Als de N-VA ministers melkboeren waren, kocht ik mijn zuivel bij Aldi
Tijdens de plenaire vergadering in het Vlaams parlement op woensdag 28 oktober 2009 werd Vlaams minister Geert Bourgeois door Filip Dewinter ondervraagd over plannen om kosteloze en vrijwillige inburgeringscursussen te voorzien in het buitenland. In zijn antwoord zei de minister letterlijk : “…Dat zal niet veel geld kosten, want we beschikken over dvd-pakketten en we zullen zaken online aanbieden. We zullen daarvoor een beroep doen op de consulaten en de ambassades, die we de boodschap zullen geven dat ze de mensen die naar hier komen moeten informeren, zodat ze hier met enige voorsprong toekomen en we hier een meer harmonieuzere samenleving kunnen realiseren.” (bron : notulen Vlaams parlement).
Volgens minister Bourgeois zal er dus samengewerkt worden met de “consulaten en ambassades”. Reden genoeg voor gemeenschapssenator Karim Van Overmeire, de participionist van het VB, om in de Senaat minister van Buitenlandse Zaken Yves Leterme aan de tand te voelen over deze samenwerking. En wat blijkt ? Leterme viel uit de lucht en heeft helemaal niets vernomen van zijn Vlaamse collega in dit verband. Er is niet eens contact geweest tussen beide ministers.
Bourgeois heeft al vaker met een strijkijzersmoel tijdens parlementaire debatten handigheidjes verkondigd, om zijn vel te redden. Bourgeois is van de eerste leugen niet gebarsten en evenmin van de duizendste, daarom schiet hij zo goed op met het Vlaamse zanggenie Laura Lynn.
Zijn partijgenoot (voor zover die inmiddels en partijkaart gekocht heeft) Philippe Muyters spant zich ook flink in om zo snel mogelijk aanvaard te worden in het politieke lieg-en bedriegpaleis.
MUYTERS weigert te antwoorden op een vraag over het ‘Lokaal Pact’ tussen de Vlaamse Regering en de Vlaamse gemeenten. Vorige week werd de vraag van Vlaams volksvertegenwoordiger Chris JANSSENS (Vlaams Belang) afgevoerd omdat minister MUYTERS zogezegd ‘niet bevoegd’ was. Gisteren stond in de commissie Algemeen Beleid, Financiën en Begroting van het Vlaams Parlement dezelfde vraag op de agenda. Deze keer was minister MUYTERS wel aanwezig maar weigerde hij te antwoorden op de gestelde vragen. De minister verwijst voor vragen over een eventuele verlenging van het ‘Lokaal Pact’, dat eind 2009 afloopt, naar zijn partijgenoot en minister Geert BOURGEOIS (N-VA).
"De N-VA-ministers sturen de volksvertegenwoordiging van Pontius naar Pilatus. Onder het mom van allerlei drogredenen weigeren zij verantwoording af te leggen voor het gevoerde en toekomstige beleid. Dit kat-en-muis-spel tussen de N-VA-ministers en het parlement is het zoveelste bewijs van de voortvarendheid waarmede beloftes gemaakt werden door de N-VA die niet in het beleid opgenomen worden. In haar verkiezingsprogramma pleit de N-VA voor een nieuw fiscaal pact met de lokale besturen: “Vlaanderen moet zelf komaf maken met alle arbeidsvernietigende belastingen (zoals de belasting op drijfkracht). Vlaanderen sluit een nieuw fiscaal pact met de gemeenten dat leidt tot de afschaffing van deze belastingen zonder dat de lokale belastingtarieven worden opgetrokken." Tot zover Janssens van VB.
Na de Vlaamse verkiezingen van juni 2009 verklaarde Muyters als VOKA-voorzitter: “Het huidige pact loopt af in 2009. Het is belangrijk dat het ook in 2010 en daarna wordt doorgetrokken door de volgende Vlaamse regering.”
Het is intussen duidelijk dat hij deze uitspraken niet in beleidsdaden zal kunnen omzetten.
Dat Muyters een weinig moedig figuur is, konden we al meemaken op de dag dat hij aangeduid werd door de N-VA als minister. Op de vraag van een VRT-inquisiteur of hij wel voor de N-VA had gestemd, antwoordde hij schijnheilig, dat "hij gebonden was door het kiesgeheim". Een antwoord van een hansworst en niet van een aantredende mnister.
