde ‘ziekte’ bij mensen die een ‘irrationele angst’ hebben voor de orthodoxe islam en voor het gewelddadig jihadisme dat in de islamitische leer zit vervat. Edoch: geen lastige vragen van de VRT voor knuffelallochtoon Ali Salmi. Het is een waar promotiefilmpje.

Bush

De VRT gaat verder uit de bocht wanneer onheilspellende beelden worden getoond van de jihadistische aanslagen van 11 september en van de jihadist uit Toulouse, in combinatie met beelden van George Bush, die stelt dat de “VS de daders van ‘nine eleven’ zal opsporen en straffen.” De boodschap is duidelijk: het Kwaad is niet de islam, het Kwaad is Bush die met zijn ‘war on terror’ de negatieve perceptie van de islam voedt. Totaal van de pot gerukt, daar George Bush allesbehalve ‘islamofoob’ of anti-islam was. Hij werd immers niet moe te herhalen dat hij enkel in oorlog was met terroristen en zeker niet met de islam. Bush was dus in essentie gewoon even politiek correct als de VRT.

Islam-promotieverhaal

Vervolgens waarschuwt de staatsveiligheid voor een “gestage opkomst van de salafistische tendensen.” Men schat dat het gaat om enkele honderden effectieve volgelingen van het salafisme en om enkele duizenden sympathisanten.
Dat is natuurlijk een gigantisch aantal, zeker voor zo’n klein land als België. En dit met dank aan de massa-immigratie, bewerkstelligd door de traditionele partijen en de N-VA.
Waarom vragen de journalisten van de VRT niet waarom een dergelijke dreiging niet uitgaat van ‘(ultra-)orthodoxe christenen, protestanten, boeddhisten, hindoes of joden? Zou het kunnen dat er in de aard van de islam een gewelddadige essentie besloten ligt die in de andere religies ontbreekt? Zulke kritische vragen passen echter niet in het islam-promotieverhaal van de VRT: de islam moet en zal beschermd worden.

Toch is het opmerkelijk dat er in Terzake nooit een dergelijke ‘feelgoodreportage’ wordt gemaakt waarbij een katholieke kerk, een protestantse kerk, een joodse synagoge, een hindoeïstische of boeddhistische tempel zijn deuren openstelt. De VRT vindt blijkbaar niet dat Vlamingen nog iets hebben te leren over het boeddhisme, het jodendom of het hindoeïsme, terwijl deze religies juist véél minder in de media komen dan de islam. Vlamingen weten dus ongetwijfeld méér van de islam dan van de meeste andere religies. Wanneer Kathleen Cools in de inleiding zegt: “We kennen de islam nog veel te weinig”, bedoelt ze dus gewoon dat veel Vlamingen een mening hebben over de islam die de staatstelevisie en het politieke establishment niet aanstaat.

Kritiekloze VRT

Last but not least mocht Jamel Ibrahimi, woordvoerder van de Marokkaanse Moskee Al Buraq, ongestoord de typische islamitische truc toepassen door de kijker wijs te maken dat “in de islam het woord jihad letterlijk ‘streven naar iets beters’ betekent” en dat “sowieso de strijd of oorlog het laatste middel is.” Waarom zo veel orthodoxe moslims rechtstreeks naar ‘het laatste middel’ grijpen, vertelt hij er niet bij. De VRT-journalist vond het wederom niet nodig hier ook maar één kritische vraag over te stellen. Ook de leugen dat “het islamgeloof iets persoonlijks is”, ging er bij de VRT (hopelijk niet bij de kijker) in als zoete koek.

Geweld veroorzaakt door traditionele islam

De term ‘jihad’, zo stelt arabist Hans Jansen, verwijzend naar gezaghebbende islamitische teksten, slaat wel degelijk op het bestrijden van alle niet-moslims. De jihad zorgde er onder andere voor dat de islam de eerste honderd jaar een gebied kon veroveren van Marokko tot Pakistan. De VRT en Terzake hadden hun taak misschien ietsje serieuzer kunnen nemen door in elk geval ook eens een andere stem aan bod te laten komen, zoals de Iraniër Amil Imani: “Ik heb diverse organisaties die de 'radicale' of 'extreme' islam aan de kaak willen stellen mijn medewerking geweigerd, omdat het niet het extremisme is dat het geweld veroorzaakt, maar de algemene, normale, traditionele islam.”

@ VB

"Je jure fidelité aux criminels de mon pays natal"  (Ik zweer trouw aan de misdadigers van mijn geboorteland) en de heer Moureaux, burgemeester van Molenbeekistan en zelf een overtuigd islam-aanbidder luistert onbewogen toe en is tevreden.

 Madame la sénatrice, SAIDA Fatiha van de PS, in een vorig leven verkozen voor ECOLO, is ook nog schepen van  de Brusselse gemeente Evere. Zij is bevoegd voor Stedenbouw-Ruimtelijke ordening, Leefmilieu, Duurzame ontwikkeling, Ontwikkelingssamenwerking, Gelijke kansen.

Men zou zo denken dat een senator/schepen een voorbeeld voor de maatschappij zou moeten zijn.  In belgië hoeft dat niet.

Een senatrice die het hoederecht over haar kinderen verliest, het kan in dit land van de onbegrensde onwaarschijnlijkheden.

Via een gunstige wind, zoals men dat zegt, kwam onze vriend en collega Roeland van Walleghem destijds in het bezit van dit document (uittreksel vonnis) :

De Jeugdrechtbank neemt kennis van de vordering van het Openbaar Ministerie betreffende minderjarigen wier gezondheid, veiligheid of zedelijkheid gevaar loopt wegens het milieu waarin hij leeft of wegens zijn bezigheden of wanneer de omstandigheden waarin hij wordt opgevoed door het gedrag van degenen die hem onder hun bewaring hebben gevaar opleveren.

Ze verloor het hoederecht in verband met artikel 36.2 van de Wet op de Jeugdbescherming van 8 april 1965; Wet op de jeugbescherming van 8 april 1965

De gevaartoestand (art 36.2) = kind in gevaar

http://www.bloggen.be/roeland/

Donderdagnamiddag 29 maart  greep het Bureau van de Senaat plaats. Zoals aangekondigd vatte senator Anke Van dermeersch het Bureau met betrekking tot het onaanvaardbare gedrag van een lid van de Senaat, in casu van PS-senator Fatiha Saidi die zoals bekend de uitwijzing van een criminele illegaal heeft verhinderd door misbruik te maken van haar parlementaire status. Anke Van dermeersch stelde dat deze senator daarmee zwaar had gezondigd tegen de basisregels van de parlementaire deontologie en de scheiding der machten. Zij is dan ook van oordeel dat dit niet zonder verder gevolg kan worden gelaten. Zij drong dan ook aan op een signaal van de Senaat, zij het in de vorm van de uitvaardiging van een schorsing, een sanctie, een deontologische code of zelfs maar een eenvoudig communiqué waarin de Senaat zich distantieert.

