Het magazine voor mensen die denken, pakt uit met  Vlaanderen-schokkend nieuws : Zean-Zacques de Gucht en Eva Vanhengel vormen niet langer een paar : zij zijn uit mekaar !

Dank u, Kack : onze 21ste juli wordt nu nog triestiger

Het verschil tussen stijgen en dalen is niet steeds duidelijk, zoals u kan zien op deze afbeelding van het programma van 18 juli  "Er is iets misgelopen", ook wel eens "Het Journaal" genoemd.   Op het videofragment prijkt de juiste samenvatting "Huizenprijzen dalen"  op de boventitel staat "Woningprijzen stijgen".  Wat niet stijgt, is onze achting voor de knoeiers.

Inderdaad, alweer een nieuwe ondervraging : u mag zich weer eens blootleggen en samen met anderen een grootste gemene deler vormen. 

Wat vindt u van de 21-juli boodschap van zijne K.H. Albert II van België ?

Laat u niet kennen, fier Belgen. Hiernaast in de linkerkolom is het te doen.

Votre rédaction vous remercie pour votre collaboration au nom de la nation. Tararaboem ...

Niemand weet wat "blob" is, behalve dat het een zwarte slijmerige massa zou zijn van zowat 15 kilometer lang die ten Noorden van de Beringstraat in zee drijft. In tijden van crises is het niet abnormaal dat allerlei vreemde verschijnselen de mensheid bedreigen.  De aarde warmt op, een onbekende griep bedreigt de mensheid (gelukkig is er in het land B ene  Laurette Onkelinx om ons viraal te beschermen), en nu verschijnt Blob ten tonele. En morgen is het de beurt aan Brussel : Oorlogsminister Decrem paradeert door de stad met zijn troepen om de keuning en zijn vele kindjes een leuke dag te bezorgen. Wat een vreemde toestanden allemaal. Morgen zijn wij het land uit, zoveel is zeker. 21 juli : Geen Angeltjes.

(Met dank aan www.geenstijl.nl )

Neil Armstrong (05.08.1930)  was de commandant van de Apollo 11-missie om op de maan te landen.  Tijdens de missie nam hij twee minuten en 21 seconden voor de landing de controle over van de maanlandingsmodule Eagle omdat de automatische landing dreigde plaats te vinden in een gebied met veel kleine kraters en "rotsblokken zo groot als Volkswagens", en zette hem neer in een vlak gebied, enkele honderden meters verder. Enkele uren later stapte hij uit de maanlander. Toen hij de eerste voet op de maanbodem zette, sprak hij de zin: "That's one small step for a man, one giant leap for mankind."  Edwin Eugene "Buzz" Aldrin, Jr (20.01.1930)  was de tweede man die voet zette op de maan.

Remi Piryns (1920 - 2004)

Piryns streefde heel zijn leven naar meer samenwerking tussen Nederland en Vlaanderen. Tijdens de repressie schreef hij in de gevangenis het bekende lied "Gebed voor het Vaderland", getoonzet door Gaston Feremans:

Heer, laat het Prinsenvolk der oude Nederlanden
Niet ondergaan in haat, inbroedertwist en schande
Maak dat uit d'oude bron nieuw leven nogmaals vloeit
Schenk ons de taaie kracht om fier, vol vroom vertrouwen
Met nooit gebroken moed ons land herop te bouwen
Tot statig als een eik voor U ons volk herbloeit.

Piryns richtte ook mee Rommelpot op; het satirische blad dat in Vlaanderen de wantoestanden van de repressie aankloeg. 

Jan de Moor stuurde ons volgende persoonlijke herinneringen op aan Remi Piryns :

Remi Piryns heb ik leren kennen na de oorlog rond 1950  toen hij in Gent op de Kasteellaan een boekhandel ( in een groot herenhuis) uitbaatte dievoornamelijk aan scholen leverde. Hij was o.m. ondervoorzitter van de  Heelnederlandse cultuurvereniging Erasmusgenootschap -later opgeslorpt door het ANV- (voorzitter was  Johan de Wit zaliger alias dichter Johan van  Mechelen, tevens ondervoorzitter KB in de hoofdzetel op de Kouter). Als  medebestuurslid maakte ik Remi mee als een schitterende erudiete man waar ik  als jonge man naar opkeek. Hij was geen benadigd redenaar maar sprak steeds overwogen rustig en  traag. Zowel in de eerste (auteur lemma : Jan De Graeve) als de tweede uitgave (  auteur Nico Wouters) van de Encyclopedie van de Vlaamse Beweging is een  lemma aan hem opgedragen. Remi was niet bedrijvig in de partijpolitiek.  Hij stopte  zijn boekhandel toen hij voor zijn bestuurscapaciteiten tot  nationaal voorzitter werd benoemd van de Beroepsvereniging van de  Wolindustrie. Af en toe hoorde ik hem toen hij  voor de radio werd  geïnterviewd over de problemen in de wolsector. Hij was ondertussen verhuisd naar Mechelen waar hij bedrijvig bleef bij het  ANV. Ook ik heb daar nog goede bekenden aan overgehouden zoals de trouwe  nationalistenfamilie  Jongbloet- Stoop, nog steeds actief in de  Vlaams-Nationale middens o.a. het ANV.