Muyters heeft één groot voordeel, hij is, zoals hij er uitziet : een geniepig Boerke Naas met geveinsde kiespijn.
Twee schitterende figuurtjes die de Vlaams-nationale politiek à la CD&V belichamen : Bourgeois en Muyters.
Als zij melkboeren waren, kocht ik mijn zuivel bij den Aldi.
Ray
Zacht of hard ?
Zo, hier zijn wij weer na bijna 3 weken afwezigheid.
We zullen maar ineens bekennen, dat we niet in de weer zijn geweest met een verhuizing, maar wel met een vakantie. Maar dat durfden we niet zomaar vooraf uitbazuinen, uit vrees dat onze weelderige kantoren tijdens onze afwezigheid ongewenst bezoek zouden ontvangen. Onze verontschuldigingen voor deze kleine verdraaiing van de waarheid. In tegenstrijd tot de politici erkennen wij onze zonde en proberen we er ons niet onderuit te lullen.
Vanmorgen terug in Vlaanderen, waar de meeste bomen hun herfsttooi nog niet hebben afgelegd en het land B zijn premier nog niet heeft uitgewuifd naar het presidentschap van Europa. De grootste lobbyist voor Van Rompuy schijnt Nonkel Kruk Leterme te zijn, die niet geheel onbaatzuchtig het vuur uit zijn sloffen loopt voor zijn partijgenoot. Eens die ribbedebie is, neemt de Nonkel het premierschap terug in bezit. Althans dat hoopt en verwacht hij : wij ook. In Wallonië is er inmiddels een actiegroep opgericht met de sympathieke naam "Nie wieder Yves". Er staan ons weer boeiende tijden te wachten : waar Nonkel Kruk verschijnt, heerst chaos. Waar chaos heerst, vinden wij veel inspiratie.
Voor de rest is Vlaanderland niet onafhankelijk geworden in de voorbije weken maar schijnt Vlaams Belang flink in de media-aandacht te staan omwille van het feit dat de partijraad niet is ingegaan op een voorstel van het partijbestuur. U weet het, als de pers over de zwarte schapen van de belgische politieke schrijft, dan mogen wij ons verwachten aan beschrijvingen van lentebriesjes die voorgesteld worden als verwoestende tsunami's. De Vlaamse politiek-correcte pers gedraagt zich als de soixante-neuf hoeren uit het regimebordeel.
Wij bemoeien ons niet met de interne keuken van de partij die ons nauw aan het hart ligt en die tot hiertoe een voorbeeldig parcours heeft afgelegd. De moedige politici die Vlaams Blok/Vlaams Belang hebben grootgemaakt, hebben recht op ons onvoorwaardelijk vertrouwen. Uiteraard komen er nieuwe mensen bij, hopelijk geen uitvinders van een nieuw Vlaams-nationalisme zoals het onbenul uit Wilrijk dat de rangen van VB kwam uit mekaarspelen. Zachte of harde standpunten zijn er steeds geweest : het is een kwestie van temperament, energie, persoonlijkheid en emotie.
De partij van het Vlaamse volk, van de gewone man en vrouw uit dit land heeft een tribuun als Filip Dewinter nodig maar ook een gentleman-politicus als Frank Vanhecke, een zakelijk leider als Bruno Valckeniers en een superintelligente redenaar en psycholoog als Gerolf Annemans.
Vlaams Belang heeft tot hiertoe consequent, rebels en los van elke machtsinvloed strijd gevoerd tégen het belgische establishment : het grootkapitaal wordt door de nationalisten genegeerd en bespot, de verdorven stalinistische syndicaten zijn door nieuwkomer Marie-Rose Morel enkele malen schandelijk in hun blootje gezet, het politiek-correcte optreden van de traditionele partijen wordt herhaaldelijk geridiculiseerd, het totaal verpolitiekte justitie-apparaat wordt ingeschakeld door de loge, de partijen en de machtigen van dit land om het Belang ten tweeden male te veroordelen en te verbieden ...
