Gisteren trokken een aantal vreemdelingen zonder papieren, samen met hun advocaten en sociale organisaties, de straat op, om luid te protesteren tegen en te schimpen op het land waarvan ze eisen dat het hen moet opnemen en onderhouden. 

Vandaag wordt bekendgemaakt, dat Vlaanderen circa 12.000 daklozen kent, van wie 2.000 in Brussel en 800 in Antwerpen en de overigen verspreid over de rest van het land.  Het aantal mensen zonder dak boven het hoofd vaste, stijgt angstaanjagend en zal met de crisis die aan de gang is, zeker niet verminderen.  De gemiddelde leeftijd van de daklozen neemt af tot 25 jaar.  En er komen steeds meer vrouwen bij en zelfs, schande van onze maatschappij, gezinnen.

Mensen glippen steeds door de  mazen van de sociale vangnetten, mensen die karakterieel niet in staat zijn de problemen van dit leven te aanvaarden en evenmin over de geestelijke weerbaarheid beschikken iets te ondernemen om aan de miserie te ontsnappen. Dat is een gegeven dat niet alleen moet vastgesteld worden maar waar de verantwoordelijken voor het beleid, zonder veel poespas maar met ene ruim hart, moeten op voorbereid zijn.

In een maatschappij die welvarend is, waarvan elke burger ongevraagd,  aandeelhouder is van een bank, is het een ongehoorde schande dat 12.000 mensen zich 's avonds moeten toedekken met de wolken als beddek, bij wijze van symbolische vergelijking.

Ray

Gelukkig hebben wij in Antwerpen een wakkere burgemeester, die héél goed op de hoogte is van ontspanningsmuziek.  Met het besturen van de stad houdt hij zich niet graag bezig, want dat is vaak lastig en dan moet hij beslissingen nemen.

Maar over Amerikaanse liedjes weet hij alles, daarom mag er in Antwerpen niets gebeuren of er worden podiums gebouwd, straten en pleinen afgesloten, knallers van geluidskasten neergeplant en we zijn, hopsaké vertrokken.  Er werken 200 (tweehonderd) podiumtechnici bij de stad, meer dan in alle theaters van Vlaanderen bij mekaar.

Daarom dat de burgemeester heel scherp toehoort als er door anderen muziek wordt gespeeld, hij is tenslotte de gekwalificeerde expert.  Vandaag was het prijs : op de ijspiste had de uitbater een song  laten schallen van de Antwerpse groep De Strangers, met de titel "De Ziekenkas". Een liedje van 25 jaar geleden dat de draak steekt met moslims die misbruik maken van de sociale diensten.  Iets wat in de werkelijkheid nooit gebeurt.

De burgemeester heeft een van zijn onderdeuren laten bellen met de niet mis te verstane woorden : "Ik zèn ne socialist en tegenstander van artistieke vrijheid en vrije meningsuiting.  In mijn stad denkt iedereen hetzelfde als ekik : en da's niet veel."

Mocht u het liedje van de Strangers niet meer kennen, we hebben hier nog een opname uit 1987.  We zijn er niet wild van maar uit naam van de artistieke vrijheid en de vrije meningsuiting : Chef, gaat er maar op los. 

Het Sprekend Kostuum (links zonder kostuum)  en de Epo-waanzinnige (rechts) promoten Antwerpen als Gay-city

In totaal maakten vier schepenen, het Sprekend Kostuum, de Epo-waanzinnige,   de Fournisseur de Fourniture Halal,    Vuilbakken en Stakingen  en  burgemeester Slaapmans  dienstreizen op kosten van de belastingbetaler. In totaal werd in 2007 € 21.210 en in 2008 € 38.982 uitgegeven aan dienstreizen.

Bron : Filip Dewinter

De liberale Vlaams parlementsvoorzitter en burgemeester van Lier werd vandaag wandelen gestuurd door de inwoners van haar stad met het referendum over de heraanleg van de Grote Markt.

In het schepencollege bestond er onenigheid over het voorgelegde project, in de gemeenteraad was er geen meerderheid en toch wilde de blauwselmadame haar wil doordrijven.  "Dan vragen we het aan de mensen, die geven mij gelijk, want ik ben de burgemeesteres, parlementsvoorzitter en belangrijk persoon".