De laatste keer dat ik Remi zag was op de begrafenis in de kerk van Drongen  van mijn nauwe vriend orthopedisch chirurg Jozef Hosten, o.m.kandidaat bij  de verkiezingen voor de VU en geheim geldschieter van het VNJ , dat hij een  warm hart toedroeg . Een jaar voordien had ik nog samen met hem het  Bormshuis in Antwerpen bezocht. Karel Dillen zat enkele rijen voor mij in de zijbeuk van de overvolle kerk. Remi kwam binnen, begeleid door een kennelijk verveelde zoon  Piet, en nam  in de rij voor mij plaats. Gedurende de ganse begrafenis schoof Piet  onrustig over en weer, telde de stenen  van de zijmuur  en vervloekte  klaarblijkelijk de voor hem ambetante situatie.  Toch vergezelde hij zijn  vader bij de offergang. Na het verlaten van de kerk wisselden wij enkele  woorden terwijl Piet naar boven tuurde en  de onzichtbare sterren telde. Onrechtstreeks vernam ik nadien dat weduwnaar  Remi ( geen auto meer) voor  zijn verplaatsingen steeds beroep deed op  zijn kinderen en Piet bleef in  contact met zijn vader. Wat hij van de linkse journalistieke en politieke activiteiten van zijn  nageslacht dacht kan ik vermoeden.

Piet Piryns (1948)

Piet Piryns (Gent, 1948) is een Vlaams journalist, schrijver en redacteur die momenteel voor het Vlaamse weekblad Knack werkt. Eerder was hij verbonden bij onder andere De Morgen, Humo en Vrij Nederland. Piryns werkt aan een biografie van Hugo Claus. Hij schrijft met twee linkerhanden.

Freya Piryns (1976)

.

Freya Piryns is sedert de verkiezingen van juni 2007 senator voor Groen en sinds 2001 gemeenteraadslid te Antwerpen. Van opleiding is ze pedagoge.  Zij is een toonbeeld van politieke correctheid.  Toen met Kerstmis op de tijdelijke ijsbaan op de Grote Markt een lied werd gespeeld van de Strangers, waarin bepaalde Marokkanentrekjes lacherig bezongen werden, ontketende Piryns direct een rel en eiste zij de sluiting van de ijsbaan als dit nog eens zou gebeuren.  Een grootse ziel.

 Fats

  Recent werd in Kamer en Senaat met ‘hoogdringendheid’ een voorstel van resolutie aan de agenda toegevoegd betreffende de viering van de internationale ‘Mandela-dag’. Die dag zou dan aan het lange rijtje dagen toegevoegd worden zoals de Wereldmilieudag, de Wereldwaterdag, de internationale dag van de migrant, en ga zo maar door...

In de Senaat stelde Jurgen Ceder dat het ongebruikelijk is om iemand zalig te verklaren nog voordat hij overleden is, en vroeg hij zich af waarom de hoge vergadering zich eigenlijk met dit soort thema’s moet inlaten. “Er wordt ons gevraagd een resolutie goed te keuren waarbij we in aanbeveling 2 Nelson Mandela een gelukkige verjaardag wensen. Hopelijk vergeet de Senaat niet over een paar maanden een nieuwe resolutie aan te nemen om hem een gelukkig Nieuwjaar te wensen, en wat later misschien ook een zalig paasfeest”, zo merkte Ceder sarcastisch op. Tegelijk plaatste de Vlaams Belang-senator enkele kanttekeningen bij de manier waarop Mandela in de voorliggende resolutie quasi heilig werd verklaard: “We zijn blijkbaar vergeten dat Mandela geen Ghandi was. Hij was de commandant, niet van de politieke, maar van de militaire vleugel van het ANC. In die hoedanigheid was hij verantwoordelijk voor aanslagen, waarbij verschillende burgerslachtoffers zijn gevallen, ook zwarten, en waarbij de mensenrechten frequent werden geschonden, wat Mandela trouwens zelf toegeeft. (…) Toen Mandela na betwiste verkiezingen aan de macht kwam, was zijn presidentschap ook niet bepaald onbesproken. Zo ondernam hij weinig of niets tegen de aidsepidemie die zijn land overspoelde, met catastrofale gevolgen. Toen hij opstapte als president, was Zuid-Afrika het gewelddadigste land ter wereld, met het grootse aantal geweldmisdrijven, verkrachtingen en moorden. Na zijn presidentschap liet hij zich ook opmerken met de verdediging van de Zuid-Afrikaanse diamantindustrie in het dossier van de bloeddiamanten.”

In de Kamer wees Francis van den Eynde op de inflatie van dergelijke ‘internationale dagen’, waardoor ze ieder effect missen. Hij hekelde bovendien het feit dat “dit moment van politiekcorrecte zelfbevrediging” door de traditionele partijen ‘hoogdringend’ geacht wordt, terwijl ondertussen ettelijke andere – en niet minder ernstige – voorstellen van resolutie op behandeling in de commissie wachten. De tussenkomst van Van den Eynde ging overigens niet zonder meer voorbij: de commissievoorzitter die de bui voelde hangen, stelde de behandeling van het voorstel uit tot na het zomerreces.

@ VB

Swembaad De Fakkel in Ridderkerk ziet uit als bordeel

De afgelopen week werden in Nederland maar liefst tien «Rotterdamse» «jongeren» door de politie aangehouden, omdat ze in totaal 19 meisjes hadden betast in het zwembad van Ridderkerk. Voor wie daar moest aan twijfelen: het ging wel degelijk om tien Marokkanen. Het is nu echter wachten op de verklaring van één of andere imam –we denken spontaan aan Nordine Taouil, maar het mag ook een andere zijn– die verklaart dat als Marokkaanse jongens in de Nederlandse zwembaden geen Westerse meisjes meer mogen betasten, ze in het vervolg thuis zullen blijven…

Voor het vervolg van dit boeiende relaas van Filip Laenen HIER KLIKKEN

Zo, de kogel is door de tjevenkerk van Herman van Rompuy : die heeft zich gebukt en de dossiers van de illegalen over de grond naar de Walen toegeschoven : "Wathelet en die nieuwe sos daar, Chose-Machin,  lossen jullie het op".