Tevens komt Vlaams Belang ondubbelzinnig op voor de Westerse (en Vlaamse) beschaving, de eigen taal, de eigen cultuur, onze fatsoensnormen, onze tolerantie en onze eigen pluriforme gemeenschap zoals geen enkele andere partij in Vlaanderen dit doet. Dat alles vormt de onderbouw voor de eigen Vlaamse staat die het belgische geknoei en geklungel overboord kiepert. Tegelijk komt deze partij op voor de materiële, economische en maatschappelijke beveiliging van zijn burgers. Vreemdelingen die zich niet aanpassen, horen hier niet thuis. En wij, de burgers, die de arrogantie van de islamitische levensbeschouwing formeel afwijzen, vinden enkel bij Vlaams Belang aansluiting op onze protesten. Al de anderen wenden onverschillig of zorgelijk het hoofd af.
Dit is een beknopte en onvolledige greep uit het partijpolitieke Vlaams-nationalisme dat zich niet laat opsluiten in termen van harde of zachte aanpak.
Wij lezen ook dat sommige VB-mandatarissen het cordon sanitaire willen opheffen en wensen deel te nemen aan het beleid. Prima ! Maar dan niet om, zoals de NV-A met een roeptoeter aan het hoofd, de politiek van de christen-democraten, socialisten en liberalen uit te voeren en over het eigen programma te leuteren als een VRT-variété-artiest over zijn schitterende carrière.
Wat is dit toch met het Vlaams-nationalisme, dat alleen is staat schijnt te zijn tot collaboratie ? Het cordon sanitaire afschudden is een eerbaar streven maar het zijn verdorie de anderen die dit ondemocratisch mechanisme uitgevonden en opgelegd hebben. Het cordon zal langzaam moeten verdwijnen langs gemeentelijke weg, waar vele geëngageerde en eerlijke mandatarissen werkzaam zijn. Het moet niet leuk zijn, voortdurend en bewust miskend te worden in zijn politieke werk : men is geen politicus om de tegenstrever te behagen maar om de eigen kiezers te duiden op de smerige manier van tegenwerken.
Laat er in Vlaanderen tenminste één eerbare partij bestaan die haar doelstellingen niet verloochent. Niet zoals die andere zogenaamd Vlaams-nationale partij van wie de voorzitter tijdens een confrontatie op de RTBF aan de hoofdredacteur van Het Laatste Nieuws vertrouwelijk zei "dat hij vanzelfsprekend niet het einde van belgië wil".
Dames en Heren van Vlaams Belang, er staan in Vlaanderen honderdduizenden kiezers, sympathisanten, passieve leden, aanhangers met beteuterde en angstige gezichten naar u te kijken. Wij hebben mekaar nodig omdat we een zelfde ideaal delen. U heeft ons vertrouwen en onze steun. Maak er gebruik van. Geen misbruik.
Ray
Schoofs pleit voor drugshonden in gevangenis
Zet drugshonden in de gevangenis van Hasselt en laat ze iedereen controleren, ook de cipiers.” Dat zegde Bert Schoofs (VB) dinsdag in de Kamer.
Schoofs ondervroeg daar justitieminister Stefaan De Clerck (CD&V) over drugs in de bajes van Hasselt naar aanleiding van het overlijden van een gedetineerde op 1 oktober jl. aan een hartstilstand na gebruik van methadon. Schoofs vindt dat de directie en de rechtbanken te weinig straffen voor drugsbezit.
“Er zijn in de gevangenis van Hasselt niet meer drugs dan in andere gevangenissen”, repliceerde De Clerck. Hij zegde dat de penitentiair beambten in Hasselt regelmatig controleren of er drugs in de bajes circuleren. Daarnaast controleert de lokale politie van Hasselt bezoekers en gedetineerden.
Merkwaardig vonnis
De minister verwees ook naar een merkwaardig vonnis van de rechtbank van Hasselt. Die had op 13 november 2008 een gedetineerde vrijgesproken van drugsbezit omdat hij al een tuchtstraf daarvoor had gekregen en omdat die tuchtstraf “meer leed berokkende dan de politiestraf die de rechter kon opleggen ooit zou doen”.