Senator Van dermeersch kreeg evenwel van geen enkel bureaulid enige bijval. Men vond hetgeen er gebeurd was blijkbaar niet eens een debat waard, zelfs niet in het Bureau.

Er zijn nochtans precedenten voorhanden waar de Senaat wel in actie is geschoten tegen senatoren die zwaar in de fout gingen. Toen Jean-Marie Dedecker in 2002 in de gevangenis een bezoek bracht aan Marc Dutroux liep de Senaat storm tegen hem en werd er een uitgebreid debat gevoerd over de overtreding van de parlementaire deontologie. In november 2008 liep de Senaat opnieuw te hoop tegen het onwaardige gedrag van FN-senator Delacroix die een degoutant anti-joods lied had gezongen. Toen vond men het (terecht) nodig om zich in een officieel communiqué van deze senator te distantiëren.

Ook in plenaire vergadering van de Senaat kaartte senator Van dermeersch de zaak aan en vroeg het ontslag van de betrokken senator. Het enige antwoord hierop was heel wat tumult vanwege de PS en haar bondgenoten.

De ene senator is blijkbaar de andere niet. Het Vlaams Belang is in alle geval zeer verbolgen over deze gang van zaken en vraagt zich af om welke reden de Senaat in deze zaak weigert om ook maar enig initiatief te nemen. Moet een dergelijke zware recidivist en zijn senatoriële handlanger misschien de hand boven het hoofd worden gehouden of zijn er misschien banden met het crimineel milieu in het spel? Het Vlaams Belang dient in alle geval een klacht tegen de betrokken senator in op basis van artikel 77 van de vreemdelingenwet.

Anke Van dermeersch

Fractievoorzitter

Dag schatjes van me,

Werd er ooit een studie gemaakt hoeveel mensen gelukkig worden door het luisteren naar muziek?  Vast niet.  Ik doe in elk geval een poging om jullie elke week een lied te brengen dat voor ons iets betekend heeft.  Het nummer van vandaag zorgt er gewoon voor dat je goed gezind moet worden. De melodie kent iedereen, het refrein wordt door de meesten probleemloos meegezongen.

Stevland Hardaway Morris werd geboren op 13 mei 1950 als Stevland Hardaway Judkins in Saginaw, Michigan, als het derde van zes kinderen van Calvin Judkins en Lula Mae Hardaway.  Hij kwam zes weken te vroeg op de wereld en wegens een onvoldoende groei van de oogaders bleek het jongetje blind te zijn.  Lula Mae verliet uiteindelijk haar echtgenoot, verhuisde naar Detroit en nam haar meisjesnaam weer aan.  Zij wijzigde de naam van haar zoon omwille van familieredenen in Morris.  Onbelangrijk gegeven voor ons, want het blinde jongetje zou later een megaster worden als Stevie Wonder. 

Stevie bleek een wonderkind te zijn: vandaar zijn artiestennaam.  Hij begon op jonge leeftijd piano, harmonica, slagwerk en bas te spelen en zong tevens in het kerkkoor.  Hij was slechts 11 jaar oud toen hij een platencontract met Motowns label Tamla werd aangeboden.  Twee jaar later was het bingo: met “Fingertips” had hij zijn eerste hit.  In 1964 maakte hij zijn filmdebuut in de “Muscle Beach Party”: zijn rol was niet bepaald moeilijk want hij mocht gewoon zichzelf – Little Stevie Wonder – spelen.  Zijn hits rijgden zich aaneen als parels aan een snoer. 

Muzikant, zanger, acteur… en componist.  In het midden van de zestiger jaren vervoegde hij de Motown componistenafdeling met liedjes voor zichzelf en voor anderen, zoals bv. “Tears of a clown”, dat een nummer één werd voor Smokey Robinson & The Miracles.  Little Stevie Wonder werd een grote mijnheer. 

Hij trouwde in 1970 met Syreeta Wright, componiste en voormalige Motown secretaresse.  Toen hij 21 werd, hernieuwde hij zijn Motown contract niet.  Hij bracht onafhankelijk twee elpees op de markt, wat hem goed van pas kwam toen hij besloot met Motown over een nieuw contract te onderhandelen.  Uiteindelijk zou hij in het 120 bladzijden tellende contract volledige autonomie en alle rechten op zijn eigen liedjes verkrijgen wat hem uiteraard meer royalties opleverde.

Om een groter publiek te bereiken begon hij met de Rolling Stones rond te trekken, een beslissende factor in het succes van “Superstition” en “You are the sunshine of my life”.  Het zou hem drie Grammy Awards opleveren. In het begin van de jaren ’70 zou Stevie Wonder de meest invloedrijke en succesvolle zwarte muzikant worden.  In 1974 en 1975 mocht hij nogmaals twee Grammy Awards mee naar huis nemen. 

Vanaf 1979 zou Stevie de vruchten plukken van zijn creativiteit.  In de volgende jaren had hij zijn grootste hits en bereikte hij een onwaarschijnlijke roem.  Die beperkte zich niet tot een voortdurende stijging van zijn platenverkoop, maar hij was bovendien zichtbaar aanwezig in projecten voor het goede doel, in politiek engagement en in televisieoptredens.  Zijn single “Happy Birthday” diende als kapstok om van de geboortedatum van Martin Luther King een nationale feestdag te maken.  Samen met Paul McCartney schreef hij “Ebony and Ivory”, een nummer één-hit als pleidooi voor rassenharmonie.  Stevie Wonder werd een Amerikaans icoon.  Hij werkte samen met de grootste artiesten: Eddie Murphy, Smokey, Robinson, Bruce Springsteen, John Denver, The Beach Boys, Barbra Streisand, Whitney Houston, Michael Jackson, Julio Iglesias, Andrea Bocelli, Sting …

Ik kan hier niet de talrijke composities en prijzen opnoemen.  Enkele wil ik wel vermelden:  hij werd in 2009 door president Barack Obama op het Witte Huis ontvangen om de Gershwin Award for Lifetime Achievement in ontvangst te nemen en in 2010 werd hij Commandant van de Kunsten en Letteren in Frankrijk  – de uitreiking gebeurde door Mitterand.  Tot op heden blijft Stevie Wonder optreden over heel de wereld en blijft hij zich inzetten voor het goede doel.  Zijn liedjes werden door talrijke artiesten gecovered. 
Zijn huwelijk met Syreeta Wright was geen lang leven beschoren: in 1972 werd de echtscheiding uitgesproken.  In 2001 stapje hij opnieuw in het huwelijksbootje met modeontwerpster Kai Milla Morris.  Hij heeft zeven kinderen uit zijn twee huwelijken en verschillende relaties.