Een van de vreemdste vaststellingen van de laatste dagen bij het onoplosbare probleem van de nieuwe onderrichtingen voor illegale vreemdelingen was , dat de Franstalige openbare opinie enkel een oplossing zou aanvaarden die genomen was door Franstalige ministers ; de beslissing van een Vlaming (enfin, in het geval van federale ministers zijn dat Nederlandstalige belgen) zouden de Walen nooit accepteren ... Met andere woorden, in de federale regering (waar de Nederlandstaligen tégen de grondwet in een minderheid vormen, net zoals in de Kamer van volksvertegenwoordigers) zitten Vlaamse ministers er bij voor spek en bonen. 

De Walen willen enkel nog geregeerd worden door hun eigen mensen.  Eigenlijk is dat goed nieuws voor de separatisten die wij zijn, maar bij de hondstrouwe  regime-aanhangers is deze recente ontwikkeling nog niet doorgedrongen.

In de media kan u zich het hoofd breken over de multi-interpreteerbare teksten waarover een consensus bereikt werd en die aan Wathelet (CdH van Joëlle Milquet) ruimschoots de bevoegdheden verleent om op basis van humanitaire overwegingen, verblijfs- en arbeidsvergunningen uit te reiken. Wallonië beslist, Vlaanderen betaalt.

De nieuwelingen die onderweg zijn weten waarheen : het vlakke land, dat niet langer het onze is.

Ray

AANPASSING 19 UUR  : Standpunt Filip de Man

19.07.2009 16.34u - Het langverwachte ‘Conclaaf Asiel en Migratie’ boekt geen enkel resultaat inzake prangende problemen als de vele schijnhuwelijken, de hyperlakse snel-belg-wet en de veel te soepele wetgeving qua studentenvisa en gezinshereniging. Het Vlaams Belang stelt vast dat CD&V en VLD terzake hun verkiezingsbeloften hebben ingeslikt. Tegelijk zijn ze door de knieën gegaan inzake regularisaties: PS en cdH triomferen over de hele lijn, dit najaar worden tienduizenden illegale vreemdelingen geregulariseerd.

Voor wat betreft de regularisaties van illegalen verlaat de regering nu het (schijnheilige) pad van Dewael en Turtelboom: deze kenden massaal verblijfvergunningen toe op ‘individuele’ basis (zo’n tien- tot twaalfduizend per jaar). Door de herschikking binnen de regering hebben PS en cdH nu de volledige bevoegdheid over werkelijk alle aspecten van het immigratiebeleid en dat zal vanaf 15 september pijnlijk duidelijk worden. Het aantal ‘individuele’ regularisaties zal enorm toenemen, de juichkreten die vandaag te horen zijn bij PS en cdH bewijzen dit maar al te goed. Naar verwachting zullen de PS- en cdH-burgemeesters straks zeer vlot besluiten dat er sprake is van een ‘duurzame lokale verankering’ en zal de minister voor immigratie zeer gul gebruik maken van zijn discretionaire bevoegdheid om te regulariseren.

Aangezien deze geregulariseerde vreemdelingen op vrij korte termijn ook genaturaliseerd worden, kan men besluiten: de stemmen van deze nouveaux belges in spe zijn voor de Franstaligen, de kosten voor de Vlamingen.

Filip De Man
Lid Kamercommisie Binnenlandse Zaken

Het is pas nadat dit artikel geschreven was, dat we kennis namen van het stuk dat Johan Sanctorum gepleegd heeft.  Als u parallellen ontwaart tussen beide publicaties, dan is dit louter toeval.  Over de politieke aspecten van de cultuursector in Vlaanderen, kan men niet onder een aantal vaststellingen onderuit die nu eenmaal zijn wat ze zijn. Leest u hier "Joke, Joke, etc". van Johan Sanctorum.

De opvolgster van Bert Anciaux in de Vlaamse regering als verantwoordelijke voor cultuur & natuur wordt met veel argwaan ontvangen in de gearriveerde artistieke sector. De ambtelijke uitvinder van de bevoegdheden voor de nieuwe ministerin "cultuur en natuur" is vermoedelijk een heftige Willy Vandersteenfan.

Wie onmiddellijk de trompet "Ten Aanval" liet schallen tegen Joke Schauvliege is de auteur van de koningsdrama's "Ten Oorlog", Tom Lanoye. Met zijn afgrijselijk taaltje (een mengelmoes van Waaslands, neo-Amsterdams en mislukt-Antwerps) en zijn nichterige minachting voor al wie niet in de progressieve stal thuishoort, acht hij het onaanvaardbaar dat een minister van cultuur enkel wat afweet van amateurtoneel uit haar dorp. Iemand die niet zit te hijgen van opwinding als de danseuses van Jan Fabre op de scène pipi doen of die denkt, dat Herman Brusselmans het incestueuze broertje is van Guido Belcanto, kan nooit ofte nimmer kwistig het cultuurgeld  rondstrooien. Geld heeft weliswaar geen geur maar het mag niet verstrekt worden door om het even wie.  Zover zijn we.

We zullen Tom Lanoyes geheugen even opschudden, de schat wordt een dagje ouder en fysieke aftakeling is binnen zijn circuit als een fatale datumoverschrijding in de winkelrekken.