Schoofs vond dat De Clerck “de situatie in de gevangenis van Hasselt niet kent” en pleitte voor inschakeling van drugshonden om iedereen te controleren die de bajes binnenkomt, ook de cipiers. Volgens Schoofs zijn nogal wat penitentiaire beambten het daarmee eens.
Jaloerse agent verbaliseert onschuldige Turk met S-Mercedes
.
Poesjes door Johan Bangels
poesjes
de kater van de rijkswacht heeft de kat van Ali verkracht ge weet wel hoe dat gaat voorwaar een racistische daad
dat die kat er om vroeg is praat voor in de kroeg want een rijkswachtkater is een racist en een rosse , dus zeker een fascist
"niet elke dag",zei de kat, en zij bekent: "wordt een moslimpoes door een gendarm verwend"
Johan Bangels
Niet gelezen in de gazet ? Vreemd, het stond overal op pagina 1
Deze 5 lachende en vriendelijke jongeren werden gefilmd in het metrostation Beekkant in Molenbeek, u weet wel, waar Pater Leman het multicultureel evangelie verspreidt en de socialistische fascist Philippe Moureaux 5 x 's daags zijn gebed tot Mekka en Moskou richt.
Wat is er gebeurd ? Cédric, een 32-jarige rustige blanke man zit op een bank in het station te wachten tot hij aangemaand wordt door een moslim om zijn plaats af te staan. Cédric, die de buurt kent, doet wat hem gevraagd wordt en gaat wat verderop zitten. Daar wordt hij door dezelfde man, inmiddels bijgestaan door 4 gelijkaardige prachtfiguren, opnieuw aangemaand zijn plaats af te staan, maar vooraleer Cédric ditmaal kan rechtstaan, wordt hij door de 5 smeerlappen in mekaar geslagen en gestampt. Hij kan eenvoudig niet rechtkomen, want telkens opnieuw, wordt hij tegen de grond geklopt. Tot opeens de leider van de islamitische gestapobende Cédric over de grond sleurt en hem op de sporen van de metro zwiert. De vijf gaan vervolgens op de loop.
Cédric is gelukkig door twee omstaanders, die getuige waren van deze zoveelste schanddaad door moslims, van de sporen gehaald. Nodeloos te zeggen, dat hij ook beroofd was van zijn portefeuille.
La DernièRe Heure heeft dit bericht uitgebracht. De andere kranten zwijgen en zullen hun schade inhalen van zodra 5 blanke jongeren een moslim aanpakken.
(met dank aan Dirk voor de tip)
Herfstsneeuw nabij de kobaltblauwe rivier
.
Manten weet van wanten : de dotaties
.
De islam en de Wetenschap : even terug naar 30.10.09
Bij de reeks over de islam door Regus Patoff (aflevering 10 : de islam en de wetenschap) plaatsten wij onderstaande afbeelding. Heer Jade reageerde met volgende pertinente vaststellingen.
Treffende illustratie onderaan het artikel
De Islamitische 'wetenschappers' op de prent hebben een kast van de IKEA besteld. Zij lezen de handleiding waarin echter afbeeldingen verboden zijn. De drie heren mankeren een vijs.
30-10-2009, 20:59 geschreven door Jade
Het internationale ruimtestation boven de Aarde
Credit: STS-128 Bemanning, NASA Na te hebben ontkoppeld werd de bemanning van het ruimteveer Discovery vergast op een gedenkwaardig uitzicht op het nog altijd in aanbouw verkerende Internationale Ruimtestation ISS. Hier afgebeeld terwijl het ISS vorige maand hoog boven de Aarde zweefde, zijn er talrijke zonnepanelen, draagbalken, en wetenschappelijke modules te herkennen. De Discovery bemanning vervoerde missiespecialist Nicole Stott naar het ISS, en bracht astronaut Timothy Kopra weer terug naar Aarde. Onder de vele dingen die de bemanning van de Discovery op deze missie volbracht moeten de aflevering en installatie van het Fluids Integrated Rack en het Materials Science Research Rack in de Destiny module worden gerekend, evenals de −80°C Laboratory Freezer in de Kibo module. Meer publiciteit kreeg echter de aflevering van de COLBERT tredmolen om de astronauten fit te houden. Gedurende de afgelopen week koppelde de Soyuz TMA-16 capsule met nog eens drie astronauten aan boord met het ISS, waarmee Expeditie 21 van start gaat. De volgende Shuttle vlucht naar het ISS is gepland op morgen 12 november 2009.
