Wij blijven ons de beelden herinneren toen jaren geleden zware bulldozers huizen die onterecht ergens gebouwd waren, genadeloos in mekaar geramd werden.  Dit gebeurde in opdracht van de toenmalige Vlaamse minister Steve Stevaert, momenteel gouverneur van Limburg.

Vandaag lezen we in het Belang van Concentra volgend artikel :

Meer dan dertig jaar nadat zijn moeder een vonnis tot afbraak kreeg, moet Andy Jacques (33) uit Godsheide (Hasselt) zijn woning met de grond gelijk maken. Vrijdag organiseert hij de actie Zandloper op de Grote Markt van Hasselt om de “onmenselijke” werkwijze van Stedenbouw aan te klagen. Andy Jacques kwam pas in 2006 via een deurwaarder te weten dat er een vonnis tot afbraak bestond. Zijn moeder had de zaak in de jaren zeventig in der minne geregeld. “Het is toch onmenselijk dat erfgenamen dertig jaar na de feiten vervolgd worden?” vindt Jacques.

Vijf rechtszaken brachten geen soelaas. Nu ligt zijn dossier bij het Europees Hof voor de Rechten van de Mens. “Terwijl verdachten in veel ernstigere zaken door verjaring de dans ontspringen, vind ik het ongelofelijk dat men in deze zaak de verjaring niet wil aanvaarden”, zegt zijn advocaat Luc Beerden. “Het Europees Hof gaf een halfjaar geleden in een gelijkaardig dossier de Belgische staat al ongelijk.”

Vrijdag wil Jacques zijn zaak onder de aandacht brengen door onder de naam ‘Zandloper’ de Grote Markt in Hasselt te bezetten. Hij start ook een internetpetitie. “Ik maak mij geen illusies, iets nieuws kan ik niet kopen. Ondertussen woon ik met mijn tweejarig zoontje in middeleeuwse toestanden, want verbouwen durf ik niet.”

Volgens advocaat Beerden zijn er een “honderdtal” gelijkaardige dossiers. “In 2007 is er een golf van betekenissen van oude vonnissen gebeurd, net om verjaring te voorkomen.”

***

Als het over een buitenlandse misdadiger gaat, dan worden de fluwelen handschoenen aangetrokken en stapelen de procedurefouten zich op, maar als de eigen brave mensen één keer in hun leven een bouwovertreding begaan dan rukken de bulldozers uit. Dan moeten plots de wetten gerespecteerd worden. Dan worden er grote smoelen opgezet.

Het schijnheilig gouverneurtje van Limburg mag trots zijn dit soort beleid "in het belang van de mensen" te voeren.

Ray

OOSTENDE - Gewezen politiecommissaris Emiel Vansteenkiste is gisteren op 78-jarige leeftijd overleden. Hij leidde het korps vijf jaar en voerde hervormingen door, maar hij zal toch vooral bekend blijven als de commissaris die zijn agenten de baard liet afscheren.

Emiel Vansteenkiste trad in 1956 als agent toe tot de Oostendse politie. Hij maakte snel carrière en was ook politiek actief bij de toenmalige Volksunie. Hij werd tijdens de verkiezingen van 1970 verkozen tot gemeenteraadslid en zou tot begin 1983 in de gemeenteraad zetelen. Tussen 1972 en 1981 was Emiel Vansteenkiste ook volksvertegenwoordiger voor de Volksunie.

Na zijn politieke loopbaan werd hij politiecommissaris en vanaf 1985 hoofdpolitiecommissaris. In die functie hervormde hij de bevorderingen bij de Oostendse politie waarbij niet meer de anciënniteit, maar de capaciteiten een rol speelden bij promoties.

Vansteenkiste werd bij het brede publiek vooral bekend toen bij na zijn aanstelling als korpschef agenten verbood om baarden te dragen. Politiemannen mochten vijf jaar lang om veiligheidsredenen geen baard dragen. De omstreden maatregel zette heel wat kwaad bloed bij de agenten en leidde tot felle discussies.

Onder Vansteenkistes bewind stonden precisie en tucht centraal; voor het publiek zichtbaar tijdens parades in de straten.