Wat vond hij bijvoorbeeld van Karel Poma  ? De liberale laborant van de Antwerpse Waterwerken, die zichzelf omschreef als "minister van subsidies" ? Dat was een stuk waarheid en bovendien nog grappig ook, alhoewel het enige grappige aan Poma in diens fysieke verschijning school.  Of Patrick de Wael, die evenals Schauvliege van bij de aanvang zijn onwetendheid toegaf en tegelijk aankondigde gedurende zes maanden géén verklaringen te zullen afleggen, maar wel hard te studeren ? Uiteindelijk was Dewael een degelijk cultuurminister.  Die later een boekje schreef over zijn ervaringen, of liet schrijven : "De warme hand van de cultuur".  Een voorloper van de regeringsverklaring over "een warm Vlaanderen". De klimaatwijziging heeft bezit genomen van de politieke slogans, de armoede van de geesten wordt gemaskeerd door de opeengestapelde gemeenplaatsen. Het kiespubliek applaudisseert en  Lanoye glimlacht zijn rimpels glad.

Of was Luc Martens, het hoofd van de studiedienst van de CVP, een expert ?   De enige minister die affiniteit vertoonde met de cultuursector was Hugo Weckx, maar die torste een conservatief, katholiek en Vlaamsgezind imago met zich : die kon sowieso geen aanvaardbare beleidsman zijn voor de artistieke tafelschuimers.   Bij de aanvang van het Anciaux bewind, was de chiroknaap maandenlang de pineut toen hij Gerard Reves roman "De Avonden" betitelde als "De Nachten"  Een beetje vergelijkbaar met de minister-president Kris Janssens, die Louis-Paul Boon,  Karel noemt.

Wat enkel door ingewijden geweten is en zelden in de pers is gekomen : Anciaux was een dossiervreter, die op de ministerraden gedegen gedocumenteerd verscheen. Iemand wiens emotionele intelligentie zeer snel gevat had, dat de artistieke sector goedkoop te verwerven was. Subsidies, projecttoelagen, aparte budgetjes, vergoedingen, opdrachten, noem het maar, het waren Anciaux' geheime en open kanalen waarlangs het manna aangevoerd werd. Aangepord en geadviseerd  door commissies die even neutraal zijn als deze blog of desnoods rechtstreeks ingrijpend als het hem zinde. Bert is de uitgesproken beleidsman die van de cultuursector een afhankelijke  triade subsidieslurpers heeft gemaakt.   

Vele artiesten zagen in de koning van het tranendal een emotionele bondgenoot, een die de sleutels van de schatkist bij zich had. De Anciaux verhaaltjes over de verdrukte allochtoon die we moeten koesteren en de smerige Vlaamse racist oogstten succes bij de mensen die liever wit-zwart denken dan geel-zwart. Elk project met een politieke boodschap tegen rechts en een allochtoonse naam in de productie is een subsidiesucces.

En zo beleven wij in Vlaanderen de bizarre toestand dat de artistieke scène, die zich uit de aard van zijn creatieve en rebelse geaardheid tègen het establisment moet afzetten, gedwee aan de hand loopt van het regime.  Kirrend, joelend en kroppend van trots reppen republikeinse auteurs, gedrogeerde zangers, en acteurs die hun eigen naam vergeten zijn,  zich naar het paleis van de keuning en ze maken diepe buigingen en betuigen hun respect voor de toffe pee en zijn Italiaanse mee. 

U moet deze verering begrijpen : het zijn twee werelden, mijlenver uit mekaar, maar allebei overlevend dankzij de centen van de bereidwillige belastingbetaler. De keuning, zijn hofnarren en zijn mestkevers tegen het plafond en de creatievelingen die zijn lof en die van zijn land bezingen.  Stop het maar mee in het dossier over het belgische surrealisme. De keuning mag zijn regionale cultuurministers dankbaar zijn.

Schauvliege, tot voor kort schepen te Evergem,  kan advies vragen bij haar oudburgemeester, Pol van Grembergen,  die gedurende een aantal jaren Anciaux  heeft vervangen toen die in een depressie verkeerde. Van Grembergen is een belezen en wijs man, die ooit vanop de Kamertribune Paul van Ostaijen citeerde in een bevlogen interpellatie over de vredeswil van het volk. Hij trad ook op na de eerste passage van Sinterklaas Bert Anciaux als de Zwarte Piet die de paardenvijgen van de Sint mocht opruimen.

De nieuwe ministerin Joke was gedurende een tiental jaren ingeschreven als advocate bij de Gentse balie.  Normaal zou haar dat enige verbale weerbaarheid moeten bezorgen.  Daar heeft zij alleszins geen blijk van gegeven toen ze door het doortrapte haaienduo van Terzake op een goedkope manier onderuit werd gehaald. Geen gram medelijden met Joke, dat niet, maar wél intellectuele minachting voor het trieste journalistieke niveau van het VRT-haatduo.

Deze typische carrièrevrouw is duidelijk niet het type, dat zich veel zorgen zal maken over de culturele zwammers, ze zal nog dikwijls tegen de muur der emoties opbotsen, maar vermoedelijk deert het haar niet.  In Oost-Vlaanderen verwierf zij met 51.000 voorkeurstemmen een stevige electorale bumper.

