Dankzij onze goede en geheime connecties bij Belgacom, zijn wij in het bezit gekomen van een vertaalde transsciptie van het gesprek tussen Yves Leterme en de Congolese president, Kabila.  In plaats van gissingen en eenzijdige interpretaties neer te schrijven, die kant noch wal raken, laten wij in volledige objectiviteit de stem van de waarheid weerklinken. 

Tring ...  Tring  ...  Tring .... Klik, de hoorn wordt opgenomen in de Congo, het ruist maar er wordt niet gesproken.

YL : Gallo, Gallo, Bakila, zijde gij daar ?  Ha, gij spreekt niet, das juist. Hoewist in Negerland, kunde gij u verwarmen ?  Zeg, Bakila, het is hier den Yves van Ieper en van belgië, ik heb hier voor u nog ne cadeau klaarstaan van 200 miljoen euro, wat doen we daarmee ?  Zou u dat uitkomen als we dat sommetje in Liechtenstein storten op de rekening ? Of hebt ge liever   de Kaaimaneilanden ?  Zeg, Bakila, de Chinezen die hebben maar ne cado van 5 miljoen gekregen, hoor, en die zitten daar nu mee een stalen monsterding waar ge geen kop noch staart aankrijgt.  Tweehonderd miljoen is toch beter, niet. Of zoude gij ook oud ijzer willen in uw hof  ?  't Is maar een woord. Zeg, Baki, luister eens, dat van De Gucht moet ge niet kwalijk nemen, die mens maakt met iedereen ambras, maar hij meent het goed.  Hij is eigenlijk zoals uw papa, den ouwen Baki.  Trouwens, hoe is het met uw papa, ik hoor zo weinig van hem de laatste tijd, hij is aan het genieten van zijn pensioentje zeker ?  De Gucht zorgt ook voor zijn kindjes, precies zoals uw papa dat voor u deed.  Bak, kunde gij een beetje lezen ?  In de Libre Belgique ...  Tuut ... Tuut .... Tuut ...De verbinding werd verbroken.

Zo, dat was het.  We kunnen gerust zeggen,  dat de relaties op een ordentelijke manier hersteld zijn.  Van onze Buza minister zullen we enige tijd niets meer horen maar de achting voor onze premier is alweer een stuk gestegen.  Goed gedaan, Yves ! De mensen zullen u dankbaar zijn.

NN

In Zuid-Afrika, zo vernemen we van het Rode Kruis uit Johannesburg, zijn een 35.000 mensen  terug op weg naar hun thuislanden.  Ze waren even de grens overgestoken om te kijken of er wat te verdienen viel in het mooie, ongerepte en mensvriendelijke Zuid-Afrika.  U zal zich herinneren dat ten tijde van de afschuwelijke Apartheid de grofste misdaden tegen de menselijkheid begaan werden.  Blanken mochten alles en zwartmensen mochten niets.  Er mocht vooral niet interraciaal getrouwd worden, alhoewel de Zuid-Afrikaners daar hun witte en zwarte hakken aan veegden en lekker samenhokten als het klikte. Nu zijn al die beperkingen opgeheven : wie zin heeft in een lekkere verkrachting, wordt niet meer gehinderd door kleurbeperkingen. 

Zuid-Afrika is, dankzij de geweldige inspanningen van de hardwerkende ANC-regering een paradijs op aarde.  Alles verloopt nog niet helemaal gesmeerd maar "Het komt allemaal klaar in de was" zegt de sympathieke president Mbeki. "We staan al enkele malen in het Guinnes record boek, wat wil je nog meer als beginnende natie ?"

De Zimbabwanen, de Botswaniërs en de Mozambiquers  keren enigszins teleurgesteld huiswaarts. Zij die beweren dat er sprake is van zwart racisme, afschuwelijke xenofobie liegen dat ze zwart zien. En die veertig doden, dat waren mensen die al ziek waren toen ze het land binnenglipten. 

http://www.nd.nl/Document.aspx?document=nd_artikel&id=114705

Artikel bewerkt door Van der Simpele

De burgemeester van Sint Truiden, de socialist Vandenhove, wil conflicten laten oplossen door buurtcomités, zodat op termijn de politie zich enkel met de grote misdaad kan bezighouden. Misschien worden de pakkemannen overbodig ?

Vandenhove heeft in  zijn partij alle rode waters doorzwommen en momenteel is hij naast  burgemeester, senator en lid van ettelijke verenigingen  met en zonder zitpenningen of vergoedingen.  Ik denk dat die cumulards een dubbel of driedubbel leven leiden. Het kan ook zijn dat ze zich niets aantrekken van de weireld. Een beetje fatsoen is al meer dan genoeg.

De politie wordt te veel lastig gevallen met kleinigheden en daarom laten we problemen, conflicten, ruzies oplossen door een neutrale derde die bemiddelt.  Het zal niet lang duren of de neutrale derde bemiddelaar zal zelf in een kluwen van aantijgingen terechtkomen. Tenzij hij bekleed wordt met bevoegdheden, tijdelijk ontleend gezag en een ganse structuur om hem heen : heeft u het ooit anders geweten dat de overheid een dienst in het leven roept die niet ten prooi valt aan de euvels van de openbare vertragingsdiensten en benoemingsmechanismen ?  