In de voorafgaande weken was er nog een hele herrie met Vlaams Belang die het project niet zagen zitten en dit middels een ludiek pamflet aan de Lierenaars hadden duidelijk gemaakt.  Gevolg : Smalle Marleen legde klacht neer tegen Vlaams Belang omdat ze zich beledigd voelde.  "Men moet respectvol oppositie voeren" sprak het Lierse scharminkel, dat samen met de andere traditionelen Vlaams Belang opsluit en afzondert in een cordon sanitaire. En dan nog het lef hebben om respect te eisen !

Met 55% van de uitgebracht stemmen werd het ontwerp van Smalle Marleen door de bevolking weggestemd.  Het weze ons toegelaten respectvol te brullen van het lachen.

Het zal tijd worden dat Marleen Vanderpoorten naar haar keuken terugkeert om te leren koken.  Of een boekje te schrijven : "Memoires van een pretentieuze Loser"

Die choete kersteman ies in het laand aanchekomen

MiniGreg 377

Bij zijn onverwachte bezoek aan Irak hield president Bush een korte persconferentie in aanwezigheid van de Iraakse premier.  Een Irakees journalist wierp zijn beide schoenen naar het hoofd van de president, die niet geraakt werd.  Het zijn zulke vredelievende mensen, Mijnheer, die moslims : altijd beschaafd en beleefd. Nooit een probleempje.

U zag de betogers in Antwerpen tijdens het televisienieuws, met hun dwingende eisen om officiële papieren te krijgen : verblijfsvergunningen. 

U zag en hoorde ook de enkele jonge Vlamingen die hun verontwaardiging uitschreeuwden over het lot van de asielaanvragers of illegale migranten ?

U hoorde ook enkele vertegenwoordigers van de betogers aan het woord in het Frans of het Engels ?  U hoorde hen politieke eisen formuleren tot de regering en ministerin Turtelbaum in het bijzonder ?  De illegalen zijn bijzonder goed geïnformeerd over de politieke situatie  in dit land. Een van hen had het erover dat hij zich uitgebuit voelt door belgië.  Hoe,  was niet helemaal duidelijk maar zijn verontwaardiging klonk overtuigend. Wat deert die man om het af te stappen ?

Een jonge vrouw riep uit, hoe goed wij het hier hebben en dat wij om die reden iedereen moeten toelaten tot ons land.  Het was een eenvoudig pleidooi om de wetten en de grenzen af te schaffen met als argument : emotie en medelijden. Tussen de betogers liepen enkele Vlapro's en de CD&V-senator Lanjri. Verder was elke vereniging die iets te maken heeft met allochtonen en integratie vertegenwoordigd.

Deze stad met bijna een half miljoen inwoners, telt honderden daklozen, tienduizenden armen, alleenstaande vrouwen met kinderen die geen sinterklaas of kerstcadeaus krijgen, gezinnen die plots geconfronteerd zijn met jobverlies of ouden van dagen die met hun klein pensioen moeten passen en meten of er wat overblijft voor de verwarming.  Naast de velen die net de eindjes aan mekaar weten te knopen en die in de grootstad geconfronteerd worden met de kwalijke gevolgen van een mislukt multiculturalisme.

De manier waarop illegale immigranten en asielzoekers zich gedragen in dit land, stuit veel mensen tegen de borst.  Wie in aanmerking komt voor asiel op basis van een duidelijk dossier, kan hier blijven.  De anderen moeten teruggestuurd worden, zonder pardon. 

Prioritair is de verzorging van de eigen mensen die in nood verkeren : die gaan in alle gevallen voor.

Ray

In februari vindt in Zwitserland een referendum plaats over de vraag of dit land Bulgaren en Roemenen tot zijn grondgebied moet toelaten als arbeidskrachten, als onderdeel van de EU-maatregelen inzake vrijheid van tewerkstelling binnen de EU.  Zoals geweten maakt Zwitserland geen deel uit van de Unie.