Ze vertrekt nu op vakantie, zegt ze in de pers  en ze sleurt in haar koffers een aantal dossiers mee en de boeken van haar lievelingsauteur Khaled Hosseini.  Deze  bipatride Afghaanse Amerikaan heeft tot hiertoe 2 romans gepleegd, "de Vliegeraar" en "Duizend schitterende Zonnen".  Alweer een weinig doordachte uitschuiver van Joke. De VRT-Gestapo's grinniken

Zoals voorheen gezegd : Schauvliege zal nog een aantal keren tegen de muur aanbotsen.  Maar wie vindt dat erg ? Behalve een schreeuwkanon uit Sint Niklaas en enkele roepers die niet eens doorhebben dat ze al lang verkocht zijn op de Narrenmarkt.

Savat

Zaterdag om middernacht is in Turkije het rookverbod in publieksruimtes, restaurants, cafés en theehuizen ingegaan. "De uitdrukking Roken als een Turk is nu iets uit het verleden", kopte de liberale krant Radikal zondag.

De populaire krant Aksam bracht de mijlpaal simpelweg als 'The End' met daarnaast een foto van iemand die aan het roken is.

Volgens het verbod moeten bar- en restauranteigenaren klanten die er eentje op willen steken eerst waarschuwen, daarna mogen ze niets meer serveren en uiteindelijk moeten ze de politie bellen als niets helpt. In Turkije zijn aparte rookruimtes niet toegestaan. Toch roken op verboden terrein levert rokers een boete van 69 liras (32 euro) op. Uitbaters moeten de eerste keer 560 liras (260 euro) betalen, maar volgende boetes zijn 5600 liras (2600 euro).

Ongeveer vijfduizend inspecteurs moeten de handhaving van het landelijke verbod controleren.

Met zulke maatregelen is de moderne democratie direct een feit.  Open de poorten van Wenen, Brussel, Straatsburg en de andere christene dorpen en laat onze vrienden binnen.

Voor enkele dagen zijn we naar aanleiding van de opvoering van de Rubenscantate uitgebreid ingegaan op de figuur van Pierre Benoit, die zich na zijn Parijse muzikale exploten in Antwerpen omtoverde tot de Vlaamse  bard Peter Benoit. 

Zijn naam en muziek wekken al lang een emotionele controverse op : Peter Benoit is de vader van de 19de eeuwse  nationale muziekstroming en daardoor te mijden.  Een Pygmee die op een varkensblaas toetert wordt met ontroering aanhoord als een cultuurwonder, een 19de eeuwse componist van "eigen bodem" (de term alleen al doet rillen) wordt nooit opgevoerd en uit de naam van zijn muziekschool, het Koninklijk Vlaams Muziekconservatorium van Antwerpen, wordt het adjectief Vlaams verwijderd.

Benoit was niet alleen de componist van grote volkse oratoria  en cantates maar hij schreef religieuze muziek, kamermuziek en ondermeer deze Fantasie nummer 3  voor piano.  Het is geen professionele opname en de naam van de pianist is niet bekend.  Voor wie niet weet dat dit Benoit is, zou het best Brahms kunnen zijn.

De Platenruiter

Getuigen bij het huwelijk : de voorzitters van het ABVV en van de VVB

Op het festijn, dat een week zou duren, zouden acht lange films uit de Golfstaten te zien zijn, waaronder twee uit Saudi-Arabië, alsmede tientallen korte films van regisseurs uit Saudi-Arabië en buurlanden.

Na veel moeizaam overleg met ministeries en regionale en plaatselijke autoriteiten was toestemming voor het festival gekregen.

Conservatieve geestelijken beschouwen film en andere vormen van vermaak, zoals muziek, echter als een schending van de leer van de islam. Filmliefhebbers weten in een reactie de afgelasting aan het ingrijpen van belangrijke functionarissen van de Saudische regering.

@ Spitsnieuws

De Gentse Feesten zijn begonnen : 10 dagen feest, of 10 dagen de stad ontvluchten ?  Wat doet u ? Wat denkt u, die niet in Gent woont, ervan ?  Aan de linkerkant van deze blog kan u deelnemen aan onze poll.

vrijdag 17 juli 2009

Nadat ik gisteren met een laatste vraag aan Herman Van Rompuy zijn regering en diens stoelendans heb verweten dat die het parlement als een veredeld Comedy Casino behandelt, neem ik met gemengde gevoelens maar toch met een verlangen naar het nieuwe, afscheid van het afgelopen politieke jaar. Dat politieke jaar is memorabel en historisch, eigenlijk nog minder omwille van de afgelopen verkiezingsuitslag dan wel omwille van de financiële crisis die op mij een zeer grote indruk heeft gemaakt.

Wat - tussen haakjes - die verkiezingsuitslag betreft : die kwam voor mij niet onverwacht - zoals u weet - hoewel de definitieve analyse maar kan gebeuren wanneer nog meer dan nu reeds het geval is, het stof wat is gaan liggen.