Vroeger vervulden in de parochies de pastoor of de onderpastoor  vaak de rol van vredestichter.  Misschien nogal onprofessioneel en  eenzijdig. De pastoors zijn op  vandaag en de kardinaal gaat op pensioen.  Hij heeft zich trouwens niet veel beziggehouden met  de moeilijkheden van de Vlaamse mensen : zalvende woorden voor de linksen, de mormonen met hun incestfamilies en de onvermijdelijke allemansvriendjes van de islam, voor iedereen behalve voor de eigen kerkgangers, die vervelende kwezels.  Zeker de  ongelovigen konden op de RK- primaat rekenen, alhoewel die hem nooit wat gevraagd hebben. Veel energie  noch mankracht zal er niet overblijven om de bemiddelende caritas in de wijken of parochies terug in ere te herstellen. Samen met de socialisten van Vandenhove zou het een mooi project zijn : Daens  met Emile Van der Velde in een moderne uitvoering. De musicalversie staat al in de startblokken.

Gelukkig is er een benijdenswaardig alternatief in het vooruitzicht : de sharia-rechtbanken  zullen een stuk van het vele werk van de overladen gerechtshoven overnemen.  "Het is om behulpzaam te zijn, wij zullen onze eigen mensen zelf veroordelen" : en Vandermeersch en Desmet schrijven laaiende artikels over de geweldige bereidwilligheid en de immense goedheid van de imams. De troepen van de sharia worden opgeleid in Anderlecht, Borgerhout, Molenbeek en enkele geheime locaties die we begrijpelijkerwijze niet kenbaar maken.

Vandenhoven gij zijt een genie.

Savat

Dit is een van de acht spotprenten van Gregorius Nekschot waarvoor hij opgesloten werd.  Gekwetst worden door de waarheid is de confrontatie met het eigen falen.

Vandaag was een Marokkaanse volksvertegenwoordiger uit Brussel op stap in Anderlecht (u neemt het ons niet kwalijk, maar we kennen de man zijn naam niet) om links en rechts bij zijn landgenoten te informeren wat ze vonden van de rellen van vorige week.  Was het hen bevallen ?  Moet het vaker gebeuren ?  Ziet het er goed uit voor de Marokkaanse gemeenschap in de hoofdstad ? De reportage werd getoond in Terzake en voor de verandering gaf dit de kans aan Spirit om ook eens op de buis te komen, het was al vier dagen geleden.

Volgens verschillende ondervraagde  Anderlechtse moslims schiet de overheid te kort.  Evenals het onderwijs.  Er zijn geen speelvelden, geen organisaties om  de moslimjeugd bezig te houden. "Onze jongeren krijgen geen kansen" was de meest voorkomende klacht en één iemand durfde het aan, om de ouders verantwoordelijk te houden voor het wangedrag van de jeugd. Alle gesprekken verliepen in het Frans, een taal die de Spiritman veel vlotter spreekt dan Nederlands.  Geen woord van kritiek op de eigen mensen, noch de vernielingen, noch het baldadige gedrag.  Het is allemaal de schuld van de anderen : wij zijn de slachtoffers.

Hopelijk hebben veel aanhangers en beleidsverantwoordelijken van de toffe  multiculturele geweldmaatschappij naar deze uitzending van Terzake gekeken : als wij zeggen dat het beleid een strop is, schreeuwt de ganse Wetstraat als gekeelde varkens dat wij onmenselijke racisten zijn.  Nu konden ze uit de monden van de eigen vriendjes vernemen, dat die geen fluit waardering opbrengen voor de vele en dure inspanningen die gebeuren.  Het zou grappig zijn, als het niet zo tragisch was.

Aansluitend  op de Marokkaanse baldadigheden gingen we zes jaar terug in de tijd naar de opstand in Borgerhout, naar aanleiding van een Marokkaanse jongen die doodgeschoten werd door een oude man (deze is vrijwel onmiddellijk geïnterneerd, wegens geklutste herseninhoud).  Terzake bracht de beklijvende beelden terug van honderden wildemannen die aangespoord werden door moeders mooiste, Aboe Jajah. 

Er was weinig verschil  te merken met wat zich vorige week voordeed in Anderlecht :  dezelfde van haat verwrongen smoelwerken,  vernielzucht, vechtlust,  met deze mensen valt geen land te bezeilen, ze gedragen zich als geweldenaars en haatbommen.  Toen na de opfrissingsreportage in de studio een gesprek begon tussen Moe Detiège en de mislukte volksmenner, hebben wij overgeschakeld naar onze muziekinstallatie.

Het begint hopelijk bij vele neutrale burgers door te dringen dat de samenlevingsporblemen die wij kennen in onze woonkernen hoofdzakelijk en onveranderlijk veroorzaakt worden door een vlug aangroeiende groep vreemdelingen die het Westen en zijn bewoners diep haten.

Elke dag worden de slapjanussen van de multicul een beetje meer ontmaskerd.  Zonder straffe maatregelen en duidelijke stellingnames gaat onze cultuur ten onder. En roept u vooral maar tegen ons, die de feiten aanklagen, maar zeker nooit tegen de aanstokers en geweldenaars. 

Ray

Na een artikel in de New York Times over Vlaanderen dat ook werd afgedrukt in de International Herald Tribune ontstond er meteen een discussie over het imago van Vlaanderen. Dat is begrijpelijk want sommigen denken dat de New York Times een soort Neurenberg Tribunaal van het imago is.