Emiel Vansteenkiste bleef commissaris tot 1989 en vertrok vroegtijdig in ziekteverlof. De uitvaartplechtigheid is voorzien op donderdag 5maart om 10uur in de Sint-Jozefskerk.

Emiel van Steenkiste was een overtuigd Vlaams-nationalist.

@ Het Nieuwsblad

Wij leven in een fabuleus sprookjesland.  Met een federale regering die niet regeert.  Met verschillende ministers in functie, een ex-premier en een ex-justitieminister tegen wie er gerechtelijke procedures lopen en parlementaire onderzoeken.

Langs de andere kant zijn wij zowat het enige land ter wereld met een door iedereen gekende dertienkoppige Al Qaeda-afvaardiging in de hoofdstad.  Gekend door de veiligheidsdiensten, want die wandelen vaak rond in de buurt en oberserveren gedurende de kantooruren, gekend door de media want die plegen al eens een stukje over de belgische Al Qaedisten.

De publieke lezende opinie blijft op de hoogte over de gang van zaken in belgisch Terroristenland. Een van de leidinggevende personen, Malika el Aroud, een terroristenweduwe, ontvangt zelfs van de staat een uitkering, daar heeft ze verdorie recht op. De vrouw is steeds gesluierd maar ze is goed van de tongriem gesneden en ze heeft naast een drukgelezen blog op internet, een pagina in Wikipedia.  

Haar eerste echtgenoot is jammerlijk omgekomen bij een arbeidsongeval, maar ze heeft zich direct een nieuw exemplaar aangeschaft uit dezelfde sector.

Vandaag vervult de kwaliteitskrant de Standaard zijn taak als informant door een fijn artikeltje te plaatsen, wij bouwen een bruggetje voor u : de delegatie vordert en floreert ongehinderd in Brussel, waar Vlamingen niet welkom zijn, maar internationale terroristen en jihadisten hun ding kunnen doen.

Het zou wellicht de uniciteit van het land B goed doen, mochten wij weldra officieel diplomatieke onderhandelingen aanknopen met onze eigen Al Qaedisten. Ze worden financieel onderhouden, het zijn brave mensen, een beetje radicaal, maar wij moeten leren verdraagzaam zijn, verdorie. Met een diplomatieke status worden de Al Qaedisten bevestigd in hun onaantastbaarheid, die ze nu ook genieten.

In andere landen worden die terroristenkernen gadegeslagen, opgepakt en opgesloten. Het land B doet daar niet aan mee : eerst zien, zei de blinde spion, ja en ik wil het horen, zei zijn dove collega, zo lang we maar zwijgen besloot de stomme spion.

En daarom is dit een fijn sprookjesland.  Gelukkig hebben wij de lekkerste pralines ter wereld.  Zeggen wijzelf.

Ray

D

Wim van Opbroucke "In de Gloria"

 http://antwrp.gsfc.nasa.gov/apod/astropix.html

De Partij voor de Vrijheid gaat campagne voeren Voor Nederland.  De PVV wil minder Europa en meer Nederland. De miljarden die elk jaar naar Europa gaan moeten in Nederland worden besteed, zeker in deze tijden van economische crisis. “Die miljarden moeten naar de Nederlandse burger in plaats van dat we de boeren in Polen, Frankrijk en Portugal subsidiëren”, aldus partijleider Geert Wilders

De PVV wil ook dat de Europese Unie zich weer vooral gaat bezighouden met haar oorspronkelijke taak: economische (en monetaire) samenwerking. Ook wil de PVV geen enkel land er mee bij in Europa en ziet ze corrupte landen als Roemenie en Bulgarije het liefst de EU verlaten. Turkije mag nooit lid worden van de Europese Unie, niet nu, niet over honderd, niet over duizend jaar, helemaal nooit.

 Ook wil de PVV meer zeggenschap van het Nederlandse parlement dat zelfstandig Europese besluiten moet kunnen tegenhouden zodat Nederland een echt soeverein land blijft.

 Wilders: “De PVV gaat voor Nederland Europa in, het Nederlands belang is voor ons het allerbelangrijkste. Als enige partij willen wij al ons geld terug van Europa, het Nederlands parlement een vetorecht geven, Roemenie en Bulgarije uit de EU en Turkije nooit erin!