In feite is de opdeling tussen ‘radicale' en ‘lauwe' Vlaams-nationalisten (ik kreeg heel wat reacties op mijn vorige column) geen negatief gegeven en voor mij zelfs helemaal geen nieuw gegeven. Ik durf steeds meer van de veronderstelling uitgaan dat het N-VA succes is losgesneden uit de flamingante vleugel van de CD&V en voorts voornamelijk bestond uit wat de N-VA voordien zelf kon behalen. Ik denk niet dat dit soort kiezers voor ons bereikbaar was en dat het verschil met 2004 vooral wortelt in de kiezers die van ons afscheid hadden genomen toen reeds in 2007 de eerste lauwe flaminganten het "eens een keertje" met een erg Vlaamsgezinde CD&V-N-VA wilden proberen en ook de eerste zichtbare successen van LDD op het scorebord stonden. Het is dus geen fundamentele aardbeving geweest, maar natuurlijk hebben we niet kunnen vermijden dat het Vlaams Belang op het scorebord kwam met een vergelijking met 2004. Een vergelijking die dus weliswaar niet meer in ons eigen verwachtingspatroon lag, maar wel een perceptiekwestie werd omdat het een grote en plotse neergang leek. Ik denk dat het Vlaamse politieke landschap in een nieuwe plooi is gevallen. Er blijven veel opportuniteiten voor het Vlaams Belang dat hoe dan ook noodzakelijk is, want als we zien hoe de Vlaamse regering met een lamentabel programma en eigenlijk een virtuele afschaffing van de dynamiek van de vijf resoluties voor de pinnen is gekomen, moeten we vaststellen dat er nog heel wat eten en drinken overblijft voor Vlaamsgezinde kiezers die, zeker in de komende jaren, niet alleen zullen ontgoocheld worden maar nog een aantal bittere pillen zullen te slikken krijgen.

Ik hoor Bart De Wever graag argumenteren in het Vlaams Parlement dat "alles wat tot nu toe werd bereikt" stap voor stap werd bereikt volgens de methode die hij de zijne noemt en die dus per definitie de goede methode lijkt omdat iedere andere methode "nooit iets heeft bereikt". Dat neemt niet weg dat zoiets een sullig sofisme van de eerste orde is, want de traditionele Vlaamse politieke partijen - inclusief de Volksunie en haar opvolgers - hebben nooit een andere methode dan de trage, lauwe, stapsgewijze, op het ritme en de desiderata van de Franstalige Belgen afgestemde en langdradige methode willen volgen. Het is dus nogal lapidair om vervolgens te concluderen dat een andere methode nog nooit iets heeft bereikt. De vraag is niet of die twee methodes wat hun resultaat betreft zouden kunnen vergeleken worden, want de machtspartijen hebben simpelweg nooit een andere methode geprobeerd. De vraag is of een andere methode niet efficiënter en beter en noodzakelijker zou zijn en of die andere methode per se altijd belachelijk moet gemaakt worden vanuit de zelfgenoegzame houding die de machthebbers en hun dienaars nu eenmaal de hele geschiedenis van de Vlaamse Beweging lang hebben aangenomen.

Ik hoor Bart De Wever graag argumenteren in het Vlaams Parlement dat hij tegelijk de Mozes en de Jezus Christus van het in Belgische onderhandelingen "haalbare" wil zijn. Maar zolang ik kan, zal ik politiek actief zijn in een partij die niet het haalbare (en vooral tot regeringsdeelname leidende) als maatstaf neemt, maar integendeel datgene wat voor Vlaanderen "noodzakelijk" is.

Meer nog. Sinds 1999 en tot voor enkele weken, zijnde tot aan de vooravond van de jongste verkiezingen, was in het hele Vlaamse politieke landschap niet enkel het Vlaams Belang maar simpelweg iederéén het erover eens dat de 5 resoluties van het Vlaams Parlement het basisprogramma (en soms zelfs "minimum" programma genoemd) voor noodzakelijke hervormingen waren, aangevuld met een splitsing van B-H-V zonder toegevingen. Het noodzakelijke was de maatstaf en niet het haalbare.

Nu echter alles op dat vlak mislukt is en zelfs een totale afgang kan genoemd worden, (en wel omdat toen puntje bij paaltje kwam iedereen - tegen de beloftes in - liever eerst en vooral in de regering stapte, de CD&V in de federale en de N-VA in de Vlaamse) nu wordt de logica en de methodiek van de Vlaamse resoluties in de vuilbak gegooid en wordt wie er nog aan herinnert met de vinger van De Wever gewezen. Komaan zeg : wie daar in trapt is wel erg naïef.

De Vlaamse partijen van het Belgische regime hebben het parool gewijzigd. De Leterme-vooruitzichten van 2004 en 2007 zijn opgeborgen. En De Wever speelt het spel mee. Zo simpel is het. Het Vlaamse lot is terug in handen van degenen die zonder programma met de Franstaligen gaan onderhandelen om te zien wat "haalbaar" is. De hervormingen die (en het minimum programma dat) tot voor enkele weken nog o zo noodzakelijk werden genoemd om voor de toekomst ons Vlaams sociaal stelsel en onze economische belangen veilig te stellen, worden nu door dezelfden die tot voor kort luid riepen dat het onmiddellijk nodig was, uitgesteld en niet meer dringend geacht en wie er anders over denkt wordt - o ironie - verweten dat hij nooit iets heeft bereikt.

Bedenkelijk is minder dat de N-VA de dag na de verkiezingen een bocht van 180 graden heeft gemaakt, dan dat ze zich zelfgenoegzaam superieur acht omdàt ze het heeft gedaan.

Conclusie wat betreft dus die verkiezingen. Er blijft voor een betrouwbare Vlaamsgezinde (Vlaams-nationale) partij een groot potentieel en zonder vooruit te lopen op de conclusies die de partij zal trekken uit de gebeurtenissen, moeten we ons wel klaarmaken voor een aantal zeer interessante jaren die gaan komen.

Zo valt ook te vrezen dat het akkoord inzake asiel dat de federale regering in het holst van de vakantie volgende week gaat afsluiten, alle kenmerken zal dragen van een Vlaamse politieke kaste die in de ban is van de PS-Ecolo-dominantie en vooral ook van de gedachte dat "nu het Vlaams Belang verzwakt is" ze zich opnieuw linkse faciliteiten voor vreemdelingen kan permitteren. Hoe nodig het Vlaams Belang is, zal volgende week opnieuw snel blijken.