Blik in de nabije toekomst van Angeltjes
OMWILLE VAN ONZE PC PROBLEMEN
(Wim)

26/05 Vraag tot schrapping vrijmetselaarslijst op Wikipedia

Er staat al sinds september 2005 een lijst met Belgische vrijmetselaars op de internet-encyclopedie Wikipedia. Nu dat bericht in de media is verschenen, is er een vraag om de lijst te verwijderen.

Onder de titel ‘antivrijmetselarij met een Belang-sausje’ meldt een Waalse krant dat een van de belangrijkste medewerkers aan de lijst van Belgische vrijmetselaars op de Nederlandstalige Wikipedia Stijn Calle is, een militant van het Vlaams Belang uit Eeklo. Hoogst opmerkelijk! Stijn Calle zelf is zich van geen kwaad bewust. “Die lijst is op 16 september 2005 gestart door ene Salilus. Ikzelf heb mijn eerste bijdrage geleverd op 2 oktober 2006. Dat kan je allemaal perfect controleren op Wikipedia. U kent het principe: iedereen mag meewerken aan Wikipedia, en dat is gewoon een hobby van me."

Eigen naam

Ik heb al bijdragen geleverd over allerlei onderwerpen. Bovendien doe ik dat onder mijn eigen naam, in tegenstelling tot negen op de tien Wikipedia-gebruikers die een schuilnaam gebruiken. Ik deed dat al vóór ik militant was bij Vlaams Belang. Ik zie dat er vandaag (gisteren, nvdr.) een vraag tot verwijdering van de lijst is ingediend. Dat is ook gebeurd bij gelijkaardige lijsten op de Amerikaanse en de Franse Wikipedia.”

@ Gazet van Antwerpen

Zolang de lijst beschikbaar is, kan u hem bereiken via dit bruggetje : http://nl.wikipedia.org/wiki/Lijst_van_vrijmetselaars_uit_Belgi%C3%AB 

Waarom zijn deze geheimzinnigaards die  meer dan gelijk welke andere organisatie zich bezighouden met politiek, media en staatszaken niet terechtgekomen in de lijst van  gevaarlijke sektes ?  Deze vraag is enkel gesteld ten bewijze van onze grote naïeveteit.



Voorbereiding voor Carnaval

Heeft u ooit gehoord dat politie-agenten de bijbel of de talmoed moesten gelezen hebben ?  En om zeer breed te gaan "Das Kapital" van Marx, "Mein Kampf" van onze excellente vriend Adolf , "de Loge beter dan Carnaval" door Guy Peeters of "Scheldend de Weireld door" van Napoleon  ?

Neen toch ?  Wel daar komt nu verandering in bij onze vreemde buren van Hollandistan : de pliessie wordt aldaar aangepord om de koran te lezen. De burgemeester van alle vreemdelingen in Amsterdam  en tevens de aartsvijand van de oorspronkelijke inwoners heeft dit schitterende idee bedacht.  Of de vliegende stenen die deze nacht door de ramen van zijn ambtswoning binnengesuisd kwamen een gevolg waren van deze beslissing, is niet geweten.

Met 50% korting wordt het boek aangeboden in Nederlandse vertaling nog wel.  Wat jammer nu !  Waarom Oom agent niet verplichten om een snel-cursus Arabisch te leren ?



Ray

http://www.gva.be/nieuws/buitenland/default.asp?art={D11C33DD-923B-45B5-BC40-12138BB5FBC0

Vandaag 26 mei was ons beloofd dat onze computerproblemen opgelost zouden zijn.

Het jonge, enthousiaste bedrijf dat ons was aanbvolen door onze eigen jonge, enthousiaste techneut laat ons zelfs niet weten, dat ze niet eens begonnen zijn aan de herstellingen, wij vernemen het via een omweg.

Maar er is een uitleg : we zullen hem u niet onthouden.  Er leven honderdduizenden sprokkeloudjes in dit land die allen de geneugtes van een pc willen meemaken, die geld te veel hebben en zich dergelijk wonderapparaat aanschaffen en er voor de rest niet mee kunnen omgaan.  Dat is de ene kant van het slagveld. Aan de andere kant staat een klein, bescheiden legertje van jonge, enthousiaste, razendknappe techneuten die wél weten wat er schuilt in het binnenste van een pc maar die met veel te weinigen zijn om het gepensioneerde legioen sukkels  uit de nood te helpen.  Vandaar : lange wachttijden, oningeloste beloftes en rekeningen met vraag- en uitroeptekens.

Als men zegt : veertien dagen, kan het net zo goed veertien weken worden, hebben wij begrepen.

Het blijft behelpen en knoeien momenteel bij Angeltjes,  de lettertypes verspringen zonder dat wij de oorzaak kennen, het intikken van een stuk vergt veel meer tijd dan anders en internet schijnt beheerd te worden door de NMBS.

Toch houden we de moed er in : zoals Vlaanderen eenmaal vrij zal zijn, zo zullen Angeltjes binnenkort terug op normale snelheid verschijnen met véél tikfouten,  kromme redeneringen, valse aantijgingen en vooringenomen standpunten.   Hoe komt het dat wij ons verwant voelen met de 0000 ?  Ook bij hen is er al maanden een gevecht aan de gang met technische problemen.  Moeten wij nu ook naar Bourgeois ?  Ik denk het niet.

Onze excuses aan u allen zijn gemeend.