De kandidatenlijst van de PVV voor de Europese verkiezingen wordt over enkele weken bekend gemaakt.

De schrijver rond 1950

de foto's van het AMVC "verdwijnen" voor een uurtje na 24 uur wegens dagelijkse update

Willem Elsschot mag dan een begenadigd schrijver zijn geweest, voor zijn “Inleidingen tot het werk van collega-auteurs” genoot hij veel minder aanzien. In schrijverskringen was men van oordeel dat hij er veel te veel toe neigde hun werken op een overdreven manier te bewieroken. 

Hierna volgt zijn introductie tot “Mijn kleine Oorlog” van de hand van Louis Paul Boon, zodat u zich wellicht reeds een idee kunt vormen in welke mate u deze visie kunt onderschrijven.

Vooraf werd Boons debuutroman “De voorstad groeit” reeds op voorspraak van Willem Elsschot met de Leo J. Krijnsprijs bekroond.

“Mijn kleine Oorlog” steunt op eigen belevenissen en herinneringen van de schrijver en geeft de waanzin van de oorlog weer vanuit het gezichtspunt van de kleine man.

 Ik citeer:

 Louis Paul Boon, Mijn kleine Oorlog.

 Leo J. Krijn was een van mijn jeugdvrienden en toen zijn weduwe in 1941 of 1942 besloot een litteraire prijs uit te loven, ter nagedachtenis aan haar man, kon ik niet weigeren voor het eerst in mijn leven lid te zijn van de jury die zou uitmaken wie het best gebakken broodje had ingezonden.

Ik kreeg heel wat manuscripten te verteren over liefde, dood en andere avonturen, lange en korte, getypte en met de hand geschreven, van oudere en jongere, mannelijke en vrouwelijke auteurs .Zij waren mij allen vreemd: onbekende, op hoop levende menschen, verdeeld over heel het Vlaamsche land, die in dorpen en steden met kloppend hart op het bericht zaten te wachten “uw verhaal heeft de palm weggedragen”.

Het was een zeer zware karwei, want voor mij is het nu eenmaal een marteling een verhaal in zijn geheel te moeten slikken indien uit de eerste bladzijde niet blijkt dat de lezende man niet toegesproken wordt door een persoonlijkheid, door iemand die iets te zeggen heeft. Niet zoozeer iets wat voordien nooit gezegd werd, want alles werd te eenigen tijde reeds gezegd,  als wel iets dat nog niet op die manier, met die klemtoon, ten gehoore werd gebracht.  En al die verhalen verveelden mij, tot ziekwordens toe. Het laatste heette “De voorstad groeit” en was, helaas, driemaal zo lijvig als de dikste van de saaie dingen die ik reeds verteerd had in die week van smarten.  Ik stond op het punt die brontosaurus ongelezen terzijde te leggen, toen mijn geweten in opstand kwam. Dat mocht niet, want ik kon immers geen oordeel vellen zoolang ik dat laatste bakbeest niet verwerkt had.  Ik stak dus van wal met de gelatenheid warmede ik begin aan de massale romans van onzen Russischen collega Dostoïewski, waarbij ik telkens nakijk of ik nog niet over de helft ben en die ik tot de laatste bladzijde lees omdat ik niet anders kan.

Ik begon ’s avonds om halfnegen en ik herinner mij dat ik pas stopte toen ik mijn vrouw van uit bed hoorde roepen dat het half drie was.  Ik schrikte op, telde even na en constateerde dat ik iets minder dan de helft achter den rug had. Zonder de tweede helft te lezen schreef ik nog even aan de jury dat men, voor mijn part, de prijs gerust aan die L.P. Boon geven kon, want zoo heette die onbekende.  En toen bleek dat mijn confraters er precies zo over gedacht hadden.