Als - zoals ik daarnet stelde - het jaar memorabel en historisch was, was het dat dus veeleer omwille van de financiële crisis die door heel wat mensen ook in de Wetstraat nog altijd wordt onderschat. Veel politici misbruiken de crisis om allerlei maatregelen of visies door te drukken, maar een goed inzicht in wat die crisis heeft betekend, is in hoge mate afwezig in de Wetstraat.

De wortels van de gebeurtenissen interesseren mij mateloos, hoewel ik geen economische achtergrond heb. Ik ben vooral geïntrigeerd door die crisis omwille van de filosofische, maatschappelijke en psychologische gevolgen die ze zal hebben in het komende decennium, omdat ze veel meer dan ‘gewone' of cyclische crisissen ingegrepen zal hebben op de zekerheden en de axioma's waarmee we zijn opgegroeid en die we als onomstotelijk beschouwden...

Bijvoorbeeld bepaalde aspecten van de afgelopen verkiezingsuitslag zouden wel eens voor een stuk het gevolg kunnen geweest zijn van de angst van de kleine Vlaming voor zijn spaarcentjes en voor zijn toekomst bij het vernemen van het in psychologische termen meer dan spectaculaire nieuws dat onze banken - en wel álle grote banken - op een haar na failliet waren gegaan en trouwens nog altijd niet veilig zijn. Ik denk dat het psychologisch effect van die crisis sterk wordt onderschat en dat het een context is die niet alleen financiële, maar zeer zeker ook politieke en minstens op het niveau van de publieke opinie psychologische gevolgen heeft gehad en zal hebben voor de komende jaren en misschien wel, zoals ik dus zei, voor het komende decennium. Hoe diep die financiële crisis heeft ingegrepen in het economische, heb ik zelf recent kunnen aanvoelen in een conferentie, het jaarlijkse Forum van de Organisatie voor Economische Samenwerking en Ontwikkeling, beter bekend als de OESO, dat op 23 en 24 juni in Parijs werd bijeengeroepen.

Geen enkele van de verschillende topniveau-werkvergaderingen was niet van boven tot onder doordrongen van datgene wat door de bankcrisis en de daaropvolgende economische crisis zal worden veroorzaakt in de komende maanden en jaren. Het Forum dat normaal over brede economische thema's gaat, werd noodgedwongen volledig in het teken van de (bank)crisis en haar gevolgen geplaatst.

Tijdens een van de sessies kwam EU-commissaris Neelie Smit-Kroes aan bod die een opvolgster is van Karel Van Miert. (Zij begon daar trouwens haar toespraak met een verspreiding van het nieuws van de dood van Karel Van Miert dat haar zeer had geroerd. Alle dingen waarvoor Van Miert vanuit onze hoek kritiek zou verdiend hebben, maakte hij in mijn ogen voor een groot deel goed door zijn hevig en stevig verzet tegen Turkije als lid van de Europese Unie.)

Natuurlijk bracht Smit-Kroes in Parijs de blijde boodschap van de Europese Unie en heeft ze tot twee keer toe gepleit tegen iedere vorm van nationalisme waarbij ze dat woord ook letterlijk in de mond nam, terwijl ze in feite het Franse (en Duitse) chauvinisme en protectionisme bedoelde. Typisch in die kringen waarin politieke correctheid uitgewasemd wordt langs alle poriën, is dat ze niet durven uithalen naar de reële economische gevaren van protectionisme zonder zich - veilig en politiek correct - te verschuilen achter de term "nationalisme" zodat Duitsers en Fransen zich niet te rap aangesproken zouden voelen. Het "nationalisme" als zondebok dus.

Hoe gevoelig die kwestie ligt, bleek uit een belendende werkvergadering waar met de allure en de arrogantie van de echte Fransman ene Augustin De Romanet van de Caisse des Dépôts    over die terminologische kwestie een onderscheid maakte tussen patriottisme en nationalisme. Het patriottisme zou "houden-van" verwoorden terwijl nationalisme "haten-van" zou impliceren. Met dat lapidaire argument verdedigde hij het recht van Frankrijk om (met de groeten van Sarkozy) onder meer twintig miljard euro in alleen "Franse bedrijven" te injecteren zonder zich om die reden in de nationalistische hoek van Neelie Smit-Kroes te laten weg drummen. Een eigen volk eerst-politiek mag als het zogenaamd om "patriottisme" gaat. Het was weliswaar geen repliek op Neelie Smit-Kroes maar het klonk in hoge mate als ‘donder op, mens'. Patriottisme is Frans en is dus een positief begrip. Nationalisme is Vlaams, of Amerikaans of noem maar op en is negatief. Typisch Frans.

Zeker lijkt mij dat de Europese Unie de crisis zal misbruiken om haar eigen invloed verder uit te breiden, ondermeer inzake bankcontrole. Het is evenwel helemaal niet zeker dat de controle op banken en financiële instellingen ten overstaan van de fenomenen die zich voordeden, op het Europese niveau efficiënter zal zijn dan op het nationale niveau. Wat er is misgegaan, had niet veel te maken met het niveau waarop de (falende) bankcontroles waren georganiseerd. Wat dat betreft was er een interessante polemische tussenkomst van een dame die de Centrale Bank van Tsjechië vertegenwoordigde en die weliswaar erkent dat Europa met nieuwe controleorganen overkoepelend of coördinerend kan optreden, maar die er toch sterk voor pleitte dat er eerst op nationaal niveau zou ‘geconsolideerd' worden. Een sterke nationale controle mag niet achterwege blijven ten overstaan van een supranationale controle.