Ray

"Wij hebben ons niet opgedrongen om aan deze regering deel te nemen, wij werden gevraagd."

Aan het woord is Elio di Rupo in een lang vraaggesprek met le Soir. "Deze regering is er niet alleen om een staatshervorming op spoor te zetten maar om sociale hervormingen door te voeren, dat is onze eis".

Er wordt lang doorgeboomd over de houding van het Franstalige ABVV (FGTB) dat de socialisten liever uit deze regering ziet vertrekken. 

En wat de nationaliteitenproblematiek betreft, verklaart di Rupo het volgende : " De francofonen uit de rand hebben drie persoonsgebonden materies : het kiesrecht, dat hen toelaat voor Brusselaars te kiezen ; het recht om door justitie gehoord te worden in het frans en tenslotte bestaan er faciliteiten in zes gemeentes.  Deze drie materies staan als bruggenhoofden naast de taalgrens en ze bewijzen dat deze laatste geen staatsgrens is (wat een punthoofdredenering ! Tenzij wij ons vergissen met de vertaling - nvdr).  De strategie van de Vlaamse politieke verantwoordelijken bestaat er in deze bruggen een voor een in de lucht te blazen en op die manier de taalgrens om te vormen tot een potentiële staatsgrens.  Van dit schema willen wij niet horen, het zal niet uitgevoerd worden."

Op de vraag wat de PS zal doen ingeval Vlaanderen verder opstapt naar de autonomie, is het strijdvaardige antwoord : " Wij zullen Brussel en Wallonië verenigen en we zullen een oplossing uitwerken voor de Vlaamse minderheid  van circa 100.00 mensen in Brussel. Wij zullen een Franstalige federatie vormen."

http://www.lesoir.be/actualite/belgique/politique-la-condition-il-2008-05-26-600871.shtml

Gedaan met overvolle stranden, gewaarborgd regenvrij, geen tapijtenfabrieken om te bezoeken, geen gidsen, alleen U en uw zuurstoftentje. Benzinetoeslag niet inbegrepen.

MARS VERWACHT U

Eric Van Rompuy vergelijkt de regering van Nonkel Kruk met Japans Kabukitheater. Hij begrijpt het niet : de acteurs schijnen heel de tijd ruzie met mekaar te maken en lopen wat te schelden.

Tientallen mensen zijn tot bij Eric gekomen en ze hebben hem laten weten, dat ze dit spektakel niet langer aanvaarden.  Dat is een goed teken van gezond verstand.  Laten we hopen, dat Eric van Rompuy consequent met zichzelf, zijn partij en zijn kiezers verder voorbereidt op het onvermijdelijke einde van dit land.  En dat hij, samen met voldoende gelijkgestemden, de nodige voorbereidingen treft om de zelfstandigheid van Vlaanderen tot een succes te maken.



Ministerin Turteldroom (l) kijkt toe hoe de jonge minister Michel (r) de ontketende Buza minister Napoleon (midden)  verhindert vakbondsministerin Inge Vervotte (buiten beeld) te onthoofden met blote hand

Napoleon Gucht kwam zich verdedigen bij de Zevende Dag voor zijn paternalistische of denigrerende uitlatingen ten aanzien van Congo. De minister heeft een groot stuk gelijk, maar het gaat hem om een aantal nevenaspecten. De student is geslaagd maar hij is ongeschikt en zal geen job vinden.

Hij verdedigde zijn brutale uitlatingen met veel show en Schwung en de 0000 had gezorgd voor een wederwoord door de brave journalist Peter Verinden die al tien jaar in Afrika rondhangt en die een fijn, beschaafd man is.  Helaas is deze vliegende reporter niet opgewassen  tegen het hondsbrutale scheldkanon uit Berlare.

Napoleon weerde zich als de logeman die hij is en die besprenkeld wordt met wijwater.  In het vuur van zijn betoog, richtte hij zich plots tot Verlinden, nadat hij de man even voordien in zijn arm had geknepen, om hem te laten zwijgen (echt waar) met de pathetische vraag : "Er wordt beweerd, dat het aan mijn spreektoon ligt, maar zeg nu zelf, spreek ik niet als een normaal man ?"  En dat laatste schreeuwde hij zo luid dat een verlichtingsspot in de studio naar beneden donderde, vlak naast het hoofd van Linda de Win, die nochtans  haar partijlidmaatschap persoonlijk had vereffend bij  Caroline Gennez, want bij Janssens mag ze niet meer binnen, sinds die een vaste relatie heeft.




"Spreek ik als een normaal man ?"  Neen, zelfs niet als u gelijk heeft. En weet u waarom, Napoleon ?  Omdat gij druipt van de arrogantie en mensen zich van u afkeren, precies omdat gij altijd en overal de betweterige zeur uithangt. Gij staat uzelf in de weg.  Uw intelligentie is uw grootste handicap. En gij zijt een  schandvlek op het blazoen van de vrijzinnigheid.

Ziezo, is dit geschreven door een normaal man  ?

Savat

De kwaliteitskrant bloklettert: “Kalme avond ondanks 130 arrestaties.”

Samengevat: "In Anderlecht zijn zaterdagavond ongeveer 130 jongeren administratief opgepakt, waarvan vier gerechtelijk. Nergens kwam het evenwel tot rellen zoals vrijdagavond."