Ik heb voor Wurlitzerdromen mijn favoriet Wondernummer gekozen: “I just called to say I love you”, dat hij geschreven had voor de Gene Wilder-film “The woman in red” (1984). Dat ik niet alleen sta met deze keuze wordt bewezen door het succes – het zou immers wereldwijd de grootste Motown hit aller tijden worden.

Geniet ervan.

Kusjes van jullie Lolita 

Toulouse : moslims herdenken het Beest

Mevrouw Marine le Pen, hoge tijd dat er ingegrepen wordt.

Christina

*****

Middelheim

Geachte Heer Ray,

Een prachtig stukje " het leven zoals het is " misschien een idee voor de nullen om op dit thema eens in te gaan .

Annie D.

*****

@ Victor, biddende nonnetjes!

Goed zo, Fikken, geef maar lik op stuk !

Mvrg Christina

*****

@ Marc DB - Geweigerde brief aan Humo

U schrijft over die dhr. Pohlman, mij voor de rest onbekend: "Wat een doorzicht voor een, toendertijd 10-11 jarige jongeman, leerling van het derde middelbaar."... Hieruit moet ik besluiten dat die jongeman een uiterst intelligent kind moet geweest zijn. Terwijl normaalbegaafde kinderen op die leeftijd nog in het vijfde leerjaar van de lagere school vertoeven is hij reeds zijn broek aan het verslijten in het derde middelbaar...Of heb ik iets gemist ?

Ludo

*****

De blauwe komedianten

Dezer dagen laat de VLD veel van zich horen : Versnick, Maggie en Bartje Somers, allen wijzen ze kordaat op de inburgeringsplicht, de illegale wildgroei en de problemen met de migranten. Dat zijzelf onder paars deze problemen hebben tot stand gebracht met het migrantenstemrecht en de snelbelg wet zijn ze snel vergeten.

Gina

*****

Vraagje-vaststelling

Hallo Ray, er verschijnen regelmatig zeer goede artikels en reacties op deze site. Het grote probleem is nu dat deze niet afzonderlijk kunnen doorgestuurd worden, wat meer aandacht zou geven aan bepaalde onderwerpen, o.a op Facebook. Nu moet men steeds naar de volledige site van Angeltjes verwijzen en kan men geen nadruk leggen op één bepaald onderwerp. Vind ik spijtig. Dit is geen kritiek of afkeuring, alleen een vaststelling.

Groeten van Wil T.

NvdR Angeltjes : Wij weten niet hoe dit op te lossen, beste Wil. Is er wellicht onder onze lezers een handige pc-er die een antwoord heeft ?

*****

Het prachtige land B

Wat een prachtig land moet België toch zijn !

15 snotneuzen komende van Irak en Afghanistan weten het zelfs liggen, ze duikelen rechtstreeks het OCMW in.  Hoe hebben die jongeren  weet van een OCMW ? Ze hadden dus wél geld om de reis te bekostigen van Irak of Afghanistan naar hier, m.i. toch een zeer dure zaak. Moeten kinderen niet bij hun ouders zijn ? Of is dat de nieuwe truc om op die wijze de ouders naar hier te halen kwestie van gezinshereniging ? Zet die 15 snotneuzen op het eerstvolgend vliegtuig richting Irak en Afghanistan want de praktijken die hier allemaal plaatsvinden zijn degoutant. Het is alweer het zoveelste bewijs dat politiekers voor niets te vertrouwen zijn.

Mevrouw De Block is nochtans gestegen in mijn achting, chantage helpt niet, dé oplossing is uiteraard die kerels met dichtgenaaide lippen zó op het vliegtuig te zetten,  richting Homeland, die maken tenminste geen kabaal en dan moet een Marokkaanse politica er zich  niet met bemoeien.  By the way, dat dichtnaaien van monden zou dat geen goede oplossing zijn voor veel van die huichelaars in de praatbarakken ?

De wetteksten betreffende B-HV zijn goedgekeurd ? Als ik verneem dat zich daar creaturen van het niveau Verheirstraeten en Wathelet mee gemoeid hebben dan ziet het er zéér slecht uit voor Vlaanderen want wij Vlamingen willen in géén enkele Vlaamse gemeente franskiljons gespuis.

Tot overmaat van ramp is het gedapocentrum weer bezig met Vlamingen te irriteren. Waarom is die spionagetent nog niet gesloten en al die creaturen die er lopen te parasiteren op Vlaams belastingsgeld worden die niet de straat op geflikkerd ? Dat de BRT meedoet aan dergelijk vuil spelletje spionage is er zwaar over. Het wordt hoogtijd de dotaties aan dat linkse kot met onmiddellijke ingang stop te zetten.  Wij bepalen zelf wie er in ons huis mag binnenkomen en zeker niet met verborgen camera's :  we leven niet meer in de jaren 1935 – 1945, toen waren dergelijke praktijken schering en inslag.

Jean
 

Vandaag een halve dag doorgebracht in het Middelheim, niet in de openluchttentoonstelling met de bizarre en soms knappe beelden maar in het aanpalende ziekenhuis. Van halfacht deze morgen tot iets voor de middag, op medische controle.

Bij de receptiebalies en in de wachtzalen lijkt het op een modern ziekenhuis in een van de vele Prachtlanden die onze planeet rijk is : gehoofddoekte dames, vaak ingepakt in zware mantels, struikbaardige heren in lange jurken -wandelende parodies op drag queens maar zeg het niet te luid, of je bent een cultuur-negationist- en daartussen spaarzaam gezaaid de oorspronkelijke varianten uit dit land die met hun arbeid en financiële bijdragen de bouw en uitrusting van deze moderne gezondheidsmastodont hebben mogelijk gemaakt.