“Mijn kleine oorlog” is in even sterke mate van Boon als “De Voorstad Groeit”. Zoals men een schilderij van Rubens aan een borst, een been, een achterste, zelfs aan een boom of een voorwerp herkent, zoo herkent men het proza van Boon aan de minste van zijn bladzijden. Zijn stijl is ruw, brutaal, ongeschoold, soms plat, maar dat alles is bewust en gewild, met goede, ja met edele bedoelingen.  Want Boon is een idealist, hoe eigenaardig en hoe onburgerlijk de uiting van zijn idealisme ook zijn mag.  Hij ziet zoveel onrecht, verdrukking, lafheid en kleinzieligheid om zich heen dat hij niet weet waar hij mee “beginnen” moet. Het is als vreesde hij dood te gaan voor dat hij al zijn gal heeft uitgespuwd, voor dat hij de laatste van die milliarden larven heeft doodgetrapt. “De 2 Blinden”  is het mooiste tafereel van Breugel de Oude dat men zich verbeelden kan.  Niet alleen de twee blinden zelf die uit Breugel’s schilderij als geknipt zijn, maar ook het winterlandschap en de fabriekswijk met haar sfeer van armoe-sta-bij.  Een meesterstukje op zichzelf. “Albertine Spaens “ is een hymne aan de ellende en een anathema over de maatschappij waarin zulke dingen als schimmel tieren.  In “Het Eerste Uur” zit de schimmel van de bevrijding uit een lange, bange droom, een vreugde zoo geweldig dat zij de werking heeft van een groote smart die zich eindelijk, eindelijk een weg kan banen. “Lof der Boswell Sisters”  is een zuiver lyrisch gedicht, want Boon is een dichter, wat hij zich ook verzetten mag. Trouwens, indien hij te lang tegenstribbelt, dan zal ik hem zijn bloedeigen”Lea Lübka” onder de neus houden tot hij nederig bekent. En door heel het werk klinkt de gedesabuseerde mineurtoon van iemand die zijn beste gezicht wel opzet maar die toch, in ’t diepste van zijn ziel, onmogelijk gelooven kan dat het ooit zal beteren.

Waarde lezer, lees dit boek niet met de woorden van een litterair criticus, speur niet naar de overtollige of ontbrekende of gebrekkige punctuatie, niet naar onhollandsche uitdrukkingen noch naar gallicismen, maar lees het met uw hart, met een sprankel van het groot-menschelijk gevoel waarmede Boon het geschreven heeft.  Uw diepste menschelijke waardigheid zal wakker worden en wellicht zult gij den schrijver behulpzaam zijn bij het vertrappen van die milliarden larven waardoor wij belegerd worden, ieder van ons in zijn kleine idealistische schans, van die larven die de Groote Verbroedering in den weg staan, de verbroedering van blanken en zwarten, van Britten, Moffen en Russen, de verbroedering die nochtans aan de grootste collectieve gruwel een eind zal maken: aan de oorlog. Schaart u onder Boon’s vaandel, want zijn “Kleine Oorlog” is niets anders dan de “Oorlog aan de Oorlog”.

 Antwerpen, 31 Maart 1946.

 (Bron: Ongebundelde teksten)

 Schril in contrast met die toch ietwat minder gesmaakte reputatie is Elsschots schamper stukje over “De Metsiers” van Hugo Claus (1949) dat vervat was in een briefje aan Manteau, Claus’ uitgever.

 Ik zend U “De Metsiers” terug dat ik in zijn geheel gelezen heb en dat wil wat zeggen qua zelfopoffering. Het verhaal heeft volgens mij generlei literaire waarde en is zeker niet geschikt om in boekvorm uitgegeven te worden.  Het is gewild ordinair en zo rommelig dat men onmogelijk uit de personages wijs kan worden.

 Had die afwijzing iets te maken met de wankele verhouding tussen Elsschot en Hugo Claus? Niets toont dat aan, vast staat alleen dat het tussen die twee nooit boterde. Misschien stond dat zelfs in de sterren geschreven. Het waren immers niet zomaar twee totaal verschillende persoonlijkheden, ook als auteur waren ze niet te vergelijken: enerzijds de hyperzuinige schrijfstijl van Elsschot en anderzijds de exuberante schriftuur van Claus. Elsschot zat wel in de jury die Claus de Krijns-prijs  toekende, maar in feite vond hij “De Metsiers” die bekroning niet waard.