Ondanks ? Evenwel ? Met wiens edele delen wordt het hier gespeeld ? Afgeperste fellatio middels een afgepakte gsm dat is "jongerencultuur" in niet toevallig de zelfde buurt. Dankzij is ondanks en derhalve is evenwel. Realisme is racisme. Korter bij Orwells meesterwerk 1984 kan DS en het officiële Belgo-Wallo-Brux niet geraken.

Waarop wacht men om ons volk en ras de oorlog te verklaren?
De Gucht kan dat wel niet alleen, maar mits een beetje creativiteit en een helpende hand van uit de raad van Europa moet dat toch kunnen?

Overigens toen die laatste het koosnaampje mestkever uitvond was hij volledig juist, enfin verkeerd volgens de newspeak van onze zelfuitgeroepen kwaliteitskrant.

Waar leven mestkevers anders dan op een hoop mest, als ik U vragen mag ?

Als er überhaupt al een Vlaams agentschap voor eigen propaganda bij de UN en elders moet komen, is het wereldkundig maken van deze historische uitspraak de hoofdtaak. Meer moet dat niet zijn. Of wel ?

Lucky9

Mag ik u een geheim toevertrouwen ?  Het is al zowat vijfenvijftig jaar dat ik de binnenlandse politiek vrij intens volg en soms word ik de onoprechtheid zo beu als  leven op een streng dieet.  Het liefst van al schrijf ik over mijn grote liefde voor literatuur, theater, muziek, alhoewel in die sectoren de politiek zich binnengesmokkeld heeft met grote zakken verlokkelijk geld en beloftes van gemakkelijk leven.  De arme bohémiens, die zich wegkwijnend op hun zolderkamers opwarmden aan hun laaiende manuscripten en vurige schilderijen, zijn de dag van vandaag ijverige militanten van het roodgroene vakbondslegioen.  Vlaamse kunstwerken worden in New-York geveild voor enkele miljoenen dollars en in Antwerpen dreigt de schilder de stad af te branden als zijn rode chéri geen burgemeester wordt.

Maar toch … ik heb mijn leven lang zoveel kunnen genieten van de talenten die kunstenaars ons aanbieden, dat ik ze hun huidige politieke verdwazing vergeef, ze worden om de tuin geleid en laten zich, naiëf als velen zijn, omkopen door de charlatans uit het Land van de (valse) Glimlach.

DE GEK IN DE REGENTON

Vlaanderen kent een klein aantal grote  dichters met een uitzonderlijk natuurtalent.  Net achter hen komt een gans legioen van zeer bekwame woordkunstenaars. Zij bespelen gevoelens die ze uitdrukken in woorden en beelden die ons verbazen en ontroeren.  Over een van hen wil ik het hebben en  met u beknopt door zijn niet zo vrolijke leven wandelen.

Frans Buyle werd geboren te Sint Niklaas in 1913, een stad die in dezelfde literaire branche  ondermeer Anton van Wilderode, Paul Snoeck en Tom Lanoye heeft voortgebracht.  Ik denk dat velen nog nooit van Frans Buyle hebben gehoord, hij is nochtans aanwezig geweest in verschillende schoolbloemlezingen uit de jaren ’50 en ’60 en in Gerrit Komrij’s “Nederlandse poëzie van de 19^de tot en met de 21^ste eeuw” zijn zes gedichten van hem opgenomen.  Zijn meest gekende gedicht is ongetwijfeld

DE GEK IN DE REGENTON

Ze zeggen dat ik gek bent en het regent ;
ik drijf op ’t water en vermaak mij wat.
God in zijn liefde heeft ons wijs gezegend :
u met een woonst, mij met een regenvat.

De mensen blijven naar mijn daden kijken
en lachen luidkeels dan omdat ik lach.
Ik weet het doel niet dat ik moet bereiken
maar zwaai toch reeds de overwinningsvlag.

Eenzaam drijf ik des nachts over het water
en door de stilte valt dan soms een witte ster.
Ik vind die ginds wel in de diepte later :
en blijf als altijd  van ieder doel te ver.

HET GEBROKEN GEWEER

Buyle, zoals de meesten van zijn dichtende collega’s, bezat een complexe en getormenteerde persoonlijkheid.  Voor vele artiesten vormt het normale burgerlijke leven met zijn verplichtingen, tradities, conventies  een moeilijk  leefbare wereld ; zij beschikken over een of ander creatief talent dat hen onderscheidt van de rest en dat als het wat meezit, ook hén een behoorlijke participatie aan het korte leven toelaat.  Een makkelijk bestaan hebben de meeste creatieve geesten echter niet : zij aanvaarden tenauwernood de regels van de gemeenschap, zij geven zich meer dan  anderen over aan drank of drugs en het aantal zelfdodingen ligt hoger dan bij andere geledingen uit de maatschappij.

 Buyle, net geboren voor de Grote Oorlog, was in zijn jonge jaren een fervent anti-mitarist.  Hij sloot zich aan bij “Het gebroken Geweer” en weigerde zijn dienstplicht te vervullen.  In een turbulent proces, waarin hij verdedigd werd door Paul-Henri Spaak, werd Buyle veroordeeld tot zes maanden cel.  De Belgische Werklieden Partij gaf postkaarten uit met de foto van de dienstweigeraar. Echter geen enkele van zijn gedichten werd afgedrukt in de partijbladen of socialistische kranten : het individualistisch denken en schrijven van de man in de regenton werd niet gewaardeerd.  Toen de dichter dit in de gaten kreeg, gaf hij zich onmiddellijk op bij het leger als soldaat en was hij eveneens direct held àf.  Later zou Buyle deze periode in zijn leven betitelen als “zijn mooiste vergissing”.  