Je zit samen met zo'n veertigtal patiënten in een wachtruimte mekaar stiekem te begluren en vooral hoopvol op te blikken naar het medische personeel dat de naam afroept van de volgende bezoeker die bij meneer of madam doktoor toegelaten wordt.  Ik had mijn uitgelezen 't Pallieterke van deze week al opgeborgen, want echt lezen daar kom je nauwelijks aan toe, het is niet meer dan een middel om de tijd te verdrijven. Ieder blijkt dat op zijn manier te doen. De Marokkaanse of Turkse vrouwen hebben veelal een dochter bij of een buurvrouw die instaat voor de vertaling  maar veel geluid of gezellige babbels horen er niet bij tijdens de wachttijd.  Een jong stel komt toe : de vrouw is gehuld in een chocoladekleurig lang gewaad met dito hoofddoek, haar huid is koffie met melk en ze draagt een zwarte hoornen bril, wat haar een streng uitzicht bezorgt. Haar jonge man, (zou hij 25 zijn ?) is een onvervalste Vlaming met blond ongekamd haar en eveneens een islam-struikbaard, een crèmekleurige spannende pantalon en daarover een Pakistaans hemd en een ronde muts.  Ze zetten zich schuin achter me en het meisje, dat alle kenmerken vertoont van Noord-Afrikaanse afstamming, spreekt keurig met een Hollands accent, de man is een onvervalste Brabander. Gelukkig worden zij vlug afgeroepen, want de vrouw hield niet op met praten en het ging (voor zover ik kon volgen met mijn conciërge mentaliteit, die ik niet ontken) voortdurend over het geloof dat deze verklede kwezels intens scheen bezig te houden.  Wat deze man had aangetrokken in het bruine ratelmachine was mij een raadsel. Misschien beschikt ze over verborgen gouden schatten, zoals in de grot van Ali Babba.   Maar haar invloed moet groot geweest zijn, want anders vertoon je je niet, als moderne Westerse man, in de folkloristische kledij van een van de achterlijkste landen waar fanatisme een synoniem is van wreedheid, onverdraagzaamheid en dood. Het zijn niet alleen de jonge Vlaamse meisjes met emotionele problemen die in de ban komen van  de stoere islamitische loverboys, het omgekeerde gebeurt ook.  Dat was een nieuwe ervaring.

Bij het ziekenhuispersoneel zie je ook heel wat allochtonen, voorlopig vooral in de uitvoerende taken.  Soms is dat handig, want er zijn altijd vreemden die onbegeleid naar meneer doktoor komen en die nauwelijks Nederlands kennen.  Ik weet niet wat er gebeurt in het dokterskabinet met die gevallen maar in de wachtruimte of in de koffiezaal merk je dat er contacten zijn tussen personeel en bezoekers. Nogmaals het klinkende bewijs, dat de kennis van de taal, onmisbaar is, wil je in om het even welke maatschappij meedraaien.

Ook wij, de Vlamingen, zoeken elkaar intuïtief op en raken met mekaar in gesprek. Dat is een evident automatisme dat niemand kan uitschakelen. Dit samen optrekken is een negatie van de ons opgedrongen multiculturele gemeenschap : ieder gaat op zoek naar de eigen soort, zo is dat nu eenmaal.  Ik heb ooit gelezen, dat als mensen een toevallige groep vormen, zoals hier in een wachtruimte, dat ze zonder mekaar individueel te kennen, binnen de vijf minuten weten wie tot die groep behoort.  En binnen het geheel van die toevallige samenstelling worden  eigen clubjes gevormd.  Na iets meer dan een uur zag je dit ook hier gebeuren : mensen die met mekaar beginnen praten en, zeker in deze omgeving, hun medische ervaringen uitwisselen. En meer dan dat. In het cluibje waarin ik verzeild zat, werd vrij en vrank gesproken over onze gekleurde medemensen en over wat er aan de gang is met de massale toevloed van vreemdelingen. Over de zwakheid van de politiek werden rake opmerkingen gemaakt en er vielen zeer sceptische opmerkingen over de ongeloofwaardigheid van de traditionele partijen.

Om beurt werden we afgeroepen en verdwenen we uit mekaars zicht. Wellicht zien we mekaar nooit meer terug, maar iedereen wenste de anderen een ijzeren gezondheid toe en veel geluk.  We zullen het nodig hebben.

Een indruk die bij mij nazindert, is dat vele mensen, niettegenstaande de permanente misleiding van de media, de werkelijkheid blijven zien zoals zij is.  We hebben misschien te veel suiker in ons bloed, maar nog veel gezond verstand.  Ik ga over vier maanden terug op medische controle en in oktober geven de burgers hun eindrapport aan de knoeiers uit de politiek.

Ray

PST : Ik heb mijn uitgelezen exemplaar van 't Pallieterke meegegeven aan een sympathieke lotgenoot. Het zal Karl van Camp plezier doen.

Graag zou ik  een bemoedigend artikel willen schrijven maar ik vrees dat dit niet meer mogelijk zal zijn als men de dagelijkse gebeurtenissen en de kristalheldere toekomst onder ogen neemt. Zonder zelfs over onze grenzen heen te kijken is er stof genoeg om het laatste greintje hoop te verliezen. Dit onland is rot tot op het bot !

Een vluchtige blik op de voorbije en huidige schandalen en rotstreken, zegt genoeg. Een linkse senatrice van Marokkaanse afkomst die het klaarspeelt een landgenoot met een indrukwekkend zwaar crimineel verleden voor een uitwijzing te behoeden. De uitleg van de heldin is doorspekt met leugens, een specialiteit van de aanhangers van allah.  Volgens dit omhooggevallen exemplaar van socialistischen huize heeft zij een menselijke daad verricht. Laat dan verdorie al het gespuis dat onze gevangenissen overbevolkt vrij en klaar is kees!

Een ander linkse flapdrol die minister van onderwijs in Vlaanderen speelt, steekt ook zijn sympathie en steun voor de ons overspoelende tafelschuimers niet onder stoelen of banken, door een zinnig voorstel af te ketsen om allochtone kientjes al van op zeer jonge leeftijd taalvaardig te maken. Het drukkingsmiddel om de ouders te dwingen dit te aanvaarden door aan hun leefloon te zitten, is volgens de linkse horde buiten alle verhoudingen en strookt niet met de rechten van de mens.  De stelling van de linkse loeders is : hou ze stom en slaafs, dan blijven ze voor ons stemmen.