Trouwens ook van Claus zijnerzijds mocht Elsschot het ontgelden.  Hij vindt de verheerlijking van dat “zuivere Nederlands” van Elsschot irritant. “Volgens mij komt dat door die fatale drie maanden die hij doorbracht in Nederland.  Eenvoud is per definitie een deugd bij jullie.  Maar de dingen van deze wereld zijn niet eenvoudig” aldus Claus.

Zeggen dat deze twee grootmeesters van de Nederlandstalige literatuur elkaar het licht niet gunden zou wellicht overdreven zijn, dat er verdere aanwijzingen zijn tot onderlinge toenadering is dat wel.

                                                                                   Raymond

25.02.2009 13.28u - Dat men in Wallonië meer en meer beseft dat een splitsing van België ook in hun voordeel kan spelen, is al langer bekend. Gisteren berichtten we nog over Paul-Henry Gendebien, pleitbezorger van het ‘rattachisme’. Ook verscheidene auteurs en journalisten mengen zich nu in het debat.

Claude Demelenne is één van hen. Hij is hoofdredacteur van het Franstalige, linkse weekblad “Le Journal du mardi,” en heeft onlangs een boek geschreven waarin hij stelt dat het einde van België onafwendbaar is, en pleit voor de aanhechting van Wallonië bij Frankrijk. In een interview in Le Soir (19/02/09) spreekt hij klare taal.

“België is zo goed als klinisch dood. Het land leeft niet meer, het overleeft. Probeer mij eens een voorbeeld te geven van één grondige maatregel die de regering heeft genomen sinds de verkiezingen van 2007!” zo gaat hij van start. Ook het federalisme beschouwt hij als een grote fout: “Het federalisme is een historische vergissing. Het moest de spanningen verlichten, maar nu is de situatie nog erger dan daarvoor (…) We kunnen dan ook beter uit elkaar gaan, vooraleer we elkaar beginnen haten. En we mogen zeker niet uitsluiten dat deze scheiding in onderling overleg zal gebeuren.”

Demelenne twijfelt er niet aan dat zowel Walen als Fransen voorstander zijn van een samensmelting. “Als België implodeert, zullen de Franstalige Belgen ongetwijfeld voor een aanhechting bij Frankrijk kiezen, zoals een peiling van Le Soir in juli 2008 aantoonde (…) Frankrijk zal niet neen zeggen. Omdat beide partijen er baat bij hebben (…) Wij spreken dezelfde taal, wij delen dezelfde cultuur en hebben dezelfde waarden. Ook op economisch vlak zijn we op elkaar afgestemd,” aldus Demelenne.

In Le Soir van vandaag krijgt Demelenne de steun van de bekende Waalse auteur Jules Gheude. “De analyse van Claude Demelenne strookt volledig met mijn argumentatie,” aldus Gheude.
“In plaats van angstig te zijn, zouden bepaalde Franstalige journalisten beter de Franstalige bevolking voorbereiden op het einde van België,” zo schrijft hij verder. “Laten we tonen aan Vlaanderen dat we het einde van België zonder angst en met vertrouwen tegemoet kunnen gaan.”

De Walen lijken eindelijk te beseffen dat het einde van België ook voor hen nieuwe deuren opent, wat we enkel kunnen toejuichen.

@ VB

De Pakistaan  Nazir Ahmed die door de Labourregering van Tony Blair tot Lord werd benoemd, en daardoor automatisch lid is van het Hogerhuis ( de senaat),  zal een 12-tal weken Lord-af zijn.  De Peer is de peer.

Hij was de schreeuwlelijk die dreigde met 10.000 aanverwante Baardmansen Londen op stelten te zetten, als Geert Wilders in Engeland zijn Fitnafilm zou projecteren in the House of Lords. Ahmed dankt zijn titel ondermeer aan het feit, dat hij geroemd werd als een moslim-bruggenbouwer die onze cultuur zou verzoenen met zijn koeltoer.  Hij heeft het er tot hiertoe prima van afgebracht. U herinnert zich Salmon Rushdie, die andere Pakistaan met zijn talrijke huwelijken,die had in een boek (de Duivelsverzen)  onvriendelijke dingen verteld over de koraan. Rushdie heeft jaren ondergedoken geleefd, want op zijn hoofd stond een prijs : wij weten intussen hoe het er aan toegaat bij de brave moslims.  In 2006 verleende Tony Blair aan Rushdie een titel en de Orde van de Kousenband. Tussen haakjes, met al die vrouwen van Rushdie was dat wel een aangepast cadeau. 