DICHTER & CRITICUS 

In 1937 verscheen zijn eerste gedichtenbundel “De Steen der Wijzen” die op een meer dan behoorlijke aandacht en erkenning mocht rekenen.  Frans ontmoette een jonge vrouw, trouwde en na enkele jaren waren er drie kinderen.  Hij werkte voor de kost in Sint Niklaas als tapijtwever en vulde zijn vrije tijd met dichten en schrijven.

Buyle, die geen universitaire studies had verricht, was een man van zelfstudie en hij bekwaamde zich door zijn vele lectuur  en scherp verstand in het schrijven van kritieken over poëzie, een specialisme dat  hij  vlot beheerste dankzij zijn eigen  lyrische gave. Weldra ontpopte hij zich tot een criticus van formaat, zeker omdat hij objectieve argumenten hanteerde : als het goed was, werd dat duidelijk aangetoond en als het slecht was, helaas ook.  Dit leverde Buyle heel wat vijanden op in het wereldje, en aangezien hijzelf ook dichtte, was hij ver van populair, wat dan weer zorgde voor problemen met de publicatie van eigen werk.  Jeroen Brouwers zegt het zo : “Buyle bespotte wat artistiek inferieur was nooit zonder deugdelijke ijzerharde argumentatie”.

Na zijn socialistische escapade had Buyle zich afgekeerd van de politiek. Tot hij in Brugge op een niet bekend moment kennis maakte eind jaren ’30  met Joris van Severen en fel onder de indruk kwam van diens persoonlijkheid.  Buyle stortte zich onmiddellijk op de studie van het Verdinaso en hij werd van dan af een onvoorwaardelijk aanhanger van Groot-Nederland en de Dietse gedachte.

JOURNALISTIEK EN  LIEFDE

Na de Duitse inval kwam de schrijver eindelijk aan een betrekking als journalist bij de krant “Het Vlaamsche Land”, de oorlogsuitgave van de Gazet van Antwerpen en kon hij zich voltijds uitleven in zijn literaire kronieken.  Hij mengde ze met zijn Dietse opvattingen maar trok nooit uitdrukkelijk de kaart van de collaboratie of deze van de zogenoemde en opportune Deutschfreundlichkeit.  Ongetwijfeld heeft Buyle enkele vriendelijke pro-forma recencies geschreven over collegae die tot zijn ideologisch kamp behoorden. Maar lang niet altijd.  De schrijver (en ambtenaar) Urbain Van de Voorde, die nadrukkelijk aanwezig was in de collaboratie, noemde hij een reuze-zeur wat hem tot lang na de oorlog zuur zal opbreken want Van de Voorde bleef een rol spelen in de na-oorlogse letterkunde, gezien hij officieel buitenschot bleef bij de genadeloze repressie.

Frans & Liane op Luchtbal waar zij woonden 

In 1942 vond op privévlak wel een ingrijpende gebeurtenis plaats : Buyle ontmoette op de redactie de 8 jaar jongere Liane Bruylants, de dochter van de klassieke zangeres Francine Bruylants.  De Verdinaso-bohémien werd halsoverkop verliefd op het mooie en artistieke meisje, dat de liefde niet schuwde. Hij verliet Sint Niklaas en zijn gezin en betrok met Liane een appartementje op Luchtbal. 

Na de oorlog werd de krant “Het Vlaamsche Land”  onmiddellijk onder sekwester geplaatst en al de medewerkers ontslagen en tijdelijk opgesloten.  Men kon Buyle niets ten laste leggen maar rond hem bleef wel het aureool hangen van de” zwarte” journalist-schrijver.  Zijn Vlaams-nationale vrienden die niet achter slot of grendel zaten, konden niets voor hem en de “witten” bekeken hem met de nek. Na enkele maanden cel (wat in die periode gans normaal was) en een proces, dat hem niets ten laste legde,  kon hij vrij naar huis gaan.

HET OFFICIELE BELGIE SLUIT DE DEUREN

Buyle solliciteerde en zocht werk maar hij ving overal bot.  Hij werd de typische man van de dertien stielen en evenveel ongelukken en wat eens een flamboyante persoonlijkheid was geweest, verwerd tot een constant drinkende, chagrijnige eenzaat.  In die periode  geeft hij nog een flinterdun bundeltje uit met de titel “Verboden Zone, Klein handboek ten behoeve van literaire valse munters” dat opent met het kwatrijn :

Doelloos dwaal ik door wind en regen
Terneergeslagen en verdoemd.
Alleen nog met het slijk der wegen
Wordt aarzelend soms mijn naam genoemd.

De relatie met Liane is er een geworden met vele problemen van drank, geldgebrek, karakteriële botsingen tussen twee emotionele mensen,  en derde personen die zich willen ontfermen over het aantrekkelijke,  bohémienachtige meisje dat in diepe zonde leeft met een getrouwde man. Trouwens Bruylants  bleek zelf nog getrouwd te zijn, het was pas in 1947 dat ze officieel scheidde van haar man.  En Buyle bleef zijn ganse leven getrouwd met zijn eerste vrouw.  Vreemd is het dat het Archief en Museum van het Vlaams Archiefleven (u weet het, zij liggen in onze bovenste schuif !) op hun webstek Buyle en Bruylants vermelden als echtgenoten.  Het is niet erg, het is slechts een detail en wie weet, beschikt het AMVC (die meelezen op deze blog) over beter informatie dan wij ?