Deze Eva Zamrazilová wees er zeer terecht op dat het uiteindelijk toch de nationale belastingbetaler is die opdraait voor het redden van de banken en dat het dus uitgesloten is alles uitsluitend over te hevelen naar de supranationale instellingen zoals de Europese Unie. Een zeer juist argument en overigens hetzelfde dat ik ook al had gebruikt in mijn tussenkomst over het parlementair rapport inzake de bankcrisis.

Wereldspecialisten pleiten ook voor meer eigen verantwoordelijkheid van de banken in plaats van de wijze waarop de hele financiële markt zich had verlaten op rating agencies. Voldoende transparantie van de banksector en van de kredietsector kan alle andere maatregelen eigenlijk overbodig maken. Op die manier wordt ook de grootte van banken een thema, in Parijs ondermeer vertolkt door ene John Hanks van de Europese Confederatie van Vakbonden. Kleinere en - o gruwel - meer "nationalistische" banken: zij ontsnapten aan de crisis. Het is niet de eerste keer dat ik daar op wijs.

In ieder geval moet in deze hele bankcrisis vermeden worden dat de overheid verslaafd wordt aan het dagelijks beleid van banken, maar ook dat banken verslaafd worden aan publieke middelen. Ik denk nog altijd en blijf zeggen dat in België de bankcrisis niet goed werd beheerd, dat we veel te veel mogelijkheden om deze crisis te boven te komen hebben verknoeid en dat betere alternatieven dan wat er nu gebeurd is, zijn gemist. Er wordt ook veel te lang getreuzeld met een gezonde afhandeling. Men had moeten waarborgen, toxische producten afscheiden en opkuisen en daarna rekapitaliseren, maar zulks allemaal met de strategische visie dat de overheid zo snel mogelijk uit die banken moet verdwijnen.

Wat in de bankcrisis zeker alle debatten blijft dooraderen is het inkomen van bankiers. Twintig jaar geleden had een gemiddelde CEO in de Verenigde Staten zestig maal het beginsalaris van een gewone werknemer. Vlak voor de crisis van 2008 was dat vijfhonderd maal het beginsalaris van een werknemer terwijl het met stock-options inbegrepen nu nog altijd vierhonderd maal het inkomen is. Er is dus nog wel wat debat nodig om dat allemaal in evenwicht te brengen en het is kennelijk niet de crisis zelf die daar verandering in heeft gebracht...

Over de wijze waarop deze crisis ingrijpt, zijn de berichten vrij eenduidig, namelijk dat uit een aantal indicatoren (de afremmende daling van de bruto nationale producten en dergelijke meer) zou kunnen worden afgeleid dat de bodem van deze crisis wellicht is bereikt maar - wat ook wel algemeen geweten is - dat de uitlopers in termen van werkloosheid nog diep zullen ingrijpen en vooral dat de bankcrisis allesbehalve opgelost is.

Indrukwekkend op dat vlak was ene Adrian Blondell-Wignall

van de Oeso zélf, die zei dat hij buitengewoon bezorgd is over het feit dat volgens hem opnieuw zaadjes zijn gezaaid van een nieuwe crisis doordat alweer aan veel te spectaculair lage interesten veel te veel geld in omloop wordt gebracht met allerlei zogeheten overheidshulpplannen die mogelijks een nieuwe reeks problemen en de oorsprong van een nieuwe "bubble" (zeepbel) zullen creëren. Te veel Keynes is niet het antwoord op de crisis zei Blondell en er is voldoende reden om buitengewoon ongerust (extremely worried) te zijn over wat er nu in het Westen aan het gebeuren is.

De hoofdtoon (aan het slot van dit OESO-forum verwoord door de grote baas Gurria) is dat de diepte van de crisis volledig zal afhangen van de wijze waarop de westerse landen de komende maanden en het komende jaar met hun staatsschuld zullen omspringen.

Als we dan zien hoe Van Rompuy gewillig duldt dat twee kampioenen van de staatsschuld - alle twee met een desastreuze reputatie op begroting - vanuit de Waalse (Daerden) en de Brusselse (Vanhengel) regio op zijn federale regering worden afgestuurd, dan beseft men pas hoe erg het met België gesteld is. En met Vlaanderen dat - onder impuls van CD&V/N-VA - als enige mee instaat voor de aanpak van die schuld. Het gaat niet goed met Vlaanderen. Vlaanderen gaat helemaal alleen gebukt onder het fiscale en budgettaire Belgische juk. Drie herhaalde pogingen om via de stembus dit Belgische tij bij hoogdringendheid te keren, liepen vast in het gebrek aan standvastigheid en onverzettelijkheid van Vlaanderens politieke klasse.

Geniet niettemin van de zomer.

Gerolf Annemans

***

Wij denken de tolk te zijn van vele Angeltjeslezers, als we Gerolf Annemans danken voor zijn gigantische inzet in dit voorbije politieke jaar en zijn niet aflatende energie en enthousiasme. Mijnheer Annemans blijft de hoop van vele overtuigde Vlaams-nationalisten, een van de boegbeelden van Vlaams Belang, geen ijdele Streber, maar een rebel en een idealist met de moed van zijn overtuiging, die deze is van vele honderdduizenden Vlamingen. 

Geniet u ook van de zomer, Mijnheer Annemans, u hebt het verdiend. .

De redactie van Angeltjes

.