Behalve volgens Lord Ahmed, de grote verzoener, die schreeuwde moord en brand, "Rushdie had bloed aan zijn handen" beweerde de waanzinnige rukker.

Nauwelijks een jaar later reed hij op de autoweg een man ondersteboven die er het leven bij inschoot. De Peer zat te sms'en in zijn Jaguar en was vermoedelijk even afgeleid.  Nu wordt hij door het Britse gerecht veroordeeld tot 12 weken jail, waarvan hij er 6 effectief mag doorbrengen.  Hij zal niet de enige buitenlander zijn, er zullen vele broeders met hem kennis kunnen maken. En nu heeft hij tenminste ook bloed aan zijn handen.

De BBC presteert het om op zijn webstek in de titel van het artikel over de veroordeling enkel te gewagen over "een lid van het Hogerhuis". Schijnheiligheid en linksigheid gaan hand in hand.

Ray

Lubbeek in Vlaams Brabant is een van die landelijke gemeentes  waar de tijd trager schijnt te verlopen dan elders en waar de mensen meer kansen hebben om gelukkig en tevreden te zijn dan in hectische steden die overrompeld worden door vreemdelingen.  Lubbeek  kent nog niet de voordelen en de rijkdom van de multiculturele samenleving en de diversiteit. Er is plaats voor het goede leven, dat blijkt ondermeer uit de officiële activiteitenkalender : op 26 februari is er een lezing over "De Lever, de aannemer van ons lichaam" . En nadat alles in orde is met lever en lichaam grijpt er op 27 februari een whisky-proeverij plaats(tasting, noemen ze het) en op 1 maart een rijkelijke brunch, gevolgd door een dessertennamiddag.  Breugel zou in Lubbeek aan zijn trekken komen.

Lubbeek ligt in het Hageland in de driehoek Leuven, Aarschot, Diest

Er wordt ook aan politiek gedaan in deze Vlaams-Brabantse gemeente, die niet ver van de taalgrens verwijderd is en waar de splitsing van het arrondissement BHV gevoelig ligt. De samenstelling van de gemeenteraad : 10 liberalen, 8 CVP-ers, 2 groenen, 2 socialisten (die met de blauwen het college vormen) en 1 moedige Vlaams Belanger, Eddy Elyn, een man van goede luim.

Zoals in de meeste gemeentes in de provincie grijpen een aantal Vlaamsgezinden de inrichting van de Europese verkiezingen aan om deze te boycotten, gezien deze verkiezingen principieel niet conform zijn met de uitspraak van het Arbitragehof. In het geval de gemeente weigert de verkiezingen te organiseren, wordt deze taak overgenomen door de provincie. Het is een symbolisch maar duidelijk protest. 

In Lubbeek spande Eddy Elyn zich voor de kar tijdens de gemeenteraadszitting van januari en legde het voorstel, met redenen omkleed, ter stemming. De politieke tafelschuimers van meerderheid en oppositie wilden het slim spelen, want zij zijn tenslotte ook graag  "goede" Vlamingen en iedereen onthield zich bij de stemming. Vlaams Belang stemde voor ... en daarmee  was het voorstel ook aangenomen. Verdorie, verdorie !

Toen de wiskyproevers en dessertsmullers met de sterke levers zich realiseerden wat ze gedaan hadden onder impuls van burgemeester Freddy Vranckx, alias Slimmans, was het te laat. De raad had beslist.

Er bleef slechts een mogelijkheid over om de stommiteit te herstellen : tijdens een volgende zitting het besluit herroepen. Dit gebeurde op 18 februari met het agendapunt : Algemene Zaken - Het weigeren van de organisatie van ongrondwettelijke Europese verkiezingen door de gemeente Lubbeek - Eddy Elyn - intrekking.

De verrassing van de avond kwam toen Elyn zich tot de burgemeester wendde ... in het Frans : Merci beaucoup, Monsieur le président, est-ce que je vais continuer en Français of zal ik het maar in het Nederlands doen ...