WILLEM ELSSCHOT, DE WITTE RIDDER

Alleszins éen van de galante redders in nood die zich graag boog over het ongelukkige meisje was Willem Elsschot, bijna 30 jaar ouder dan het meisje.   Het is Liane Bruylants zelf die Martine Cuyt heeft ingelicht over deze affaire.  Cuyt heeft ze dankbaar opgenomen in haar biografie uit 2004 “Willem Elsschot. Man van Woorden”.  In de burgerlijke kringen die (terecht overigens) Elsschot vereren om de schrijver die hij geweest is, heerste verontwaardiging, ongeloof en gegniffel.  De enige nog levende dochter, Ida de Ridder, reageerde zoals het een dochter past : “Dat gaat niemand aan”. En dat is nog juist ook ; wij wilden dit echter niet onvermeld laten, omdat Buyle zich eerder enigszins afstandelijk had uitgelaten over het dichterschap van Elsschot.   In 1943 schreef hij dat de dichtkunst van Elsschot weinig waarde bezit : “Het is geen poëzie, veeleer pittig gerijm doch er gaat een  plastische kracht vanuit, zodat men ze niet kan vergeten.”  Wij willen dit interpreteren, alsof Buyle bedoelde : de poëzie van Elsschot blijft vooral overeind omdat hij een groot prozaïst is. Buyle loofde wel het gedicht “Bij het doodsbed van een Kind” waarvan hij zegde “dat het de eeuwen zal trotseren”.

Liane Bruylants verklaarde nog aan Martine Cuyt :”Ik heb vele minnaars gehad” en aan Jeroen Brouwers schreef zij in verband met Buyles alsmaar toenemende misantropie en levensmoeheid : “Ach, ik ga ook niet steeds vrijuit.”

HET EINDE VAN DE MAN IN DE REGENTON

Het paar sukkelde verder, zij richtten samen nog een uitgeversbedrijfje op, Libris, en drukten in bescheiden oplages enkele bundels van hen samen en van elk apart.  Buyle vertaalde Engelse detectives en schreef onder schuilnaam een soortgelijk werk. De producten van uitgeverij Libris werden niet in de boekhandel aangeboden maar privé verspreid.

In 1977, toen Frans Buyle 64 was, is het hem allemaal te veel geworden.  Hij had al kennis gemaakt met de psychiatrie en de drank speelde een afschuwelijke rol in zijn leven.  Toen hij na een auto-ongeval op de rechtbank zijn rijbewijs moest komen inleveren, heeft hij zich die dag verhangen. Teleurstelling, drankproblemen en ingeworteld pessimisme.

Uit het gedicht “Verdwenen Graf” dat Liane Bruylants opgedragen heeft aan haar levensgezel dit fragment :

Eén enkel vers

gelezen of gefluisterd

zal in ’t oneindige astrale

verhalen

dat niets van alles

van alles iets

ooit

tevergeefs is geweest.

Bronnen :
“De schemer daalt” door Jeroen Brouwers
“ "Willem Elsschot – Man van Woorden” door Martine Cuyt 
Een artikel van Henri-Floris Jespers uit Vrijbuiter van 1977
Met dank aan Agrippa van AMVC voor de foto's en algemene info

RAY

 
In de Zevende Dag was de Agalev-afgevaardigde aan het pingelen bij ministerin Turteldroom om nog méér illegalen een officiële verblijfsvergunning te verstrekken.  Volgens de visie van mevrouw Piryns van Agalev zijn mensen-zonder-documenten steevast leden van fijne gezinnetjes, bestaand uit mama, papa en twee koningswens-kindjes.  Zij spreken keurig Nederlands met een mooi exotisch accent en de buurt vecht om ze tot hun vriendenkring te mogen rekenen. 

Zulke gevallen zijn er : het zijn natuurlijk uitzonderingen en ze worden in de media opgevoerd om de nodige emoties los te maken bij de och-arme kijkers en lezers.  Soms mogen de ouders enkel zwijgend in beeld komen, omdat ze geen gebenedijd woord Nederlands kennen, maar dat wordt goed gemaakt door de koningswenskindjes.

De doorsnee-Vlaming, die van toeten noch blazen weet, is uiteraard geneigd om dit voorbeeldig en schrijnend geval van behoorlijke integratie te veralgemenen, zeker als Freya nauwelijks een snik in de stem weet te verbergen. Helaas, pindakaas is geen witte kaas, de tragedie van de mensen die in dit land verblijven zonder aan de voorwaarden te voldoen, gaat meestal over andere personen dan "modelgezinnetjes" en behoorlijk ingeburgerde individuen. 

Daar wees Marie-Rose Rebel op, toen zij haar visie gaf op de plannen van Turteldroom. Tachtig procent (80%) van de gevangenisbevolking bestaat uit vreemdelingen ; zij citeerde de liberale veiligheidsadviseur van de vorige  premier die stelde dat wij criminelen importeren.   Bovendien knikkerde mevrouw de Vlaams volksvertegenwoordiger er bovenop dat de verwachte golf van goedkeuringen een domino-effect veroorzaakt in de vele buitenlanden, waar het land B opnieuw zal stijgen met een dikke stip als the place to be, het land-waar-men-geld-krijgt-als-men-niet-werkt, zoals een jonge Turkse vrouw het ons ooit zegde.