Deze tewerkstelling is namelijk een nadrukkelijke vraag van de Europese Unie die systematisch bezig is het vrije Zwitserland in te palmen en definitief in te lijven. Mochten de Zwitsers de maatregel van het vrije verkeer van personen inzake arbeid afwijzen, dan zullen een aantal bilaterale overeenkomsten opgezegd worden.

De klassieke Zwitserse partijen doen er alles aan om de instructies van de EU op te volgen, uit angst dat zij politiek zouden geïsoleerd worden binnen het grote verenigde Europa en vooral een aantal exportfaciliteiten zouden verliezen. Bovendien is aansluiting bij de EU een goede garantie voor socialisten, liberalen en christen-democraten om te overleven in eigen land, waar de oprukkende identitaire SVP/UDC de gunst van de behoudende  bevolking geniet.

De Zwitserse Volkspartij verzet zich even duidelijk tègen de onbeperkte toelating van Bulgaren en Roemenen, omdat ook nu, zonder het vrije verkeer, uitgerekend met deze groepen zeer veel criminaliteitsproblemen bestaan.

Mocht er een meerderheid ontstaan in Zwitserland tegen de dictaten van Europa, dan zouden eveneens de modaliteiten van het vrije personenverkeer opgezegd worden.

De Europese Unie laat ondermeer in deze zaak duidelijk haar dictatoriale karakter blijken, precies zoals ze dit doet tegen eigen lidstaten die afwijkende meningen vertonen, zoals Ierland en het verdeelde Tsjechië. De rest heeft niets in de pap te brokkelen.

Ray

De kleine poenpakker uit Berlare beweerde bij hoog en bij laag : "Ik heb geen aandelen van Fortis in mijn portefeuille" en als bewijs haalde hij zijn bordeaux-lederen Cartier-portefeuille uit zijn binnenzak. "Rechardeez-fous-mêmes" zei hij tegen een RTBF-journalist die onderdanig knikte en de minister complimenteerde voor zijn mooie Frans. Géén aandelen, net zomin als wij en pas op, wij zijn niet getrouwd met een vrouw die niet naar ons luistert en achterbaks onze bevelen negeert. Wij durven gewoonweg niets zeggen, tenzij we uitgenodigd worden enkele minzame complimenten te maken.

Intussen zitten wij sedert gisteren te piekeren over een goede titel, en wat nog belangrijker is, een stevig stuk analyse over de verdere evolutie van het Fortisdrama nà de uitspraak van het Hof van Beroep.  Dit dossier is zo complex en de gegevens die publiek zijn, zijn zo minimaal dat men enkel een vaag idee kan hebben over de omvang en de tegenstrijdige belangen. En zeker de gevolgen voor alle betrokkenen.

Als buitenstaanders, proberen wij de belangen te begrijpen voor het behoud van geld van spaarders in de meest diverse producten die Fortis aanbood. Hetzelfde voor de houders van een lopende rekening en tenslotte de tewerkstelling van de tienduizenden werknemers.  Een andere categorie benadeelden zijn de aandeelhouders, die men niet allen over eenzelfde kam mag scheren. Er zijn de braven die zich nooit gerealiseerd hebben dat hun aandelen van de "société genérale" ooit een risico konden inhouden, anderen hebben braafjes de aanbevelingen van hun bankdirecteurs gevolgd en de luidruchtigste categorie zijn de "echte beleggers" die zich hebben laten ringeloren door de fantasieën en leugens van de abjecte Lipmans.

Als uiteindelijk het belgische gerecht zich gaat bemoeien met de zaak, omdat een aantal fundamentele rechtsprincipes overtreden zijn, dan lijkt het een objectieve toeschouwer normaal, dat een uitspraak door een Beroepshof niet lichtvaardig genomen kan worden.

Wij lopen absoluut niet hoog op met de belgische justitie : het apparaat zit vastgeklikt aan de partijpolitiek en houdt enkel pro forma een schijn van onafhankelijkheid op. Daarom is de huidige uitspraak des te verwonderlijker : een rechtstreekse blaam voor Leterme, zijn financieminister Reynders en heel de zwik van de regering.  De reactie van de verzoekers liet ook aan duidelijkheid niets te wensen over : het was bijna met tranen in de ogen dat de advocaat van de aanklagers de lof zong van de rechtstaat alsof hij in zijn carrière niets anders had gekend dan partijdige uitspraken en vonnissen.