Dat tafelschuimers tot een zeer sterk ras behoren, wordt ons haast dagelijks opgelepeld door de regimepers die het niet kan nalaten in geuren en kleuren te berichten dat in Brussel Prachtvolk  al meer dan zeventig dagen in hongerstaking is om "papieren" af te dwingen. Eentje heeft zelfs zijn mond dichtgenaaid.  Een normaal mens zou al lang overleden zijn door voedseltekort maar die woestijn nomaden zijn blijkbaar wondermensen. Chantage en bedrog in het kwadraat. Uiteraard worden deze hongerstakers met de nodige zorgen omringd door sympathiserende artsen in rode out-fit die stiekem een infuuske met het nodige om te overleven in het gat duwen. Twee maanden en tien dagen zonder voeding, jawel.

Wie dat allemaal niet aan zijn hart laat komen, is onze steeds bezorgd kijkende keuning met zijn Vespatrien die verleden jaar meer op de pot zat in zijn keuninklijk buitenverblijf en zijn roeibootje dan op de keuninklijke troon in Brussel. Dertig keren maakte Albert II gebruik van het legervliegtuig om op kosten van zijn onderdanen naar het zonnige zuiden te vliegen om er te bekomen van de opgedane emoties in zijn langzaam maar zeker verislamiserend thuisland.

Tussendoor vernemen we ook nog dat enkele Matongezen de uitgave willen verbieden van een strip waarin de zwarten als luieriken worden afgebeeld. Het fijne van deze zaak is me ontgaan wegens het teveel aan aanbod op de markt van schade en schande.

Voor Honoré Gepluimd komt er nog een plezante noot bij om de zomer in te duiken. Onze "rekerink" zal in het najaar op zoek moeten naar bijkomende middelen : 5000 miljoen euri om de "bekrotink" van 2O13 te laten kloppen. De rekenkunde kennende van de meerderheidspolitici mogen we gerust stellen dat daar nog enkele miljarden zullen bijkomen.

Om de Vlamingen gerust te stellen begint Elio Di Lepe aan een rondje Vlaanderen om zichzelf te promoten als een goede premier en vooral vriend van alle "Flaminken". Ik zal niet bij de toeschouwers aanwezig zijn, aangezien al het paardenmest uit mijn moestuin ondergeploegd is.  

Bij DEXIA of liever BELINFUS blijken ze nog over goed gevulde zwarte kous te beschikken. Naar we kunnen lezen zullen diegenen die moeten afvloeien niet met lege handen op de keien belanden. De 'gouden" handdrukken kunnen zelfs oplopen tot 900.OOO euri per geval. Niet alleen wordt de genereuze formule Claeys toegepast maar er wordt gul 25% toegevoegd.

Ook dit nog : het belgische  wieleridool aller tijden blijkt een corrupt medemensch te zijn. Dankzij achterbakse informatie kon hij een groot aantal fietsen van het merk Merckx slijten aan de politie van Brussel zuid.

Ook voor de organisator van het jaarlijkse pokkenfestival op de Kiewitheide is het bibberen geblazen, nu er een claim van 100.OOO euri schadevergoeding in zijn rode brievenbus gaat vallen. Voor de de arme Chorki Mocassin is de overgang van een goedgevulde beurs naar een leefloon dreigende.H opelijk gaan zijn kientjes al naar het L.O. of hoger.

't Is genoeg voor vandaag, tijd voor mijn maagpilleke

Senior    

Dezer dagen, van 26 tot 30 maart 2012, is er een delegatie van het Bureau International des Expositions in België op bezoek om de kandidatuur van dit land te onderzoeken voor de organisatie van een internationale tentoonstelling in Luik in 2017. Als thema kiest men voor “de wereld en de mensen verbinden om beter samen te leven”.

Dergelijke tentoonstellingen worden om het aantal jaar georganiseerd rond een welbepaald thema. De laatste keer dat België gast was voor een dergelijke tentoonstelling, was in 1958 met de Expo in Brussel.

De kandidatuur van België, meer bepaald van de stad Luik, werd in juni 2011 neergelegd door toenmalig eerste minister Leterme. Naast België is ook de stad Astana in Kazakstan kandidaat om in dat jaar op zijn grondgebied de tentoonstelling van 2017 te organiseren.

Het Vlaams Belang is evenwel niet te spreken over de wijze waarop de Belgische initiatiefnemende instanties, met name de stad en provincie Luik, het Waals gewest en de federale overheid, zich profileren om deze internationale tentoonstelling naar Luik te halen. Alle beschikbare teksten zijn uitsluitend in het Frans of het Frans/Engels opgesteld. Van Nederlands is er nergens een spoor te bekennen. België, Wallonië, Brussel, Luik en de francofonie worden in de teksten uitbundig bezongen, maar van Vlaanderen of de aanwezigheid van Vlamingen in dit land is er nauwelijks sprake. Wie de situatie in België niet kent, doet ongetwijfeld de indruk op dat België een Franstalig land is. Het merkwaardige daarbij is dat alles met een multicultureel sausje wordt overgoten, dat men zogezegd mensen wil verbinden, maar blijkbaar niet als het om de Vlamingen en Vlaanderen gaat.

Een dergelijke gang van zaken doet dan ook onvermijdelijk terugdenken aan de Expo ’58 en aan de Vlaamse protesten die toentertijd werden georganiseerd tegen het onvlaamse karakter van deze organisatie onder leiding van niemand minder dan een zekere Wilfried Martens.

In deze omstandigheden is het Vlaams Belang in alle geval van oordeel dat dit initiatief, omwille van de miskenning van de Vlaamse meerderheid in dit land, vanuit de federale overheid alvast geen enkele financiële of logistieke steun verdient.

Anke Van dermeersch

Fractievoorzitter VB-senaatsfractie

'Het is niet de taak van ons land om onze betere misdaad te exporteren. Er is vraag genoeg op onze eigen markt.'

(PS-senator Fatiha Saïdi houdt kruimelgangster in het land)

Marc

 Artikel verschenen in Humo van 13 maart

Geachte redactie van Angeltjes,

Naar aanleiding van een interview verschenen in Humo van 13 maart 2012 over de ghostwriter van Bart De Wever, dhr.Pohlmann, had ik een reactie opgestuurd naar Humo’s “open venster”. De redactie meent echter om  deze mening, die niet de hare is,gewoonweg niet te publiceren. Vandaar dat ik jullie eveneens mijn reactie opstuur op de tendentieuze uitlatingen van dhr Pohlmann

Vriendelijke groeten. 