.
Manten weet van wanten : Afghanistan
.
Figuren uit de mini & maxi Vlaamse Beweging : Guido Gezelle (1830 - 1899)
Gezelle wordt geboren in een boerenfamilie in Wingene. In 1854 wordt hij priester en leraar aan het Klein Seminarie van Roeselare. Van meet af aan is Gezelle actief in de journalistiek, in letterkundige genootschappen en als gelegenheidsdichter. Hij maakt naam als literator vooral met zijn Vlaemsche dichtoefeningen (1858). Hij spoort de katholieke jeugd aan om mee te werken aan de restauratie van het christelijk geloof, de oude vaderlandse taal en de eigenheid van het Vlaamse volk. De Vlaming kan zijn eigenheid slechts bewaren door vast te houden aan de volkstaal en het protestantse ‘Hollands’ en het ‘goddeloze’ Frans te verwerpen.
In 1860 wordt Gezelle overgeplaatst naar Brugge. Hij ontplooit er een intense journalistieke bedrijvigheid als ultramontaan. Met de oprichting in 1865 van het weekblad Rond den Heerd verruilt hij het onderwijs voorgoed voor de journalistiek en de culturele en pastorale vorming. In 1872 wordt hij naar Kortrijk overgeplaatst. Daar manifesteert hij zich weer als taalkundige en als dichter met het lexicografische tijdschrift Loquela (1881-1895) en enkele bundels waaronder Tijdkrans (1893). In maart 1899 wordt Gezelle weer in Brugge benoemd, maar hij sterft in november. Een bundel Laatste verzen wordt in 1901 postuum uitgegeven.
Gezelle hoopte een "zuivere gesproken volkstaal" uit het West-Vlaams op te bouwen als basis voor een algemene Nederlandse cultuurtaal. Dit ‘particularistische’ standpunt leidt in de jaren 1870 tot felle polemieken met de ‘integrationisten’, die zich taalkundig op het Noorden richten. Gezelle veroordeelt elke vorm van politieke en sociale strijd ten voordele van het 'Vlaams'. Het volstaat de Vlaams-katholieke eigenheid na te streven. De enkele expliciet nationale verzen van Gezelle hebben echter een grote invloed uitgeoefend op de jongeren in de West-Vlaamse colleges en de latere generaties katholieke intellectuelen in Vlaanderen.
@ Nieuwe Encyclopedie Vlamse Beweging
Nog even stout zijn
.
Van toen naar nu - 15
Volksraadpleging door de Raad van Vlaanderen in 1918 in de Brusselse Schouwburg
22 december 1917
De Raad van Vlaanderen roept de politieke zelfstandigheid van Vlaanderen uit.
August Borms overrompelt de Raad door plotseling, zonder voorafgaand overleg, een motie voor Vlaamse onafhankelijkheid in te dienen. Zijn voorstel wordt in chaotische omstandigheden goedgekeurd. De bedoeling is om naar het voorbeeld van Polen de Duitse regering tot erkenning te dwingen. Dit opzet mislukt echter volledig, de samenwerking met de bezetter evolueert zelfs ongunstig. Mede op bevel van de Duitsers beslist de Raad zich te ontbinden en volksraadplegingen uit te schrijven. Deze zogenaamde verkiezingen vinden plaats van januari tot begin maart 1918 en verlopen niet democratisch. Er wordt een tweede Raad van Vlaanderen opgericht, maar de debatten over de staatkundige structuur van Vlaanderen getuigen opnieuw van weinig realiteitszin.
18 januari - 12 september 1918
Tien frontsoldaten worden vanwege hun Vlaamsgezind optreden aan het front overgeplaatst naar het Peloton spécial forestier in het departement Orne (Frankrijk).
Samen met dienstweigeraars, afstammelingen van Duitsers en Joden moeten zij er onder toezicht van bejaarde gendarmes bomen vellen voor rekening van zowel plaatselijke bosontginners als leveranciers van het Belgische leger. De militaire overheid beschouwt deze straf als een administratieve maatregel waartegen geen verhaal mogelijk is. De tien frontsoldaten, die de geschiedenis ingaan als ‘de houthakkers aan de Orne’, worden na de oorlog de symbolische slachtoffers van de Belgische kwade trouw.