En wat stellen we vast ? Leterme en zijn bende doen gewoon voort alsof er geen rechterlijke uitspraak is.  Ze zijn opzoek naar procedurefouten, en zij kunnen vooral niet aanvaarden dat voor hen, de regimehouders, er ook rechtsregels gelden.  In wiens voor- of nadeel deze ook spelen : ze zijn er.  En het is onbegrijpelijk dat een regering deze zonder meer naast zich legt.

We besluiten met een citaat van onze goede collega's van de Frut van Koekestad die het op hun kernachtige manier als volgt samenvatten :

Ray
 

  De volledige top prijkt op de site van Klara.

Wir setzen uns mit Tränen nieder

Voor onze overtalrijke lezers en reageerders die verslaafd zijn aan de prachtprogramma's van onze rode 0000 willen wij nu reeds meedelen wat er te snoepen valt met de oogjes en de oortjes tijdens het onvolprezen en bijwijlen hilarische zondagochtendprogramma "de zevende dag". Zodanig dat u desnoods kan beslissen :

"Och, wat baten voor mij de lessen van de Vier Nullen,

ik lees liever op internet het relaas van Angeltjes, de rechtse snullen". 

Als u drukt op het rode woord in deze tekst, arriveert u bliksemsnel bij de inhoud van de zevende dag. We hebben nooit begrepen waarom uitgerekend op een zondagochtend het regime de kijkers wil bombarderen met zijn propaganda. Hebben wij dan nooit recht op rust ?

En waarom  geeft u om 12 uur niet de voorkeur aan deze boeiende uitzending, waarover u in het verleden op Angeltjes al uitvoerig kon lezen ?

De jongste jaren zijn bepaalde Brusselse wijken verworden tot echte gevarenzones. In deze gebieden vechten – vrijwel uitsluitend Afrikaanse – jongerenbendes hun territoriumoorlogen uit, die reeds enkele dodelijke slachtoffers hebben geëist . Andere ‘activiteiten’ waar ze zich mee bezighouden zijn dealen, overvallen en groepsverkrachtingen. Politieagenten durven nauwelijks nog patrouilleren in deze ‘no go-zones’, en worden zelfs tegengewerkt door de lokale gezaghebbers. De Britse hoofdstad Londen kampt met dezelfde problematiek, maar daar is het bendegeweld nóg verder geëscaleerd.

Dit jaar alleen al kwamen in Londen 27 jongeren om bij bendegeweld. Volgens politiecijfers opereren er niet minder dan 169 bendes in de Britse hoofdstad, waarvan het overgrote merendeel Afrikaanse en Aziatische bendes zijn, met namen zoals “Dem Africans” en “Paki Panthers”. Eerder deze week haalde het Britse bendegeweld nog maar eens de internationale pers, naar aanleiding van de start van het proces tegen drie bendeleden die een mentaal gehandicapt meisje hadden verkracht en nadien overgoten met bijtend zuur. Terwijl het meisje haar relaas deed op de eerste zitting van het proces, zaten de drie allochtone daders lachend in de beklaagdenbank.

De Britse nieuwszender BBC trachtte in contact te komen met enkele bendeleden, maar dat bleek niet zo evident. Bendeleden die gezien werden in het bijzijn van journalisten, werden nadien bedreigd door hun eigen ‘makkers’. Uiteindelijk bleek toch een bendelid bereid te praten – anoniem uiteraard. De jongeman beweert dat hij zelf van mening is dat het geweld té grote proporties aanneemt, maar hij ziet geen licht aan het einde van de tunnel: “Deze mensen [de bendeleden] rekruteren elke dag. De bendes worden groter en groter. Meer bendes, meer moorden en meer drugs, dat is wat er ons staat te wachten.”