De ghostwriter van BDW

De landelijke doorbraak van het Vlaams Blok in 1991 en het boekje van Filip De Winter (De tijdbom tikt) was voor dhr.Pohlmann blijkbaar de trigger om het gedachtegoed van deze partij ten aanzien van de immigratie te verwerpen.

Wat een doorzicht voor een, toendertijd 10-11 jarige jongeman, leerling van het derde middelbaar. Indrukwekkend is het feit dat, nadat hij het boekje van FDW op een professionele wijze had geanalyseerd, hij zich volledig wilde distantïeren van dit ranzig gedachtegoed. Als overtuigde, jonge puber heeft hij zich dan ook meteen een lidkaart gekocht van de toenmalige Volksunie, als signaal kan dit wel tellen.

Zonder een enkele argumentatie bedeelt hij de, wij-zij-doctrine toe aan de partij van FDW. Nochtans, indien men de de Koran leest, dan blijkt het geen huzarenstuk om op een objectieve wijze te achterhalen wie de wij-zij-doctrine cultiveert, : dit ontkennen en verzwijgen is je reinste manipulatie. Wat is er verkeerd om als westerse samenleving, op een consequente wijze op te komen voor het behoud van de eigen cultuur en identiteit ? Dat er wel degelijk een demografisch deficit is in de westerse landen en dat er van een light versie van de Koran geen sprake is, wordt dagelijks in diverse artikelen op internet op een wetenschappelijke wijze aangetoond.

Waarschuwen dat hierdoor de autochtone bevolking op korte termijn tot de minderheid zal behoren en zij haar identiteit en cultuur dreigt te verliezen, lijkt mij de taak van de politiekers. Wat daar ranzig aan is, ontgaat mij volledig. Alhoewel ik tenvolle begrijp dat dhr.Pohlmann, als broodschrijver voor de studiedienst van de N-VA, zich onmogelijk een ander standpunt kan veroorloven, betreur ik dat hij door zijn redenering, gebaseerd op een drogreden, aan begging the question kan doen, zonder enige kritische opmerking van de journalist.

Vriendelijke groeten - Marc DB

Mocht u gisteren naar het 0000 Journaal gekeken hebben, dan zal u allicht gedacht hebben dat de VB-fractie in slaap gevallen was bij de bespreking van het Dexia rapport in de Kamer.
De kijkers kregen alleen de groene kleine verontwaardige bipatride madame te zien en een verbolgen Nv-A-er.  Van Vlaams Belang, was tegen de gewoonte in, geen sprake.

De houding van de fractie werd uitgebreid vertolkt door voorzitter Bruno Valkeniersmaar dat mocht het publieki niet weten.

Ter compensatie van de immer aanhoudende media-boycot geven wij u de lange, integrale tekst. Al was het maar om aan te tonen, dat Vlaams Belang in dergelijke gespecialiseerde materie best zijn mannetje kan staan.

Mijnheer de voorzitter, collega’s,

Nadat Dexia, in de herfst van vorig jaar, voor de tweede keer in drie jaar tijd,
door de overheid moest gered worden besliste de plenaire zitting van de
Kamer op 27 oktober 2011, meerderheid tegen oppositie, tot de oprichting van
een bijzondere commissie die ermee belast werd de omstandigheden te
onderzoeken die geleid hebben tot de ontmanteling van Dexia.

Gezien de ernst van de toestand, gezien de gigantische sommen die de
overheid, hetzij als steun, hetzij als aankoop, hetzij als garantie voor de
redding veil moest hebben, gezien de te verwachten moeilijkheden om
toegang te krijgen tot een hele resem documenten, gezien het risico dat vele
getuigen zich konden verschuilen achter het beroepsgeheim en zelfs niet
konden gedwongen worden op te dagen, o.a. om die redenen had de
oppositie, Vlaams Belang incluis, aangedrongen op een echte
onderzoekscommissie. Vruchteloos echter.

En dan hoor ik minister Reynders eergisteren beweren dat het duidelijk was
dat de commissieleden hun mening op voorhand klaar hadden. Welnu als dit
al zo zou geweest zijn – quod non – dan was het wel de taak van een
performante commissie om ons ervan te overtuigen dat die mening fout was.

Maar dit is niet gebeurd.

Vanaf dag één al bleek inderdaad dat de weigering van de
regeringsmeerderheid om over te gaan naar een onderzoekscommissie een
fatale vergissing, een gemiste kans was en werd het duidelijk dat de onderste
steen niet boven gehaald zou, kon en mocht worden, ondanks de mooie
woorden van de meerderheid.

Wezenlijke getuigen, o.a. door het Vlaams Belang voorgesteld, werden niet
opgeroepen, want politiek onaantastbaar. Europees “president” Herman Van
Rompuy, die eerste minister was in de periode van eind december 2008 t.e.m.
eind november 2009, nochtans een cruciale periode na de eerste redding van
Dexia - zou ik zo denken - werd ongemoeid gelaten. Premier Di Rupo,
Belgisch minister in 1996 ten tijde van de oprichting van de Dexia Holding,
jarenlang bestuurder van de bank, formateur tijdens de nationalisering en
vandaag verantwoordelijk als eerste minister voor de staatsbank DBB… alias
Belfius, werd, ondanks pogingen van de commissie voorzitter, op veto van de
PS, buiten schot gelaten. Het was toen al duidelijk wie de echte
commissievoorzitter was!

Oud-premier Leterme vertikte het dan weer om tijd te vinden voor de
commissie, maar vond wel tijd voor het voetbal en om zijn geiten te hoeden.
Een mens moet zijn prioriteiten kennen niet waar? En de commissieleden van
de meerderheidspartijen…? Zij stonden erbij en keken er naar. Het was
immers maar een bijzondere commissie.

Maanden werden we aan het lijntje gehouden over de toegang tot cruciale
documenten en datarooms. Uiteindelijk moesten we het voor het grootste deel
doen via de experts, waarin de verschillende hoofdrolspelers van het Dexia
debacle blijkbaar meer vertrouwen hadden dan in de vertegenwoordigers van
het volk. Over een kaakslag aan de democratie gesproken. Maar laat ons
eerlijk zijn: de regelmatige lekken van collega’s om bij de pers op een goed
blaadje te komen hebben die moedwilligaards van NBB, FSMA en anderen
dan weer een geschikt alibi bezorgd om er hun deontologie en het
beroepsgeheim bij te sleuren.
En dan heb ik het nog niet over de Jean-Luc Dehaenes, die op de hun
typische manier de zittingen naar hun hand hebben gezet. En de Marianni’s,
de Millers, de Richards en Reyndersen die in een veelheid van cijfers en data
de vis vakkundig hebben pogen te verdrinken of zich een en ander niet echt
meer herinnerden, want - ge weet wel - de oude dag en het is al zo lang
geleden . En dan heb ik het inderdaad ook niet over de totale onmogelijkheid
om getuigen in tegenspraak met elkaar te confronteren. Het was als zwemmen
met de handen gebonden op de rug.
Het is de verdienste van de experts om in dergelijke omstandigheden toch nog
een sterk rapport af te leveren, dat wij om die reden dan ook niet zullen
afkeuren, maar waar over wij ons zullen onthouden.