Tegen ironie of cynisme zijn de meesten niet opgewassen en ze weten er zich geen raad mee. De meerderheid + de CD&V en de Groenen haastten zich om de vorige beslissing ongedaan te maken.  Sommigen staken hun hand zo hoog, dat ze bijna het plafond raakten. Als er echter betoogd wordt voor de splitsing van BHV lopen ze vooraan met fiere borst en de sjerp omgord.

Aan de échte Vlamingen van Lubbeek, voor wie er geen onderscheid is tussen woord en daad : proficiat !  Als wij ooit langskomen, mag de fles whisky dichtblijven, als er maar voldoende rijstpap met bruine suiker is.

Ray

Medina, de tweede grootste stad in Arabië, is een belangrijke bedevaartplaats.  Zoiets als Scherpenheuvel maar wellicht wat groter.  Hierboven ziet u de Moskee van de Profeet, met enkele minaretten en veul vollek.  Vredig is het er niet altijd, zoals te verwachten bij een heilige plaats.  Gisteren alleszins was er boel tussen soenieten en sjietieten, de Arabische flikken kwamen er bij te pas, er zouden twee doden zijn en een aantal arrestaties.  Zo, en dan nu terug naar Scherpenheuvel.

http://www.presstv.ir/detail.aspx?id=86649&sectionid=351020205

"De Belgische ondernemers zijn somberder dan ooit, blijkt uit de maandelijkse peiling van de Nationale Bank. Maar analisten geloven dat de recessie bijna halfweg is en dat de economie het grootste deel van de krimp achter de rug heeft. Ze voorspellen dat de Belgische economie vanaf het vierde kwartaal weer zal groeien."

Het vervolg van dit goede verhaal kan u lezen in de TIJD langs deze brug

In de stroom van onheilsberichten die over de bevolking heengestort worden door de kwaliteitsmedia, de 0000 op kop, is het goed de mening te vernemen van waarnemers die professioneel bezig zijn met de economie in al haar geledingen. Het is evident dat niemand precies kan voorspellen wanneer er een einde zal komen aan de huidige neergang, maar het is even duidelijk dat naast de recessie ook de psychologische factor van angst en onzekerheid bespeeld wordt door sensatiejagers.

Iedereen is plots expert inzake consumentenvertrouwen, kredietverstrekkingen, bedrijfsovernames, gevulde orderboeken, afschrijvingen op investeringen, returns on investment,  en weerspiegelen beurskoersen de reële waarde van uw bank ?  Stelt u de vraag aan de toog in uw stamcafé en u wordt overladen met kennis, opgestoken bij de commentatoren van kranten en Terzake.

De bedrijfseconoom van Petercam, de heer Noels die de idee lanceerde bij Van Rompuy om met een team experten de regering bij te staan, heeft van de Vlaamse minister-president het antwoord gekregen dat wij gisteren voorspelden : "Neen, merci, wij hebben u niet nodig".

Ook van deze crisis moet gezegd worden, dat wie er rechtstreeks door getroffen wordt via zijn job, de pijn groot is en wie normaal verder kan werken en leven, de crisis nauwelijks persoonlijk gevoeld wordt.  Dit is een gemeenplaats, maar zo is het nu eenmaal.

Professor Degrauwe van de KUL heeft het vorige week keurig geformuleerd : de burgers blijven voorlopig zuinig  omgaan met geld en aankopen en proberen de spaarpot te vullen.  De schulden van de staat stijgen door de toenemende sociale druk maar op termijn stevenen we af op een herstel. 

Mogen er nog hoopgevende berichten weerklinken ? Of moeten we doen zoals de Open VLD met affiches de burgers verwittigt "dat zij op het einde van deze maand 600 euro meer zullen verdienen dankzij de wakkere liberalen in de Vlaamse regering" ?  Platte politiekers !

Savat

24.02.2009 15.14u - Vele landen, waaronder Turkije, Marokko en Algerije, leveren nooit hun onderdanen uit. Een criminele immigrant die de dubbele nationaliteit heeft, kan dus na het plegen van een misdaad teruggaan naar zijn oorspronkelijke vaderland. Een straf verjaart meestal tien jaar na een definitieve veroordeling. Zo’n allochtone delinquent die zich tien jaar in Marokko, Turkije of Algerije vestigt, kan dus niet gestraft worden. Hij kan daarna zelfs doodleuk terugkeren naar België.