1 mei 1918
De Frontbeweging, maar ook kapelaan Cyriel Verschaeve, zenden overlopers, de zgn. ‘sublieme deserteurs’, naar de Duitse linies om contact op te nemen met de activisten.
Hiermee willen ze het Belgische leger behoeden voor het gevreesde en vernietigende Duitse lenteoffensief. De boodschap van de deserteurs luidt dat de Frontbeweging te gelegener tijd in opstand zal komen tegen de Belgische regering en de activistische verwezenlijkingen zal beschermen.
Hoewel het hun opdracht is contact op te nemen met de gematigde activisten vinden de overlopers onmiddellijk aansluiting bij de radicalen. Een aantal van hen laat zich betaald inschakelen in de activistische propaganda en stelt pamfletten op die naar de Belgische troepen worden verzonden om verdere deserties aan te moedigen. Zij moeten de publiek opinie inlichten over de taaltoestanden aan het front en over het ‘criminele’ beleid van de legerleiding die bewust Vlaamse troepen laat decimeren.
Over de opdracht van de Frontbeweging en de interpretatie ervan door de afgezanten zijn na 1918 heel wat polemieken gevoerd. In de ogen van de leiders van de Frontbeweging hebben de afgezanten te veel toegevingen aan de Duitsers gedaan.
11 november 1918
Vanaf 11 uur treedt de wapenstilstand in voege.
Het door de Frontbeweging zo gevreesde Duitse offensief is vastgelopen op een geallieerd tegenoffensief. De Belgische troepen staan aan de vooravond van de wapenstilstand voor de poorten van Gent.
SLOT, MAAR NIET VAN DE GESCHIEDENIS VAN DE
VLAAMSE BEWEGING
Nieuwe Encyclopedie van de Vlaamse Beweging
1958 : 2 overlevenden tsunami in Alaska getuigen
Engelstalige documentaire (BBC)
Veel lezen is vermoeiing des vlezes (Willem Elsschot - Aflevering 22)
‘Je moet weten dat ik bijna nooit lees’, schrijft De Ridder op 10 maart 1933 aan vriend Jan Greshoff. ‘Ik heb geen enkelen regel van Streuvels, Buysse of Timmermans gelezen, evenmin van Querido, Boudier enz. En het word (sic) tijd dat ik kennis maak met het waarlijk goede dat de laatste jaren in ’t Nederlands geschreven werd.’ Dezelfde dag vertelt hij aan Menno ter Braak haast hetzelfde verhaal: ‘Ik heb zoo goed als niets gelezen. Geen enkel boek, geen regel van Streuvels, Buysse, Timmermans enz. Alleen De Witte van Claes, zo bij toeval.’
Het is hoogst onwaarschijnlijk dat Elsschot niet belezen was, hoewel hij met het gebrek aan boekenwijsheid koketteerde. De jonge De Ridder zat in een leesclub en had op zijn zestiende al een eigen bibliotheekje. In een niet-gedateerde brief uit ongeveer 1898 klaagt hij bij zijn schoolmaatje Ary Delen dat hij ‘ongelukkiglijk maar 37 boeken’ bezit. Hoe dan ook klinkt hij op zijn zestiende al behoorlijk belezen en kent Vondel, Da Costa en Vosmaer als vertalers.
Volgens Elsschots Nederlandse trouwe fan Jan Villerius ‘had Elsschot meer gelezen dan menigeen tot op de dag van vandaag vermoedt.’ Albert Westerlinck, criticus en huisvriend, ging hem voor: ‘Vele mensen die vrij geregeld met hem omgingen, hebben nooit vermoed dat hij iets van letterkunde afwist. Met mij is het zo niet vergaan en ik draag een zeer duidelijk en scherp herinneringsbeeld in mij mee van wat Elsschot over het literaire leven dacht en van zijn menselijke verhouding tot de literaire schoonheid, al zij het dan slechts op grond van toevallige uitlatingen of even toevallige intermezzi in onze gesprekken.’ Volgens Westerlinck stonden Vondel, Multatuli, Gezelle, Buysse, Van Nijlen, Minne, Boon, Greshoff, Carmiggelt, Villon, De la Fontaine, Stendahl, Flaubert, Alain Fournier, Verlaine, Daudet, Goethe, Cervantes, Shakespeare, Poe, Rilke en de bijbel op Elsschots literatuurlijst. In interviews zal Elsschot steeds respect tonen voor Multatuli, Gezelle of Cervantes. Vaak noemt hij Franse schrijvers.