Vanaf dag één maakte de PS het klaar en duidelijk dat er geen sprake kon van
zijn om op zoek te gaan naar “schuldigen en verantwoordelijken” voor het
Dexia debacle. Keer op keer als er pogingen toe werden ondernomen werd
herhaald dat dit zogezegd niet tot de opdracht van de bijzondere commissie
behoorde. Die opdracht beperkte zich tot … ja tot wat eigenlijk?... tot louter
onderzoek naar de omstandigheden….
Dat en niets anders is de reden dat er geen onderzoekscommissie mocht
komen. Het moest en zou een operatie doofpot worden.

Wie mijnheer de ex-minister van financiën Reynders , wie -- zo vraag ik u --
had dan op voorhand zijn mening klaar? Jawel de PS, daarin bijgestaan door
uw MR en slaafs gevolgd door de Vlaamse meerderheids- … sorry
minderheidspartijen. Is dat misschien de reden dat Reynders zich deze dagen
gaan verstoppen is bij zijn vriendje Kabila ?

In diezelfde logische lijn van het weigeren van een onderzoekscommissie, is
het dan ook niet te verwonderen dat de regeringsmeerderheid in het
eindrapport en aanbevelingen de vermelding van de experts geschrapt heeft
om verder te onderzoeken of er geen burgerlijke en strafrechterlijke procedure
kan opgestart worden tegen die managers en bestuurders die de werkelijke
verantwoordelijken zijn voor de grootste bankroof uit de Belgische
geschiedenis. En dan is het al te gemakkelijk om in het tv programma de 7de
dag uw vel te redden door te zeggen dat het opstarten van zo’n procedure de
taak van het gerecht is. Dit is onzin. Een veel krachtiger, een veel moediger
signaal zou het geweest zijn om dit in het rapport en in de aanbevelingen te
zetten en daarin de minister van justitie op te roepen gebruik te maken van
haar positief injunctierecht. Hoewel zelfs dat niet nodig was: de commissie
kan wel degelijk zelf naar de procureur des konings stappen en klacht
indienen. Dat zou pas een signaal geweest zijn. Al het andere is kletspraat en
ons kent ons, ons beschermt ons.

Het pleit voor het doorzicht en de politieke ongebondenheid en - mag ik
zeggen de politieke incorrectheid – van de experts dat zij de moed hebben
gehad om dit voorstel in te dienen. Ik vrees voor hen dat zij geen derde keer
zullen gevraagd worden om in de toekomst nog bijzondere of
onderzoekscommissies van het parlement bij te staan. Maar misschien zijn ze
daar omwille van het hallucinante en chaotische verloop van de vergaderingen
wel niet rouwig om. Hun dunk over de zo geprezen Belgische democratie moet
de voorbije week een serieuze knauw gekregen hebben.

Wat betreft de redenen van het tweede Dexia debacle: natuurlijk is er de
bankencrisis, zelfs erger de systeemcrisis, natuurlijk zijn de laatste managers
en bestuurders ingehaald door de tijd, natuurlijk is het altijd de schuld van de
voorgangers, natuurlijk is er de schuldige lichtzinnigheid van de
kredietbeoordelaars, natuurlijk is er de Zuid-Europese schuldencrisis,
natuurlijk is er de berichtgeving in de diverse perskanalen, enz…
Maar er is natuurlijk meer dan dat. Wat ons betreft is ook gebleken uit de
zittingen van de commissie dat het business model van Dexia van meet af
aan fout zat. Dexia moest en zou de grootste speler worden in de markt van
de overheidskredieten. Een wereldspeler. En dus was een fusie met de 2
Belgische banken die zich in de jaren negentig blijkbaar aandienden geen
optie en dus moest het een fusie worden tussen het toenmalige Belgische
Gemeentekrediet en het Franse Crédit Local de France, een binationale groep
dus. L’histoire se répète, herinner u de saga rond Sabena, Fortis bank,
Electrabel, Tractebel, enz…België, Vlaanderen een Franse kolonie.

Een binationale groep volgestopt met hetzij politieke drop-outs, hetzij de
vriendjes en de protégés in de raden van bestuur en zelfs delen van het
management. Politiek benoemden, waarvan een deel de revue gepasseerd
zijn tijdens de commissiezittingen en die vandaag bijna om ter hardst roepen:
“wir haben es nicht gewusst”. En zelfs hier, zo is vorige week gebleken tijdens
de verschillende interpellaties in de Kamer, zelfs hier trekt men geen lessen,
maar gaat men in dit land verder met de oude politieke cultuur van de politieke
benoemingen.

Een binationale groep waar grote leningen aan lokale besturen werden
toegestaan op lange termijn en daarvoor, bij gebrek aan eigen fondsen, dan
maar duur geld geleend werd op korte termijn. Dit is roepen om miserie!

Een binationale groep die scheef stond van de transfers. Transfers, uiteraard
van Noord naar Zuid, van Brussel naar Parijs , daar zijn we goed in.

Een binationale groep met alle cultuur verschillen van dien. Waar, zo blijkt ook
uit de hoorzittingen, de Franse cultuur er veel meer een van inmenging in het
management was, “hands on”. En de Belgische cultuur die er een was van
“laisser faire, laisser aller” ofte “hands off”. Met alle gevolgen van dien.
Cultuur verschillen die we trouwens ook terugvinden in de onderhandelingen
over de staatsgaranties, die bij de eerste Dexiacrisis in overvloed door België
werden toegekend. België dat opnieuw, om God weet welke reden, in de
herfst van vorig jaar 54 miljard van de totale 90 miljard Euro waarborgen op
zich nam, als bij toeval dezelfde 60% van de waarborgen als voorheen.