In principe werkt die truc niet binnen de Europese Unie. Alle landen binnen de Unie hebben verdragen gesloten waarbij ze elkaars vonnissen erkennen. Als een buitenlander uit een EU-land een misdaad pleegt in België, kan hij zijn straf dus niet ontlopen door zich in een ander EU-land te vestigen. Hij zal daar ook gearresteerd worden, en hij zal zijn straf ofwel in zijn thuisland moeten uitzitten, ofwel zal hij aan België uitgeleverd worden. Binnen de Unie zou dat systeem in principe goed kunnen werken. Maar… criminelen kunnen gemakkelijk aan een vonnis van een Belgische rechtbank ontsnappen door zich in Nederland te vestigen. Niet in Roemenië of Slowakije, maar in ons buurland Nederland. Daar mogen ze niet gearresteerd of uitgeleverd worden, want daarvoor is een verdrag tussen België en Nederland nodig, en dat ligt al sinds 1970 op bekrachtiging te wachten. Al meer dan achtendertig jaar dus! Zo’n bekrachtiging is slechts een formaliteit, maar België heeft daar al die jaren nooit werk van gemaakt. P-Magazine beschrijft deze week het resultaat: tientallen veroordeelde topcriminelen kunnen ongestoord en ongestraft in Nederland blijven wonen. En het gaat écht niet om kruimeldieven of kleine fraudeurs, maar om drughandelaars, pooiers en moordenaars. Voor zo’n figuren is België een prachtig land, dat nog héél lang mag blijven voortbestaan.

@ Vlaams belang

Die titel is niet van ons. Hij komt uit de Volkskrant en als u zich wil ergeren, kan u het artikel lezen door op de rode letters te klikken.

We staan weer eens voor het gekende gegeven, dat wie zich kritisch uitlaat over wat zich in onze maatschappij voordoet, gebrandmerkt wordt als een ononderontwikkelde racist of een abnormaal wezen. 

"Het aantal aanhangers zegt niets over de normaliteit van een opvatting" dat is een ondertitel van het artikel in kwestie.  Ook als Wilders 100 zetels haalt, dan nog kan hij nooit gelijk halen.  Zo wordt door de echte democraten geredeneerd.

De discussie wordt zelfs niet aangegaan, het overleg wordt weggewimpeld, men marcheert enkel voor het eigen gelijk, ook als op de lange duur elke kiezer verdwenen is.

De wanhoop van de regimepartijen (en dat zijn socialisten, christen-democraten en liberalen) is zeer groot. In Vlaanderen, in Nederland maar ook in andere Europese landen. De dames en heren van de traditionele 19de eeuwse partijen hebben geen oplossingen meer voor de chaos die zij toegelaten hebben.  Zij hebben de politiek gedegradeerd tot een minderwaardig woordenduel in een bordeel over de prijs van het meisje.  En democratie is als de etiket van dure champagne op een fles  gekleurd spuitwater.

Savat

Als het politiek soms stroef verloopt in het land B tussen Walen en Vlamingen, dan is dit geenszins het geval op sportief vlak. Meer in het bijzonder met voetbal bestaat er veel waardering tussen de clubs en de supporters over de taalgrens heen.

Er worden lovende spreekkoren aangeheven bij wedstrijden, zoals "les Wallons c'est du caca", wat vrij lief is.  Maar de wederzijdse kennis gaat verder : Vlamingen verdiepen zich graag in de psyche van hun Waalse landgenoten.

Dat bewezen de supporters van Antwerp, toen hun ploeg tegen Virton uitkwam en de Waalse spelers begroet werden, tot hun aangename verrassing, met het welluidende spreekkoor "Les Wallons sont des pédophiles".  Dat was lachen geblazen.

Sport brengt de twee landsdelen ongetwijfeld dichter bij mekaar. We hebben nog een ideetje, wellicht iets voor de komende wedstrijden ? "Les Wallons disent toujours non". 

Er zijn er betere die rijmen op Wallons.

Fats