De schrijver was een erg gewetensvolle lezer. Hij kende zelfs hele brokken literatuur uit het hoofd. Lees Elsschots boeken en zoek de verwijzingen naar Buffon, Faust of Othello. Lees zijn brieven, luister naar Ivo Michiels, die van Gerard Walsschap letterlijk heeft gehoord; “Elsschot zegt dat hij geen boeken leest. Je moet eens komen!” Wat betekent: larie en apekool!’
Vriendin des huizes Lena De Groodt herinnert zich hoe Ida De Ridder en zij als schoolkinderen aan tafel Kloos of Boutens of titels als Beatrijs en Saïdjah en Alinda lieten vallen en hoe de vader van Ida daar op inhaakte.’ Zijn belezenheid was overduidelijk.’
Toch sprak Elsschot niet vaak over boeken, niet over die van anderen en nog minder over die van zichzelf. Simon Vinkenoog vertelt in de Haagse Post van 27 april 1957 hoe Elsschot geen enkel boek in huis had, op enkele exemplaren van het net verschenen Verzameld Werk na.
Ida De Ridder: ‘Hij herlas zijn boeken niet. Waarom zou je ze dan bezitten? Pa kende zijn boeken van buiten en was bovendien heel vrijgevig. Hij deed vele boeken cadeau. Hij kocht ze in grote hoeveelheden met 40 procent korting.’
Volgens haar bevond Elsschots bibliotheek zich bij hem om de hoek. Boeken uit de Lemméstraat verhuisden al gauw naar de Van Peltstraat, het huis van De Ridders oudste zoon Walter, die zich behalve als archivaris als bibliothecaris ontpopte. Zo had Elsschot zijn boeken toch binnen handbereik. Niet zelden schreef hij zijn zoon een kaartje omdat hij een boek nodig had.
Voor de buitenwereld huldigde Elsschot het principe van Prediker: ‘Veel lezen is vermoeiing des vlezes.’ Prediker was overigens met Job zijn favoriete bijbelboek.
Elsschot las omdat hij een boek cadeau of te leen kreeg, of omdat een titel hem werd aangeraden. Hij las de werken in de originele taal, behalve Dostojevski en andere Russen, had een grondige hekel aan dikke turven, getuige een brief aan Boon waarin hij het heeft over ‘brontosaurussen’. En hij las traag: ‘Omdat ik goede boeken luidop, althans mompelend lees en ik vermoed dat er nog mensen zijn die dit doen.’
Thuis werd hij nauwelijks met een boek in de hand betrapt. Maar waar las hij dan? Hij was vaak onderweg. "Mirliton" van Greshoff las hij volledig in de trein naar Parijs. Elsschot gaf zijn kinderen geen leestips en praatte nauwelijks met hen over de letteren. Alleen met zijn zoon Willem en met zijn neef John, de oudste zoon van zijn zus Marie, had hij het over titels en schrijvers.
Vanaf Kaas kregen zijn kinderen een exemplaar van zijn nieuwe boeken. Het werd hun haast achteloos toegestopt. Maar wanneer de voorraad op bleek, kwam vader de exemplaren weer terughalen bij zijn kinderen.
De krant is de enige vaderlijke lectuur die zijn kinderen zich herinneren. Hij spelde Het Handelsblad en later De Volksgazet, alsook Le Soir. Het weekblad Le Monde bracht hij geregeld mee. Speurde hij naar interessante advertenties, of was de krant werkelijk een scherm, een attribuut om zich een houding te geven?
Lezen is de pauze om zijn zwijgen niet verkillend te laten werken op zijn huisgenoten. Een kleine bevraging onder Elsschot-kenners geeft als een van de meest voorkomende associaties: de pijprokende De Ridder die in zijn fauteuil zit en de krant leest. Het zal een raadsel blijven waarom die krant nooit werd ingeruild voor een boek. Misschien was het formaat niet groot genoeg om zich achter te verschuilen.