Net zoals in Brussel beweert ook de Londense politietop dat ze wel degelijk controle heeft over de wijken waarin de bendes opereren. Flauwekul, uiteraard. In onze hoofdstad is het geweld nog niet zo grootschalig als in Londen, maar indien de lokale PS-politici blind blijven voor de realiteit en geen maatregelen treffen uit angst om hun allochtone kiespubliek voor het hoofd te stoten, zal de situatie alleen maar verslechteren.

@ Vlaams Belang

Eedaflegging in Zwitsers Parlement van de SVP/UDC minister Uli Maurer

Vandaag viert Vlaanderen de geboorte van een gloednieuwe politieke partij, de naam moet nog uitgevonden worden, maar het zal alleszins de vertaling zijn van de oprechte ideologie die bestaat bij de 17 leden, van wie velen een eigen project vol enthousiasme nastreven. Men wil een samenleving die openstaat voor iedereen en tegelijk moet iedere samenlever een engagement bezitten. Welk engagement is om het even.  

Vlaanderen zit op dit project te wachten, zoveel is duidelijk, verklaarde de mijnheer die de partij zal leiden,  als de menschen vandaag treuren en vervreemden van de politiek, moet de politiek haar hand uitsteken en zeggen : "Komt allen tot mij, ik ben de Weg, ik zorg voor u, loopt maar achter mij, we zien wel waar we uitkomen en als we tegen een blinde muur aanlopen, keren we om en beginnen we opnieuw".  Hoopvolle vooruitzichten.

De partij heeft een voorzitter uit Oostende, het zou Jan-Maria de Dubbeldekker kunnen zijn, maar die heeft al een partij, "De zetelwringers zonder principes". Namen die circuleren voor de nieuwe partij zijn : "De nieuwe Partij" of "De staat moet zorgen voor mijn Pree, want zelf kan ik dat niet" en tot slot "Zoveel leden, zoveel projecten".

Rebonjour in belgistan, Geert Lambert.

Men zou het bijna zijn vergeten, maar de politieke omgeving waar Barack Obama uit voortkomt behoort tot de meest corrupte van Amerika. Ron Blagojevich, de gouverneur van Illinois, werd maandag in handboeien afgevoerd omdat hij zou hebben geprobeerd de senaatszetel van Obama te verkopen aan de hoogst biedende.

Een grote kanshebber voor die zetel was Jesse Jackson jr, zoon van dominee Jesse Jackson sr. Maar zoon Jackson ontkent dat hij bereid was 500.000 dollar neer te tellen voor het zitje in Washington DC.

Het schandaal houdt Amerika in de ban. Chicago is het Charleroi van Amerika. Obama die het imago heeft van een politicus met schone handen is er politiek groot geworden. Dat is een hele kunst. Hij kent het politiek netwerk van de winderige stad als geen ander en legde er het fundament van zijn carriere, terwijl hij er toch altijd in slaagde buiten alle schandalen te blijven. Ook nu zegt Obama van niets te weten en is hij 'misselijk' van de praktijken van Blagojevich. Toch moet het voor hem niet als een verrassing zijn gekomen.

Na de verkiezing van Obama tot president was het aan gouverneur Blagojevich een opvolger aan te wijzen om Obama's senaatszetel in te nemen. De grootste kanshebber leek aanvankelijk Valerie Jarett, een goede vriendin van de Obama's en een adviseur van zijn campagneteam. Maar Jarett, die elk commentaar weigerde, zou medewerkster worden in het Witte Huis. Daarop kwam een volgende kandidaat in beeld: Jesse Jackson jr. Deze was vicevoorzitter van Obama's campagne en een goede vriend. Jesse jr kwam in een lastig parket toen zijn vader eerder dit jaar zei dat Obama arrogant was en hij hem wel 'zijn ballen wilde afsnijden'. Jesse jr zat erg verveeld met de uitval van zijn vader tijdens een televisieprogramma op een moment waarop hij meende dat de microfoon afstond. Die stond echter aan. Jesse junior is een groot spreker zoals zijn vader, maar hij heeft een beter gevoel voor carriere en machtsverhoudingen.

Jesse wilde de Obama-trein niet missen.