Cultuurverschillen die de CEO van Dexia er ook vandaag nog toe aanzetten
om hooghartig te bijten in de hand die hem voedt met een dreigement om de
Dexia Holding failliet te laten gaan als de Belgische staat blijft aandringen op
een ernstige vergoeding voor die garanties.

Het verhaal, dames en heren, het verhaal van Dexia is zoals het verhaal van
België: een verhaal van gloriol en hoogmoed, hoogmoed om mee te spelen
met de groten in deze wereld. Maar dat helaas wel gebeurd is op de kap van
de belastingbetaler, op de kap van de kleine spaarder en niet in het minst op
de kap van de hard werkende werknemers van Dexia, die vandaag iedereen
schijnt te vergeten. Behalve de top die zichzelf bedient met bonussen en
gouden handdrukken.

Megalomanie noemt men dat en dat is een ziekte… dé Belgische ziekte.

De Belgische ziekte waar vandaag even iedereen afstand van neemt en
niemand nog gevonden wordt om het stuur van het zwalpende Dexia schip
over te nemen. Zegt dat op zich al niet genoeg?

Diezelfde Belgische ziekte die de top van het land ertoe heeft aangezet om de
Gemeentelijke Holding, Arco en andere referentie aandeelhouders van Dexia
te verplichten om eind 2008 deel te nemen aan een kapitaalsverhoging… van
Dexia, door een lening aan te gaan… bij Dexia, met als garantie aandelen
van… Dexia. In het buitenland, collega’s, is dit de beste Belgenmop van de
laatste decennia.

Gevolg van het Dexiadebacle: de vereffening van de Gemeentelijke Holding
en van Arco. Maar geen paniek vrienden van het ACW: we doen even of de
vele honderd duizenden Arco coöperanten spaarders zijn en we garanderen
ook hen zoals echte spaarders hun centjes. De federale staat, de
belastingbetaler dus, heeft toch geld genoeg nietwaar. En meteen is de Arco-
top en het ACW uit de wind gezet. Met dank aan Leterme, met dank aan de
CD&V, maar vooral met dank aan de Waalse partijen die hier op ingegaan
zijn.

Alleen al om het deksel van deze stinkende beerput te lichten is het
vooralsnog noodzakelijk om tot een onderzoekscommissie over te gaan.

En laat ze dan maar ineens nagaan of de redding van het ACW en de garantie
voor de Arco coöperanten de echte reden is dat de CD&V plots haar bocht in
de regeringsonderhandelingen genomen heeft, een voor Vlaanderen
catastrofale staatshervorming geslikt heeft en toegetreden is tot de regering Di
Rupo I, die in Vlaanderen geen meerderheid heeft. Het establishment sluit de
rangen.

En … aangezien inderdaad de commissieleden van de meerderheid hun
mening op voorhand klaar hadden, stelt vandaag, ongeveer 6 maand en meer
dan 1000 uur vergaderen later, de commissie in de plenaire haar eindrapport
en aanbevelingen voor… en wordt operatie doofpot voltrokken.

Resultaat, zoals eerder gezegd, een goed rapport, dat als het van de experts
en 6 van de 14 commissieleden had afgehangen nog heel wat kritischer had
kunnen zijn maar vakkundig onthoofd is door de meerderheid. Van de
oorspronkelijk 35 blz aanbevelingen overleefden er uiteindelijk 13 blz ofte een
60-tal aanbevelingen de stemmingen. Stemmingen gedicteerd door de PS.

Belangrijk is dan ook, zoals een van mijn collega’s uit de oppositie het stelde,
te weten welke aanbevelingen het niet haalden. Ook het Vlaams Belang had
21 aanbevelingen gedaan. Mijn collega Hagen Goyvaerts zal hier verder op
ingaan. Op 2 na, die het als het ware per ongeluk overleefd hebben, zijn onze
aanbevelingen allemaal door de meerderheid zonder vorm van discussie van
tafel geveegd. Opnieuw op ordewoord van de PS: “ on n’accepte pas des
propositions d’un parti facho”, quote unquote. Over fascisme gesproken,
dames en heren van de PS!

En het resultaat? Dat is braaf maar beschamend, een gemiste kans, kortom
“de berg heeft een muis gebaard”. Het Vlaams Belang zal dan ook die
aanbevelingen niet goedkeuren. Omdat we bovendien ervan overtuigd zijn dat
ze hetzelfde leven beschoren zullen zijn als de aanbevelingen van de
bijzondere commissie Financiën na de vorige bankencrisis. Daarover buigt
zich vandaag een opvolgingscommissie om uit te maken hoever het er mee
staat. Ik vrees het ergste. Hopelijk wordt het niet wachten op de volgende
catastrofe.

En collega’s, ook de commentaren in de pers, binnen- maar ook buitenlandse
pers, zijn niet mis. Ze liegen er niet om. Heel eerlijk gezegd, ik heb mijn best
moeten doen om scherper uit de hoek te komen dan die verzamelde pers. Die
is, ondanks haar traditionele, hondstrouwe vaderlandsliefde, vernietigend.
Maar helaas maakt één zwaluw de lente niet. Aan die vooral Vlaamse pers de
vraag wanneer ze nu eindelijk ook eens hier de juiste conclusies gaat trekken?
Verlaat nu eindelijk eens het heilloze pad van de belgitude, stop ermee aan te
schurken tegen het establishment, ontmasker de gebakken lucht van
confederalisme dat de Belgische ziekte zal bestendigen en begeleidt als vrije
en vranke pers Vlaanderen naar zijn lotsbestemming: die van een
onafhankelijke staat in Europa. Dat is de enige remedie tegen die Belgische
ziekte!

Hetzelfde geldt trouwens voor de collega’s van de andere oppositiepartijen. En
uiteraard zullen we samen blijven aandringen op een onderzoekscommissie.
Uiteraard zullen we samen blijven eisen dat de schuldigen van dit
casinokapitalisme, tot en met de schuldigen door verzuim, voor de rechtbank
komen. Maar ook aan jullie vraag ik om uit het gebeuren de juiste conclusies
te trekken.

De conclusie dat als puntje bij paaltje komt het Belgische establishment zich
schrap zet. Ze de belastingbetalers, de spaarders en de werknemers in het
gezicht uitlachen en overgaan tot de orde van de dag. “I scratch your back,
you scratch mine.”

De conclusie dat die Belgische ziekte het échte verrottingsproces is, dat zal
blijven voortwoekeren tot en met het Belgische ontbindingsproces!

Bruno Valkeniers

28 maart 2012