Oei, oei, oei ...  Het dameskransje van de traditionele partijen excelleerde in het werpen van minachtende blikken, ontkennend hoofdschudden,  tongklakken bij wijze van afkeuring, scheel zien van verontwaardiging,  ontuchtige knipogen naar Linda de Win om in te grijpen, elk lichaamssignaal was goed,  om dit deel van de  waarheid te blokkeren.  Het vervelende Vlaams Belang verstoort  weer eens de droom over Roze Olifanten die ons land binnenkomen om ons te vermaken met hun grappen en grollen.

Het is overduidelijk dat àl de politieke partijen in dit land, van extreem-links tot fantaisistisch-rechts onder geen enkel beding de immigratie een strobreed in de weg wensen te leggen.  Illegalen ontvangen, met een andere titulatuur, een generaal pardon, de waanzin van de gezinsherenigingen gaat door, en er wordt gewerkt aan voorwaarden voor de "slimme" immigratie, de gerichte aantrekking naar knelpuntberoepen.  Voeg bij dit feest een versoepeling van de naturalisaties en we zijn met zijn allen op weg naar het Colosseum voor een fantastische Brood en Spelen-opvoering. 

Intussen is de voorzitter van Groen, Vogels,  aan het het stoken om de luchthaven van Deurne gesloten te krijgen, omdat er een probleem is in verband met de milieuvergunning.  In de Frut barst het van de ingezonden lezersreacties die in allerlei kleuren en toonaarden Groen aan de schandpaal zetten : pleiten om ongebreideld alle criminelen in dit land toe te laten, pleiten om illegaal druggebruik te bevorderen, en als er een kans bestaat om een bedrijf te sluiten en mensen hun werk af te nemen, staat Groen op de eerste rij te roepen.

Over roepers gesproken : de ministerin Turteldroom gebruikte het versleten cliche in verband met Vlaams Belang dat zich zou gedragen als "roepers langs de weg, terwijl de karavaan voorbijtrekt."  Niet allen is dit weinig origineelkmaar in deze discussie zou ik bij voorkeur een ander beeld oproepen dan dit van de karavaan. Het zijn trouwens geen roepers maar "blaffende honden", maar ja, we kunnen niet verwachten, dat ze alles weet.

Savat

Donderdag nacht, 22 mei werd bij meerderheid tegen minderheid in het federaal parlement de begroting goedgekeurd. Dat op zich is geen nieuws, dat wist men voor de uren durende debatten natuurlijk ook.

Wat wel nieuws is, is dat N-VA volledig deel uitmaakt van de meerderheid.

Zelfs onze motie om in het kader van het krappe budget en de hoge noden bij al diegenen die van een leefloon of minimumpensioentje moeten leven, de royale dotatieverhoging ten bedrage van 13,043 miljoen euro aan de Saxen-Coburgs niet toe te kennen, kon op geen steun rekenen bij onze republikeinse vrienden. Hun coalitiepartner zou het hun wellicht niet in dank afnemen als zij de moedige daad bij het hoge woord zouden voegen.

 De zelfde slaafse volgzaamheid konden we vaststellen bij de stemming over de Vlaams Belang motie om de jaarlijkse subsidie van 125 miljoen euro aan het Brusselse  gewest te blokkeren zolang de kieskring B-H-V niet is gesplitst. Nadat bij de vorige staatshervormingen reeds alle eisen van de Franstalige werden ingewilligd, hebben wij immers niets anders meer in handen dan financiële middelen voor Brussel. Wie de belangen van Vlaanderen wenst te verdedigen geeft zijn enige troef toch niet prijs zonder dat daar iets tegenoverstaat, denk ik ten minste. Ik ben mij in ieder geval niet bewust van enige concrete beloftes in verband met B-H-V, noch in verband met de broodnodige staatshervorming. Het valt allemaal nog af te wachten,  tot half juli, het moment van de waarheid.

15 juli zou niet enkel duidelijkheid moeten scheppen over B-H-V en verdere stappen in de staatshervorming, maar ook de begrotingscontrole van de juist goedgekeurde en bijna achterhaalde begroting zou moeten afgerond zijn.

Allemaal een beetje absurd. Men keurt een begroting goed voor een jaar dat al voor de helft achter de rug is en de speciale sociaal-economische ministerraad die er op volgt en de begroting moet omzetten tot concrete beleidsmaatregelen  baart een muis. Gebrek aan opening, gebrek aan enige budgettaire ruimte laat natuurlijk niet toe om zes, of moeten we zeggen zeven regeringspartijen aan hun trekken te laten komen.

Rien ne va plus en Belgique! Het wordt tijd dat ook premier Leterme dat inziet.

In plaats van bijna een jaar na de verkiezingen nog een manier te zoeken waarop de regering zal moeten werken, zou hij beter een manier zoeken waarop de deelstaten de volledige federale verantwoordelijkheid kunnen overnemen.

Er is al meer dan genoeg tijd, er zijn al meer dan genoeg middelen verloren gegaan.  Verder aanmodderen heeft geen enkele zin.

Rita De Bont
Federaal volksvertegenwoordiger