Jesse junior had een gesprek gehad met Blagojevich over de senaatszetel maar weersprak elk gerucht over het betalen van smeergeld. De openbaar aanklager, Patrick Fitzgerald had echter bandopnames van telefoongesprekken die Blagojevich voerde en waarin deze zei dat hem via een medewerker van Jackson een bedrag van 500.000 dollar was geboden. Blagojevich voelde wel wat voor de deal en sprak tijdens telefoongesprekken met fucking als stopwoord. Mevrouw Blagojevich bleek al hetzelfde taalgebruik te hebben. De gouverneur had ook contact met Tom Balanof, medewerker van de Service Employees International Union (SEIU), een vakbond met twee miljoen leden. In ruil voor de benoeming van een nieuwe senator die sympathiek stond tegenover SEIU zou Blagojevich nog extra geld willen binnen rijven. Hij loopt het risico te worden veroordeeld, net als zijn voorganger die ook al in de gevangenis zit. Van de voorbije 7 gouverneurs van Illinois kwamen er 4 in de cel terecht.

Blagojevich is geen uitzondering want de politiek in Chicago is uitermate corrupt. Het is een netwerk dat wordt beheerst door enkele politieke bazen zoals de gouverneur van Illinois Rod Blagojevich, de burgemeester van Chicago Richard Daley en de voorzitter van de senaat van Illinois Emil Jones. Zij zijn de spinnen in een web van politiek dienstbetoon waarin elke dienst wordt beloond. In 2005 begon openbaar aanklager Fitzgerald dat systeem te ontmantelen. Twee leden van het kabinet van Daley werden in 2006 veroordeeld wegens bedrog en omkoperij. Zij hadden een netwerk opgezet waarin loyale aanhangers van Daley werden beloond met baantjes en contracten. Procedures werden schertvertoningen en voorwerpen van schriftvervalsingen. Kwaliteit had geen enkel belang. Het ging om diensten voor de burgemeester.

Niettemin steunde Obama de herverkiezing van burgemeester Daley, zoals hij ook de herverkiezing van Blagojevich steunde. Obama is politiek opgegroeid in Chicago en had de steun nodig van de politieke bazen om een eigen politieke achterban te kunnen opbouwen. Toen hij zich in de jaren negentig meldde, luidde de vraag: wie heeft je gestuurd? 'Niemand', zei Obama. Waarop het antwoord was: 'we hebben geen belangstelling voor iemand die is gestuurd door niemand'.

Obama leerde zich schikken in het systeem waarin patronage de regel was. Hij associeerde zich met sterke man Emil Jones, de leider van de Democraten in de senaat van Illinois. Obama kreeg een speciaal gemaakte kieskring waarin hij naast zwarte wijken ook een deel van de Loop, het stadscentrum, toegewezen kreeg. Dat gaf toegang tot stemmen en geld voor fondsverwerving. Obama associeerde zich ook met Tony Rezco, een vastgoedhandelaar en huisjesmelker die hem geld gaf en hielp bij de aankoop van een huis.

Elke keer als een politieke baas uit het Chicago-systeem in opspraak kwam deed Obama alsof hij hem amper kende. Hij minimaliseerde het contact. Ook nu weer. Tijdens de campagne was het opmerkelijk hoe snel de media alle achtergronden van Sarah Palin uitzochten, terwijl Obama er makkelijk vanaf kwam. Het is alsof een politieke ster uit Charleroi die zich voorstelt in Brussel als monsieur Propre maar die eraan toevoegt dat hij de sterke mannen van zijn thuisbasis amper kent.

Het is duidelijk dat Obama met de zaak in de maag zit. Maar hij wordt hier ingehaald door het milieu uit het verleden dat het fundament legde voor zijn politieke carriere. Het is een milieu waar Obama liever niet meer van hoort en dat niet past bij zijn Messiaanse status, maar dat er wel degelijk is.

Derk Jan Eppink

@ Knack

***

De Amerikanen hebben zich een fijne president gekozen, zoveel is zeker. Er staat hen heel wat "Change" te wachten. Zelfs voor de eedaflegging wordt de man al in het nauw gedreven door leugens en corruptie-aantijgingen.

Chicago, Amerika's Charleroi

Zwak Frans voorzitterschap