Raymond
(Bron: “Man van Woorden” door Martine Cuyt)
Onbekend Japan
Mashu bevindt zich in het Merendistrict Tesikaga Kawakami op Hokaido. Het is een van de meest heldere meren in Japan en behoort tot het Japanse Erfgoed.
10-11-2009
De actualiteit stopt van 22 oktober tot 11 november
Nieuwe artikels : onder deze aankondiging die tot 11.11.09 bovenaan de blog blijft staan.
.
Wij reorganiseren, wij verhuizen, neen wij verlaten de stad van Allah niet, maar wij zijn druk in de weer met een nieuwe vestiging die we op 11 november definitief zullen openen. Burgemeester Slaapmans zal het lint niet doorknippen, als er moet geknipt worden, doen we dat zelf. Dit wil echter zeggen, dat wij van 22 oktober tot 11 november de actualiteit laten voor wat zij is. In tegenstelling tot sommige blogs die plots van het net verdwijnen of zonder aankondiging de pijp aan Maarten geven, lichten wij u keurig in, omdat wij graag vriendje blijven met u allen. Neen, gij niet Hugo Concentratiecamps, terug in uw mandje.
Wat kan u verwachten gedurende deze periode ? Elke dag minimaal een zevental artikelen, tekeningen of films.
- Nieuwe reeks van 27 afleveringen over Willem Elsschotdoor Raymond : een verrassende en vaak ongekende kijk op de man Alfons de Ridder. Start vandaag en loopt tot 16 november (dus na de hervatting)
- Belangwekkende reeks van 21 afleveringen over de islam : elke dag een ander aspect van deze als religie vermomde onvriendelijke, discriminerende en anti-Westerse levenshouding door Regus Patoff. Start vandaag tot en met 10 november.
- Figuren uit de mini of maxi Vlaamse Beweging : gekenden en quasi onbekenden. Start op 23 oktober
- "Van Toen naar Nu" : opmerkelijke feiten uit de Vlaamse Beweging tussen 1838 en 1914. Start op 28 oktober en loopt tot 11 november
- Elke dag een tekening/cartoon van onze onvolprezen Manten
- Verder verschillende video's over het Onbekende Japan en varia van zowel de bovenste als de onderste plank. U komt elke dag wel eens kijken ?
Als webmeester, moderator en hoofdredacteur a.i. treedt Mijnheer Erik op, de oprichter en bedenker van Angeltjes : een streng en vrij onrechtvaardig man, die als het hem niet aanstaat, de censuurschaar hanteert en niet te herroepen verbanningen uitspreekt. Een man die wij graag zouden zien op de post van Minister voor migratie : het zou rap afgelopen zijn met de komedie en toegevingen.
De Redactie van Angeltjes en Mijnheer Erik
De Gelijke-Kleur illusie
Credit: Edward H. Adelson, Wikipedia Hebben de velden A en B dezelfde kleur? Dat hebben ze inderdaad. Echt waar. HIER klikken, om dat na te gaan in een afbeelding waarin de twee velden met elkaar zijn verbonden. Bent u niet overtuigd ? Wij ook niet. Maar we laten de wetenschappers verder gaan met hun uitleg :
Het bovenstaande gezichtsbedrog, dat bekend staat als de gelijke-kleur illusie, laat zien dat puur menselijke waarnemingen in de wetenschap soms dubbelzinnig, onnauwkeurig, of zelfs onjuist kunnen zijn. Zelfs een schijnbaar zo directe gewaarwording als de relatieve kleur van twee objecten. Vergelijkbare optische illusies treden op aan de hemel, zoals de afmeting van de Maan nabij de horizon, of the schijnbare vormen van astronomische objecten. Met de komst van geautomatiseerde, reproduceerbare meetapparatuur (detectoren) zoals CCDs is het bedrijven van wetenschap in het algemeen en sterrenkunde in het bijzonder een stuk minder vatbaar geworden voor — maar niet geheel vrij van — op menselijke gewaarwording berustende illusies. Bent u nu overtuigd ? Wij niet.
